Πέμπτη, Απριλίου 17, 2008

Ο δέκατος τέταρτος άνθρωπος

Οκτώβριος 2007

Άλλο ένα Σαββατοκύριακο χωρίς κάτι προγραμματισμένο. Στο κινητό μου καλεί ο κολλητός μου φίλος Δ. Απαντώ...

- Ελα
- Ελα
- Τι γίνεται?
- Τίποτα. Εσύ?
- Κάτι σκέφτηκα
- Τι?
- Πάμε κάπου?
- Πού?
- Στον Μ.
- Λουτράκι? Τώρα?
- Τώρα?
- Έλα πάμε
........................................................

Μιά ώρα αργότερα 2 ίδια μηχανάκια φορτωμένα για εκδρομή με τα απαραίτητα, ταξιδεύουν στην Εθνική. Τα καλοσωρίσματα και οι χαιρετούρες γίνονται ταξιδεύοντας χάρη στην τεχνολογία.

Έξοδος προς Λουτράκι. Δεξιά. Στάση στο supermarket SPAK για προμήθειες (κάρβουνα, παϊδάκια, κρασί -ξέρετε εσείς) και μετά 20 λεπτά άφιξη στον Μ. Καλοσώρισμα απ τη Τζίλντα, τον Μπάμπη και τον Αζώρ με γαφ γουφ και κουνήματα ουρών. Τακτοποιούνται τα εφόδια στο ψυγείο και φτιάχνω καφέ που καταναλώνεται ήσυχα στη βεράντα με θέα τον Κορινθιακό....

Το σπίτι του Μ. είναι από εκείνα τα αυθαίρετα που βρίσκονται προς το βουνό εκτός πόλεως, μέσα σε δήθεν κτήματα με ελιές. Αποτελείται από μια ...νυχτερινή λαθραία κατασκευή από ελενίτ επενδυμένο με τούβλο μεταγενέστερα, κουζίνα, εξωτερική τουαλέτα, μεγάλη αυλή και 2 μεγάλες βεράντες, μιά απ τη μεριά της εισόδου που βλέπει το δρόμο με θέα στο βουνό και μιά στην πίσω μεριά με θέα στον Κορινθιακό.
Όταν βραδυάζει και το σκοτάδι κρύβει την ασχήμια της τοποθεσίας καθώς και τα σκουπίδια και παλιόχαρτα που βρίσκονται αγκιστρωμένα στα μισοξαπλωμένα στο χώμα συρματοπλέγματα των ιδιοκτησιών, το μέρος ομορφαίνει. Τα φώτα της πόλης μακρυά, καθώς και των πλοίων που περνούν τον δίαυλο, συντελούν αποφασιστικά στη μεταμόρφωση του φόντου.
Έχουμε περάσει όμορφες μέρες εκεί με χαρές, γέλια, πειράγματα, μάσες και μπουκάλια κόκκινο μπρούσκο κρασί, αλλά και άλλες απελπιστικά ήσυχες, λες και βρισκόμαστε για αυτογνωσία σε κάποιο ασκηταριό στην Πρέσπα...
Το σπίτι εντούτοις διαθέτει τις στοιχειώδεις ανέσεις όπως κρεββάτια, ράντσα (πάνω στα οποία απλώνονται φιλόξενα οι υπνόσακκοί μας για να μας ζεστάνουν το βράδυ) κουζίνα και επίσης τηλεόραση (φυσικά απρόμαυρη) και ως εκ τούτου και ρεύμα. Ακόμη προσφέρει και ...εξωτερική τουαλέτα. Η μόνη μας αδυναμία είναι η έλλειψη παροχής νερού διότι το σπίτι είναι αυθαίρετο και ο Δήμος Λουτρακίου ...δεν δίδει, δήθεν για να μη χαλάσει τον υδροφόρο ορίζοντα του εργοστασίου εμφιάλωσης πρών Καραντάνη και νυν PEPSICO. Έτσι σε κάθε μας επίσκεψη κάποιος προσφέρεται με τη θέλησή του να πάει να φέρει νερό απ τη μιά και μοναδική βρύση που έχει φροντίσει η καλή εταιρία PEPSICO να αφήσει έξω απ το εργοστάσιο, ώστε να εξυπηρετούνται οι ...λαθραίοι κάτοικοι της περιοχής.
Το βράδυ πέρασε με μπριζόλες, χωριάτικη, πατάτες τηγανιτές και κόκκινο κρασί ήσυχα στην πίσω βεράντα. Κάποιες στιγμές ακούγονταν μόνο οι ...ευχαριστημένες οδοντοστοιχίες των τριων φυλάκων μας που αποτέλειωναν ότι έμενε απ τις δικές μας...
Αγνάντεμα στον Κορινθιακό, λίγες αμπελοφιλοσοφίες,ύπνος...
......................................................................

Όταν έφεξε ο ήλιος -κόκκινος ακόμη- ήπια τον πρώτο σκέτο ελληνικό της μέρας στην αγαπημένη μου πίσω βεράντα με τον Μπάμπη και τον Αζώρ ξαπλωμένους τεμπέλικα στα σκαλιά, ενώ η Τζίλντα είχε βάρδια να προσέχει τα μεταφορικά μας μέσα.
Μετά τον καφέ αποφάσισα να πάω να φέρω νερό απ τη γνωστή βρύση. Έτσι γέμισα τις πλαινές βαλίτσες της HONDA με έναν σεβαστό αριθμό από άδεια μπουκάλια νερού του 1 1/2 λίτρου (Καραντάνη φυσικά) και αναχώρησα γνέφοντας με νόημα στους αγουροξυπνημένους φίλους και σκύλους, εξηγώντας έτσι τις προθέσεις μου.

Μετά 5 λεπτά της ώρας έφτασα στην κοινόχρηστη βρύση -που σημειωτέον διαθέτει και κιόσκι και παγκάκια παρακαλώ. Άρχισα το κουβάλημα των άδειων φιαλών νερού όταν άκουσα μια φωνή να μού λέει καλημέρα. Είπα καλημέρα μηχανικά και ένα χέρι βοήθειας άρχισε να ξεβιδώνει τα καπάκια απ τις φιάλες ώστε να είναι έτοιμες γιά γέμισμα. Τότε γύρισα και είδα απορημένος έναν κοστουμαρισμένο και γραββατωμένο παππού, δίπλα μου στο παγκάκι, να με κοιτάει με ένα -ίσως και να μου φάνηκε- χαμόγελο λύπησης.
Τελείωσα γρήγορα την διαδικασία ανεφοδιασμού και ο παράξενος παππούς με προσκάλεσε να καθίσω κάνοντας χώρο δίπλα του. Με ρώτησε διάφορα. Από που είμαι, που πάω, πως με λένε και άλλα πολλά που δεν θυμάμαι πιά. Τότε σηκώθηκε όρθιος και άρχισε με στεντόρια αλλά τονικά πάνσωστη φωνή να τραγουδάει εμβατήρια και αντάρτικα τραγούδια (που τα θυμόταν όλα?). Μούδιασα... Τρελλός η παλληκάρι????

Έμεινα σκεπτόμενο κάγκελο.....

Όταν ...ολοκλήρωσε το πρόγραμμα, τον ρώτησα που μένει. Πρόσεξα πως είχε στα πόδια δίπλα του 3 πλαστικές σακκούλες αποφόρια.Κάλτσες πουλόβερ, παντελόνια και εσώρουχα πεντακάθαρα και σιδερωμένα.

- Εδώ μένω
- Εδώ που?
- Εδώ εδώ...
- Στη βρύση?
- Ναί γιατί?
- Δεν έχεις σπίτι?
- Έχω 3. Ένα για κάθε μου παιδί...
- Και δικό σου?
- Εγώ έχω παντού

Λασκάρισε τη γραββάτα του...

- Έχω τώρα εδώ και μετά όπου θέλω. Κάθε μέρα αλλού.

Δεν είπα τίποτα. Δεν έμοιαζε άνθρωπος που ζει στους δρόμους σκέφτηκα.
Για 15 λεπτά δεν αλλάξαμε κουβέντα...
Μετά ρώτησα...

- Γιατί μίλησες σ εμένα?
- Γιατί έσκασα
- Γιατί έσκασες?
- Γιατί είσαι ο δέκατος τέταρτος άνθρωπος ως τώρα, που δε μου λέει καλημέρα...
- Μα είπα...
- Ναι αλλά αν δεν έλεγα δε θάλεγες...

Ήρθαν τα χειρότερα... Εκτός από αποσβολωμένος έμεινα και μαλάκας. Εντελώς όμως...

- Συγνώμη... ψέλλισα
- Ευχαριστώ για τη βοήθεια...

Έφυγα σαν κλέφτης προς τη μηχανή χωρίς τα νερά...
Δάκρυσα.... Ντράπηκα.... Διαλύθηκα...

- Νάσαι καλά άκουσα πίσω μου. Δε κάνει τίποτα....
.....................................................................

Θυμήθηκα τα νερά και γύρισα πίσω να τα πάρω μετά δέκα λεπτά. Κυρίως ήθελα να τον ξαναδώ. Να κουβεντιάσω, ίσως και ...να τον ακουμπήσω. Δεν ήταν κανένας εκεί... Μόνο τα γεμάτα εναμισόλιτρα.
Κάθισα στο παγκάκι -μόνος ευτυχώς- και έκλαψα στις χούφτες μου δεν ξέρω για πόσο...

Από τότε μου έβαλα όρο απαράβατο, να λέω πάντα πρώτος ΚΑΛΗΜΕΡΑ. Με χαμόγελο. Από καρδιάς. Ούτε τυπικά, ούτε μίζερα, ούτε προσβλέποντας σε δημόσιες σχέσεις, ούτε δήθεν.

Γύρισα πίσω στο σπίτι, άφησα τα νερά, φόρτωσα τη Dolly και έφυγα αμέσως. Οι φίλοι έμειναν εκεί.

- Γιατί φεύγεις έτσι?
- Γιατί τώρα είμαι καλά...

Ο Δ. κατάλαβε. Ο Μ. δεν το έψαξα...

.................................................................................

Σε λίγα λεπτά η DOLLY χαμογελώντας με νόημα, διακοσάριζε χαρούμενη προς Μέγαρα.....

15 σχόλια:

Athanassios Ghikas ready to fly like an Eagle είπε...

Από το Ημερολόγιο της μηχανής του Χρήστου.

Ετσι είναι φίλε μου. νομίζω κάπου κάπως το αναφέραμε στη συνάντησή μας.
Μιά καλημέρα (ολόκληρη και καθαρή όμως) και ένα ειλικρινές χαμόγελο δεν κοστίζουν τίποτα σε μάς αλλά μπορεί να σημάινει πολλά σε κάποιον άλλον.

Ποιός ξέρει ο αγέρωχος γέροντας της βρύσης Καραντάνη μπορεί να ήλθε από άλλη διάσταση και έτσι απλά να εξαυλώθηκε πάλι δίνοντας απλά ένα μικρό δίδαγμα.

Φοβερό το έμπα Χρήστο στη παρέα μας!!

Marialena είπε...

Καλοσώρισες ακούραστε ταξιδευτή στη συντροφιά μας! Να έχεις πολλές διαδρομές και εμπειρίες να μας αφηγηθείς και εμείς μαζί σου μέσα από τα λόγια σου να ταξιδεύουμε παρέα.

Διαβάζεις τον Δάσκαλο τον Φωτεινό ε? Τίποτα δεν είναι τυχαίο τελικά σε αυτήν τη ζωή, γι' αυτό ίσως έφτασαν τα βήματά σου ως εδώ, για όλα υπάρχει λόγος!

Christos είπε...

Σ ευχαριστώ Σάκη μου. Καλώς σας βρήκα

Christos είπε...

Καλώς σε βρήκα marialena. Σ ευχαριστώ για τη βοήθεια σου :-))

Fevos Man είπε...

Γεια σου Χρήστο,
Υπέροχο το κείμενό σου-πραγματικά. Άλλος ένας λόγος να χαίρομαι που μπήκα στην παρέα των ΑΜ.
Μου θύμισε ένα καλοσυνάτο γέροντα, στην Πρέβεζα, που καθόταν έξω απ το σπίτι του, σε μια στροφή , και καλημέριζε ακούραστα τους περαστικούς, πεζούς και οδηγούς.
Μια καλημέρα,λοιπόν, απο ψυχής, σε σένα, το Σάκη, τη Μαριαλένα, την Παναγιώτα και όλη την παρέα!

Υ/Γ: Έχεις πνευματικά δικαιώματα για το κουτάβι, που έχεις στη φωτογραφία σου; : )

Christos είπε...

:-))
Και βέβαια έχω Φοίβε μου. Τα αποκλειστικά δικαιώματα του ταίζοντος και ποτίζοντος...

Καλή σου μέρα
Να χαμογελάς

Athanassios Ghikas ready to fly like an Eagle είπε...

Την ορθάνοικτη καλημέρα μου
Φοίβε!!!

panagiota είπε...

Καλημέρα σε όλους!
Ενα καλωσόρισμα στον Χρήστο που με...μια καλημέρα ζεστή ήρθε στην παρέα μας!

Ανώνυμος είπε...

-ΚΑΛΩΣΟΡΙΣΕΣ ΦΙΛΕ ΧΡΗΣΤΟ ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΝΑ ΧΕΙΣ,ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΚΙ ΣΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΠΑΡΕΑ.ΠΟΛΥ ΚΑΛΗ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΣΟΥ ΑΠΟ ΑΥΤΕΣ ΠΟΥ Η ΘΕΜΑΤΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥΣ ΜΕ ΕΛΚΥΕΙ.ΣΥΝΕΧΙΣΕ ΕΤΣΙ.

Fevos Man είπε...

Πολύ μούρη το κουτάβι, πάντως. Αξιολατρευτο!
Αν βρουμε και αλλα 2, στο blog, θα δωσουμε και νόημα στο ψευδώνυμό μου!
Καλησπέρα και στο φίλο Γεώργιο Ρινάκη, με τα όμορφα ποιήματα.

Ανώνυμος είπε...

-ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ ΦΙΛΕ ΦΟΙΒΟ.ΣΙΓΑ ΤΗΝ ΟΜΟΡΦΗ ΠΟΙΗΣΗ ΠΟΥ ΓΡΑΦΩ ΚΙ ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΠΟΙΗΣΗ.ΑΠΛΩΣ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ,ΣΚΕΨΕΙΣ,ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ,ΒΙΩΜΑΤΑ ΚΤΛ,ΣΥΣΣΩΡΕΥΟΝΤΑΙ ΕΝΤΟΣ ΜΟΥ
ΣΑΝ Σ'ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΚΑΖΑΝΙ ΠΟΥ ΣΙΓΟΒΡΑΖΕΙ ΚΙ ΕΚΤΟΞΕΥΟΝΤΑΙ (ΟΛΑ ΤΑ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΑ ,ΕΓΩ ΤΑ ΛΕΩ ΚΙ ΠΡΟΣΑΡΜΟΣΤΙΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ)ΣΕ ΕΝΑ ΤΑΠΕΙΝΟ ΛΕΥΚΟ ΧΑΡΤΙ.ΔΕΝ ΕΧΩ ΤΗΝ ΑΚΑΔΗΜΑΙΚΗ ΜΟΡΦΩΣΗ ΟΥΤΕ ΤΗΝ ΑΠΑΙΤΗΣΗ ΑΥΤΑ ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΕΚΘΕΤΩ ΝΑ ΑΡΕΣΟΥΝ ΣΕ ΟΛΟΥΣ.

Fevos Man είπε...

Δε ξερω αν αρεσαν σε όλους,
σε μενα παντως αρέσαν. Σου αφησα και ενα σχολιο σε ενα απ αυτα, ελπιζοντας να ξεκινησουμε ενα διαλογο-περι εμμετρου και ελευθερου ποιηματος.
Οσο για την ακαδημαικη μορφωση, ουτε κι εγω εχω. Πιστευω οτι δε χρειαζεται να εχεις ακαδημαικη μορφωση για να γραψεις ενα ωραιο ποιημα, απλα μερακι και ταλεντο.Τα οποια εχεις και τα δυο.
Εμενα, παντως, μου αρεσει να διαβαζω, οχι για να αποκτησω μορφωση, αλλα για να βλεπω τους σπουδαιους των γραμματων (Καββαφης, Καββαδιας, Ε.Α.Ποε κτλ), να χαιρομαι το εργο τους, και ταυτοχρονα να θυμιζω στον εαυτο μου ποσο απιστευτα μικρος ειμαι μπροστα τους (μικρό κουταβάκι!)

panagiota είπε...

Βρε παιδιά μου,η ποίηση είναι έκφραση της ψυχής και όχι ακαδημαϊκή μόρφωση,γι αυτό να γράφεται αυτό που νοιώθετε και σας αγγίζει,κι εμείς θα το διαβάζουμε και ανάλογα θα γλυκαινόμαστε ή θα πικραινόμαστε με τα συναισθήματα σας.
Λοιπόν,απαριθμούμε 2 κουτάβια(Χρήστος,κουτάβης)Τρεις ποιητές(Μαριαλένα,Γ.Ρινάκης και κουτάβι)μωρέ τι άλλο θέλουμε?
Ειμαστε μια παρέα ασυναγώνιστη!!!

Marialena είπε...

Γειά σας βρε παιδιά και από μένα, λίγο πριν πέσω για ύπνο! Και κουτάβια έχουμε στη παρέα μας (του Χρήστου και τη δικιά μου) και ποιητές - χωρίς έπαρση αλλά με αγάπη γι' αυτό το είδος της γραφής που εξασκούν και φιλόζωους και καλλιτέχνες και οικολόγους και ανθρώπους ζεστούς και ευαίσθητους, ο καθένας ξεχωριστός!

Τι άλλο μπορεί να ζητήσει κανείς για να νιώθει πως μέσα στη σελίδα μας υπάρχει μια όμορφη παρέα?

Θυμάσαι Παναγιώτα μου που αγωνιούσαμε πέρσι για το πως θα αναστήσουμε το τσαρδί μας? Ε, οι συνοδοιπόροι είναι η ζωντανή απόδειξη πως τα καταφέραμε και συνεχίζουμε να αγαπάμε αυτό που λέγεται "Ανώνυμοι Μελαγχολικοί".

Σας φιλώ και καλό ξημέρωμα!

Υ.Γ. Φοίβο, το ξόρκι με το Στρουμφ και τον Δρακουμέλη φαίνεται πως έπιασε γιατί σήμερα ο προϊστάμενος δεν ήλθε στο γραφείο γιατί ήταν άρρωστος και έτσι ησυχάσαμε, χα,χα,χα! Έπιασε!

Athanassios Ghikas ready to fly like an Eagle είπε...

Ηταν που θα αρρώσταινε ο άνθρωπος. Γιαυτό έιχε τρελλαθεί!!
τώρα που θα αναρρώσει (με το καλό) θα έλθει στα ίσια του πάλι (σωματικά και ψυχικά)¨-))))

Την καλημέρα μου σε όλους τους επιβάτες του σκάφους μας.