ΚΡΥΨΟΥ ΚΑΛΆ, ΚΑΙ ΜΗ ΜΙΛΆΣ, ΑΝ ΔΕΙΣ ΤΟ ΜΑΎΡΟ ΤΟΥ ΚΑΤΆΡΤΙ

Ένα καράβι αλλοπαρμένων - στο φεγγαρόφωτο γκρίζα σκιά
θά ρθει για μένα, το περιμένω - για να με πάρει μακριά

Ένα καράβι που αρμενίζει - με φουσκωμένα τα πανιά
άπιαστο, σ΄άυλα νερά - και Καπετάνιος δεν τ' ορίζει

Και πάει πάει - ξεκινάει
για τα νησιά του ουρανού
γι' αυτούς που πήγαιναν Αλλού
στους Γαλαξίες σεργιανάει

Και πάει πάει - πάει πάει
κόντρα σε κάθε γυρισμό
με μόνο του προορισμό
ποτέ του να μη σταματάει.

Αν στη ζωή σου υπάρχει κάτι - πάρα πολύ που τ' αγαπάς
κρύψου καλά, και μή μιλάς - αν δεις το Μαύρο του κατάρτι

Κι άσε το νά΄ρθει να φορτώσει - χαροκαμένους και τρελλούς
που στους γνωστούς Ωκεανούς - έχουνε κάτι όλοι προδώσει

Να πάει να πάει - να γυρνάει
στις γειτονιές των αστεριών
στις νύχτες ήλιων μακρινών
και πουθενά να μην κολλάει

Στ' αμπάρια να - κουβαλάει
απελπισμένους ναυαγούς
που σε κρυφούς Ωκεανούς
έχουν τα όνειρά τους πνίξει.


Μαύρος Γάτος, Κως 1994
Απαγορεύεται η αναδημοσίευση εκτός blogs χωρίς την άδειά μου.
miltiadis_s@yahoo.gr
.

Το μπλουζακι....

Αποσπασμα απο ενα γραμμα...
....14-2-2001
...ξερω ποσο σε πειραζει η κατασταση αυτη.Να θελεις να εισαι κοντα μου και να μην μπορεις.Αυτο ομως δεν συμβαινει μονο σ'εσενα.Κι εγω θελω να ειμαι μαζι σου και ομως τωρα ουτε να σε αγκαλιασω μπορω.Αφου να φανταστεις ,οταν πηρες το τρενο και εφευγες εκεινο το πρωι ουτε που ειχα συνειδητοποιησει κατι τετοιο.Μολις γυρισα σπιτι νομιζα οτι θα σε ευρισκα εκει και θα σε επαιρνα αγκαλιτσα.Με το που περασα την πορτα το μονο που αντικρυσα ηταν οι τεσσερεις τοιχοι.Εσυ ειχες φυγει και το μονο που εμεινε ηταν το αρωμα απο το κορμι σου.Τα σεντονια και το παπλωμα ηταν ποτισμενα απο το αρωμα σου.Ακομα και το ΜΠΛΟΥΖΑΚΙ που ξεχασες μυριζε το αρωμα σου.Δεν ηξερα τι να κανω....Το πηρα αγκαλια -ηταν μικρο για να το φορεσω-και κοιμηθηκα με το αρωμα σου......
Σε λιγες μερες θα ειμαστε και παλι μαζι.........


Δεν ηταν ποιητης
Ερωτευμενος ηταν.

Να εισαι παντα καλα φιλε μου Κωνσταντινε απο τον Βολο.
Ελπιζω να ξεχασες το Κοσσοβο......και το αρωμα της.....

Φθινοπωρινή σονάτα

Από το μπαλκόνι της κουζίνας βλέπω να αλλάζουν χρώματα τα δέντρα στη πίσω αυλή. Το αναρριχώμενο φυτό φυλλοροεί. Τώρα είναι κιτρινοκόκκινο, σε μια συμφωνία χρωμάτων από το ανοιχτό πράσινο μέχρι το κόκκινο της κανέλλας και το κίτρινο των φύλλων που πέφτουν. Παίρνω στο χέρι μου ένα φύλλο που έπεσε κάτω. Το χρώμα του με προκαλεί, η υφή του, το σχήμα του, η αίσθηση του! Είναι ήδη πεπερασμένο...

Όσο είναι ζωντανό, το βλέπω να πάλλεται στον άνεμο, να κρατά τις σταγόνες της βροχής στην απαλή του επιφάνεια, να απλώνεται και να μεγαλώνει. Τώρα είναι η στιγμή να αφήσει πίσω του τη φορεσία και να προετοιμαστεί για τον χειμώνα, μόνο με τον κορμό του και τις ρίζες του να υπάρχουν σε πείσμα του καιρού!

Το φθινόπωρο πλησιάζει στο τέλος του ημερολογιακά, μα στη μικρή μου αυλή τώρα αρχίζει να βάφεται με τα ανεπανάληπτα χρώματα της φύσης, που μόνο το φθινόπωρο ξέρει να πλημμυρίζει τη ματιά μου, τόσο όμορφα, τόσο μοναδικά! Σκέψου...!

Μαριαλένα, 25/11/2006

Ακροβάτης

Δεν θέλω να διαλέγω πια

θα ακροβατώ εκεί σε μια κλωστή

τεντωμένη στο βάραθρο της ψυχής

είπε κι αφέθηκε στο κενό

και κοίτα !

Αιωρείται πνεύμα αθάνατο

παλινδρομεί ανάμεσα στις συμπληγάδες

...
mat..

Παρακοή

Μείνε στο βράχο, έλεγε η φωνή,

Στο νερό θα χάσεις τα φτερά σου.

Δεν άκουσε.

Σε μια μήτρα βούτηξε για να

Ξαναγεννηθεί χωρίς φτερά.

Ετσι την γνωρισα......

.....μετα απο ενα γαμο,δυο χωρισμους και εναν θανατο.......
Αρχες του περασμενου Μαρτη ηταν.Η ανηψια μου ελαμπε μεσα στο ασπρο της νυφικο,με εκδηλη την γλυκα της προχωρημενης της εγκυμοσυνης.Περασα ενα πολυ ομορφο τριημερο(αποκρηα ηταν)με συγγενεις που λογω υποχρεωσεων βλεπομαστε μονο σε γαμους-βαφτησια και κηδειες.Δεν χορεψα ,γιατι δεν ειμαι χορευταρου,αλλα τραγουδησα παρεα με την πολυ μικροτερη μου ξαδελφη.....
Γυρνωντας στην πολη μου ,μετα απο λιγες μερες ενοιωσα την πικρα των δυο χωρισμων.Καπου μεσα μου το ηξερα πως γι αυτους τους ανθρωπους ημουν το καταφυγιο,απλα δεν ηθελα να το πιστεψω....
Ακομα και τωρα δεν θελω να το πιστεψω.Ακομα και τωρα θελω να πιστευω πως μ'αγαπανε.Αλλα με τον δικο τους τροπο.κι ισως εγω να μην καταλαβα τον τροπο αυτο.
Και περνουσαν οι μερες,κι εγω προσπαθουσα να βαλω"διοτι"στα"γιατι"μου ωσπου ανακαλυψα οτι η συντροφος μου(επι 14 συναπτα ετη....εχει καταρρακτη....
Ασχετη τοτε τελειως με το νετ(μηπως και τωρα τι ειμαι?ασχετη ακομα)αρχισα να ψαχνω ,λες και ο γιατρος δεν μου το τοποθετησε καθαρα.Η συντροφος ηταν σχεδον τυφλη......
Και μεσα σε μια αξημερωτη απο πικρα νυχτα ...επεσα στην σελιδα του Μαυρου γατου.
Κι ετσι αρχισαν ολα....
Δεν ξερω γιατι την διαλεξα απο εκει μεσα?μοιρα?κισμετ?συγκυριες?Η μηπως αυτο που λενε,πως τιποτα δεν γινεται τυχαια?....Και μεσα στην παραζαλη του μυαλου μου που ειχε παθει καθιζηση...της εγραψα.....
θυμαμαι τι...θυμαμαι γιατι....και μου απαντησε....Με μια αβροτητα,με καλωσυνη,με ευγενεια και αγαπη,απεναντι σ'εμενα ,μια αγνωστη.......
Και περασανε παλι οι μερες.....
Εφτασε ο Αυγουστος ....και η συντροφισσα μου εφυγε,ησυχα και απλα .Αποφασισε να κοιμηθει στις 4του μηνα χωρις να δει την αυγη.Τοσο πολυ ειχε κουραστει,μετα απο μεγαλη ταλαιπωρια 4μηνων....
Σκαψαμε με χερια και νυχια το χωμα......και μεσα στην καψα του αυγουστου,καταπινωντας χωμα,ιδρωτα και δακρυα ,αγκαλιασαμε την αναμνηση της....και την αφησαμε να ησυχασει πια...
Και τοτε της ξαναεγραψα...
Κι εκεινη ηταν παλι εκει.....
Γεματη απο την συμπονοια της....
Τρυφερη και ανθρωπινη....
Μια ψυχη γεματη αγαπη....
Κι οταν μετα απο μερες,μεσα στα αγρια μεσανυχτα,πηρα τους δρομους ψαχνωντας την λησμονια και τις απαντησεις στα "γιατι"Κι οταν γυρισα στους 4 τοιχους του σπιτιου μου,την ωρα που η νυχτα γινεται μερα ,της ξαναεγραψα.......
Ηταν ενα μυνημα γεματο θυμο,γεματο παραπονα,γεματο ελλειψεις,γεματο μοναξια,,,,,Γεματο απο το ΤΙΠΟΤΑ της ανθρωπινης ψυχης......

Κι εκεινη ηταν ακομα εκει...
Ενα πλασμα γεματο απο φως...
Μια ψυχη ετοιμη να δωσει ...
Μια Μαριαλενα ....
Σε ολο της το μεγαλειο...
Ειμαι ευτυχισμενη που σε γνωρισα Μαριαλενα
Ετσι γνωρισα εκεινη...
Ετσι γνωρισα την Μαριαλενα.....
Σέυχαριστω.......
Τι αλλο να πω????

δες

«Δες τα σημάδια»
Έτσι μου έλεγε όταν μπερδευόμουν.
«Δες τα σημάδια, πάντα υπάρχουν σημάδια και το ένστικτο είναι αλάνθαστο.
Όσο κι αν το μυαλό προσπαθεί να ανακαλύψει λογικές ή μη εξηγήσεις, στην πραγματικότητα… ξέρει.
Όσο κι αν τα λόγια λένε άλλα, όσο κι αν θέλεις να πιστέψεις το φανερό, αυτό που θα σε κάνει να νοιώσεις καλά.. εσύ να κοιτάς τα σημάδια.
Η καρδούλα ξέρει πρώτη από όλους, δες τα σημάδια και ακολούθησε τα».


Η φοτο είναι δωράκι από τον nature.

Για σκέψου κι αυτό!

Δεν προσδοκώ, είμαι ικανοποιημένος με όλα

Όταν αρχίζω να προσδοκώ, πρέπει να έχω την πίστη ότι ό,τι είναι καλό για μένα θα μου έρθει οπωσδήποτε.

Αντί, λοιπόν, να έχω επιθυμίες ή προσδοκίες, θα πρέπει να είμαι ικανοποιημένος και γενναιόδωρος.

Όταν εκτιμώ αυτά που έχω και αρχίσω να χρησιμοποιώ τα πάντα με ωφέλιμο τρόπο,
θα μπορέσω να ελευθερωθώ από τις επιθυμίες και θα ανακαλύψω ότι θα έρχεται σε μένα αυτό που είναι σωστό.

Πνευματικό Κέντρο Brahma Kumaris, Website: www.bkwsu.org