Same rules Same passion One sport one family!!!

Τελετή Εναρξης Παραολυμπιακών Πεκίνου (τελευταίες στιγμές)

Η τυφλή Κινέζα αθλήτρια με αργό και σταθερό βήμα πλησιάζει την μακρυά λοξή ράμπα που στην κορυφή της περιμένει να υποδεχθεί την (παρα) ολυμπιακή φλόγα, ο τελευταίος αθλητής, καθισμένος στητός πάνω στο αναπηρικό καροτσάκι του. Διπλα της ο πιστός οδηγός της, ο σκύλος της. Και οι δύο μετράνε αργά και σταθερά τα βήματά τους. Μιά ενθουσιώδης σιγή καλύπτει την "Φωλιά του Πουλιού", διακοπτόμενη από χειροκροτήματα και κραυγές προτροπής.
Η ράμπα ξεκινάει προς τα πάνω αλλά προηγέιται ένα μικρό σκαλί. Ο σκύλος σταματάει ακριβώς πριν το σκαλί. Σύνθημα για την αθλήτρια να σταματήσει και αυτή. Ψαχουλέυει με το πόδι της και μαζί ξεκινάνε την ανάβαση προς το βάθρο. Το πλήθος ζητωκραυγάζει και χειροκροτεί! Τώρα η αθλήτρια κάνει μεγάλα βήματα και τα μετράει. Είναι φανερό ότι ξέρει ακριβώς πόσα χρειάζονται μέχρι το τέρμα.

Φθάνουν μπροστά στον τελευταίο αθλητή πάνω στο καροτσάκι και σταματούν. Οι δάδες τους ενώνονται και μεταγγίζουν την αιώνια φλόγα του "ευγενούς αγώνα και της άμιλλας".
Τα φώτα πέφτουν τώρα πάνω στον τελυταίο λαμπαδηδρόμο. Υποχρέωσή του να μεταλαμπαδιάσει την φλόγα, στο λίκνο της, που θα σημάνει και την έναρξη των Παραολυμπιακών αγώνων. Το σημείο όμως δεν είναι δίπλα του. Βρίσκεται πάνω από το κεφάλι του, πάνω από τα κεφάλια όλων, στην κυριολεξία σχεδόν έξω από τη φωλιά του πουλιού, αρκετες δεκάδες μέτρα ψηλά!
Με αργές επιβλητικές κινήσεις τοποθετεί στην ειδικά δεμένη στο καρότσι του θήκη την δάδα, και αρπάζει ένα σκοινί που κρέμεται μπροστά του. Μιά ειδική κατασκευή έχει δέσει αυτόν και το καρότσι του με ειδικές τροχαλίες.
Τραβάει προς τα κάτω δυνατά, και το καροτσάκι, ο αθλητής και η Φλόγα ανυψώνονται. Χειροκροτήματα ενθουσιασμού.
Τα βήματά του είναι κάθετα, δεν είναι βήματα με πόδια αλλά με χέρια. Κάθε χεριά του επίπονη, φορτώνει με γαλακτικό οξύ τους μύες του κορμού του αθλητού. Περνάει σχεδόν ένα λεπτό και μόλις πλησιάζει στα μισά της κάθετης διαδρομής. Οι μύες του διακρίνονται ανάγλυφοι ενώ ιδρώτας γυαλίζει στο πρόσωπό με τα μισόκλειστα σχιστά μάτια και με τα σφιγμένα χείλια. Εχει ήδη σταματήσει για λίγα δευτερόλεπτα λίγο πριν, αλλά δεν έχει καμία σημασία. Ολοι ξέρουν ότι δεν θα τα παρατήσει. Ολοι χειροκροτούν και του φωνάζουν για να του δώσουν δύναμη. Αυτός δεν φάινεται να τους ακούει. Την δύναμη την έχει στη ψυχή του. Είναι αυτή η δύναμη που ακυρώνει τους νόμους της βαρύτητας , τους βιοχημικούς νόμους του γαλακτικού οξέως που μεταφράζονται σε κούραση.
Κοιτάζει για λίγο πάνω. Μετράει την απόσταση και πιό αργά τώρα, αλλά με την ίδια σταθερότητα συνεχίζει. Νέα σιγή στο στάδιο.
Χρειάστηκε να σταματήσει άλλες δύο φορές, πριν φθάσει στη βάση της τεράστιας δάδας νικητής, περήφανος, ιδρωμένος χαρούμενος. Για τον αθλητή, όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα στα αγωνίσματά του, έχει μόλις κερδίσει το πρώτο του και πιό σημαντικό μετάλλιο. Το μετάλλιο της τιμής του τελευταίου λαμπαδηδρόμου, που με μοναδικά συμβολικό τρόπο δίαλεξαν οι διοργανωτές να ανάψει την Φλόγα της Εναρξης των Αγώνων.

Η υπερπροσπάθεια σπάει το άκαμπτο πρόσωπο του αθλητή μόλις φθάνει. Τα υγρά του μάτια γυαλίζουν. Με τρεμάμενο χέρι τοποθετεί τη μικρή του φλόγα στο κατάλληλο σημείο και αυτοστιγμεί χάνεται στο άπλετο φως που πυρπολεί την τεράστια δάδα του σταδίου.
Δάκρυα συγκίνησης στα δικά μου μάτια και σίγουρα στα μάτια εκατομμυρίων θεατών.

Οι Παραολυμπιακοί Αγώνες του 2008 μόλις είχαν ξεκινήσει!!!

Αφιερωμένο στη κοινωνία των κωφών και βαρήκωων

ΕΝΤΥΠΩΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ AΥΤΟΝΟΜΙΑ 2007

Σε λιγότερο από έναν μήνα θα γίνει για δεύτερη συνεχόμενη χρονια η Autonomia EXPO, στις 16, 17 και 18 Μαΐου στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, η μεγάλη αυθεντική έκθεση προϊόντων και υπηρεσιών για την αναπηρία, την αποκατάσταση, την ανεξάρτητη διαβίωση, την αισθητική και τον πολιτισμό που τολμά και δημιουργεί μαζί με την αναπηρία ως εμπειρία και ως διαφορά συνθηκών και όρων ζωής. Η έκθεση διοργανώνεται από το Περιοδικό ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ και το www.DISABLED.GR. Τώρα λοιπόν είναι μια καλή ευκαιρία να διηγηθώ το ταξίδι μου στην Αθηνά και τις εντυπώσεις μου από την περσινή Autonomia EXPO. Πέμπτη πήρα το καράβι από Ηράκλειο για Πειραιά, κατά την διάρκεια του ταξιδιού μου συνέβησαν διάφορα που αφορούν θέματα προσβασιμότητας και ελλιπή εκπαίδευσης του πληρώματος σε στοιχειώδη ζητήματα ΑμεΑ. Στην Autonomia EXPO δεν θα έβλεπα μόνο συγκεντρωμένα όλα τα προϊόντα και τις υπηρεσίες που βελτιώνουν σε πρακτικό αλλά και σε αισθητικό επίπεδο την ζωή των ατόμων που ζουν υπό συνθήκες αναπηρίας. Θα συναντούσα άτομα που γνώρισα και επικοινωνούσαμε μέσω του ιντερνετ και του http://www.disabled.gr/ και κυρίως εκτιμούσα πολλά χρόνια. Όπως φαντάζεστε μέχρι το απόγευμα που θα πήγαινα στην έκθεση η ανυπομονησία μου είχε φτάσει στο αποκορύφωμα. Από το ίδιο πρωί κιόλας είχαμε κανονίσει, μέσω μηνυμάτων, να βρεθούμε στον εκθεσιακό χώρο με μερικά από αυτά τα άτομα. Έφτασα στο Ειρήνης και Φίλιας, ομολογώ με κάποια καθυστέρηση, και αφού κατέβασαν οι γονείς μου το ηλεκτροκίνητο αμαξιδιο, προχώρησα .Η συγκίνηση μου όμως δεν περιγράφεται όταν είδα να με περιμένει στην είσοδο ο Σταυρος. Ένα άτομο για το οποίο είναι τιμή μου που είμαι φίλη του. Ίσως ο ίδιος να μην θεώρησε σπουδαία αυτή την κίνηση όμως για μένα έχει ιδιαίτερη σημασία.Το πρώτο περίπτερο φυσικά ήταν του ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ, με τα ευγενέστατα κορίτσια του. Ξέρει τι κάνει ο Βουλγαρόπουλος...Πιάσαμε την συζήτηση για λίγο, αφού συστηθήκαμε πρώτα. Κόσμος ερχόταν συνεχώς. Προχωρούσα αργά προς στα μέσα, χαζεύοντας αριστερά και δεξιά τα περίπτερα. Πρώτη φορά έβλεπα τόσα προϊόντα για την αναπηρία. Αμαξίδια χειροκίνητα και ηλεκτροκίνητα, είτε απλά είτε με κάθε λογής αξεσουάρ. Το μάτι μου έπεσε σε ένα ηλεκτροκίνητο αμαξιδιο για παιδάκια. Μου ήλθε στο μυαλό μια συζήτηση που είχα κάνει πρόσφατα η οποία αφορούσε αν τα παιδία επιτρέπεται να χρησιμοποιούν ηλεκτρικά καρότσια. Το κοίταζα και χαμογέλασα με θλίψη. Είχα περάσει πολύ χρόνο για να πείσω τον συνομιλητή μου για το αυτονόητο. Ότι δηλ τα παιδια με κινητικά προβλήματα μπορούν κάλλιστα και με ασφάλεια να χειρίζονται ηλεκτρικά αμαξιδια. Αν έβλεπε το συγκεκριμένο, μικρό μεγέθους με τα ζωηρά χρώματα του να το δοκιμάζει ένα ξανθουλικο κοριτσάκι που κοίταζε παιχνιδιάρικα τους γονείς του σίγουρα θα κοπτόταν όλες οι αντιρρήσεις και οι επιφυλάξεις του. Σε κάθε περίπτερο υπήρχαν εξειδικευμένοι άνθρωποι που σου λύνανε οποιαδήποτε απορία είχες για τα προϊόντα τους ή τις υπηρεσίες που πρόσφεραν. Παρέμεινα αρκετή ώρα σε ένα περίπτερο μιας νέας μεθόδου θεραπείας βομβαρδίζοντας τους ανθρώπους με ερωτήσεις. Η άμεση επαφή μου έδωσε την ευκαιρία να έχω μια ολοκληρωμένη εικόνα για αυτή την μέθοδο, για την οποία είχα μάθει είτε από τρίτους είτε από το ιντερνετ. Το αν βρήκα αυτή την θεραπεία ΄΄καλή΄΄ ή όχι δεν έχει σημασία. Αυτό είναι καθαρά υποκειμενικό. Το σημαντικό είναι ότι μου δόθηκε η ευκαιρία, μέσω της έκθεσης, να ενημερωθώ προσωπικά για αυτή την μέθοδο. Πιο κάτω βρήκα την εταιρία που είχα πάρει το αμαξιδιο μου. Επιτέλους έβλεπα τους ανθρώπους που μιλούσα είτε τηλεφωνικά είτε μέσω εμαιλ (η εταιρεία έχει την έδρα στην Θεσσαλονίκη) κατά την παραγγελιά του καροτσιού αλλά και μετέπειτα. Κάνανε ένα μίνι έλεγχο στο καρότσι μου, συζητήσαμε για την ενδεχόμενη αγορά ενός αναβατοριου πισίνας από το σύλλογο που είμαι γραμματέας. Εκείνη την ώρα κτύπησε το κινητό μου. Ήταν η κολλητή μου (μια φίλια που είχε δημιουργηθεί από το φόρουμ και το τσατ του περιοδικού, έχει αντέξει στο χρόνο, με κοινές διακοπές και όχι μόνο) με περίμενε στην αίθουσα που γινόταν η ημερίδα με θέμα σεξ και αναπηρία. Το Αναπηρία Τώρα αλλά και όλοι όσοι συμμετέχουμε στο φόρουμ του http://www.disabled.gr/ μιλούσαμε πάντα ανοικτά για την σεξουαλικότητα υπό συνθήκες αναπηρίας και επιμέρους θέματα. Σε μια κοινωνία που δυστυχώς το σεξ υπό συνθήκες αναπηρίας παραμένει ταμπού η διοργάνωση μιας τέτοια ημερίδας είναι το λιγότερο ανατρεπτική. Με συντονιστής τον Βουλγαροπουλο και ομιλητές τον Βαλλιανάτο, έναν σεξολόγος και μια κοινωνιολόγος (αν θυμάμαι καλά) η ημερίδα εξελικτικέ σε μια συζήτηση χωρίς ψετοσεμνοτηφιες με το κοινό. Πολλά άτομα με αναπηρίες ΄΄ανοίχτηκαν΄΄ και προχώρησαν σε μια κατάθεση ψυχή. Μίλησαν για ευαίσθητα θέματα όπως η σεξουαλική επιθυμία, η αυτοϊκανοποίηση, το δικαίωμα για τεκνοποίηση και οι ρατσιστικές αντιδράσεις στο ερωτικό τομέα. Όλα αυτά στηριγμένα όχι σε θεωρητικό επίπεδο αλλά μέσα από προσωπικά βιώματα. Δεν θα ξεχάσω ένα νεαρό με ελαφριά νοητική στέρηση που πήρε το λόγο και αφηγήθηκε την άσχημη αντίδραση των γωνιών του (καταλαβαίνετε τι εννοώ) όταν αντιλήφθηκαν πως αυτοϊκανοποίονταν. Πόσο πίσω μπορεί να είμαστε σαν χώρα όταν μερικοί γονείς αδυνατούν να δουν τις ανάγκες (μια από τις βασικότερες στην συγκεκριμένη περίπτωση) των παιδιών τους? Ακόμα και τώρα που φέρνω στο νου μου αυτόν τον νεαρό ένας κόμπος ανεβαίνει στον λαιμό μου.Μια γυναίκα παντρεμένη με παιδία που είναι σε καρότσι μας αφηγήθηκε ένα περιστατικό που ένας συνάδελφο της (μπορούμε να πούμε και έτσι...οποίοι ήσασταν εκεί καταλαβαίνετε γιατί το λέω έτσι), άνθρωπος μορφωμένος ο οποίος καθορίζει το μέλλον μας, αναρωτήθηκε αν τα παιδία της είναι υιοθετημένα. Δεν σκέφτηκε καθόλου πως η συγκεκριμένη γυναίκα , αλλά και οποιαδήποτε γυναίκα που είναι σε αναπηρικό αμαξιδιο, έχει μια φυσιολογική σεξουαλική ζωή και κατά επέκταση μπορεί να φέρει στο κόσμο παιδία...Ευτυχώς το αντιμετώπισε με χιούμορ. Η πρώτη μέρα της επίσκεψη μου στην AUTONOMIA EXPO 2007 τελειώνει εδώ. Την δεύτερη μέρα στην Αθηνά έκανα ΄΄απιστίες΄΄ στην έκθεσης...Εντάξει είπαμε ο κυρίως λόγος που ανέβηκα ήταν η ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ EXPO αλλά μια που ήμουν Αθηνά θα ήταν άδικο να μην κάνω και μια βόλτα στα καταστήματα. Την Κυριακή θα φεύγαμε…δυστυχώς. Έπρεπε να είμαστε 6 ηώρα στον Πειραιά και προηγουμένως ήθελα να ξαναπεράσω από την AYTONOMIA EXPO. Επειδή φτάσαμε εκεί λίγο καθυστερημένα δεν κατέβασα το αμαξιδιο, πήγα περπατώντας μέχρι την είσοδο και από εκεί πήρα ένα χειροκίνητο αμαξιδιο που διέθεταν το ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ. Σε αυτή την γρήγορη βόλτα εντόπισα και πήρα ένα κάθισμα μπάνιου υπέροχο. Το τοποθετείς στην μπανιέρα κάθεσαι, πατάς ένα κουμπάκι και κατεβαίνει χαμηλά, όταν τελειώσεις το μπάνιο σου πατάς το αντίθετο κουμπάκι σε ανεβάζει και βγαίνεις σαν κύρια. Επίσης είδα και φίλους καλούς όπως τον Χρηστό , την Χαρουλιτσα μου και φυσικά τον γλυκό μου Σταυρο. Εννοείται και τον Βουλγαροπουλου που έτρεχε πανικόβλητος πάνω κάτω στην έκθεση με μια φωτογραφική μηχανή κρεμασμένη στο λαιμό. Ιδού και μια από τις φωτογραφίες στην ημερίδα για το σεξ. Βλέπετε αυτή που έχει τον ένα ωμό έξω? (τι πρόστυχη!!!)... η αφεντιά μου είναι. Όσοι έχετε την δυνατότητα να πάτε στη φετινή ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ ΕΧΡΟ αξίζει τον κόπο, εγώ δυστυχώς εξαιτίας αμελημένων υποχρεώσεων δεν θα πάω. Ελπίζω του χρόνου να είμαι εκεί. Πραγματικά όταν ξεκίνησα αυτό το ποστ δεν περίμενα πως είχα να γράψω τόσα πολλά και μάλιστα ένα χρόνο μετά....Ίσως αυτή είναι μια απόδειξη ότι η περσινή έκθεση ήταν επιτυχημένη.

Autonomia EXPO η μεγάλη γιορτή για την αναπηρία στις 16, 17 και 18 Μαΐου στο ΣΕΦ

__

Η Autonomia EXPO http://www.autonomiaexpo.org/ είναι η μεγαλύτερη έκθεση προϊόντων και υπηρεσιών για την αναπηρία, την αποκατάσταση, την ειδική αγωγή, την ανεξάρτητη διαβίωση, την τεχνολογία και τον πολιτισμό που γίνεται στο πιο προσπελάσιμο μέρος της Ελλάδας, στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας στις 16, 17 και 18 Μαΐου 2008.

Στην πραγματικότητα είναι κάτι πολύ περισσότερο από μια απλή έκθεση προϊόντων και υπηρεσιών. Είναι μια μεγάλη γιορτή για την αναπηρία ως εμπειρία και ως διαφορά συνθηκών και όρων ζωής. Είναι ένα εργαλείο ενημέρωσης και επικοινωνίας για όλους αυτούς που έχουν κάποιο πολύ σοβαρό ενδιαφέρον για την αναπηρία, την αποκατάσταση, την ειδική αγωγή και την ανεξάρτητη διαβίωση.

Στις 16, 17 και 18 Μαΐου, στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, χιλιάδες άνθρωποι με σοβαρές αναπηρίες, επαγγελματίες στον χώρο της αποκατάστασης, της υγείας και της ειδικής αγωγής, εκατοντάδες επιχειρήσεις θα παρουσιάσουν χιλιάδες προϊόντα και υπηρεσίες για τρεις ολόκληρες ημέρες και για 36 ώρες. Η Autonomia EXPO είναι μια μοναδική ευκαιρία για χιλιάδες ανθρώπους για να παρουσιάσουν και για να πληροφορηθούν για τις νέες και τις παραδοσιακές τεχνολογίες και τους προσπελάσιμους τρόπους ζωής.

Στο πλαίσιο της Autonomia EXPO θα γίνουν ημερίδες και σεμινάρια. Μπορείτε να διαβάσετε το πρόγραμμα των εκδηλώσεων στη διεύθυνση http://www.autonomiaexpo.org/?p=135 αφού πριν σας πούμε πως φέτος στην Autonomia EXPO τα ειπωθούν όλες οι νέες ειδήσεις για την σκλήρυνση κατά πλάκας και για την παράλυση γενικώς.

Είναι τόσο μεγάλος ο όγκος των πληροφοριών και των τεχνολογιών που θα παρουσιαστούν στην Autonomia EXPO που τρεις ημέρες σίγουρα δεν είναι αρκετές.

Η Autonomia EXPO http://www.autonomiaexpo.org/ είναι απολύτως προσπελάσιμη σε όλες τις γνωστές αναπηρίες. Εξυπηρετείται από τον ηλεκτρικό σιδηρόδρομο και το τραμ ενώ για τις μετακινήσεις των ανθρώπων με πολύ σοβαρές αναπηρίες είναι διαθέσιμα τα 6 προσπελάσιμα λεωφορεία της υπηρεσίας 1130 του ΟΑΣΑ που εκτελούν μεταφορές πόρτα πόρτα. Πληροφορίες για την προσπελασιμότητα της Autonomia EXPO μπορείτε να διαβάσετε στη διεύθυνση http://www.autonomiaexpo.org/?p=139

Η Autonomia EXPO διοργανώνεται από το ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ που είναι μη κερδοσκοπική υποστηρικτική εταιρία. Εκδίδει το περιοδικό ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ που περιλαμβάνει 136 σελίδες και κυκλοφορεί σε 14.000 συνδρομητές. Λειτουργεί το http://www.disabled.gr/ που είναι το δημοφιλέστερο site αναπηρίας στον κόσμο και φιλοξενεί τη μεγαλύτερη ψηφιακή κοινότητα ανθρώπων με αναπηρίες http://www.disabled.gr/forum/ με περισσότερα από 3500 μέλη.

Περισσότερες πληροφορίες για την Autonomia EXPO μπορείτε να διαβάσετε στη διεύθυνση http://www.autonomiaexpo.org/ που ενημερώνεται καθημερινά.

--

Τα πρώτα βήματα.....με πολύ ιδρώτα!!

Οι περισσότεροι δεν θυμούνται τα πρώτα τους βήματα. Αυτό είναι απόλυτα λογικό αφού τα παιδάκια αρχίζουν να περπατούν σε ηλικία ενός δυο χρόνων. Εγώ θυμάμαι τα πρώτα μου βήματα. Όχι, αλίμονο, δεν είμαι ιδιοφυΐα ούτε παιδί θαύμα. Η εξήγηση είναι πολύ πιο απλή.

Τα πρώτα μου βήματα τα έκανα όταν ήμουν 9 χρόνων. Γεννήθηκα βλέπετε ανάποδα (ναι δεν κάνω πλάκα, άσχετα που με μερικούς φίλους, κάνουμε χαβαλέ ΄΄α από τότε σου έμεινε΄΄) με αποτέλεσμα να αποκτήσω κινητική αναπηρία από έλλειψη οξυγόνου στις πρώτες στιγμές της ζωής μου.

Μέχρι τα 8 μου πηγαινοερχόμουν Αθηνά για φυσικοθεραπείες αφού στο τόπο μου δεν υπήρχε ειδικευμένοι για παιδία θεραπευτές. Ένα χρόνο μετά την μετάθεση της φυσιοθεραπεύτριας μου στην πόλη που μένω , ο οποίος πέρασε με καθημερινές ασκήσεις, έκανα τα πρώτα βήματα. Θυμάμαι σαν χθες την σκηνή. Αφού τελειώσαμε το πρόγραμμα των ασκήσεων στο στρώμα, μου έβαλε η θεραπεύτρια μου τα παπούτσια (ορθοπεδικά ποτάκια) στάθηκα όρθια προσπαθώντας να βρω την ισορροπία μου. Ήδη είχα αρχίσει να ιδρώνω.

Εκείνη με κράτησε από τους ωμούς και με βοήθησε να μεταφέρω το βάρος του σώματος μου στο ένα πόδι και βγάλω το άλλο. Μετά το επόμενο... Στα μισά της διαδρομής απομάκρυνε τα χέρια της από το σώμα μου αλλά έμεινε ακριβώς πίσω μου για να νιώθω ασφαλής. Απέναντι καθόταν η μητέρα μου, δεν μιλούσε για να μην αποσπάει την προσοχή μου (αν και τώρα που το σκέφτομαι μάλλον και να ήθελε να μιλήσει δεν θα μπορούσε από την αγωνιά της).

Το πιο χαρακτηριστικό που θυμάμαι είναι ο ιδρώτας που έτρεχε από το μέτωπο μου κόμπους κόμπους. Σαν να είχα ανέβει ένα βουνού και όχι να είχα διανύσει απλά ένα μέτρο, ίσως και λιγότερο. Όταν έφτασα στον καναπέ και έκατσα ένιωθα τα ποδιά μου να μυρμηγκιάζουν αλλά τι σημασία είχε? Γελούσα σαν χαζοχαρούμενο. Είχα κάνει τα πρώτα βήματα της ζωή μου. ΜΟΝΗ ΜΟΥ

Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΤΕΧΝΗ

Αξίζει να προσέξουμε το blog της Μαριάννας και γιατί όχι να γίνει μέλος της παρέας μας.