αυτή η ψευδαίσθηση που ζω πως είναι αλήθεια...
αυτή η μοναξιά είναι το πιο σκοτεινό κελί...
αυτή η έλλειψη αγάπης είναι η καταδίκη μου...
φοβάμαι σου λέω, φοβάμαι...
πως κουβαλάω όλα τα βάρη του σύμπαντος κόσμου...
πως δεν υπάρχει σωτηρία κι είναι κρίμα...
πως θα περάσει η ζωή μου έτσι κι όχι αλλιώς...
φοβάμαι σου λέω, φοβάμαι...
και ότι δεν είναι ζωή αυτή που ζω...
και ό,τι και να κάνω είμαι ακόμα εδώ...
και ότι είμαι εγώ αυτή που θα με σώσω...
αν μπορέσω και δεν παραδώσω τα όπλα...
αν τολμήσω να σκεφτώ αλλιώς...
αν πάψω να φοβάμαι...
και αυτό είναι που φοβάμαι πιότερο απ' όλα, σου λέω...
|
Αφιερωμένο από τους Μπλέ: Φοβάμαι - Καλή Ακρόαση!
Marialena, 11/06/2007
6 σχόλια:
...Να μην φοβασαι!
...Να μην φοβασαι!
Παντα υπαρχει μια καινουρια μερα για να γινουν οι αλλαγες.....
Άσε με να φοβάμαι Παναγιώτα μου, μπας και τον ξορκίσω αυτόν τον φόβο και μετά το ένα θα φέρει το άλλο και το επόμενο σαν φυσική συνέχεια... Άσε με να το ζήσω, να το μπουχτισω, για να θελήσω να το αποδιώξω από τη ζωή μου, όταν το θελήσω...
Η ζωή είναι γεμάτη από την ανατολή του ήλιου κάθε καινούργια μέρα, όλα εν σοφία έχει ποιήσει ο Κύριος!
πανέμορφο κείμενο. Μόνο αυτό.
Να σαι καλά Δήμο! Αυτό είναι πολύ σημαντικό και εκεί βρίσκεται η ουσία. Η ομορφιά αναβλύζει από τα πιο βαθιά κομμάτια της ψυχής μας!
Φοβάμαι...Γιατί δεν έχει ακόμα σβήσει ο μαύρος ήλιος της μοναξιάς μου. Αλλά ελπίζω ακόμα!
ευχαριστω για τα λιγα λεπτα "ταξιδιου¨...
Δημοσίευση σχολίου