Πέμπτη, Αυγούστου 31, 2006

Μικρές "αναιπαίσθητες" απώλειες

Image Hosted by ImageShack.us

Ήταν το 1990 όταν η μητέρα μου για την εισαγωγή μου στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, μου έκανε δώρο έναν σάκο Samsonite, μαύρο με κόκκινες λεπτομέρειες. Ο σάκος αυτός με συντρόφευσε σε όλα τα χρόνια των σπουδών μου, αλλά και μετά στα ταξίδια μου παντού.

Φέτος, μετά από 16 χρόνια αγώγγιστης μεταφοράς, των συνήθως πολλών προσωπικών μου αντικειμένων, σκίστηκε το χερούλι του, ενώ περπατούσα καταμεσήμερο στη πρωτεύουσα της Μάλτας, τη Βαλέτα. Χωρίς καθυστέρηση αγόρασα μια άλλη τσάντα άμεσα, γιατί δεν μπορούσα πλέον να την κουβαλήσω έτσι στον ώμο μου. ΄Αδειασα το περιεχόμενό της ενώ έτρωγα το τελευταίο μας γεύμα σε τοπικό εστιατόριο και έβαλα τη Samsonite σε μια σακούλα. Μικρά ενθυμήματα από την περίοδο της Αμερικής ξεπρόβαλλαν από τις θήκες που καθάριζα, που πηγαίνουν και έρχονται μαζί μου σε κάθε ταξίδι και εκδρομή. Η νέα τσάντα έστεκε περίφανη και έτοιμη να την φορέσω και να επιστρέψει στην Ελλάδα μαζί μου. Η παλιά καθώς περπατούσαμε το δρόμο της επιστροφής προς το ξενοδοχείο πριν την αναχώρησή μας για το αεροδρόμιο, μπήκε διστακτικά σε έναν κάδο απορριμάτων τυλιγμένη.

"Τι την κρατάς σκισμένη, πέτα τη!" μου είπε η μητέρα μου λίγο πριν την πετάξω. Πετάξω, τι λέξη κι αυτή... Πετάς 16 χρόνια σκόπιμων ή άσκοπων περιηγήσεων? Δουλειάς ή διασκέδασης? Μεταφοράς βιβλίων, τη νιότη σου, τους δόκιμους και αδόκιμους έρωτές σου, τα καλοκαίρια και τους χειμώνες 16 ετών παρέα με τα βασανάκια σου, την αίσθηση να την έχεις στον ώμο σου σαν ένα κομμάτι δικό σου? Δεν τα πετάς, δεν τα ξεχνάς, μα η ζωή συνεχίζεται ότι και να λέμε. Αφήνεις κάτι πίσω και κάτι άλλο παίρνει ή μήπως όχι, τη θέση του, σε αυτήν την απατηλή πραγματικότητα που ζούμε!

Κυριακή, Αυγούστου 27, 2006

Μαγεμένο δειλινό...

... σαν κι αυτό που απαθανάτισα ένα σούρουπο του Αυγούστου που σε λίγες μέρες φεύγει οριστικά, καθώς ο ήλιος έδυε και ο ορίζοντας έπαιρνε τα χρώματα που βλέπετε στις φωτογραφίες.

Image Hosted by ImageShack.us

Image Hosted by ImageShack.us

Image Hosted by ImageShack.us
pictures by Marialena, 2006

Με το άρωμα και χρώμα της θάλασσας να μην έχει σβήσει από τις αισθήσεις μου ακόμα, επιστρέφω στη μέγγενη της καθημερινότητας στη πόλη. Δάκρυσα που έπαιρνα το δρόμο της επιστροφής για το σπίτι πριν λίγες ώρες. Αν είχα μια βδομάδα ακόμα... έλεγα από μέσα και απέξω μου. Δε βαριέσαι! Τελικά δεν ήταν καθόλου κακές αυτές οι διακοπές, έμαθα να ζω με μένα ηρεμότερα, να αναθεωρήσω κάποιες οπτικές μου, να φωτιστούν κάποια κομμάτια από εκεί που δεν το περίμενα και όπως λέει και το τραγούδι "...και αυτό είναι κάτι".

Καλώς σας βρίσκω φίλοι Ανώνυμοι Μελαγχολικοί!
Μαριαλένα

Δευτέρα, Αυγούστου 21, 2006

χόρευα πέφτοντας


-"Να σου δείξω μια φωτογραφία που μου θυμίζει εσένα?" με ρώτησε και εγώ είπα ναι
-"Να, αυτή είναι. Το φυλλαράκι που πέφτει χορεύοντας είσαι εσύ" μου είπε και εγώ μελαγχόλησα.
Έπεσα χορεύοντας

Τετάρτη, Αυγούστου 16, 2006

Δείτε το!

Δευτέρα, Αυγούστου 14, 2006

ΚΑΙ ΤΙ ΑΠΟΜΕΝΕΙ;


Όταν όλα μοιάζουν Τέλος

απομένει ή Αρχή

ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΝΙΩΘΩ

Α Η Δ Ι Α

Παρασκευή, Αυγούστου 11, 2006

Ο ΑΝΑΡΧΙΚΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΖΟΜΠΙ ΤΗΣ ΓΕΙΤΟΝΙΑΣ ΜΟΥ ΣΑΣ ΕΥΧΟΝΤΑΙ ΚΑΛΟ ΤΕΤΡΑΗΜΕΡΟ



Καθόταν στο πεζούλι της διπλανής πολυκατοικίας, κάπου τον είχα ξαναδεί αλλά δεν ήμουν και σίγουρος. Φαινόταν ανήσυχος, και δεν μού ζήτησε λεφτά, δεν τόλμησε, όχι αυτήν την φορά, αυτήν την φορά ήταν ανήσυχος, σάς το είπα. Ανήσυχος, ψηλός, καθιστός, και λεπτός σαν πρεζόνι, το "σαν" είναι καλολογικό στοιχείο, λέγεται παρομοίωση, όχι μεταφορά, άλλο εκείνο, το μάθαμε στην τετάρτη δημοτικού, κι εδώ συγκεκριμένα περισσεύει έτσι κι αλλιώς.

Ο λόγος της ανησυχίας του ήταν δυό οικοδομές παραπέρα και κατουρούσε όρθιος την είσοδο του παιδικού σταθμού "Τα κάμποσα γουρουνάκια". Καθώς κατουρούσε αγωνιζόταν να κρατηθεί όρθιος, για να πω την αλήθεια δεν ξέρω καν αν προσπαθούσε πραγματικά να κατουρήσει ή αν τσακωνόταν με τον τοίχο στα τοιχιανά ή αν απλά έπαιζε το πουλί του, κοιτώντας τη Χιονάτη στη βιτρίνα του παιδικού σταθμού. Γιατί την άλλη φορά που τους είχα δει, το θυμήθηκα τώρα, όντως τον έπαιζε, μέρα μεσημέρι στην μέση του δρόμου, και ο ψηλός-λιγνός -ανήσυχος του έλεγε "άντε ρε μαλάκα τέλειωνε", και έκρωξε και σε μένα "σάς παρακαλώ, δώστε μου πέντε ευρώ να πάρω ένα ταξί να τον πάω σπίτι". Σιγά μην τού έδινα. Ακόμα και αν είχα.

Απόψε όμως δεν μού ζήτησε τίποτα, καλά καλά ούτε με κοίταξε, είχε το νου του στον άλλον που κατουροτσακωνογαμούσε τον τοίχο. Πολλή ζέστη ρε παιδί μου, τόσες μέρες υγρασία και ζέστη, ακόμα και στους αναρχικούς της γειτονιάς τους την βάρεσε και άρχισαν να διαφημίζουν τα χοιρινά, να φτωχαίνουν την παιδεία και διάφορα άλλα κουλά.

Α, τι καλά που τα περνάμε στην Πόλη τον Αύγουστο.... Μόνο στην Βηρυττό περνάνε καλύτερα από εμάς.

Δευτέρα, Αυγούστου 07, 2006

Ξωτικό είναι το φεγγάρι του Αυγούστου σου λέω


Μαξιλάρι το παίρνεις και σεντόνι σου των άστρων τη θαμπάδα.

Από το μεγάλο παράθυρο, λαμποκοπάει όλη η άσφαλτος. Απέναντι, πάνω στην άμμο, έφηβοι ανάψανε φωτιές και τραγουδάνε.

Τα νερά ψιθυρίζουν τις μουσικές και ο δειλός αέρας ανασαίνει δίπλα στο αυτί σου.Στις βραδινές συνουσίες ενός καλοκαιριού ζεστού που σε τυλίγει.

Καινούργια ταξίδια περιμένουν στην αποβάθρα. Να τα ταξιδέψεις.Ενα ένα τα μέτρησες απόψε τα αστέρια. Μέχρι εκεί που άντεχες να φτάσεις.
Στο άπειρο των αριθμών περπάτησες χαμογελώντας, μυρίζοντας το αλάτι.

Δίπλα στη φωτιά, βγάλε τα ρούχα και μπες στο νερό.
Στο σκοτάδι κάνει αντανακλάσεις το κόκκινο σύννεφο που σκαρφάλωσε πάνω από το κεφάλι σου.

Πορφυρό νερό κι εσύ να στροβιλίζεσαι να βρέχεσαι, να αναπνέεις. Να γεμίζεις τα πνευμόνια σου με ζωή. Να βουτάς να αναδύεσαι και τέλος να μην έχει. Να αιωρείσαι σαν έμβρυο μέσα σε ζεστή μήτρα, ασφαλής και προφυλαγμένος.Και από πάνω να κινείται ένας κόσμος που μπορείς να τον πιάσεις. Αρκεί να απλώσεις το χέρι.

Βροχές διατόντων μπορείς να μαζέψεις και να τις κρύψεις για να βγάλεις τους χειμώνες. Γνωρίζοντας, πως υπάρχουν άστρα που δεν τα βλέπεις με γυμνό μάτι, αλλά με γυμνή ψυχή.

Με πανάρχαια όργανα, χάρτες και εξάντες, ευθυγραμμίζομαι με το κόκκινο φεγγάρι.

Καθώς θα ανατέλει μυσταγωγικά πίσω από τον Αττικό λόφο, σε τελετή θα του προσφέρω την ψυχή μου, υπόσχεση από τις λίγες. Τις μεγάλες. Με μουσικές μιας άλλης εποχής, άλλων ανθρώπων και φυλών που τώρα δεν υπάρχουν.
Χάδι είναι η μουσική. Εκεί που πονάς να σε γιατρεύει...


(Ψάξε την μαγεία σου. Μα όχι περιμένοντας τα μεγάλα που θα έρθουν αργότερα. Ψάξτη σ'αυτά που έχεις τώρα δίπλα σου και αύριο θα σου φύγουν. Μην τα αφήνεις χωρίς να τα γευθείς. Αυτή θα είναι η περιουσία που θα δώσεις μετά, σε αυτό που θα βρεθεί στο διάβα σου, το Ένα. Τότε, θα απλώσεις όλα όσα μάζεψες από τους ανθρώπους της ζωής σου και θα του τα χαρίσεις. Γιατί αυτό είμαστε. Και αυτό δίνουμε. Τα κομμάτια, που οι άλλοι μας εμπιστεύονται).




* Πανσέληνος Αυγούστου ~~ Για τους Κέλτες «της Διαμάχης»~ Για την Μεσαιωνική Αγγλία «του Καλαμποκιού» (Corn Moon)~ Για τους άποικους της Αμερικής «Φεγγάρι της Μέρας του Σκύλου» (Dog Day's Moon)~ Για τους Νεο-Παγανιστές «της Αστραπής»~ Για τους Ινδιάνους «του Οξύρρυγχου»~ Για την Ινδιάνικη φυλή των Cherokee «των Φρούτων»~ Για την Ινδιάνικη φυλή των Choctaw «της Γυναίκας»~ Για τους Κινέζους «του Θερισμού» ~ Άλλες ονομασίες είναι «Κόκκινο Φεγγάρι», «των Σιτηρών», «του Καλαμποκιού», «του Πράσινου Καλαμποκιού» και «Πράσινο Φεγγάρι»
πηγή : http://www.geocities.com/artofwise/FullMoonNames.html

Μέτρα ενάντια στη βία

του Μπέρτολτ Μπρεχτ (Ιστορίες του κ. Κόϊνερ)

--------------------------------------------------

Όταν ο κ. Κ. ο στοχαστής έτυχε να μιλήσει κάποτε σε μιάν αίθουσα μπροστά σε πολύ κόσμο ενάντια στη βία, είδε τους ανθρώπους γύρω του να οπισθοχωρούν και να φεύγουν. Γύρισε τότε κι αντίκρυσε τη βία. Τι έλεγες; τον ρώτησε η βία. Εγώ; αποκρίθηκε ο κ. Κ. υποστήριζα τη βία. Σαν έφυγε η βία οι μαθητές του κ. Κ. τον ρώτησαν γιατί έσκυψε το κεφάλι. Γιατί δεν έχω κεφάλι για σπάσιμο, αποκρίθηκε ο κ. Κ. Εξάλλου εγώ πρέπει να ζήσω περισσότερο από τη βία.

Και ο κ. Κ. αφηγήθηκε την παρακάτω ιστορία :

Στο σπίτι του κ. Έγκε, που είχε μάθει να λέει όχι, ήρθε μια μέρα τον καιρό της παρανομίας ένας πράχτορας και του παρουσίασε ένα χαρτί, που το είχαν εκδώσει αυτοί που εξουσίαζαν την πόλη. Το χαρτί έλεγε ότι στον πράχτορα αυτόν θ' ανήκε κάθε σπίτι όπου θα πατούσε το πόδι του, όπως και κάθε φαγητό που θα ζητούσε. Θα 'πρεπε ακόμα να τον υπηρετεί και κάθε άνθρωπος που θ' αντάμωνε.
Ο πράχτορας κάθησε σε μια καρέκλα, ζήτησε φαγητό, πλύθηκε, πλάγιασε και προτού κοιμηθεί ρώτησε τον κ. Έγκε με το πρόσωπο στον τοίχο: Θα με υπηρετείς;

Ο κ. Έγκε τον σκέπασε με την κουβέρτα, έδιωξε τις μύγες, κάθησε δίπλα στο προσκεφάλι του, κι όπως εκείνη τη μέρα τον υπάκουσε άλλα εφτά χρόνια. Ό,τι κι αν έκανε όμως για δαύτον, ένα πράγμα απόφυγε να κάνει : δεν του 'πε ποτέ μια λέξη. Σαν πέρασαν τα εφτά χρόνια κι ο πράχτορας χόντρυνε από το πολύ φαί, τον ύπνο και τις διαταγές - πέθανε. Ο κ. Έγκε τον τύλιξε τότε στην ξεφτισμένη κουβέρτα, τον έσυρε έξω από το σπίτι, έπλυνε το στρώμα, άσπρισε τους τοίχους, ανάσανε βαθιά κι αποκρίθηκε : Όχι.

Σάββατο, Αυγούστου 05, 2006

Ηταν ένα μικρό καράβι

Οι μεγάλοι φόβοι, μεταμορφώνονται σε ανύποπτες στιγμές, σχηματιζόμενοι σε μορφές που πολλές φορές ούτε η πιο περίεργη και μεγάλη φαντασία δεν μπορεί να δεχτεί.

Μπορεί να είναι η φωνή που χορεύει την νύχτα μέσα στα καλώδια του τηλεφώνου, η μικρή γωνίτσα ενός κρεβατιού που δεν είναι δικό σου και σου ανήκει για λίγες μόνο ώρες μέχρι το ξημέρωμα, το ταξί που ψάχνεις στις 7 το πρωί σε άγνωστες γειτονιές και δεν το βρίσκεις, ένα εισητήριο διακοπών χωρίς τους ανθρώπους που αγαπάς, τα παραμύθια που λες και ακούς, ξέροντας πως με το πρώτο φως του ήλιου θα σβηστούν από ένα σφουγγάρι μνήμες, τα τηλέφωνα που περιμένεις και δεν γίνονται, αυτά που εσύ θες να κάνεις, στις 3 το πρωί έχοντας πιεί του κόσμου τις τεκίλες και θες να πεις την λέξη ίσως τώρα, που έχεις το κουράγιο που δίνει το αλκοόλ σε μεγάλες ποσότητες, που το κάνεις και δεν λες τίποτα τελικά και το πρωί ξυπνάς και λες ευτυχώς, οι παραστάσεις που πρέπει να δώσεις (θα αυτοσχεδιάσω σε κίνηση, λέξεις, εκφράσεις, μόνη μου. Πες μόνο πότε έχουμε πρεμιέρα).

Υπάρχει καλός; Υπάρχει κακός σε τούτα τα παιχνίδια; Δίκαιο και άδικο; Σωστό και λάθος;
Kάποτε με έπεισαν ότι όντως σε εκείνο το παιδικό καραβάκι που ήταν αταξίδευτο, τα αγόρια ήταν τα σκυλόψαρα και τα κορίτσια ήταν οι πριγκήπισσες. Το τραγούδαγα με τις συμμαθήτριες και ύψωνα κι εγώ την φωνή μου στο επίμαχο σημείο, κοιτάζοντας τα μικροκαμωμένα αρσενικά της τάξης υποτιμητικά όταν τους έδινα τον χαρακτηρισμό που νόμιζα ότι τους αξίζει.
Πολύ αργότερα, κατάλαβα ότι όλοι το τραγουδούσαμε αναλόγως την στιγμή. Οτι όπως και νάχει, όλοι ίδιοι είμαστε και ότι πολλές φορές, κοιτάζωντας στον δικό μου καθρέφτη, έπαιρνα κι εγώ μορφές άσχημες και αποκρουστικές. Να όπως τώρα.
Ακόμα και η αντανάκλαση (μου) στην οθόνη, ξένη μου μοιάζει. Και άσχημη. Γιατί ξέρω ότι δεν δίχνει πρόσωπο, μα κάτι άλλο πιο εσωτερικό.

Αυτός ο γαμημένος ο κλήρος που πέφτει τελικά; Και τι είδους κλήρωση είναι αυτή που σου δίνει χαρακτηρισμούς στα εφτά σου χρόνια που τους κουβαλάς μια ζωή;

Ερώτηση ρητορική. όπως εκατομμύρια που έχω να κάνω και ξέρω ότι ποτέ δεν θα λάβουν τις απαντήσεις που πρέπει ή που εμένα βολεύουν.

(όμορφη μέρα, ζεστή, καλοκαιρινή, αισιόδοξη, Αυγουστιάτικη, Σάββατο μεσημέρι με τις βαλίτσες έτοιμες ξανά, να μην ξεχάσω να γράψω κάτι χαρούμενο, να κάνω κάτι να αλλάξω τον κόσμο μου, να μάθω τις ατάκες που θα πω απόψε, να αγοράσω εκείνα τα υπέροχα πέδιλα, να βρω το δώρο που ψάχνω μα εγώ ξέρω ότι ήδη το έχω δώσει, έρχεται το φθινόπωρο σε δύο μήνες, ανάποδη φύση από πάντα, αγόρασα και τα εισητήρια για την συναυλία, χωρίς να ρωτήσω αν θα έρθεις, αν όχι, υπάρχουν κι άλλοι θα μου πεις. Υποκατάστατα. Με χαμηλές θερμίδες. "Και τότε ρίξανε τον κλήρο, να δούνε ποιός θα φαγωθεί") .

Παρασκευή, Αυγούστου 04, 2006

ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΗΣ ΕΞΕΛΙΞΗΣ:
ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΟ ΨΗΦΙΣΜΑ



Ενώστε τη φωνή σας στην υπεράσπιση της διδασκαλίας της Εξέλιξης !!

Κλικ! στον τίτλο:
ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΟ ΨΗΦΙΣΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΤΑΞΗ ΤΗΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑΣ ΤΗΣ ΕΞΕΛΙΞΗΣ ΣΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ

Eμείς που υπογράφουμε το ακόλουθο κείμενο ζητούμε από την Ελληνική Πολιτεία να αναγνωρίσει τη σημασία της διδασκαλίας της Βιολογίας στην εκπαίδευση, προχωρώντας στην αναμόρφωση των ωρολογίων προγραμμάτων και των προγραμμάτων σπουδών του Γυμνασίου, του Λυκείου (Ενιαίου και Τεχνικού), σύμφωνα με τα διεθνώς ισχύοντα και τις ανάγκες του έλληνα μαθητή και αυριανού πολίτη για ουσιαστική γνώση και κατανόηση των βιολογικών φαινομένων.

Ιδιαιτέρως ζητούμε στην αναμόρφωση αυτή να περιλαμβάνεται η διδασκαλία της Εξέλιξης, που είτε δεν προβλέπεται (Λύκειο), είτε προβλέπεται και για διάφορους λόγους δεν πραγματοποιείται (Γυμνάσιο), παρά τη σημασία της ως ενοποιητικό πλαίσιο της επιστήμης της Βιολογίας και την ανυπολόγιστη παιδαγωγική αξία της.

Χωρίς τη διδασκαλία της Εξέλιξης οι μαθητές μας δεν στερούνται της γνώσης ενός εξειδικευμένου κεφαλαίου της Βιολογίας, αλλά της δυνατότητας να κατανοήσουν τα μεγάλα θέματα υγείας και περιβάλλοντος που καθημερινά καταγράφει η τρέχουσα παγκόσμια επικαιρότητα.
Χωρίς τη διδασκαλία της Εξέλιξης οι μαθητές μας δεν μπορούν να κατανοήσουν,
• Γιατί ο ιός της γρίπης των πτηνών μπορεί να εξελιχθεί σε παγκόσμια απειλή,
• Γιατί η αλόγιστη χρήση αντιβιοτικών εξασθενίζει το οπλοστάσιό μας έναντι των παθογόνων μικροβίων,
• Γιατί είναι απομακρυσμένη χρονικά η δυνατότητα παραγωγής εμβολίου κατά του AIDS,
• Πώς δημιουργήθηκαν και γιατί δεν είναι ανεξάντλητα τα ορυκτά καύσιμα,
• Πώς διαμορφώθηκε και πώς επηρεάζεται από την ανθρώπινη δραστηριότητα η ατμόσφαιρα και συνεπώς το κλίμα του πλανήτη,
• Ποιους κινδύνους εγκυμονεί για το περιβάλλον η απελευθέρωση γενετικά τροποποιημένων οργανισμών,
και συνεπώς δεν είναι σε θέση να πάρουν αποφάσεις και να υιοθετήσουν στάσεις και συμπεριφορές, που είναι κρίσιμες για τη διατήρηση του αγαθού της ατομικής και δημόσιας υγείας και την προστασία του περιβάλλοντος.
Τέλος χωρίς τη διδασκαλία της Εξέλιξης οι μαθητές μας στερούνται από τη γνώση ενός σημαντικού μαθήματος που αφορά στη γνώση του κόσμου στον οποίο ζουν και ταυτόχρονα στη γνώση της βιολογικής υπόστασής τους και της ιστορίας της.

• Αυτό το μάθημα βιολογικής αυτογνωσίας μπορεί να κάνει το νέο μας ικανό να απολαμβάνει και να σέβεται περισσότερο το αγαθό της ζωής σε όποια μορφή και αν εκδηλώνεται.

• Αυτό το μάθημα μπορεί να κάνει το νέο μας περισσότερο υπεύθυνο ως πολίτη σε ένα κόσμο του οποίου οι ραγδαίες μεταβολές δεν είναι απειλή, αλλά προκλήσεις για ατομικές και συλλογικές αποφάσεις που θα τον καταστήσουν περισσότερο δίκαιο, περισσότερο βιώσιμο και ευτυχή.



Πέμπτη, Αυγούστου 03, 2006

The fields of gold (Bonus Track)

Image Hosted by ImageShack.us
Image by Sharon Rogers "Fields of Gold"

Eva Cassidy "Fields of Gold" (Bonus Track)

You'll remember me
when the west wind moves
Among the fields of barley
You can tell the sun in his jealous sky
When we walked in fields of gold
So she took her love for to gaze awhile
Among the fields of barley
In his arms she fell as her hair came down
Among the fields of gold

Will you stay with me
will you be my love
Among the fields of barley
And you can tell the sun in his jealous sky
When we walked in fields of gold

I never made promises lightly
And there have been some that I've broken
But I swear in the days still left
We will walk in fields of gold
We'll walk in fields of gold

I never made promises lightly
And there have been some that I've broken
But I swear in the days still left
We will walk in fields of gold
We'll walk in fields of gold
Many years have passed since those summer days
Among the fields of barley

See the children run as the sun goes down
As you lie in fields of gold
You'll remember me when the west wind moves
Among the fields of barley

You can tell the sun in his jealous sky
When we walked in fields of gold
When we walked in fields of gold
When we walked in fields of gold

======================================================
σ.σ. Με αυτό το πανέμορφο τραγούδι, αυτή τη φορά τραγουδισμένο από την Eva Cassidy, πολύ τρυφερά και ευαίσθητα με τη γυναικεία της φωνή, σας χαιρετώ για το υπόλοιπο καλοκαίρι. Παρέα με τις σκέψεις, τις επιθυμίες, τα όνειρα, τους εφιάλτες, τις ανασφάλειες και τις φοβίες μου, παίρνω τη Μαριαλένα να πάμε "διακοπές" εντός, εκτός και επί τα αυτά...

Ανώνυμοι Μελαγχολικοί, φίλοι μου μακρινοί και κοντινοί, γνωστοί και άγνωστοι: Ράφι, Ροδιά, Μαύρε Γάτε, Χνούδι, Μαύρη Πέρλα, Αερικό, Μαριώ, μαζί με τους: Σολάρις και Ίσιδα που μας αποχαιρετήσατε, συν όσους διαβάζετε τις καταγραφές μας εδώ,
ΚΑΛΟ ΥΠΟΛΟΙΠΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ!

Αν μπορείτε πείτε "Σ' ΑΓΑΠΩ" σ' ένα έμψυχο πλάσμα κοιτάζοντάς το στα μάτια, χαϊδέψτε μια γιαγιά, ένα μωρό, ένα ζωάκι, εσάς τους ίδιους. Τολμήστε ακόμα να ερωτευτείτε είτε στην πραγματικότητα, είτε στη φαντασία!!! Στις 14 Αυγούστου, δείτε την Πανσέληνο και προσπαθήστε να μην μελαχολήσετε πολύ (δεν σας το υπόσχομαι... εκτός αν μου στέλνετε κύματα θετικής ενέργειας όλοι μαζί και γω θα σας το ανταποδώσω με χαμόγελα γλυκά...).

Να προσέχετε τους όμορφους εαυτούς σας, καλή ακρόαση και καλή αντάμωση, Μαριαλένα

Τρίτη, Αυγούστου 01, 2006

για πάμε


θα φορέσω χρώματα, θα ντυθώ πολύχρωμα και θα αγκαλιάσω όλο τον κόσμο.
θα γελάω δυνατά και θα λάμπω.
θα τρώω παγωτό καϊμάκι με σιρόπι κεράσι σαν να κρέμεται η ζωή μου από αυτό.
θα κοιτάζω την μεγαλύτερη πανσέληνο της χρονιάς και θα γεμίζει η ψυχή μου φως.
Επειδή το σήμερα κυλάει σαν νεράκι και επειδή νοιώθω σαν βράχος που του κόβει την ορμή, θα το αφήσω να με παρασύρει...


Η φοτο είναι του Αλέξη.