FOR ANIMAL LOVERS ONLY!!!

Αφιερωμένο εξαιρετικά σε όλα τα "ζώα" της ελληνικής μπλογκόσφαιρας καθώς και στους φαν τους, γατόφιλους, κυνόφιλους, ορνιθόφιλους κλπ! Καλό σαββατοκύριακο, Μαριαλένα ;-}

Ονοματοπαίχνια -Ξ-Ο-Π-Ρ-Σ-Τ-Υ-Φ-Χ-Ψ-Ω

Ξ

Ξένη: φιλόξενη
Ξενοφών: ηχεί παράξενα


Ο

Οδυσσέας: αντικείμενο οργής
Ορέστης: ορεινός και
Ορέστης: μετριόφρων
Ονούφριος: σκεπτικός
Όλγα: ευτυχισμένη
Ολυμπιάς: βουνό, Όλυμπος
Όθων: πλούτη, περιουσία


Π

Πρισκίλλη: παλιά
Πάμφιλος: φίλος όλων
Πολύκαρπος: γόνιμος
Πηγή: πάγος
Πατρίκιος: πατέρας
Παύλος: μικρός
Πέτρος: λιθάρι
Προκόπης: προκομμένος
Παγκράτιος: πανίσχυρος
Παρασκευάς, ή: προετοιμασία
Παντελεήμων: τους πάντες ελεεί
Πρόδρομος: αυτός που προηγείται
Πελαγία: η πελαγινή, η πελαγίσια
Πλάτων: ο ευρύστερνος
Πανδώρα: η έχουσα όλα τα δώρα
Πάτροκλος: αυτός που έχει ένδοξο πατέρα
Περικλής: φημισμένος
Πηνελόπη: είδος πουλιού
Περσεφόνη: αυτή που προσφέρει αφθονία
Παυσανίας: αυτός που ανακουφίζει από τη θλίψη
Περσεύς: καταστροφέας
Πολυχρόνης: αυτός που ζει πολλά χρόνια
Πιλάτος: δόρυ, ακόντιο


Ρ

Ρεβέκκα: παχουλή
Ρεγγίνα: βασίλισσα
Ραφαήλ: ο Θεός έχει θεραπεύσει
Ρωμανός: σφριγηλός
Ραχήλ: προβατίνα
Ρήγας: βασιλιάς


Σ

Σίλβεστρος: ασημένιος
Συμεών: αυτός που έχει ακούσει το Θεό
Σαββίνος-α: αναπαυόμενος
Σεραφείμ: φλεγόμενος άγγελος
Σίμων-ώνη: αυτός τον οποίο άκουσε ο Θεός
Σαμψών: ήλιος
Σίλας: πράος
Σωτήρης-ία: λυτρωτής
Σαμουήλ: όνομα του Θεού
Σαλώμη: ειρήνη
Σοφοκλής: δοξασμένος, σοφός
Σταύρος: στύλος
Σαββάτιος: αναπαυμένος
Σέργιος: αυτός που του αρέσει ο περίπατος, το σεργιάνι
Σωκράτης: δυνατός
Σεβαστιανός-ή: αποσυρόμενος
Στυλιανός-ή: αστέρι και
Στυλιανός: στύλος
Σύλβια: δάσος
Σάββας: Σάββατο
Σπυρίδων-ούλα: ο εύπορος, που έχει πολύ σιτάρι
Στέφανος-ία: στεφανωμένος
Σίσυφος: πανούργος


Τ

Τατιανή: αυτή που τακτοποιεί
Τιμόθεος: τίμα το Θεό
Τρύφων: φιλήδονος
Ταράσιος: ταραχοποιός
Τίμων: τιμημένος
Τριαντάφυλλος-ιά: ρόδινος
Τίτος: ο χαίρων σεβασμού
Τερέζα: από το ελλην. θερίζω δηλώνοντας γονιμότητα και κατ΄ άλλους από το τοπωνύμιο Θήρα

Υ ---

Φ

Φαίδων: χαρούμενος, γελαστός
Φωκίων: φώκια
Φώτης-εινή: φανέρωση του Θεού
Φλαβιανός: ξανθός
Φιλοθέη: αγαπά το Θεό
Φιλήμων: φιλικός
Φεβρωνία: εξαγνισμένη
Φλώρα: λουλούδι
Φανούριος-ία: αυτός που φωτίζει, που φανερώνει
Φίλιππος: φίλος των αλόγων
Φαίδρα: λαμπερή
Φιλάρετος-η: φίλος της αρετής


Χ

Χαράλαμπος-ία: αυτός που λάμπει από χαρά
Χρύσανθος-άνθη: χρυσό λουλούδι
Χριστόφορος: ο φέρων το Χριστό
Χριστίνα: χρισμένη
Χαριτίνη: χαριτωμένη
Χρυσή: μαλαματένια
Χρήστος-ίνα: ο χρηστός, ο ηθικός
Χαρίλεια: χάρις-δόξα
Χαρίλαος: χάρις του λαού

Ψ ---

Ω

Ωρίων: ώρα, φροντίδα

σιγοτραγουδώντας...

...Ήλιε μου ήλιε μου βασιλιά μου

μη μ' αφήνεις σήμερα

συννεφιά συννεφιά

στην καρδιά μου

στο κορμί μου σίδερα...

λοιπόν?

Δεν ξέρω που ζείτε, δεν ρώτησα ποτέ, αλλά μήπως είναι καλή στιγμή να γνωριστούμε από κοντά?
Σήμερα με όλα αυτά τα χρόνια πολλά και τις ευχές που έχω δώσει σκέφτηκα ότι είναι καιρός πια.
Ζω στον Πειραιά, αν τα σπίτια μας είναι τόσο κοντά όσο και τα μπλογκ μας, τότε το κανονίζουμε.
Τι λέτε?

Γιορτάζω, γιορτάζω ακούστε που το φωνάζω...

Μπήκε η Άνοιξη και μαζί με τα μπουμπούκια, γιορτάζουν φίλοι καλοί και αγαπημένοι εδώ στο μικρό μας μπλογκοχωριό:

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ στη Πατουσίτσα που είχε χθες γενέθλια,
στον κ.κ. Μαύρο Γάτο που προσπαθούσε να το κρύψει αλλά εις μάτην &
στον Ημίαιμο που όπως φαίνεται δεν είχε κανένα πρόβλημα!!!

Τραγουδάκι δεν μπορώ να ανεβάσω από το γραφείο, όμως αυτή η τούρτα είναι για σας και τους καλεσμένους σας εντός και εκτός της εικονικής μας πραγματικότητας!!!

Ευχές πολλές και ακόμα περισσότερες οι επιθυμίες σας, σήμερα χατήρι δεν σας χαλάμε, γι' αυτό ζητήστε ό,τι θέλετε από τις Μοίρες! CARPE DIEM...

είμαι περήφανη

Χτες το βράδυ είχαμε γιορτή στο σπίτι, γιόρταζε η γυναίκα του μικρού μου αδερφού και κάναμε πάρτυ.
Καλομαγειρεμένα φαγητά, άφθονο κρασί, μουσική και καλή παρέα. Μου θύμισε παλιές καλές εποχές αυτή η γιορτή, τότε που το δικό μου σπίτι ήταν ανοιχτό και συχνά οργάνωνα τέτοια πάρτυ ξεσαλώματος.¨
Φάγαμε και πίναμε ίσως λίγο παραπάνω από ότι έπρεπε αλλά τι πειράζει? γιορτή έχουμε
Είχα πολύ καλή διάθεση και λίγο το κρασάκι, λίγο η καλή παρέα, τα αστεία και οι φωνακλάδες φίλοι μας δεν άργησα να απογειωθώ.
Η πίστα στήθηκε και ο χορός ξεκίνησε με συνοπτικές διαδικασίες, αυτό σημαίνει σηκώνεται κάποιος και τραβάει τους διπλανούς του πάνω. τραβάτε τους κι ας κλαίνε δλδ.
Φέυγω για ένα λεπτό και όταν γύρισα είδα μεγάλο κύκλο από ανθρώπους να χτυπάνε παλαμάκια και φωνές, και οπα και τέτοια.
Πάω κοντά και βλέπω τον γιο μου, που ως χτες χόρευε μόνο αν άκουγε τους Cure, να χορεύει ζειμπέκικο.
Ζειμπέκικο ήσυχο, χωρίς φιγούρες και κόλπα που αντιπαθώ, αντρικό ζειμπέκικο, με ταπεινότητα.
Τι κάνει η μανούλα όταν βλέπει τον κανακάρη της?
Είναι πολύ απλό.
Χτυπάει παλαμάκια και ελπίζει κανείς να μην προσέξει τα βουρκωμένα μάτια.
Είμαι τόσο περήφανη που μπορεί να σκάσω κιόλας.
Και του χρόνου.

Ονοματοπαίχνια -Κ-Λ-Μ-Ν

Κ

Καλλιρρόη: η καλλίρροη, η με άφθονα νερά
Καλυψώ: αυτή που καλύπτεται
Κάρολος: δυνατός άντρας
Κασσάνδρα: αυτή που υπερέχει
Κίμων: ο έχων σκούρο καφέ χρώμα
Κλέαρχος: ένδοξος άρχοντας
Κλειώ: υπόληψη
Κύρος: κύριος
Κύριλλος: κύριος
Κασσιανός-ή: ο φέρων περικεφαλαία
Κωνσταντίνος-ίνα: σταθερός
Καλλιόπη: ομορφομάτα
Καλλίνικος: λαμπρή νίκη
Κοσμάς: κόσμημα
Καλλίστρατος: καλός δρόμος
Κυριάκος-η: ο ανήκων στο Θεό
Κυπριανός: χάλκινος
Κλεοπάτρα: η από ένδοξο πατέρα
Κυβέλη: Κυβήβη, πιθανόν ανατολ. δάνειο


Λ

Λουκάς: ο καταγόμενος από τη Λουκανία
Λέων: λιοντάρι
Λαυρέντιος: δάφνινος
Λυδία: η καταγόμενη από την αρχαία ομώνυμη χώρα
Λύδα: γυναίκα
Λάζαρος: ο Θεός έχει βοηθήσει
Λουκία: λουκάνικο
Λουκιανός: φωτεινός
Λογγίνος: ρήτορας
Λυκούργος: ο ως λύκος συμπεριφερόμενος
Λάμπρος: λαμπρός
Λατίνος: ο καταγόμενος από το Λάτιο
Λευκή: φωτεινή, λαμπρή
Λάουρα: δάφνη, δάφνινο στεφάνι


Μ

Μελπομένη: τραγουδίστρια
Μενέλαος: αυτός που μένει με το λαό
Μαλαχίας: μαλακός
Μάξιμος: μέγιστος
Μάρκος: φιλοπόλεμος
Μεθόδιος: μεθοδικός
Μελέτιος: αυτός που δείχνει ενδιαφέρον
Μαρίνα: θάλασσα
Μαρίνος: ο θαλασσινός
Μαγδαληνή: από τα Μάγδαλα-Πύργος
Μάρκελλος-α: υποκ. Άρης
Μαρία: πικρή, ανυπότακτη
Μαρκιανός: ο υιοθετημένος
Μιχάλης: ποιος είναι σαν το Θεό;
Ματθαίος-ίλδη: δώρο Θεού
Μηνάς: αυτός που στέλνει μηνύματα
Μελάνη-Μελανία: μελαχρινή
Μιράντα: θαυμαστή
Μυρσίνη: μυρτιά
Μάγια: όχι πολύς, ανεπαρκής
Μαντώ: μάντις
Μερόπη: θνητός άνθρωπος, βροτός
Μιλτιάδης: κοκκινωπός, στο χρώμα του αίματος
Μορφέας: μορφή
Μωυσής: βγαλμένος απ΄ έξω, σωσμένος(απ΄το νερό) (βιβλ. άποψη)


Ν

Ναϊάς: πηγή, κρήνη
Νικηφόρος: θέλγει τη νίκη
Νήφων: νηφάλιος
Νεφέλη:νέφος, σκότος
Ναταλία: λουλούδι
Νικήτας: νικητής
Νεόφυτος: καινούρια βλάστηση
Νέστορας: αυτός που επιστρέφει ευτυχής
Νεκτάριος: γλυκός χυμός
Νικόλαος: ο χαρίζων στο λαό
Ναθαναήλ: ο Θεός έχει δώσει


Ξ

Ξένη: φιλόξενη
Ξενοφών: ηχεί παράξενα

Η Ιστορία ενός Κλόουν

Ονομάζεται Χρυσάνθη και είναι 72 ετών. Είναι μια γυναίκα που μεγάλωσε δύο παιδιά, παντρεύτηκε έναν άνδρα αρκετά μεγαλύτερό της και τώρα είναι χήρα και ζει κάπου στην πολύβουη Αθήνα.

Στο πατρικό της ο πατέρας της ήταν εκείνος που έκανε τα παιδιά του να αγαπήσουν το γέλιο και τη χαρά. Στη ζωή της δούλεψε, αντιμετώπισε καταστάσεις και τώρα πια μεγαλώνοντας έχει και τα δικά της προβλήματα υγείας να την δυσκολεύουν.

Όμως, η χαρά και η έμφυτη παιχνιδιάρα καρδιά, που από παιδί κουβαλά ποτέ δεν την έχει εγκαταλείψει, ούτε και στις δύσκολες ώρες. Πριν από λίγες μέρες μου ανακοίνωσε τα ευχάριστα: Θα έκανε πραγματικότητα το όνειρό της να γίνει κλόουν!

Τη Τετάρτη λοιπόν θα πήγαινε για πρώτη φορά στο σύλλογο παιδιών με νεοπλασματικές ασθένειες "Φλόγα" να δώσει μια παράσταση για τα παιδιά του συλλόγου. Ήταν ανήσυχη για το αποτέλεσμα, αν θα άρεσε στα παιδιά...!

Οι φίλες της έφτιαξαν μια στολή γεμάτη χρώματα και σχέδια και έναν μεγάλο πράσινο φιόγκο που ταιριάζει με τα υπέροχα μάτια της! Μια γνωστή μου παλιότερα μου είχε μιλήσει για αυτόν τον σύλλογο και για τα παιδιά εκεί και την ψυχολογία που έχουν και τώρα με την Χρυσάνθη ανακάλεσα αυτές τις εντυπώσεις. Παιδιά που περνούν τη δική τους δοκιμασία για να κερδίσουν το δικαίωμα στη ζωή, μα πάνω απ' όλα ΠΑΙΔΙΑ!!!

Γνωρίζοντας τη φίλη μου ξέρω πως βρήκε τον τρόπο να επικοινωνήσει με αυτές τις αγνές ψυχούλες παίζοντας και διασκεδάζοντάς τα. Θέλω να πιστεύω πως ένα κομμάτι αυτής της επαφής έφτασε και μέχρι τον Θεό τον ίδιο γιατί η Χρυσάνθη έχει μια καρδιά γεμάτη αγάπη για όλους! Είμαι συγκινημένη που έκανε το όνειρό της πραγματικότητα στα 72 της χρόνια και θα συνεχίσει με όλες της δυνάμεις να προσφέρει χαρά στα παιδιά!

Χρυσάνθη μου να σαι καλά, τίποτα άλλο!

Θλίψη - Πόνος

Η Θλίψη είναι θηλυκιά
κι ο Πόνος είναι άντρας
για τούτο εκείνη είναι γλυκιά
κι αυτός λιθάρι μάντρας
που έρχεται κατάστηθα
βαριά και σε πλακώνει
ενώ η θλίψη κλαίγοντας
σε γλυκομαραζώνει.

____________________
Παρατήρηση:
Οι άντρες περισσότερο βυθίζονται στη θλίψη
και οι γυναίκες στα βουβά τον πόνο υπομένουν
Ερώτημα:
Γιατί..???..

(δυστυχώς, δεν δέχεται εικόνες ο μπλογγερ και δεν έχω υπομονή να περιμένω)

ΚΡΙΣΗ ΣΕ ΜΙΑ ΣΤΕΝΗ ΣΧΕΣΗ

Γεμάτη πληγές η ψυχή της. Λες και τό 'κανε επίτηδες ο άντρας αυτός και την έπρηζε καθημερινά με την αδιαφορία του, που επεκτεινόταν και πέρα από τη στενή τους σχέση. Δεν τον ένοιαζε για τίποτα πλέον, σε τίποτα δεν έδινε πιά σημασία. Ετρωγε ό,τι του σερβίριζε, κι αν δεν υπήρχε φαΐ δεν διαμαρτυρόταν καθόλου, αυτός, ο πρώην καλοφαγάς. Οσο για τον ύπνο και την καθαριότητα, ας μη μιλάμε καλύτερα. Τον έπαιρνε όπου βρισκόταν, στον καναπέ ή στην ταλαίπωρη την πολυθρόνα, αυτός που, όταν το κατωσέντονο δεν ήτανε καλοτεντωμένο, χάλαγε τον κόσμο νυχτιάτικα. Δεν αποφάσιζε να μπεί στην μπανιέρα να πλυθεί, ακόμα κι όταν η λίγδα των μαλλιών τού έγλειφε το σβέρκο, ακόμα κι αν οι μασχάλες κι οι πατούσες του έζεχναν, αυτός, που δεν άφηνε ποτέ το θερμοσίφωνο να ξεκουραστεί κι όλο μπανιαριζόταν και παρφουμαριζόταν σαν πουτάνα.

Αναρωτιόταν η φτωχή, τί νά 'φταιγε γι αυτή του την αλλαγή, αυτή την απάθεια που τον κατείχε, αυτή τη νωθρότητα που μέσα της κολυμπούσε, τιμωρώντας τον εαυτό του και 'κείνην καθημερινά. Αναρωτιόταν, κι όλο γυρνούσε προς τα πίσω, στις χαρούμενες στιγμές και στη γλύκα των περασμένων που, μιά κι ήταν πιά "περασμένα", σήμερα φάνταζαν πιό γλυκά -ζαχαρωμένα κι απ' την άχνη της φαντασίας- συγκρινόμενα με την τωρινή κατάσταση.

Παραμελούσε συστηματικά την εμφάνισή του, τις υποχρεώσεις του, το μόνο που τον ξύπναγε λίγο ήταν τα σχέδια πού 'κανε για τη δουλειά του. Κι αυτά όμως έμεναν μονίμως "σχέδια", ποτέ δεν έλεγαν να προχωρήσουν παραπέρα. Οι μέρες κι οι μήνες περνούσαν κι η κατάσταση αυτή, του μόνιμου λήθαργου, δεν έλεγε να βελτιωθεί, μάλλον προς το χειρότερο πήγαινε. Υπνος και αδιαφορία, λες κι ήτανε οι μόνοι στόχοι του από δώ και πέρα. Κι η ερωτική σχέση, νωθρή κι αυτή, με μιά δόση απελπισίας.

Εκείνη, πότε τού 'βαζε τις φωνές, σαν ζωντανό ξυπνητήρι, και πότε αδιαφορούσε κι αυτή για όλα, μήπως τον κάνει να διαμαρτυρηθεί, να εξαγριωθεί, να θυμώσει εναντίον της, να ξυπνήσει, επιτέλους. Δεν σκέφτηκε, ούτε για μιά στιγμή δεν της πέρασε απ' το μυαλό, ότι θα μπορούσε ίσως, εκείνη η ίδια, να ήταν η πηγή της αδιαφορίας του. Θα μπορούσε επίσης να σκεφτεί πως εκείνη πληγωνόταν απ' την συμπεριφορά του ή την απουσία οποιασδήποτε συμπεριφοράς και ότι αυτός δεν είχε την παραμικρή πρόθεση να την πληγώσει, δεν έκανε τίποτα σκοπίμως εναντίον της, απλώς περνούσε ένα δύσβατο μονοπάτι, που όλες οι ανήσυχες ψυχές κάποτε περνούν, ένα μονοπάτι που ήταν και για τον εαυτό του εξαιρετικά δυσάρεστο, μα που έπρεπε οπωσδήποτε να το περάσει για να προχωρήσει, να αναπτυχθεί.

Μέχρι πότε όμως θα μπορούσε να συνεχιστεί αυτή η κατάσταση; Και πώς θα μπορούσε να "ξεπεραστεί"; Το πρόβλημα είναι πως ο καθένας τους μετέθετε τις ευθύνες στον άλλο και δεν έκανε καμμιά προσπάθεια αναδρομής στο ευτυχισμένο παρελθόν, που ίσως και να βοηθούσε. Ισως μιά καθορισμένη χρονικά απομάκρυνση, ένα ταξίδι χωριστό, κάποια διακοπή της καθημερινότητας, να ήταν μιά καλή συνταγή για το ξανακέρδισμα της ευτυχίας. Το ήθελε όμως κανείς τους αυτό το ξανακέρδισμα; Υπήρχε περίπτωση να αναβιώσει η νεκρή σχέση; Τι θα μπορούσε να προσφέρει και σε ποιόν μιά τέτοια αναβίωση;

Μήπως θά 'ταν καλύτερα να αφεθούν τα πράγματα στην τύχη; Ενα τυχαίο γεγονός, θλιβερό ή χαρμόσυνο -δεν έχει σημασία- αναταράζει τα νερά του έλους και η σχέση συνεχίζει το δρόμο της σα να μη συνέβη τίποτα, ή διαλύεται σα να μην είχε ποτέ υπάρξει. Συχνά είναι προτιμώτερο ν' αφήνεται η πορεία της σχέσης στην τύχη, όχι για τίποτ' άλλο, μα για να διαπιστώνει κανείς πόσο στενή είναι. Πάντως, σπάνια μιά σχέση που μπορεί και φτάνει στην αποτελμάτωση, είναι πραγματικά σημαντική. Η διατήρησή της με τεχνάσματα είναι ψυχοφθόρα και μειώνει την ηθική ποιότητα των μελών της. Ετσι κι αλλιώς, θα υπάρχει το πρόβλημα της "ανάστασης" κι όπως ο νεκρός δεν είναι ποτέ δυνατό ν' αναστηθεί, πώς θα μπορούσε κανείς να περιμένει την ανάσταση μιάς σχέσης, έστω κι άν αυτή κάποτε υπήρξε;


~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ΣΗΜ. Δε μπόρεσα ποτέ ως τώρα να καταλάβω πώς αφήνονται οι άνθρωποι να κολυμπούν σε ακίνητα και βορβορώδη έλη, όταν έχουν γνωρίσει πόσο υπέροχο είναι το κολύμπι στις ανοιχτές θάλασσες...

Ονοματοπαίχνια -Ε-Ζ-Η-Θ-Ι

Ε

Έκτωρ: κάτοχος
Ελεονώρα: ξένη
Έλλη: Ελληνίς
Επαμεινώνδας: ο ισχυρότερος
Ερασμία: αξιαγάπητη
Ερρίκος: για πάντα δυνατός
Εύα: η μητέρα των ζωντανών
Ευστράτιος: καλός στρατιώτης
Ευθύμιος: πρόσχαρος
Ευσέβιος: θεοσεβής
Ευστάθιος-ία : ακλόνητος, σταθερός
Ευδοκία: καλή διάθεση
Ευθαλία: ανθισμένη
Ευτρόπιος: προετοιμασμένος
Ευάγγελος-ία: ο φέρων καλές ειδήσεις
Ευβούλη: συνετή
Ευτύχιος-ία: καλότυχος
Ελισάβετ: αφθονία
Ειρήνη: φιλήσυχη
Επιφάνιος: επιφανής
Ελένη: λαμπάδα
Ελισ(σ)αίος: αυτός που ελίσσεται
Ευδόκιμος: επιτυχημένος
Ειρηναίος: ειρηνικός
Ερμιόνη: η καταγόμενη από την ομώνυμη πόλη
Ευανθία: λουλουδιασμένη
Ευφημία: η έχουσα καλή φήμη
Ευφροσύνη: χαρούμενη
Ερωτηίς: ερωτιάρα
Ευλάμπιος-ία: λαμπερός
Επιστήμη: αυτή που γνωρίζει τα πάντα
Ελευθέριος-ία: ελευθερωτής
Ευγένιος-ία: από καλή γενιά
Ειλείθυα: έρχομαι, φέρνω
Ελπίδα: αναμένω, ελπίζω
Ερμής: πιθανόν έρμα = σωρός λίθων
Έρση: έρση, δροσιά
Ευρυδίκη: ευρύς και δίκη
Ευρώπη: πιθανόν ωπός, ανοιχτομάτης
Εμπεδοκλής: ο έχων έμπεδον κλέος, σταθερή δόξα, ο μόνιμα ένδοξος


Ζ

Ζαχαρίας: αυτός που θυμάται
Ζηνοβία: αυτή που ζει τη ζωή
Ζήνων: Ζευς
ΗΉβη: ισχύς
Ηλέκτρα: λαμπρή, φωτεινή
Ηλίας: είναι ο Θεός μου
Ηράκλειος: ο πολύ δυνατός
Ηρόδοτος: Ήρα και δοτός
Ηρώ: Ήρα
Ηρώδης: ήρωας
Ηρωδίων: ήρωας
Ησαΐας: σωτηρία του Θεού
Ησίοδος: ρίχνω, εκτοξεύω φωνή, ωδή
Ηώ: χάραμα, αυγή


Θ

Θαλής-Θάλεια: ανθηρός
Θεμιστοκλής: δόξα της δικαιοσύνης
Θεοδόσιος-α: ο δοσμένος στο Θεό
Θεόδωρος-α: δώρο του Θεού
Θεοδότης: ο Θεός δίνει
Θεολόγος-ία: αυτός που μιλά για το Θεό
Θεοφάνης: φανέρωση του Θεού
Θεοφύλακτος: αυτός τον οποίο φυλάει ο Θεός
Θεράπων: θεραπευτής
Θεωνάς: κοντά στο Θεό
Θωμάς: δίδυμος


Ι

Ιωάννης-α: ευνοημένος από το Θεό
Ιανουάριος: Ιανός
Ιάσων: θεραπευτής
Ιουνία: Ιούνιος, Ήρα
Ιουστίνος: δίκαιος
Ιλαρίων: χαρωπός
Ιούδας: παινεμένος
Ιεζεκιήλ: ο Θεός δυναμώνει
Ιππόλυτος: αυτός που λύνει τα άλογα
Ιπποκράτης: αυτός που κρατά τα άλογα
Ίρις: λυγαριά
Ιφιγένεια: από ισχυρό γένος
Ιουλία: Πέμπτη
Ιωακείμ: ο Θεός σταθεροποιεί
Ιουλιανός: Ιούλιος
Ιωνάς: περιστέρι
Ισαάκ: γελαστός
Ιάκωβος: αυτός που υποσκελίζει
Ιωσήφ-ίνα: πολύτεκνος
Ιγνάτιος: φωτιά
Ιερώνυμος: ο φέρων ιερό όνομα
Ιορδάνης: εκροή
Ισμαήλ: ο Θεός ακούει

ήρθε

Σήμερα είναι η πρώτη μέρα της άνοιξης, αυτό σημαίνει ότι σε λίγο καιρό θα βρεθούμε σε κάποιο μέρος όπως αυτό.
Επίσης σημαίνει ότι όλοι μας έχουμε καλή διάθεση, κέφι και κουράγιο.
Κάτι ηλιόλουστες μέρες σαν την σημερινή θα ήθελα να είμαι πλούσια, να μην δούλευα και αυτή τη στιγμή να διάλεγα τι να φορέσω για τον πρωινό μου καφέ κάπου στον Πειραιά...
Ας επιστρέψω τώρα στην δουλειά μου όμως, τα κεφάλια μέσα.
Καλημέρα σε όλους

ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΤΟΝ ΕΧΩ ΓΝΩΡΙΣΕΙ: ΝΙΚΟΛΑΣ ΑΣΙΜΟΣ - ΜΑΡΑ

ΜΑΡΑ (4ΜΒ)
(Μαρία, Μαριώ,Μαριαλένα,Μαρίνα+Άννα!)

Σαν στα παραμύθια πού'λεγε η γιαγιά
κι όλα, τέλειωναν κουφά
τη μισή αλήθεια κρύβανε κι αυτά
ψέμα, που κυβερνά

Μάρα, Μάρα, πήρες μια τρομάρα
κι ήταν μια φορά
που μπήκες καθαρά
και ράγισ' η κατάρα

Άμα θά'ρθει η ώρα να ψυχορραγείς
κέντα ρυθμούς ζωής
πρέπει να πεθάνεις και ν'αναστηθείς
Ρέντα υπομονής
Χάρο, Χάρο, σ'έκανα κουμπάρο

κι ήταν μια φορά
σε ήρεμα νερά
που κάναμε τσιγάρο

Τ'ανθρωπάκια ζούνε δίχως τη ζωή
Μάρα, βγες απ'το κλουβί
κι έλα στη δικιά μου τη διαδρομή
κι είμαι έρημο πουλί

τώρα, τώρα, πάει κι αυτή η μπόρα

σήμανε, αργεί, αλλά, θα ξαναρθεί
η τελευταία ώρα...


ΝΙΚΟΛΑΣ ΑΣΙΜΟΣ

I BELONG TO YOU - BONUS TRACK!

Το τραγούδι αυτό του Eros Ramazzoti ντουέτο με την Anastasia από το τελευταίο του album με τίτλο Calma Aparente, διάλεξα σήμερα να σας το ανεβάσω γιατί ήθελα να ακούσετε κάτι πολύ όμορφο και ρομαντικό αλλά όχι μελαγχολικό κατ' ανάγκην όπως είναι πολλά ερωτικά τραγούδια.

Η Κυριακή μου ήταν πέραν του αναμενόμενου ευχάριστη, λόγω του σεμιναρίου της Γελωτοθεραπείας στο Καφέ Σχολειό που παρακολούθησα. Στην αρχή η διαδικασία του να γελάσω μου φάνηκε αρκετά δύσκολη, γιατί με τη σοβαροφάνεια που επικρατεί στη κοινωνία μας, το γέλιο γίνεται λιγότερο συχνό και πολλές φορές χαμογελάμε ή απλά χαζογελάμε, χωρίς στην ουσία να γελάμε με την ψυχή μας, που τόσο καλό κάνει σε όλο μας το είναι. Όμως, επειδή μπήκα στο κλίμα όσο περνούσε η ώρα, η συνάντηση εξελίχθηκε σε ένα ποταμό γέλιου, χαράς και χαλάρωσης. Με έκανε να αφήσω πίσω την ψυχρολουσία του κυρίου "προτεραιότητες" και την μελαγχολική διάθεση που είχα τη Παρασκευή το βράδυ και όλο το Σάββατο. Ουδέν κακόν αμιγές καλού και πάμε παρακάτω! Το καλό τέτοιων εκδηλώσεων είναι το κλίμα που επικρατεί μεταξύ των συμμετεχόντων, με πολλές αγκαλιές, νοιάξιμο, ανθρωπιά και πάνω απ' όλα συγκαταβατικότητα που πηγάζει από τις αρχές των ανθρώπων του Σχολειού και μεταδίδεται χωρίς προσπάθεια σε όλους τους επισκέπτες και μαθητές. Σε αυτήν την ατμόσφαιρα, γνώρισα δύο ακόμα αξιόλογες κοπέλες και ξαναβρέθηκα με μαθητές από τα προηγούμενα χρόνια που είχα καιρό να δω. Στο τέλος το τι χαμόγελο και θετική ενέργεια μοιραστήκαμε άπαντες, δεν φαντάζεστε! Τα όποια προβλήματά μου, μου φάνηκαν ότι είχαν συρρικνωθεί αφήνοντας χώρο στη χαρά, στο γέλιο, στις στιγμές που ζούσα!

Γι' αυτό και για σήμερα το βράδυ σας προσφέρω αυτό το υπέροχο τραγούδι, για να κλείσετε τα μάτια και να ταξιδέψετε με τις νότες και τις αισθαντικές φωνές του Eros και της Anastasia. Καλή σας ακρόαση και καλή μας εβδομάδα σε πείσμα των αντιξοοτήτων... Μ.

Ονοματοπαίχνια -Β-Γ-Δ

Β

Βάϊος: βάγια
Βαλεντίνος-η: ρωμαλέος
Βαρβάρα: βάρβαρη
Βαρθολομαίος: γιος του Τολμάι
Βαρνάβας: υιός παράκλησης
Βασίλειος-ική : βασιλιάς-ισσα
Βέρα: αληθινή
Βερέμης: ο ασθενικός, φθίση
Βενέδικτος: ευλογημένος
Βερονίκη: αληθινή νίκη
Βίκτωρ-ία: νίκη
Βιόλα: μενεξές
Βιολέτα: υποκορ. του Βιόλα
Βιργινία: παρθένος
Βλάσης: βλαστάρι
Βουκόλος: βοσκός βοδιών
Βύρων: στάβλος


Γ

Γαβριήλ: ο Θεός είναι η ισχύς μου
Γαλάτεια: ισχυρή
Γεθσημανή και Γεσθημανή: ελαιοτριβείο
Γελάσιος: εξαπατημένος
Γεράσιμος: τιμημένος
Γερόντιος: ώριμος
Γεώργιος-ία: γεωργός
Γλυκερία: γλυκός μούστος
Γρηγόρης: άγρυπνος


Δ

Δαβίδ: αγαπητός
Δαίδαλος: περίτεχνα δουλεμένος, κατάστικτος
Δαλιδά: ευχαρίστηση
Δαμασκηνός: ο καταγόμενος από τη Δαμασκό
Δαμιανός: μικρός
Δανάη: φαιδρή, χαρούμενη
Δανιήλ: καθαρός
Δανιήλ: κριτής μου είναι ο Θεός
Δεσπότης- θηλ. Δέσποινα: ο κύριος του σπιτιού
Δημήτριος-α: μητέρα γη
Δημόκριτος: κριτής του δήμου
Δημοσθένης: τόλμη του δήμου
Διάνα: Άρτεμις (εγερτήριο σάλπισμα)
Δίκαιος: ο συμμορφούμενος προς τους θεσμούς, τις δικανικές αποφάσεις
Διογένης: γεννημένος από τον Δία
Διόδωρος: δώρο του Δία
Διομήδης: σκέψη του Δία
Δομνίκη: κυρία, αρχόντισσα
Δομνίνη: αρχοντοπούλα
Διονύσης-ία: Διόνυσος
Δούκας: άγω, οδηγώ
Δωροθέα: δώρο Θεού

_______________
ΣΗΜ. Απ' όλ' αυτά το "Βύρων" μου κόλλησε: Στάβλος Πολύδωρας!!!

Ονοματοπαίχνια -Α

Ονοματοπαίχνια (η ετυμολογία των ονομάτων αφορμή για ψάξιμο και παιχνίδι)
Βοηθήματα: Λεξικό Νέας Ελληνικής Γλώσσης Γ. Μπαμπινιώτη, Μέγα Λεξικό της Ελληνικής Γλώσσης Henry G.Liddell- Robert Scott.


Α

Αγαθάγγελος: φέρνει καλές ειδήσεις
Αγαθή: αθώα
Αγαθοκλής: ο έχων φήμη γενναίου ανδρός
Αγαμέμνων: επίμονος
Αγάπιος: ανιδιοτελής
Αγγελίνα: αγγελάκι
Αγησίλαος: αρχηγός
Αγλαΐα: η έχουσα ευτυχισμένη ζωή και
Αγλαΐα: ωραία
Αγνή: σεμνή
Αδάμ: άνθρωπος
Αδαμάντιος-ία: διαμαντένιος
Αθηνά: Αθηναία
Αθανάσιος-ία: αθάνατος
Αίγλη: γοητεία
Αικατερίνη: καθαρή
Αιμιλιανός: αντίζηλος
Ακάκιος: άκακος
Ακύλας: αετός
Ακυλίνη: αετίνα
Αλέξανδρος-α: προστάτης των
Αλέξιος-ία: προστάτης
Άλκηστη: ικανή
Αλκιβιάδης:ισχυρός
Αμαλία: ακούραστη
Αμβρόσιος: άφθαρτος
Αναξαγόρας: άρχοντας του λόγου
Αναξίμανδρος: κύριος της ομώνυμης του θεού Μάνδρου περιοχής της Μ. Ασίας
Αναξιμένης: κύριος του πάθους
Ανάργυρος: ανάργυρος, χωρίς χρήματα
Αναστασία: αναστημένη
Αναστάσιος: αυτός που σηκώνεται
Ανδρέας: άφοβος
Ανδροκλής: ένδοξος άνδρας
Ανδρομάχη: μάχη ανδρός
Ανδρόνικος-ίκη: αυτός που νικά τους εχθρούς
Άνθιμος: άνθος
Άννα: η έχουσα εύνοια, χάρη
Αντιγόνη: απόγονος
Αντώνης-ία: ο καταγόμενος από τον Ηρακλειδη Άντωνα
Απολλώνιος: δυνατός
Απόστολος-ία: αγγελιοφόρος
Αργυρώ: ασημένια
Αριάδνη: πάναγνη
Άρης: καταστροφή, κατάρα
Αρίσταρχος: άριστος άρχοντας
Αριστείδης: άριστος στη μορφή
Αριστόβουλος: ο έχων καλή θέληση
Αριστοκλής: δοξασμένος
Αριστοτέλης: ο έχων άριστους σκοπούς
Αριστοφάνης: ο έχων άριστη όψη
Αρσένιος: αρσενικός
Αρτέμων: αναρτητής
Αρχέλαος: αρχηγός του λαού
Αρχίλοχος: πρωτογεννημένος
Αρχιμήδης: κυρίαρχος της σκέψης
Ασπασία: χαρούμενη
Αφροδίσιος: ο αναφερόμενος στην Αφροδίτη, την ερωτική επιθυμία
Αχίλλειος- Αχιλλέας: θλιμμένος
Αύγουστος: σεβαστός και
Αύγουστος: οιωνοσκόπος

______________________________________
Αν σας αρέσει, να συνεχίσω με τα υπόλοιπα γράμματα.

ΑΓΑΠΕΣ ΜΟΥ, ΜΕΓΕΘΥΝΑ ΤΟ TEMPLATE...

...σ'όποιαν ΑΜ δεν αρέσει, ας μού το πει, να το ξανασυρρικνώσω.

Πλεονεκτήματα:

μικραίνουν σημαντικά σε μήκος τα κείμενα
(τα λεγόμενα μπλογκιστί και και "σεντόνια").

χρησιμοποιείται όλο το πλάτος της οθόνης, οπότε μπορούν τα γράμματα να γίνουν μεγαλύτερα, και τα κείμενα πιό ευανάγνωστα.

μεγαλώνουν οι φωτογραφίες.

Μειονεκτήματα: ;;;;;

Επίσης, πρόσθεσα τον Neo-counter. Έχει κάτι... ενοχλητικούς χάρτες που με τίποτα δεν απενεργοποιούνται, αλλά σε 14 μέρες θα γυρίσει στο free και δεν θα βγαίνουν πιά. Κι εδώ, δεχόμεθα πιθανές αντιρρήσεις.

Καλημέρες Ηλιόλουστες
Σ:)

ΥΓ Ευχαριστώ το "Μικρούλι" για τις οδηγίες!

ΤΑ ΞΗΜΕΡΩΜΑΤΑ, ΣΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ...

...ΜΕ Τ'ΑΣΤΈΡΙΑ
ΚΑΙ ΜΕ ΤΑ ΔΕΛΦΊΝΙΑ...
...
Ο Φαραώ
βαλσαμωμένος
στη σαρκοφάγο του
...
περιμένει
τόσους αιώνες
ν'αναστηθεί
...
κι εγώ
ερωτευμένος
στ'άδειο κρεβάτι μου
...
κοιτάζω
τα φωτεινά δελφίνια
και τ'αστέρια
...
περιμένοντας
να ξαναλάμψω.
...
Μαύρος Γάτος
18 Μαρτίου 2006

Προτεραιότητες...

- Μου στέλνεις μνμ στο mail. "Καλό σ/κ και αν μπορέσω θα σε πάρω". Ούτε κουβέντα να βρεθούμε έστω και για έναν καφέ, τίποτα παραπάνω!

- Σου απαντώ "θα περιμένω να με πάρεις όταν μπορέσεις" και αναρωτιέμαι τι μαλάκας που είμαι να πιστεύω ότι ενδιαφέρεσαι για μένα! Δεν γνωριζόμαστε καιρό, αλλά η καλή μέρα από το πρωϊ φαίνεται. Προτεραιότητες... αν βρεις αυτό που ψάχνεις αυτόν τον καιρό, τότε ίσως να με βάλεις στις προτεραιότητές σου. Προτεραιότητες... ας μην θρέφω αυταπάτες ούτε για σένα, αλλά ούτε και για μένα! Κάποια πράγματα χρειάζεται να είναι αμοιβαία και στον χρόνο και στη διάθεση, αλλιώς δεν...

Τουλάχιστον νιώθω ελεύθερη, χωρίς δεσμεύσεις για το τις προθέσεις σου. Ιδού η Ρόδος!

Καλό σαββατοκύριακο λοιπόν και μάλλον σ' ένα διάλλειμα από τον φόρτο στο γραφείο τη Δευτέρα, θα ανταλλάξουμε μηνύματα, πάνω στον καφέ ή στο τσιγάρο του καθενός και θα συνεχίσουμε τη μέρα μας.

Προτεραιότητες...

ΣΕΜΙΝΑΡΙΟ ΓΕΛΩΤΟΘΕΡΑΠΕΙΑΣ

Θέμα : Να βρούμε την παιχνιδιάρα μας καρδιά.


Το γέλιο είναι υγεία, το γέλιο είναι χαρά, το γέλιο είναι συντροφικότητα. Όμως έχουμε ξεχάσει ότι οι πιο πολλές έρευνες και οι δηλώσεις των ερευνητών δεν είναι τίποτα άλλο από μια επιβεβαίωση όλων των παραμυθιών, των ιστοριών, των αστείων που μας έλεγαν αιώνες τώρα οι γιαγιάδες μας, οι παππούδες μας, οι γονείς μας και ολόκληρη η λαϊκή σοφία της χώρας μας. Και δεν είμαστε οι μόνοι που έχουμε τέτοια παράδοση. Συναντούμε συνέχεια παρόμοια παραδείγματα όταν μελετούμε τις παραδόσεις και των άλλων λαών.

Το γέλιο είναι απλό, τόσο, που συχνά πέφτει θύμα της απλότητάς του. Το προσπερνάμε για να ενδιαφερθούμε για πράγματα που ονομάζονται «σοβαρά», «σημαντικά», «επιστημονικά».

Το πρόγραμμα της γελωτοθεραπείας, είναι πλούσιο και μελετημένο. Εδώ και πολλά χρόνια, ερευνήσαμε κείμενα που κυκλοφορούν διεθνώς, γραμμένα από εμπνευσμένους δασκάλους του γέλιου. Άλλοι απ΄ αυτούς είναι γιατροί, άλλοι καθηγητές πανεπιστημίου, άλλοι ερευνητές κι άλλοι σοφοί που έζησαν στο βάθος των αιώνων. Όμως η βάση μας είναι η μέθοδος του Καθηγητή Κώστα Φωτεινού.









Διεύθυνση ομάδας: Φωτεινού Κισατζεκιάν Χρυσάνθη
Χατζηκοκόλη Σόφη
Δεσαλέρμου Ντίνα
Δεσαλέρμος Πέτρος




σ.σ. Το επόμενο σεμινάριο Γελωτοθεραπείας στο Καφέ Σχολειό θα γίνει την Κυριακή 19 Μαρτίου 2006, από τις 11 - 5 μμ. Για περισσότερες πληροφορίες επικοινωνήστε με το τηλέφωνο 210-8661553 (κα Σόφη Χατζηκοκόλη). Προλαβαίνετε να το παρακολουθήσετε!

βρέχει?

Όταν μας συμβαίνει κάτι σημαντικό κι εμείς το κοιτάμε αδιάφορα σημαίνει ότι ωριμάσαμε?
Όταν ακούμε λόγια που κάποτε ζούσαμε μόνο για να τα ακούσουμε, και τώρα δεν μας λένε τίποτε, σημαίνει ότι γίναμε κούτσουρα μέσα μας?
Όταν δεν μας τρομάζει η μοναξιά και το άδειο κρεβάτι, σημαίνει ότι γίναμε μονόχνωτοι?
Όταν η εσωτερική ηρεμία έρχεται πάνω από όλα, σημαίνει ότι είμαστε εγωιστές?
Όταν μου έλεγες «μάθε να αγαπάς εσένα» ήθελες να πεις «περίμενε»?
Τώρα που βρέχει και δεν βρέχομαι, σημαίνει ότι ωρίμασα?

ΥΠΟ ΠΟΙΕΣ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΙΣ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΜΗΝ ΕΧΩ ΓΙΝΕΙ ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΚΟΣ...

Η μητέρα μου θα μού είχε χαλαλίσει εκείνο το τραινάκι, που είχε πάρει και ο κολλητός μου ο Σπύρος, από το μαγαζί που έκανε εκποίηση στην μισή τιμή, παραμονή των Χριστουγέννων, όταν ήμουν εφτά χρονών. Το συνηθισμένο δώρο σε όλη μου την παιδική ηλικία, ήταν ένα χιλιάρικο, από κάθε θεία, τα οποία μετά περισυνέλλεγε η μητέρα.

Η θεία μου δεν θα μού έκλεινε αμίλητη το φως στο δωμάτιο στο οποίο μόνος μου διάβαζα, για να μην ξοδεύω ρεύμα, και να πάω ως όφειλα να δω τηλεόραση (ελληνικές ταινίες) μαζί με όλους τους άλλους, όταν ήμουν οκτώ.

Η άλλη μου θεία, δεν θα με κατηγορούσε ωρυόμενη ότι "δεν κάνω τίποτα για να υπερασπιστώ την μητέρα μου (από τον πατέρα μου), δέκα χρονών γαϊδούρι", όταν ήμουν εννιάμισι χρονών («μα, δεν είμαι δέκα, είμαι εννιάμισι»... αυτό ήταν το δικό μου, βουβό, παράπονο... ).

Όχι, ο πατέρας μου, αυτό το "τέρας", δεν την έδερνε, απλά δεν τα πήγαιναν καλά, και τσακώνονταν συνέχεια, μετά από δύο χρόνια χώρισαν. Η διαδικασία του διαζυγίου κράτησε άλλα εφτά χρόνια (φαγούρα και τσακωμοί και δικαστήρια).

Η συμμαθήτριά μου, και πρώτη μεγάλη μου αγάπη, Μαρίνα, θα τα έφτιαχνε μαζί μου, μιά κι έξω, στα 13, και όχι με τον Μ., τον Λ., τον Μ., τον Γ., τον Π. και δεν-ξέρω-ποιους-άλλους με την σειρά. Θα παντρευόμασταν μόλις τελειώναμε το σχολείο, και θα κάναμε Μαρινάκια.

(πρώτη μεγάλη αγάπη είπα, είχαν προηγηθεί στο δημοτικό συμπάθειες για την Ηλέκτρα, την Εύη, την Δήμητρα, που είχε επιστρέψει από την Βενεζουέλα...)

Ο πατέρας μου, τελείως απών από την ζωή μου γενικώς, δεν θα έστελνε δέκα μέρες πριν δώσω Πανελλαδικές την τελική εικοσασέλιδη λυσσασμένη αγωγή κατά της μητέρας μου (ήθελε απελπισμένα το διαζύγιο για να ξαναπαντρευτεί).

Ούτε θα παρενέβαινε δυναμικά (και τελείως αυθαίρετα), για να αλλοιώσει τα αποτελέσματα των τεστ της Στρατιωτικής Σχολής, την οποία εγώ είχα απορρίψει, αφού επίτηδες δεν είχα παρουσιαστεί την τελευταία (πέμπτη) μέρα στα τεστ, με αποτέλεσμα να αλλάξει τελείως η πορεία της ζωής μου, στα δεκαεφτά μισό.

(αν δεν το έκανε αυτό, εν αγνοία μου, θα περνούσα αλλού, εκεί που ήθελα, είχα σκεφτεί την Στρατιωτική Σχολή μόνο από πείσμα, για να είμαι οικονομικά ανεξάρτητος από τους γονείς μου).

Όταν βλέπεις στους γονείς σου πράγματα που δεν σού αρέσουν, έχεις δύο δρόμους. Είτε θα αναπαράγεις αυτά που "έμαθες" για μια ακόμη γενιά, ή θα τα εμπεδώσεις βαθιά σαν παραδείγματα προς αποφυγή, και να ακολουθήσεις ακριβώς τον αντίθετο Δρόμο.

Είμαι σαφέστατα στην δεύτερη - ευχάριστη - θέση. ]

Ειλικρινά, δεν θα ήθελα με τίποτα να ξαναγίνω δέκα ή είκοσι χρονών. Τώρα, μετά από μια αρκετά επίπονη πορεία, έχω σταθεί δυνατά στα δικά μου πόδια, και είμαι χίλιες φορές καλύτερα από τότε, από όλες τις πλευρές!!!!!

Κάτι όμως μένει από όλα αυτά, κάτι βαθύ, και κάποιες φορές, επανέρχεται στην επιφάνεια, και πονά....

Καλό βράδυ
Σ;)))))))))))))))))))))

Δυο στίχοι μόνο μου 'ρχονται αυτή τη στιγμή στο μυαλό ..
"..μόνος ήμουν.. μόνος είμαι ..χάρε μου,
τη ψυχή μου πάρε μου.."
..κι όλα πάνε καλά..

(...χάλασε και το μόντεμ στο σπίτι και μάλλον θ' αργήσει να γίνει..)

ΤΟ ΕΠΙΔΟΡΠΙΟ

Μετά απο ένα υπέροχο πληρέστατο γεύμα ή δείπνο, αναζητείται ένα ελαφρύ, λεπτής γεύσης, επιδόρπιο. Το στομάχι είναι απασχολημένο να χωνεύει τα διάφορα εδέσματα που του παραχωρήθηκαν πλουσιοπάροχα, χωρίς καμμιά τσιγγουνιά, η γεύση όμως, ταλαιπωρημένη αρκετά -αν και πλήρως ικανοποιημένη απο την ποικιλλία των ερεθισμάτων- αναζητά την ξεκούραση μέσα απο την απόλαυση ενός ελαφρού επιδορπίου.

Οπως ακριβώς ο χορτασμένος απο ζωή και έρωτα άνθρωπος, χορτασμένος απο πράγματα που συνέβησαν στην ώρα τους, χωρίς απωθημένα, ανεκπλήρωτους πόθους και ενοχές, αναζητά έναν ήρεμο έρωτα, μια τρυφερή αγάπη τελευταία που, με το χάδι της, θα τον οδηγήσει με ευαισθησία προς την τελική ευθεία του μαραθωνίου της ζωής.

Ενα χάδι αναζητά ο άνθρωπος στα στερνά του, ο άνθρωπος που έχει γευτεί κι έχει χορτάσει απο πόθο, πάθος, συναίσθημα. Είναι τόσο γεμάτος, οι ίνες του σώματός του έχουν να διηγηθούν απο μια ξεχωριστή ιστορία καθεμιά τους, το δέρμα του λάμπει απο ενέργεια και παραμένει απαλό αν κι έχει χάσει την ικμάδα του, το βλέμμα σπινθηρίζει ονειροπολώντας χωρίς καθόλου μελαγχολία όμως, οι κινήσεις του σώματός του είναι αβίαστες με μια λανθάνουσα νωχέλεια και απόλυτα σίγουρες για τον προορισμό του, η οσμή που αναδύεται είναι λεπτή και ευχάριστη -μια «μωρουδίλα» παλλιγγενεσίας.

Μια καλή κουβέντα, ένα βλέμμα επιδοκιμασίας, ένα τρυφερό χτύπημα στην πλάτη, ένα χάδι... Το χάδι αυτό το αναζητά σε οποιοδήποτε επίπεδο, τόσο λεκτικό, οπτικό, όσο και σωματικό, ως επιβράβευση της αντοχής και της γενναιόδωρης προσφοράς του προς τη ζωή.

_____________________________
Η φωτογραφία είναι το Σέλας, 1978

ΤΑ ΚΗΔΕΙΟΣΗΜΑ

Στην κολώνα, στην γωνία του δρόμου, είναι τα κηδειόσημα.
Με κοιτούν, και τους κοιτώ, δεν ζούνε πια, κι ας ζω εγώ.
Μία μέρα, θα χαθώ, δεν πειράζει, σε μια γωνία, ενός Δρόμου

στην κολώνα, θα είναι τα κηδειόσημα.

Μαύρος Γάτος
15 Μαρτίου 2006

σύμπτωση

Για την τρομακτική σύμπτωση να ζούμε την ίδια στιγμή στον ίδιο χώρο.
Αυτά είπε ένας φίλος
Κι εγώ συμφώνησα.

Ανορθογραφίες και ψαξίματα

ΜΕ
Λ
ΑΓΧΟ
ΛΥΩ


ψάχνω μια δυνατή λέξη από Λάμδα να λύσει το άγχος...

Απόγευμα Δευτέρας!

Έφτασε ήδη η μέρα στη μέση της, σουρούπωσε και πάει πάλι να βρέξει σ' αυτήν την μικρή-μεγάλη θλιμμένη πολιτεία. Στη δουλειά τα θέματα τρέχουν προκαλώντας με να τα τελειώσω. Στον υπολογιστή ώρες πολλές, με κλεφτές ματιές στα ενδιάμεσα στις σελίδες μας...

Μελαγχολικό απόγευμα μα τον Τουτάτη, η άνοιξη παίζει κρυφτό με τα σύννεφα, οι ώρες τρέχουν τον φρενήρη χορό τους, εμείς γιατί τις ακολουθούμε άραγε?

-Μου έστειλες μήνυμα, έχεις δουλειά πολλή, διάθεση λιγοστή όπως φαίνεται. Πίστευα πως θα έβρισκα λίγο πιο ανεβασμένο, μάλλον είσαι χαμένος στις εκκρεμότητες που σε πιέζουν να ολοκληρώσεις.
-Κι εσύ χάθηκες τελευταία, βροχή που πέρασε για να βρέξει και άλλα εδάφη, ή μια ψευδαίσθηση στου μυαλού τα μονοπάτια αναρωτιέμαι?

Η ζωή κυλά και χάνεται, η ζωή κυλά και χάνεται μάτια μου...

Καλή μας εβδομάδα! Μαριαλένα

Η ΒΡΟΧΗ

Μπόρα
μπόρα δυνατή
βροντές
αστραπές
παρά τρίχα χαλάζι
μπουμπουνητά
κάθε λογής μπουμπουνητά
κι ακόμα
βρέχει
έξω βρέχει
μέσα βρέχει
καταρρακτωδώς
σφίγγω το στόμα
μη βγεί βροχή
κλείνω σφιχτά τα μάτια
μα πάλι
φουρτούνα
θάλασσα 'γριεμένη
μπλε καταμπλε
εντελώς
σα μάτι
φοβερής ματιάστρας
αστράφτει
η ματιά
τ' ουρανού
γκριζομπλέ βαθύ
μαύρο
παρα κάτι λίγο
κατάμαυρο
κι η θάλασσα φουρτουνιασμένη
ιδια η καρδιά μου
πολλή θλίψη
πολλή
βρε παιδί μου
μ' έχει φάει
μου τρώει το συκώτι
το πάγκρεας
το πάγκρεας
και τη χολή




5/11/2002

Αγάπη μου μη θυμώνεις με τη βροχή!

«Δάκρυσες…»

Δάκρυσες – κι έβρεχε όλη μέρα
Ξεχείλισαν οι στέρνες και τα λούκια
Λάσπωσαν γλάστρες, λάσπωσαν μπουμπούκια
Και των ματιών σου λίγο η ξέρα.

Απ’ των χεριών σου τη βεντάλια
Το φως ανόρεχτα λιποτακτούσε.
Πως θέλαμε η πόρτα να χτυπούσε
Να στρίβαμε τα ίδια τα κεφάλια…

Πριν μας αγιάσει το άρωμά σου
Μας πήραν τη γιορτή, την πήραν ίσκιοι
Και όταν αργά των αστεριών οι μίσχοι
Άρχισαν να λυγούν προς τη καρδιά σου.

Τρόμαξα. Τι μας πέθανε εδώ μέσα?
Κι ευθύς καθώς το φως σηκώθηκα ν’ ανάψω
Ώρες πολέμα κάτι να σου γράψω
Δράκρυσες – κι έβρεχε όλη μέρα.

Βύρων Λεοντάρης

σσσςςςς

Καλύτερα να μην μιλάς, κακές αν κάνεις σκέψεις.
Έκανα πολλά σε μικρό χρονικό διάστημα, κουράστηκα τώρα.
Είπα, έγραψα, ξεγυμνώθηκα… λέω να ηρεμήσω λιγάκι
Αυτό που δεν έκανα είναι αυτό που ψάχνω.
Εκεί θα συγκεντρωθώ.
Σε όλη μου την ζωή ως τώρα κάθε απόφαση ήταν λύτρωση, μπορεί να μην το καταλάβαινα εκείνη την στιγμή αλλά ήταν λύτρωση.
Μου λείπουν τα πρωινά της Κυριακής.
Καλημέρα σας.

ΑΚΑΤΑΛΛΗΛΟΝ ΔΙΑ ΒΑΡΥΘΥΜΟΥΣ

Τίποτα

Δεν θέλω πιά τίποτα
δεν χρειάζομαι τίποτα
δεν ζητώ
δεν ποθώ
τίποτα

τίποτα δεν λαχταρώ
δεν πονώ
δεν γελώ

τίποτα δεν κάνω

δεν μπορώ
ούτε να πεθάνω


Μαύρος Τιποτένιος Γάτος

μου στρίβει

Σαν σκιές ακουμπάμε τα σώματα των άλλων, τα διαπερνούμε σαν μαχαιριές, σαν φαντάσματα διασταυρωνόμαστε, άϋλα, απολύτως διαφανή, ανύπαρκτα στο φως, αραχνοΰφαντα φορέματα ψυχών, πλάσματα διεσταλμένης φαντασίας, σώματα μεταξωτά μαγνάδια.


Ζω μέσα στο μυαλό μου.
Ολοι ζούμε μέσα στο μυαλό μας,
εγώ όμως το γνωρίζω καλά
ότι το μυαλό μου
είναι η κατοικία μου.

Ο ΗΛΙΟΣ

Ο Θεός Ήλιος, μέσα στον Ναό του Ποσειδώνα, στο Σούνιο
φωτό: Μαύρος Γάτος


Ο Ήλιος

Αφιερωμένο στον φίλο μου τον Δύοντα Ανατέλλοντα
μαζί με ένα μεγάλο ευχαριστώ

Μπήκε ο Ήλιος το πρωί μες το δωμάτιό μου
ήρθε, ξανθός, ήρθε, λαμπρός, ο φλογερός ο Ήλιος
σκόρπισε κρύο και σκιές
έδιωξε αναίτιες συμφορές
φώτισε θώκους, και γωνιές, και μυστικά, και ψέμματα
γλύκανε τις παλιές πληγές, και ξόρκισε τα αίματα

φίλος παλιός, και δικαστής,
παρήγορος, και τιμωρός,
αυθέντης, κι υπηρέτης,

ήρθε, ο Ήλιος, ο Θεός, ο Φωτεινός, ο Ηγέτης!


Μαύρος Γάτος
2-2005

Το μήνυμα της Άνοιξης

Καλημέρα, μια μέρα που πίσω απ' τον ήλιο κρύβεται η βροχή, πίσω απ' το χαμόγελο το δάκρι... Μαριαλένα

Ο Θυμός

Εχει χρώμα πράσινο. Μελαγ-Χολή.

Ο ΥΜΝΟΣ ΤΩΝ ΑΝΩΝΥΜΩΝ ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΚΩΝ (ΠΡΟΤΑΣΗ): "ΦΛΕΒΑ"

ΦΛΕΒΑ (1.24Mb)

Στίχοι και μουσική: Μαύρος Γάτος

απαγορεύεται κάθε εμπορική χρήση
χωρίς την προηγούμενη ρητή μου συγκατάθεση
miltiadis_s@yahoo.gr

Αν δεν σας αρέσει, το αποσύρω...

Σ;)

ανεκπλήρωτη αγάπη

Γράφει σε ένα σχόλιό του ο Λύσιππος: «Υπάρχει κάτι χειρότερο από την ανεκπλήρωτη αγάπη;» και προτείνω να το συζητήσουμε.

Η γνώμη μου είναι ότι το συναίσθημα αυτό είναι αποτέλεσμα των εικόνων που δημιουργούμε εμείς οι ίδιοι, που "τη βρίσκουμε" να νιώθουμε βασανισμένοι και ίσως ίσως ψάχνουμε για αιτίες που να προκαλούν αυτή τη γλυκειά βάσανο.

Μπορεί να πιστεύουμε κιόλας ότι αυτό σημαίνει ευαισθησία, τρυφερή ψυχή, ή ό,τι άλλο. Το πρόβλημα θα φανεί μόλις η αγάπη αυτή, που τη λέμε "ανεκπλήρωτη" έρθει και γίνει πραγματικότητα. Σας βεβαιώνω ότι αμέσως θα τη βαρεθούμε και θα πάμε γι άλλα!

Το ζητούμενο βρίσκεται μέσα στο δικό μας εγκέφαλο, είναι κάτι σαν εξάρτηση από ένα συναίσθημα που πιθανότατα νιώσαμε σε μια μικρή ηλικία και μας αρέσει να το επαναλαμβάνουμε, όσο και να το αρνούμαστε. Μετά λόγου γνώσης γράφω.. Ευτυχώς, το κατάλαβα νωρίς και... απεξαρτήθηκα!!!

Αν η αγάπη είναι αληθινή, τίποτα και κανείς, καμιά συνθήκη, δεν την εμποδίζει να ολοκληρωθεί. Ολα τα άλλα, εκ του πονηρού εστίν.:-)

«Η αγάπη όλα τα υπομένει,

η αγάπη όλα τα ελπίζει,

δίνει ζωή στην Οικουμένη

κι η Γη γυρίζει...»

που λέει και το τραγουδάκι του Κ. Χατζή.

(μεταξύ μας, ανεβάζω το θέμα για να επιστρέψει ο Λύσιππος.. χεχε..)

The Calm After the Storm

Η θάλασσα εκόπασε, έπεσε και το αγέρι.
Μαζί κι ο ήλιος βούτηξε στα γαλανά νερά.

Σας αποχαιρετώ. Κάποια ταξίδια πρέπει να τα κάνει μόνος κανείς.

Ποιό τραγούδι μας ταιριάζει?

Σήμερα το πρωί, είχα την όρεξη να γράψω ένα ποστάκι εδώ στους "Α.Μ" για να προτείνω ένα τραγούδι που θα χαρακτηρίζει το ύφος ή και τον χαρακτήρα αυτής της σελίδας. Πέραν της έμπνευσης του Μαύρου Γάτου που αυτοσχεδίασε με ύφος ποδοσφαιρικό, εγώ θα σας πρότεινα το πάντοτε αγαπημένο μου "Μοναξιά μου όλα" των Πυξ Λαξ ή το "Να μ' αγαπάς" του αξεπέραστου Σιδηρόπουλου... Εσείς τι λέτε?

Προτάσεις δεκτές εντός, με φαντασία και γλυκιά μελαγχολία...

Αναμένω τις ιδέες σας, Μαριαλένα

Ο ΥΜΝΟΣ ΜΑΣ (ΑΠΌΠΕΙΡΑ ΠΡΏΤΗ)

Σύλλογος Μεγάλος
δεν υπάρχει άλλος
δεν υπάρχει άλλος πιο μοναδικός
και χιλιάδες Φίλοι
τραγουδάμε όλοι
τι καλά να είσαι Μελαγχολικός!!!!!



Τι λέτε; Α μπά! αντιπαθητική... μελωδία, ε Μαράκι;;;

Μια μικρή βοήθεια

Δεν είμαι σίγουρη αν ανήκω εδώ.
Αυτός είναι ο προβληματισμός μου για σήμερα.
Δεν είμαι μελαγχολικός τύπος και όποτε νοιώσω έτσι θα είναι για σύντομο διάστημα,
κάτι θα βρω και θα συνέρθω, είναι και τα παιδιά μου που δεν μου αφήνουν πολλά περιθώρια για μελαγχολίες.
Όποιος έχει παιδιά στο σπίτι να φροντίσει δεν έχει την πολυτέλεια να απομονωθεί, θυμάμαι κάποιες πολύ δύσκολες στιγμές στην ζωή μου έψαχνα να βρω ένα μέρος να κλάψω με την ησυχία μου και δεν υπήρχε, έτσι δεν έκλαιγα...
Μετά όταν η ανάγκη να εκτονωθώ έγινε τεράστια όταν δεν μπορούσα να φύγω από το σπίτι για μια μακρινή βόλτα με το αυτοκίνητο, έμπαινα στην τουαλέτα για μπάνιο...
Λίγες ήταν οι φορές που με είδαν να κλαίω.
Είναι και κάτι άλλο, δεν μου κάνει καλό να θυμάμαι κάποια πράγματα, όποτε τα λέω τα φορτώνομαι για κάποιες ώρες ή και μέρες.
Από την άλλη όμως θέλω να ανήκω κάπου, θέλω να μιλάω ή να γράφω, να μοιράζομαι.
Ανήκω ή όχι? Μια μικρή βοήθεια θα την εκτιμούσα πολύ.
Καλημέρες

Λίθοι στη Λήθη

Αποξυόμενοι, δρομείς, άλτες, κριτές και παλαιστές
Ιδρώτας που έγινε νερό, στο χώμα χάθηκε της γης

Κολώνες από μάρμαρο, παρατημένες στην παλαίστρα
Δυό κυπαρίσσια, μάρτυρες στο έγκλημα του Χρόνου

Οι σκιές από τα σύννεφα σβήσαν τον ήλιο ολόγυρα
Μα οι μυρωδιές του θυμαριού παρέμειναν στ'αγέρι.

(Ιεράπολις, Μικρά Ασία)

Ενα φάρμακο για τη μελαγχολία

Τελικά, πιστεύω ότι καθένας υπερβάλλει τα δικά του προβληματα και όταν ανταμώσει ένα πρόβλημα που δε θα ήθελε καθόλου να το συναπαντήσει, νιώθει τουλάχιστον γελοίος με τη μελαγχολία που τον 'παίρνει από κάτω'. Βρήκα κάτι τι περιδιαβαίνοντας τον κόσμο μας εδώ μέσα και θα ήθελα να το δείτε ολόκληρο. Τον τρόπο που αντιμετωπίζεται ένα πρόβλημα. Τη μέρα εκείνη, 19 Ιουνίου, ήταν τα γενέθλια της αγαπημένης μου φίλης που δεν το πρόλαβε το πρόβλημά της και μέσα σε λίγους μήνες έσβησε το καντηλάκι της. Θες από αμέλεια, θες από φόβο ή και ματαιοδοξία ή άγνοια (ηθελημένη?) του κινδύνου, ανέβαλλε διαρκώς την εγχείρηση επιμένοντας σε μια θεραπεία, που αποδείχτηκε ακατάλληλη. Πόσο οι γιατροί μπορούν να επιβάλλουν τη γνώμη τους; Πόσο οι φίλοι μπορούν να πιέσουν; Τελικά, ο ίδιος ο ασθενής πρέπει να αποφασίζει, λένε, και ίσως να είναι έτσι.. αλλά.. όταν ο ασθενής έχει ασθενική βούληση; Οταν χρειάζεται στήριξη για να πάρει μια σοβαρή απόφαση που θα του κοστίσει έναν ακρωτηριασμό;
Παλιότερα, της είχα πει να μη βιαστεί να ζητήσει διαζύγιο, ότι και οι δυο φταίνε συχνά.. Μετά το διαζύγιό της, μου είχε πει "δεν επέμενες λιγάκι ακόμα;" και της απάντησα ότι και τώρα υπήρχαν περιθώρια επανασύνδεσης αν το ήθελε πραγματικά. Ο άντρας την αγαπούσε και είχε συντριβεί, αλλά εκείνη δεν γυρνούσε πίσω. Στην περίπτωση της ασθένειας, δεν υπήρχε περιθώριο επιστροφής για αλλαγή γνώμης...

__________________________

Είχα στείλει κάτι άλλο για συζήτηση, αλλά μετά από αυτό που συνάντησα, είπα να το αναβάλλω.. μου φάνηκε γελοίο... τώρα δεν το θεωρώ καν πρόβλημα...

Όσα η καρδιά μπορεί να αντέξει!

Να μαι και γω-καλησπέρα και από αυτό το ημερολόγιο! Με το τριήμερο να φτάνει στο τέλος του, γύρισα από τας εξοχάς και δεν αντιστάθηκα να ανοίξω τον υπολογιστή μου και να δω τα μηνύματά μου... και να το "Ανώνυμοι Μελαγχολικοί" να χτυπά την πόρτα μου!

Καλορίζικο το καινούργιο μας μωρό, πολλοί οι νονοί, να το αγαπάμε και να το φροντίζουμε να γίνει ένα ημερολόγιο γεμάτο ευαισθησία και γιατί όχι ...αισιοδοξία! Ναι, ναι μέσα από τα βάθη της ψυχής μας να βγαίνει μονάχα το αληθινό, το ανθρώπινο, το λυτρωτικό!

Αυτές τις ημέρες που πήγα στο χωριό, επέλεξα να είναι ήρεμες κατά το μεγαλύτερο ποσοστό. Είχα να δω το σπίτι μας εκεί κάποιους μήνες και πάντοτε υποβάθμιζα την σημασία να γυρίζεις στο δικό σου χώρο (λόγω επώδυνων εμπειριών κατά το παρελθόν). Όμως, ήταν όμορφα! Δεν βγήκα έξω να διασκεδάσω εκτός από σήμερα το μεσημέρι που πήγαμε με παρέα να φάμε έξω. Προτίμησα να κοιμηθώ λίγο περισσότερο και να μην βγω μ' ένα φιλικό μου ζευγάρι χθες (πέρσι είχαμε βγει τετράδα-φέτος εγώ θα ήμουν η μονάδα και μου κακόπεφτε!)

Τι είναι όμως η φύση βρε παιδιά! Γιατί άλλωστε οι Απόκριες πέφτουν τέτοια εποχή. Γιατί η φύση ξυπνάει, ετοιμάζεται για τον ερχομό της άνοιξης, η γη ζει τον δικό της δημιουργικό οργασμό, το βλέπεις-το νιώθεις! Μόνον εμείς οι άνθρωποι επιλέγουμε να ζούμε στη συννεφιά, να βλέπουμε και να μην ακολουθούμε την πορεία της φύσης. Γιατί? Γιατί το μυαλό να κάνει τέτοια κόλπα, να πείθει πως με το να γατζωθούμε στο παρελθόν δραπευτεύουμε από την ίδια την πορεία της ζωής, γιατί? Δεν σας κρύβω ότι το μυαλό μου γύριζε έναν χρόνο πριν πάλι, με τσίγκλιζε ο σαμποτέρ να θυμάμαι τις περσινές Απόκριες, μέρα προς μέρα, στιγμή προς στιγμή... Περίεργο παιχνίδι έπαιζα πάλι με το μυαλό μου, μόνο που αυτή τη φορά ήταν περισσότερο ανεκτό, λέτε ν' αρχίζει να μπαίνει στη θέση του σιγά σιγά? Μακάρι, γιατί αυτό θέλω και γω. Ένα τραγούδι γύριζε στο μυαλό μου μέρα νύχτα αυτές τις δύο τρεις μέρες:

Το "Οσα η καρδιά μπορεί ν' αντέξει" της Νατάσσας Θεοδωρίδου. Μου φαίνεται πως για μένα γράφτηκε αυτήν την εποχή, για να εκφράσει τα αισθήματά μου επί του παρόντος! Όσοι συμπλέετε, απολαύστε το και μην ξεχνάτε να αγαπάτε ξεκινώντας από τον εαυτό σας! Φιλιά, Μαριαλένα, μια όμορφη νύχτα Καθαρής Δευτέρας του 2006!

ΑΝΟΙΞΗ

Αφιερωμένο στο Μαράκι

Η Άνοιξη, ανθισμένα μου μάτια

η Άνοιξη, παιδικό βλέμμα στον κόσμο

αχόρταγο

η Άνοιξη, η πανωλεθρία του Χειμώνα

από ένα χαμόγελο

Έρχεται, πάντα

όταν την φωνάξεις

φεύγει, λυπημένη

αν - μην! - παραιτηθείς.

6/3/2006 ΜΣ:)

Αύριο, Σήμερα, Χτες

Είναι μια φωτογραφία σου παλιά
Η μήπως μιά που δεν τραβήχτηκε ακόμη;

Σε φίλησα στα χείλη, ή ονειρεύτηκα
Το μέλλον σε αντίστροφη πορεία;

Οι χτύποι της καρδιάς, ανάστροφοι
Τραβούν το αίμα όλο πίσω, μέσα μου

Τ'αντέχει όλα η καρδιά, μικρό μου
Απορροφάει τον πόνο, σα σφουγγάρι

Σαν θέλω να σε ξαναβρώ στο σήμερα
Το μέλλον θα ονειρευτώ στο χτες.

πληγώνει η άνοιξη

δεν μπορούσα να αποφασίσω αν στον τίτλο
πρέπει να βάλω τελεία, ερωτηματικό, θαυμαστικό
ή τα αγαπημένα μου αποσιωπητικά...

Το βάρος του ανθρώπου

Συνηθίζουμε να ζυγίζουμε τους ανθρώπους -και τον ίσκιο τους ακόμα! Να χρησιμοποιούμε σχετικές λέξεις και εκφράσες, όπως: «ελαφρόμυαλος», «βαρυΐσκιωτος», «ελαφροχέρης», «βαρύμαγκας», «ο λόγος του ζυγίζει», «σε ζυγίζει με μια ματιά», κλπ. Αυτό δεν είναι απαραίτητο, να ζυγίζει καθένας μας τον άλλο δηλαδή, συμβαίνει όμως συχνά και -επίσης συχνά- εντελώς ασυναίσθητα.

Πόσο ζυγίζει ένας άνθρωπος;
Εξαρτάται απο τη σχέση που έχει ο... ζυγιζόμενος (!) με εκείνον που τον ζυγίζει.
Το παιδί π.χ. όταν το ζυγίζει η μάνα του είναι πούπουλο, αλλά για τον παιδονόμο μπορεί να ζυγίζει και τόννο ολόκληρο!
Ο γέρο-γονιός (άλλο ένα παράδειγμα) άμα έχει την καβάντζα του π.χ. ζυγίζει λίγα κιλά, είναι ελαφρύτατος (έλα πατέρα, δεν είσαι βάρος για μας) όταν όμως έχει ξεμείνει απο λεφτά κι έχει πάρει κιόλας την άγουσα, ε, τότε είναι βάρος ασήκωτο (ο παλιόγερος με σύγχισε πάλι. Με τό 'να πόδι στον τάφο και μου θέλει και βόλτες).
Ο άρρωστος, όπου κι αν βρίσκεται, είναι ασήκωτος επίσης.
Οσο πιο βαρειά είναι η αρρώστεια του, τόσο πιο βαρύς. Αν είναι κι απένταρος, ακόμα βαρύτερος.

Η Μάνα είναι η βαρύτερη απ' όλους τους ανθρώπους. Για τούτο και δύσκολα την αναλαμβάνει κάποιο παιδί και συνήθως -αν υπάρχουν περισσότερα παιδιά- τη μοιράζονται κάνοντάς τη πάσα το ένα στο άλλο, επειδή, ακόμα και σήμερα, η κοινωνία αντιδρά δυσμενώς στην ιδέα του εγκλεισμού της Μάνας σε οίκο ευγηρίας. Είναι βαρειά επειδή ο λόγος της είναι βαρύς, καθώς και η σκιά της κι η αγάπη της επίσης. Αυτά -ο λόγος, η σκιά κι η αγάπη δηλαδή- είναι πράγματα ελαφρότατα, άϋλα, δεν πιάνουν τόπο, ξεπερνιούνται εύκολα... Αρκεί να μην είναι της μάνας μας. Τα δικά της βρίσκουμε πως είναι ασήκωτα!

Το παράξενο είναι πως η ίδια το γνωρίζει το πόσο βαρειά είναι και δεν κάνει τίποτα για να τα ελαφρύνει. Ολο και πιο βαρύγδουπα μιλάει, όλο και πιο πηχτά σκιάζει τις μέρες των παιδιών της, ολοένα η αγάπη της γίνεται μέγγενη, που περισφίγγει το μεδούλι των γονάτων και του κεφαλιού, μέχρι που να σκάσει και να πεταχτεί έξω με μια κραυγή γοερή: «Γιατί ρε μάνα; Γιατί;»

Το παιχνίδι το αιμοβόρικο δε σταματάει εδώ. Οσο η μάνα ζει ανήμπορη να προσφέρει, αυτή η στέρηση -της δυνατότητας να προσφέρει δηλαδή στο παιδί- την τρελλαίνει και φτάνει στο άλλο άκρο, το εντελώς αντίθετο. Αντί για προσφορά εξυφαίνει διάφορες ραδιουργίες ελέγχου, δήθεν για προστασία, απλώνει δίχτυα αράχνης ελαφρά αλλά συνάμα μαγνητικά, που σ' αρπάζουν και άντε μετά να ξεκολλήσεις. Στο τέλος πέφτει σαν καμικάζι επάνω στο παιδί-θύμα και το λυώνει με το τρομερό της βάρος, σιγοψυθιρίζοντάς του στ’ αφτί λογάκια τρυφερά, θέλοντας να οδηγήσει το χρόνο πίσω, πολύ πίσω, μη τυχόν και πετύχει επιτέλους να το ξαναχώσει στη μήτρα της!!

Ξεκίνησα να γράφω για το βάρος του ανθρώπου και προχώρησα στην περιγραφή της μάνας. Η μάνα όμως δεν είναι μόνο άνθρωπος. Η μάνα είναι μύθος. Το μεγαλύτερο κομμάτι της μάνας ανήκει στο χώρο του μύθου, ένα μικρό κομμάτι είναι αυτό που βλέπουμε καθαρά και μπορούμε να το αγγίξουμε κιόλας. Η δική μας η μάνα, η μάνα του καθένα μας ξεχωριστά είναι η καλύτερη, η σοφώτερη, η ωραιότερη, η πιο κομψή, η πιο έξυπνη, η καλύτερη νοικοκυρά, η σούπερ μαγείρισσα! Ο κόσμος είναι γεμάτος απο τέτοιες μανάδες -τίγκα στις καταπληκτικές αυτές γυναίκες! Τώρα πώς γίνεται αυτές οι σούπερ μάνες να βγάζουν τέτοια παιδιά, ανίκανα, τεμπέλικα, βλάκες, σιχαμερά πλάσματα... ε, αυτό είναι άλλο παραμύθι!

Είναι το παραμύθι των χαρακτηρισμών. Αφού η μάνα είναι αυτό το μυθικό τέρας χαρισμάτων, που αποκαλύπτεται ως τέτοιο στα μάτια του παιδιού της δηλαδή, πώς να μη πιστέψει τότε το καημένο το παιδί όσα του λέει η φοβερή αυτή πεντάμορφη νεράϊδα; Πώς δηλαδή να αρνηθεί να επιβεβαιώσει τα λεγόμενά της; Ανίκανο το ανεβάζει, βλάκα το κατεβάζει. Πώς αυτό το συγκεκριμμένο παιδί να μη γίνει στο τέλος ένας άνθρωπος ανίκανος και βλάκας; Οπως επαναλαμβάνεται μια λέξη για να μάθει να τη λέει το παιδί σωστά -και το παιδί κάποια μέρα τη μαθαίνει-, έτσι μαθαίνει και τις εικόνες για τον εαυτό του, που τις αναγνωρίζει μέσα απο τους συνεχείς χαρακτηρισμούς. Τι θα πείραζε τη μάνα, την κάθε μάνα, αντί να σούρνει στο παιδί της χαρακτηρισμούς για το ίδιο, να μιλάει για την πράξη του -αποτυχημένη ή επιτυχημένη, κατά τα δικά της κριτήρια πάντα.

Ενα παράδειγμα με δυο περιπτώσεις αντιμετώπισης ενός τυχαίου περιστατικού:

Περίπτωση Α΄.
Ο μικρός χύνει το γάλα στο πάτωμα. Η μάνα του, αρπάζοντας το σφουγγαρόπανο για να καθαρίσει τη ζημιά, του φωνάζει μέσα στα νεύρα της: «Αλήτη! Είσαι ανίκανος! Σιχαμερό πλάσμα, φύγε απο τα μάτια μου, δε θέλω να σε βλέπω! Ολο ζημιές και απροσεξίες είσαι!»
Τι κάνει τότε το παιδί; Φεύγει, κλείνεται μόνο του, ψάχνει να βρει εντός του τους χαρακτηρισμούς της μάνας του, αυτού του θεϊκού πλάσματος. Σιγά σιγά, με τα χρόνια, βρίσκει πως ναι, πράγματι, είναι ανίκανος και βλάκας και σιχαμερό πλάσμα. Οσο και να μεγαλώσει, να μελετήσει, να ταξιδέψει, να πετύχει στη ζωή, αυτά τα «λόγια της μάνας» θα τον χαρακτηρίζουν εντός του, θα βρίσκονται εκεί για να τον κάνουν δυστυχισμένο, για να τον σπρώχνουν ένα βήμα παραπέρα προς την αιώνια τιμωρία. Ο,τι και να πουν οι άλλοι, ο λόγος της μάνας μετράει.

Περίπτωση Β΄.
Ο μικρός χύνει το γάλα στο πάτωμα. Η μάνα τον πλησιάζει με ένα κομμάτι χαρτί λέγοντας: «Αντε, είναι καιρός να μάθεις πως να καθαρίζεις το γάλα απο το πάτωμα. Πρώτα με ένα χαρτί και προσεχτικά, μη το απλώσεις πιο πέρα. Ετσι μπράβο! Τώρα πήγαινε να φέρεις τον κουβά με το σφουγγαρόπανο να τα μαζέψουμε, κλπ κλπ...» Ενα ωραίο μάθημα με την ευκαιρία!
Τι συμβαίνει τώρα; Η μάνα αποκτά ένα προσεκτικώτερο παιδί, μια και θα προσέχει ο μικρός για να μη ξαναπέσει στη λούμπα του σφουγγαρίσματος! Το παιδί μαθαίνει τη συγκεκριμμένη εργασία, μαθαίνει όμως και τα άλλα μαθήματα, αυτά που δε φαίνονται. Πώς να αντιμετωπίζει δηλαδή μια δύσκολη στιγμή, κάτι το απρόβλεπτο. Επίσης πώς να συνεργάζεται. Ακόμα κάτι για το χρόνο, που έρχεται και φεύγει, και που η ροή του είναι διαρκής και δεν επιστρέφει.
Τόσα πολλά μαθήματα ζωής πήρε αυτός ο μικρός, αντί για το μάθημα της στρεβλής του εικόνας, που πήρε ο προηγούμενος.

Ο,τι συνέβη συνέβη. Δε γυρίζει πίσω η στιγμή. Το ζουμί είναι να επικεντρωθεί κανείς στη διόρθωση, αποκατάσταση, με οποιοδήποτε τρόπο, οργανωμένα και σύντομα. Αυτό είναι και το σημαντικώτερο μάθημα, μαζί με την αυτοεκτίμηση που αναπτύσσει το παιδί μέσα απο την εμπιστοσύνη που του δείχνει η μάνα του με το να το αφήνει να χειριστεί το ίδιο, που έφταιξε, την αποκατάσταση της ζημιάς -με τη βοήθεια και τις οδηγίες της βέβαια.

Το παιδί θα είναι πια δυνατό και ώριμο, και δε θα γυρεύει πράγματα έξω απο τον εαυτό του για να νοιώσει ευτυχισμένο. Μπορεί να μην αποκτήσει τα πολλά υλικά αγαθά, μπορεί να μην είναι «πάντα πρώτο» θα είναι όμως ένας δυνατός και πλήρης άνθρωπος, που θα μεταδώσει αυτή τη σοφία στους επιγόνους του. Ισως έτσι ο κόσμος μας να καλυτερέψει!

Καλούνται οι διάφοροι ψυχολόγοι, ψυχαναλυτές να δώσουν λύσεις σε προσωπικότητες διαταραγμένες. Να δώσουν διεξόδους ανατρέχοντας στο παρελθόν των «ασθενών» τους. Μάλλον να βοηθήσουν τον ασθενή να βρει, να ανακαλύψει μόνος του τις διεξόδους και τις λύσεις του, αυτές που ταιριάζουν στην περίπτωσή του δηλαδή. Προσπαθούν με συνταγές μαγικές, έχοντας ύφος εκατό καρδιναλίων τουλάχιστον, να ενισχύσουν το «εγώ» -την αυτοπεποίθηση του ανθρώπου- στρέφοντάς τον πολλές φορές ενάντια σε ό,τι τον πονάει. Πονάει κεφάλι; Κόψει κεφάλι!

Ο αγώνας όμως είναι άνισος. Αβυσσος η ψυχή του ανθρώπου. Αβυσσος απαραβίαστη. Ο,τι θέλει ο κάτοχός της θα δείξει. Μια μικρή γωνίτσα κάθε φορά, που μπορεί να είναι και ψεύτικη, δηλαδή μια πτυχή σκεπασμένη με τόσα στολίδια ή λεκέδες, που να χάνεται η αληθινή ποιότητα του υφάσματος.

Οι λύσεις εύκολα υποδεικνύονται. Το πρόβλημα είναι στην εφαρμογή τους. Δεν εφαρμόζονται αν ο «πελάτης» δεν αποφασίσει ο ίδιος να τις εφαρμόσει. Κι ακόμα, δεν είναι βασισμένες στον πραγματικό, τον αληθινό πόνο, αυτόν που εξακολουθεί να σπαράζει στα κατάβαθα, αλλά σε μια στιγμιαία παρατήρηση -γιατί «στιγμιαία» είναι πάντα μια παρατήρηση, έστω κι αν κρατάει χρόνια, επειδή ο χρόνος της ψυχής είναι στιγμές, στιγμές ελάχιστες αλλά και αιώνιες. Επειδή λοιπόν η βάση των διαφόρων «λύσεων» είναι σαθρή, δεν υπάρχει αποτέλεσμα. Δε βρίσκεται η ίαση της ασθένειας, η λύση του προβλήματος.

Να επικεντρωθούμε στο πρόβλημα; Τι σημαίνει «πρόβλημα»; Πρόβλημα έχει επικρατήσει να λέγεται μια διαφορετική συμπεριφορά, μια συμπεριφορά «παράξενη» που βασίζεται σε εικόνες «παράλογες» που έλκουν την ύπαρξή τους απο κάποια χρονική «στιγμή» βασανιστική για τον «πάσχοντα». Οταν η συμπεριφορά αυτή κατακαθήσει ως ίζημα πηχτό στην ψυχή του ανθρώπου, η γιατρειά, αν ζητηθεί, είναι επίπονη. Που να ψάχνει τώρα ο άνθρωπος, να βρει στη μικρή του ψυχούλα, εκείνη την καθοριστική στιγμή που τον σημάδεψε δια βίου! Και πες πως τη βρίσκει.

Ποιός άνθρωπος μπορεί να παραδώσει το άχραντο μυστήριο της ψυχής του, αυτό που τόσα χρόνια καταχώνιαζε τόσο βαθειά, που ούτε ο ήλιος τό ’βλεπε ούτε ο αέρας το χάϊδευε;
Εξαρτάται πάλι απο το είδος του ανθρώπου. Υπάρχουν πολλά είδη, εδώ θα γράψω για τα δύο ακραία: Τον άνθρωπο δηλαδή που κρατά κλεισμένη την ψυχή του ως επτασφράγιστο μυστικό και το άνθρωπο που έχει κάνει την ψυχή του κομματάκια, κάθε μέρα την ψιλοκομματιάζει και τη μοιράζει απο δω κι απο κεί. Δε θα κρίνω ποιός βρίσκεται στον καλύτερο δρόμο, σ’ αυτή την περίπτωση δεν πιστεύω καν πως υπάρχει «καλύτερο» και «χειρότερο», μονάχα επιλογή υπάρχει, πώς νοιώθει κάποιος ευτυχισμένος δηλαδή. Η επιλογή του ανθρώπου να κρατά την ψυχή του για δική του μόνο χρήση και η επιλογή του να τη μοιράζεται.

Ολα όσα γράφτηκαν έχουν όλα σχέση με το βάρος του ανθρώπου; Εχουν! Επειδή το βάρος είναι κάτι που αφορά κυρίως την πνευματική καλλιέργεια. Το βάρος επίσης, απο κάπου πηγάζει, κάποια αιτία έχει... Ας προσπαθήσουμε να αποτρέψουμε τη μια τουλάχιστον, αυτή που βρίσκεται στο δικό μας χέρι, προσέχοντας τη δική μας συμπεριφορά προς το νεαρό μας βλασταράκι. Για μας, τους γονείς λέω.. Για τις μανάδες ιδιαίτερα. Να ελαφρύνουμε λίγο τη σκιά του και να το βοηθήσουμε να ενταχθεί φρέσκο και δυνατό στην κοινωνία -και να τη βελτιώσει.

..κι όποιος έχει καταλάβει... κατάλαβε!..

Λάθος μέρα

Δεν με βοηθά κι ο καιρός... να ήταν συνεφιασμένος ίσως να με είχε παρασύρει, αλλά έχει έναν ήλιο τεράστιο.... πώς να δείξω ότι μελαγχολώ κάποιες φορές?
Δουλεύω όλο το Σ/Κ αλλά έχω κανονίσει να βγω και σήμερα και αύριο και να πάω μια εκδρομή την Δευτέρα.
Αλήθεια λέω, μελαγχολώ κάποιες φορές ειδικά τις Κυριακές... τα πρωινά ιδιαίτερα σήμερα είναι μια καλή μέρα όμως, τα λέω άλλη φορά.
Καλή αρχή να έχουμε.

Shadow Dancer

Ο Χορευτής είμαι της Σκιάς
Αγγίζω τ'αστέρια μ'ένα μου σάλτο
Μεταμορφώνομαι πάλι σε σμάλτο
Αλλάζω, στο χρώμα της κάθε βραδιάς

Σαν χαμαιλέοντας, με αποχρώσεις
Που φεύγουν κι έρχονται κυκλικά
Πώς θά'θελα νά΄μεναν οριστικά!
Χρώματα, χάδια, πνοές και γνώσεις

Μέσα στην Πόλη αυτή ξεγλυστράω
Βιτρίνες με φώτα, παγκάκια, αυλές
Και προσπαθώ να επουλώσω πληγές
Φεύγω το σούρουπο - αυγή θα γυρνάω

ΚΑΛΟΡΙΖΙΚΟ! ΑΝΤΙ ΚΑΤΑΣΤΑΤΙΚΟΥ... Σ;)

Καλορίζικο το νέο μας "Μελαγχολικό" Ημεροδίχτυ!
Ευχαριστώ τις προλάλήσασες για την τιμή της συμμετοχής.

Αντιγράφω ένα παλιότερο Μελαγχολικό μου πόστο,
κραυγάζοντας:

"Με λένε Μαύρο Γάτο,
είμαι Μελαγχολικός από τότε που γεννήθηκα
(σιγά ρε φίλε μην ήσουν Μελαγχολικός κι από τ'αυγό Σ;)

και είμαι εντάξει!"

Για ν'ακούσω;;;;;;;;;;

"ΚΑΙ Ο ΜΑΥΡΟΣ ΓΑΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΝΤΑΞΕΙ"

Σ;))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))


Γκόγια, Οι γριές (με τον καθρέφτη)

Mélancolie : génie et folie en Occident

Για ποιόν λόγο άραγε, όλοι οι εξέχοντες άνθρωποι, όσον αφορά την φιλοσοφία, την επιστήμη, την ποίηση, και τις τέχνες, είναι όλοι τους εμφανώς βαρύθυμοι, μερικοί μάλιστα ως το σημείο να υποφέρουν από πόνους, που οφείλονται στην μέλαινα χολή;

Αριστοτέλης, ερώτημα ΧΧΧ

Στο Grand Palais του Παρισιού, είδα τον Γενάρη που μας πέρασε την έκθεση "Μελαγχολία, ευφυΐα και τρέλλα της Δύσης", πνευματική τροφή υψηλής αισθητικής και αξίας. Τυχαία πρόσεξα την αφίσα στο μετρό, το τελευταίο μου βράδυ εκεί, και ευτυχώς δεν αποθαρρύνθηκα από την τεράστια ουρά, που τελικά δεν ήταν για εισιτήρια, αλλά για έλεγχο ασφαλείας – μην κρύβεις καμμιά βόμβα στο βρακί σου δηλαδή, α ρε Μπιν Λάντεν και Μπους τι μας κάνατε… Μία ώρα αναμονή μέσα στην παγωνιά του Γενάρη, και η έκθεση κακοφωτισμένη, ο κόσμος ασφυκτικά πολύς, οι λεζάντες δυσανάγνωστες και σε κακή θέση, όλοι να στριμώχνονται για να τις διαβάσουν, ευγενικά, ευρωπαϊκά, πολιτισμένα, αλλά το στρίμωγμα, στρίμωγμα.

Εδώ σταματάει η γκρίνια. Η οργάνωση της έκθεσης σε έξι ενότητες ήταν ευφυέστατη, τα εκτιθέμενα έργα τέχνης τα πιό αξιόλογα που θα μπορούσες να ελπίσεις, τα κείμενα, αν και δυσανάγνωστα, εύστοχα επιλεγμένα και γραμμένα. Η έκθεση αρχίζε από την αρχαιότητα, με αποσπάσματα από τον Αριστοτέλη και τον Ιπποκράτη, και την στήλη του Δημοκλείδη, που κάθεται λυπημένος στην πλώρη της τριήρης του, και που την δάνεισε στην έκθεση το Εθνικό μας Αρχαιολογικό Μουσείο (που αμφιβάλλω αν ένας στους δέκα Αθηναίους το έχει επισκεφθεί Σ:(. Περιδιαβαίνοντας την έκθεση μαθαίνες ότι η Ακηδεία (αφροντισιά, δυσθυμία) ήταν ένα από τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα της Καθολικής εκκλησίας κατά τον μεσαίωνα, μαθαίνες γιατί γελάει ο Δημόκριτος και γιατί κλαίει ο Ηράκλειτος, από πού ξεκίνησε ο όρος "γλυκιά μελαγχολία", τι τέλος πάντων ήταν ο Ρομαντισμός, και πολλά άλλα. Η έκθεση κατέλήγε στον Σαρτρ και στην μοντέρνα (και μεταμοντέρνα και βάλε) και φευγάτη τέχνη. Στα φουαγιέ ανάμεσα στις ενότητες, υπήρχαν μεγάλα ταμπλώ, με αποσπάσματα από λογοτεχνικά έργα και δοκίμια, που φώτιζαν κάθε πλευρά του σκοτεινού θέματος… Εντύπωσή μου είναι ότι - για τους σκοπούς προφανώς της έκθεσης - γινόταν μια υπερβολική σύγχυση του θέματος της Λύπης, της Μελαγχολίας και της Κατάθλιψης, που φυσικά είναι συγγενικές, αλλά πολύ διαφορετικές οντότητες, συνολικά όμως το αποτέλεσμα ήταν πολύ αξιόλογο.

Η έκθεση περιλάμβανε έργα των Γκόγια, Ντύρερ, Πικάσο, Βαν Γκογκ, και πολλών άλλων κορυφαίων καλλιτεχνών, συγκεντρωμένα κυριολεκτικά από όλον τον κόσμο, Πέρασα εκεί δυό τρείς ευχάριστες (!) ώρες, και έφυγα, παραδόξως, πιο αισιόδοξος. Πήρα και τον κατάλογο, έναν βαρύ τόμο που παραλίγο να πληρώσω υπέρβαρο στην επιστροφή, και δεν είχε αυτούσια τα κείμενα της έκθεσης, ούτε και όλα τα έργα, αλλά άξιζε τον κόπο. Ευτυχώς που παρά την απαγόρευση φωτογράφισα με το κινητό μου την παρακάτω λεζάντα, και σας την μεταφράζω:


Αυτές οι αγαπημένες εικόνες των ποιητών που τείνουν προς την ονειροπόληση είναι όλες σχεδόν δενεισμένες από αρνητικά αντικείμενα, όπως η ησυχία της νύχτας, η σκιά του πυκνού δάσους, η μοναξιά των βουνών, η ειρήνη των τάφων, που δεν είναι παρά η απουσία του θορύβου, του φωτός, των ανθρώπων, και των προβλημάτων της ζωής.

(Ο Σατωβριάνδος – όχι, δεν ήταν μόνο φιλέλλην – για τον εν τω γεννάσθαι ρομαντισμό)

(Ces images favorites des poetes enclins a la reverie sont presque toutes empruntees d’objets negatifs, tels que le silence des nuits, l’ombre des bois, la solitude des montagnes, la paix des tombeaux, qui ne sont que l’absence du bruit, de la lumiere, des hommes et des inquietudes de la vie)

Κορυφαία στιγμή: δυό γριούλες, πιασμένες αγκαζέ, προσπαθούν να διαβάσουν την λεζάντα ενός πίνακα. Τελικά η μια τα καταφέρνει και γελάει μόνη της. «Τι λέει;» την ρωτάει η άλλη. «Οι Γριές!», απαντάει γελώντας αυτή.

Η έκθεση αμέσως μετά μεταφέρθηκε στο Βερολίνο. Μπορείτε να πάρετε μια (καλή) ιδέα στο http://www.rmn.fr/melancolie/ (μόνο στα γαλλικά)

Καλό Τριήμερο!
Μαυρόγατος
Σ:(((

Σ:}}}

Σ;)))))))))

απόψε μελαγχόλησα...

...γιατί ονειροπόλησα...

ποιοί είμαστε;