Σάββατο, Νοεμβρίου 25, 2006

Φθινοπωρινή σονάτα

Από το μπαλκόνι της κουζίνας βλέπω να αλλάζουν χρώματα τα δέντρα στη πίσω αυλή. Το αναρριχώμενο φυτό φυλλοροεί. Τώρα είναι κιτρινοκόκκινο, σε μια συμφωνία χρωμάτων από το ανοιχτό πράσινο μέχρι το κόκκινο της κανέλλας και το κίτρινο των φύλλων που πέφτουν. Παίρνω στο χέρι μου ένα φύλλο που έπεσε κάτω. Το χρώμα του με προκαλεί, η υφή του, το σχήμα του, η αίσθηση του! Είναι ήδη πεπερασμένο...

Όσο είναι ζωντανό, το βλέπω να πάλλεται στον άνεμο, να κρατά τις σταγόνες της βροχής στην απαλή του επιφάνεια, να απλώνεται και να μεγαλώνει. Τώρα είναι η στιγμή να αφήσει πίσω του τη φορεσία και να προετοιμαστεί για τον χειμώνα, μόνο με τον κορμό του και τις ρίζες του να υπάρχουν σε πείσμα του καιρού!

Το φθινόπωρο πλησιάζει στο τέλος του ημερολογιακά, μα στη μικρή μου αυλή τώρα αρχίζει να βάφεται με τα ανεπανάληπτα χρώματα της φύσης, που μόνο το φθινόπωρο ξέρει να πλημμυρίζει τη ματιά μου, τόσο όμορφα, τόσο μοναδικά! Σκέψου...!

Μαριαλένα, 25/11/2006

8 σχόλια:

ο δείμος του πολίτη είπε...

Εσύ τουλαχιστον έχεις αυλή να χαρείς τη μοναδική απολαυση της αλλαγής του χρόνου. Μία αίσθηση μοναδική που δείχνει την αλλαγή της ζωής, το πώς η ζωή μένει μέσα από το θάνατο. Το φυτό ξαναζεί και παίρνει νέες δυνάμεις, μα το φύλλο πεθαίνει. Αέναο παιχνίδι της φύσης. Αιώνια η περισυλλογή του ανθρώπου σε ένα ωραίο και λιτό -μα πλούσια περιγραφικό- κείμενο.

panagiota είπε...

Μαριαλενα με την περιγραφη σου μ'εκανες να δω αυτο που ειχα απεναντι μου και δεν παρατηρησα ποτε.
Απεναντι απο το δωματιο της κορης μου,υπαρχει ενας(εδω και χρονια εγκαταλελλειμενος)κηπος.-Ειναι το σπιτι με τις γατες,ξερεις-Ετσι οπως τα περιγραφεις ειναι τα χρωματα.Μονο ο κισσος και τα δαφνοδεντρα ειναι πρασινα και μια τριανταφυλια,που τρελλαθηκε να παει κοντρα στον καιρο και το χρονο,γεματη απο ροζ τριανταφυλλα........

Marialena είπε...

Αγαπητοί φίλοι καλησπέρα!

"Δείμο" καλοσώρισες στη συντροφιά μας και ευχαριστώ για τις εντυπώσεις σου. Να σταθώ και στο σχόλιο που άφησες με αφορμή στην ποίηση και πως εκφέρεται, στον Ακροβάτη του Ματ προηγουμένως. Με έκανες να σκεφθώ κατά πόσον η γλωσσοπλαστική ικανότητα χρησιμοποιείται για να προσδώσει ουσία, ή μονάχα στολίζει αν το θεωρήσουμε έτσι, ένα πόνημα...

Η φύση είναι πηγή έμπνευσης αλλά και ο δεσμός με την ύπαρξή μας σε αυτόν εδώ τον γήινο κόσμο. Το γιν και το γιαν μας, εμείς οι ίδιοι!

@ Παναγιώτα: Προσπάθησα να βάλω και φωτό, μα εις μάτην, ο διακομιστής δεν μου έκανε το χατήρι. Ο κήπος μας μπροστά μοιάζει ανοιξιάτικος, ξεγελασμένος από τον καιρό, μα τα φυτά στην πίσω αυλή ακολουθούν το βιολογικό τους ρολόι και χρωματίζουν τις αισθήσεις μου με το μεγαλείο της Φύσης!

mario είπε...

Τέλειο το ταξίδι Μαριαλένα.
Να είσαι καλά:)

Marialena είπε...

Καλησπέρα Μαριώ μου, να είμαστε καλά να ταξιδεύουμε με τα μάτια του νου και της φαντασίας, όπως και όπου το ερέθισμα μας πυροδοτεί!

Φιλιά, Μ.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Δέχομαι τη διαλεκτική σχέση με τη φύση που παρουσίασες στο γιν και το γιαν, αλλά η σύνδεση είναι καταστροφική. Κοίτα τη κάνουμε στον κόσμο. Χαίρομαι για τη δημιουργία σου και την τόσο ρομαντική σου στάση, γιατί σε λίγα χρόνια το φύλλα και τα δέντρα θα είναι είδος υπό εξαφάνιση.
Είμαι πολυλογάς. Κάνω έρευνες και πρέπει να είμαι αναλυτικός. Εϊναι όμως φορές που απαιτείται λιτότητα στις ποιητικές λέξεις. Η ποίηση δεν είναι μόνο λέξεις που πλάθουμε. Ποίηση είναι η δημιουργία ενός ζωντανού οργανισμού, ενός οργανισμού λέξεων και φράσεων που μας μιλούν συναισθηματικά. Όσο πιο λιτά γράφει κάποιος τόσο πιο καλά, ο πλούτος των συναισθημάτων μετράει. Τα λόγια χάνουν συχνά το νόημά τους μέσα στον πληθωρισμότων ημερών μας.

Η πληγωμένη Άνοιξη τεντώνει τα λουλούδια της
οι βραδινές καμπάνες την κραυγή τους
κι η κάτασπρη κοπέλα μέσα στα γαρίφαλα
συνάζει στάλα-στάλα το αίμα
απ' όλες τις σημαίες που πονέσανε
από τα κυπαρίσσια που σφάχτηκαν
για να χτιστεί ένα πύργος κατακόκκινος
μ' ένα ρολόγι και δυο μαύρους δείχτες
κι οι δείχτες σα σταυρώνουν θά 'ρχεται ένα σύννεφο
κι οι δείχτες σα σταυρώνουν θά 'ρχεται ένα ξίφος
το σύννεφο θ' ανάβει τα γαρίφαλα
το ξίφος θα θερίζει το κορμί της.

από τη συλλογή «η πληγωμένη Άνοιξη» του Μίλτου Σαχτούρη.

Φοινιξ είπε...

Πολύ όμορφο Μαριαλένα...

Marialena είπε...

@ Δείμος: Όπως το γιν και το γιαν, το μυαλό δεν χρειάζεται να παρεμποδίζει την πυξίδα της καρδιάς, μπορούν να συνεργάζονται και όχι να αντιμάχονται, εφόσον το θελήσει ο κτήτωράς τους και πειστεί ότι είναι προς το συμφέρον του!

Το πρίσμα που αντικρύζω τη φύση ειδικά, με βοηθά να μην με απορροφά τελείως η πεζή πραγματικότητα, είναι το λιμανάκι μου αν θέλεις!

@ Φοίνιξ: Καλοσώρισες Φοίνικα στη σελίδα μας και σ'ευχαριστώ πολύ!