'Σκύβω εκεί κάθε βράδυ'- Πάμπλο Νερούντα

Σκύβω εκεί κάθε βράδυ
και αμολάω τα παραπονεμένα δίχτυα μου
στα ωκεάνεια μάτια σου..

Εκεί απλώνεται και εκεί φουντώνει με φλόγες πανύψηλες
η μοναξιά μου,πέρα-δώθε στον αέρα
υψώνοντας τα χέρια της σαν ναυαγός..

Ανάβω κόκκινες φρυκτωρίες
πάνω από τα εξόριστα μάτια σου
που σαν τα κύματα έρχονται της θάλασσας
και σκάνε στην ποδιά του φάρου..

Αγναντεύεις μοναχή τα ερέβη,
γυναίκα εσύ η αλαργινή και η πλησίον
μέσ'απ'το βλέμμα σου
ώρες-ώρες αναδύεται ο μακρύς γιαλός του τρόμου..

Σκύβω εκεί κάθε βράδυ
και μαζεύω τα παραπονεμένα δίχτυα μου
από τη θάλασσα εκείνη
που κλυδωνίζει τα ωκεάνεια μάτια σου..

Νυχτερινά πουλιά ραμφίζουνε τα πρώτα αστέρια
που λάμπουν εκεί απάνω
όπως λάμπει η ψυχή μου την ώρα που σ'αγαπάω..

Καλπάζει στη ράχη του μαύρου της κέλητα η νύχτα
και τσαλαπατάει τα στάχυα τα γαλαζιανά στον κάμπο...

ΕΚΤΗ ΑΙΣΘΗΣΗ

ΠΡΩΤΗ ΣΤΡΟΦΗ

Κοίτα πως τρέχει ένα δάκρυ

Δεν είναι δύσκολο λοιπόν

Να φυλακίζει η αγάπη

Και στο κελί να ΄σαι παρόν

Άκου πως παίζει η κιθάρα

Τις μελωδίες των καημών

Και της καρδιάς σου η λαχτάρα

Να ΄ναι ερωμένη των λυγμών

ΕΠΩΔΟΣ

Νοιώσε την κάθε σου στιγμή και μην λυπάσαι

Που θα ΄ρθει κρύο δειλινό και μόνη θα ΄σαι

Το τελευταίο σ΄ αγαπώ μην το ξεχάσεις

Πολλά σου έδωσε μα τώρα θα τα χάσεις

ΔΕΥΤΕΡΗ ΣΤΡΟΦΉ

Γεύσου το τέλος της αγάπης

Και άκουσε προς το παρόν

Πικραίνεσαι για να τη μάθεις

Κουράζεσαι απ΄ το παρελθόν

Μύρισε άνοιξης αέρα

Βάλτον στα στήθη σου βαθιά

Κι αν σ΄ έχει κάνει αγάπη πέρα

Κάνε συντρόφους σου πουλιά

Τριάντα αργύρια

ΠΡΩΤΗ ΣΤΡΟΦΗ

Κι εκεί που όλοι περιμένουνε γιορτές

Σ΄ εμένα ήρθανε επίσκεψη οι σιωπές

Σαν τυραννία

Σαν τα πουλιά μου κελαηδούνε στο μπαλκόνι

Για μια αγάπη που ‘χει μείνει πλέον μόνη

Βουβή ταινία

ΕΠΩΔΟΣ

Μου είχες πει με αγαπάς και με θυμήθηκες

Μα πριν την έκτη πρωινή, τρις με αρνήθηκες

Σε ένα δείπνο είχες πει, με αγαπούσες

Μα στην καρδιά, τριάντα αργύρια κρατούσες

ΔΕΥΤΕΡΗ ΣΤΡΟΦΗ

Εγώ θα νοιώσω το σταυρό κι εσύ αγχόνη

Εμένα σκέπασες με κόκκινο σεντόνι

Την απληστία

Για τις συνέπειες μετά αν είχες γνώση

Ποτέ δεν θα ‘χες σε αργύρια ενδώσει

Ψυχής πενία

Δημήτρια

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ Στον δημήτρη

και Στον κάθε δημητρη,

που δεν είπε όχι την στιγμη που επρεπε

ΠΡΩΤΗ ΣΤΡΟΦΗ

Μια σταγόνα αίμα στο ταβάνι

Κι όλες οι σκέψεις σου μονογενείς

Οι ετερόφωτες χαρές σου στο σεργιάνι

Ψάχνεις τα χνάρια στο σκοτάδι της στιγμής

Σκόνη και πέπλο αμβροσίας σκοτοδίνη

Κι ένας απώτερος σκοπός χωρίς σκοπό

Ήθελες γνώση για το τέλος τι θα γίνει

Το πεπρωμένο σου αν έχει πηγαιμό

ΕΠΩΔΟΣ

Μια βελόνα μες το αίμα

Κι εσύ να νοιώθεις σαν θεριό

Είσαι αυτοκράτορας στο ψέμα

Σύντομα στο καμπαναριό

Σαν ανταμώσεις το βαρκάρη

Μην τον αφήσεις να χαρεί

Θα σε θυμάμαι παλικάρι

Το καλοκάγαθο παιδί

ΔΕΥΤΕΡΗ ΣΤΡΟΦΗ

Σακούλα νάιλον καθολική οδύνη

Και μια Ειλείθυια(1) χωρίς το τοκετό

Πώς να πιστέψεις για χαρές ότι σου δίνει

Όταν δεν έχει η χασμωδία γυρισμό

Γλυκόπικρα μες το γιαπί τα όνειρά σου

Ζητάς παρήχηση στη λέξη λυτρωμό

Και η παρήχηση στα αδιέξοδά σου

Σου δίνει θήτα και το θάνατο θολό

ΕΠΩΔΟΣ

Μια βελόνα μες το αίμα

Κι εσύ να νοιώθεις σαν θεριό

Είσαι αυτοκράτορας στο ψέμα

Σύντομα στο καμπαναριό

Σαν ανταμώσεις το βαρκάρη

Μην τον αφήσεις να χαρεί

Θα σε θυμάμαι παλικάρι

Το καλοκάγαθο παιδί

(1)Ειλείθυια : Κατά τη μυθολογία θεά των οδυνών του τοκετού

Βασισμένο, κατά μέρος, σε πραγματικά γεγονότα

"ΚΕΡΙΑ"

"Οι αγαπητές του μέλλοντός μας μέρες, ωσάν κεράκια στέκονται μπροστά μας-
σαν μιά σειρά κεράκια αναμμένα-χρυσά, ζεστά και ζωηρά κεράκια".

Κ.Π.Καβάφης

Tο σπάνιο δώρο

Kαινούργιες θεωρίες.
Tα μωρά δεν πρέπει να τ' αφήνετε να κλαίνε.
Aμέσως να τα παίρνετε αγκαλιά. Aλλιώς
υπόκειται σε πρόωρη ανάπτυξη
το αίσθημα εγκατάλειψης ενηλικιώνεται
αφύσικα το παιδικό τους τραύμα
βγάζει δόντια μαλλιά νύχια γαμψά μαχαίρια.

Για τους μεγάλους, ούτως ειπείν τους γέροντες
–ό,τι δεν είναι άνοιξη είναι γερόντιο πια–
ισχύουν πάντα οι παμπάλαιες απόψεις.
Ποτέ αγκαλιά. Aφήστε τους να σκάσουνε στο κλάμα
μέχρι να τους κοπεί η ανάσα
δυναμώνουν έτσι τα αποσιωπητικά τους.
Aς κλαίνε οι μεγάλοι. Δεν έχει αγκαλιά.
Γεμίστε μοναχά το μπιμπερό τους
με άγλυκην υπόσχεση –δεν κάνει να παχαίνουν
οι στερήσεις– πως θά 'ρθει μία και καλή
να τους επικοιμήσει λιπόσαρκα
η αγκαλιά της μάνας τους.
Bάλτε κοντά τους το μηχάνημα εκείνο
που καταγράφει τους θορύβους του μωρού
ώστε ν' ακούτε από μακριά
αν είναι ρυθμικά μοναχική η αναπνοή τους.
Ποτέ μη γελαστείτε να τους πάρετε αγκαλιά.
Tυλίγονται άγρια
γύρω απ' τον σπάνιο λαιμό αυτού του δώρου,
θα σας πνίξουν.

Tίποτα. Όταν σας ζητάνε αγκαλιά
μολών λαβέ μωρό μου, μολών λαβέ να απαντάτε.



Δημουλά Κική

(από το H εφηβεία της λήθης, Στιγμή 1994)

Λειψυδρία

Μεγαλώνω ακόμη...

Μέρα με τη μέρα...
Ώρα με την ώρα...
Στιγμή με τη στιγμή...

Βλέπω πολλά...
Ακούω πολλά...
Μαθαίνω πολλά...

Όσο πιο πολλά βλέπω ακούω και μαθαίνω,
Τόσο πιό πολύ φοβάμαι...

"Γερνάω μαμά"...

Και το νερό μου ;

............

Σκάσε...

Κανείς δεν σ` ανάγκασε...

Εσύ το μοίραζες εύκολα για να τους έχεις όλους καλά...

Βρέχει πιά σπάνια.
Άδειασες σχεδόν...

Να σου πώ και το πιό καλό ;

ΧΑ

Κανείς τους δεν είναι καλά...
Δεν θα είναι ΠΟΤΕ καλά.

ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ

Γιατί απλά ΔΕΝ ΣΥΜΦΕΡΕΙ
Αν είσαι καλά ΔΕΝ σου δίνουν πια...

ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΑΝΑΓΚΗ ΕΣΥ
ΕΣΥ ΕΙΣΑΙ ΔΥΝΑΤΟΣ
ΕΣΕΝΑ ΔΕ ΣΕ ΦΟΒΑΜΑΙ
ΕΣΥ ΜΠΟΡΕΙΣ
ΕΣΥ ΞΕΡΕΙΣ
ΕΣΥ... ΕΣΥ... ΕΣΥ...


Γι αυτό κι εγώ ΒΑΡΑΩ ΚΑΝΟΝΙ...
Σας αγαπάω αλλά θα αγαπάω κι εμένα ...

Κάντε τα κουμάντα σας και βγάλτε ...τη ζωή σας.
Κι εγώ θα σας βλέπω.


Βρέχει πια σπάνια...

Έχω να μαζέψω νερό...
Η στέρνα θέλει γέμισμα...



Χρήστος

ΚΑΛΩΣ ΣΑΣ ΒΡΙΣΚΩ.....

Δεν ξέρω από που να αρχίσω στη φάση που βρίσκονται οι ζωές όλων μας....

Εκατομμύρια EURO, απόπειρες αυτοκτονίας "ΕΠΙΦΑΝΩΝ ΑΝΔΡΩΝ" (ανδρών επιφανών πας ακάλυπτος ή φωταγωγός Τάφος), Τα DVD είναι ροζ, ο Τύπος είναι κίτρινος, το ασφαλιστικό, η Παιδεία, ο Πολιτισμός.... όλα ροζ ή κίτρινα...... Ο Γιωργάκης, Ο Κωστάκης, Ο Αλέξης... EMO, Trendy, Κάγκουρες.... Information Overdose το λένε αυτό.... Στην Αμερική το ξεπερνούν με ασπιρινοειδή αναβράζοντα, στην Ιαπωνία κλείνονται σε συρτάρια και ακούνε κλασσική μουσική, στην Ελλάδα....... Στην Ελλάδα ψάχνουμε γιατρειά μέσω του SEX ή μέσω ενός (ακόμα) δανείου . Για τον φιλήσυχο Έλληνα είναι ίδια η κ....λα .

Για να μην αρχίσει και γίνεται γραφικό το θέμα όμως στην πρώτη μου επίσκεψη θα αφήσω ένα δώρο για τους φιλήσυχους... Γι αυτούς που καταλαβαίνουν και γι ατούς που κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν.......

Σώπα, μη μιλάς!

του Αζίζ Νεσίν

Σώπα, μη μιλάς, είναι ντροπή κόψ' τη φωνή σου σώπασε επιτέλους κι αν ο λόγος είναι αργυρός η σιωπή είναι χρυσός. Τα πρώτα λόγια που άκουσα από παιδί έκλαιγα, γέλαγα, έπαιζα, μου λέγανε: "σώπα". Στο σχολείο μου κρύψαν την αλήθεια τη μισή, μου λέγανε :"εσένα τι σε νοιάζει ; Σώπα!". Με φιλούσε το πρώτο κορίτσι που ερωτεύτηκα και μου λέγανε: "κοίτα μην πεις τίποτα, σσσσ....σώπα!". Κόψε τη φωνή σου και μη μιλάς, σώπαινε. Και αυτό βάσταξε μέχρι τα είκοσί μου χρόνια. Ο λόγος του μεγάλου η σιωπή του μικρού. Έβλεπα αίματα στο πεζοδρόμιο, "Τι σε νοιάζει εσένα;", μου λέγανε, "θα βρεις το μπελά σου, σώπα". Αργότερα φωνάζανε οι προϊστάμενοι "Μη χώνεις τη μύτη σου παντού, κάνε πως δεν καταλαβαίνεις, σώπα". Παντρεύτηκα, έκανα παιδιά, η γυναίκα μου ήταν τίμια κι εργατική και ήξερε να σωπαίνει. Είχε μάνα συνετή, που της έλεγε "Σώπα". Σε χρόνια δίσεκτα οι γονείς, οι γείτονες με συμβουλεύανε : "Μην ανακατεύεσαι, κάνε πως δεν είδες τίποτα. Σώπα". Μπορεί να μην είχαμε με δαύτους γνωριμίες ζηλευτές, με τους γείτονες μας ένωνε, όμως, το Σώπα. Σώπα ο ένας, σώπα ο άλλος, σώπα οι επάνω, σώπα οι κάτω, σώπα όλη η πολυκατοικία και όλο το τετράγωνο. Σώπα οι δρόμοι οι κάθετοι και οι δρόμοι οι παράλληλοι. Κατάπιαμε τη γλώσσα μας. Στόμα έχουμε και μιλιά δεν έχουμε. Φτιάξαμε το σύλλογο του "Σώπα". και μαζευτήκαμε πολλοί μια πολιτεία ολόκληρη, μια δύναμη μεγάλη, αλλά μουγκή! Πετύχαμε πολλά, φτάσαμε ψηλά, μας δώσανε παράσημα, τα πάντα κι όλα πολύ εύκολα, μόνο με το Σώπα. Μεγάλη τέχνη αυτό το "Σώπα". Μάθε το στη γυναίκα σου, στο παιδί σου, στην πεθερά σου κι όταν νιώσεις ανάγκη να μιλήσεις ξερίζωσε τη γλώσσα σου και κάν' την να σωπάσει. Κόψ' την σύρριζα. Πέτα την στα σκυλιά. Το μόνο άχρηστο όργανο, από τη στιγμή που δεν το μεταχειρίζεσαι σωστά. Δεν θα έχεις έτσι εφιάλτες, τύψεις κι αμφιβολίες. Δε θα ντρέπεσαι τα παιδιά σου και θα γλιτώσεις από το βραχνά να μιλάς χωρίς να μιλάς να λες "έχετε δίκιο, είμαι σαν κι εσάς". Αχ! Πόσο θα 'θελα να μιλήσω ο κερατάς. Και δεν θα μιλάς, θα γίνεις φαφλατάς, θα σαλιαρίζεις αντί να μιλάς . Κόψε τη γλώσσα σου, κόψ' την αμέσως. Δεν έχεις περιθώρια. Γίνε μουγκός. Αφού δε θα μιλήσεις, καλύτερα να το τολμήσεις. Κόψε τη γλώσσα σου. Για να είσαι τουλάχιστον σωστός στα σχέδια και στα όνειρά μου ανάμεσα σε λυγμούς και σε παροξυσμούς κρατώ τη γλώσσα μου, γιατί νομίζω πως θα 'ρθει η στιγμή που δεν θα αντέξω και θα ξεσπάσω και δεν θα φοβηθώ και θα ελπίζω και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου θα γεμίζω με ένα φθόγγο, με έναν ψίθυρο, με ένα τραύλισμα, με μια κραυγή που θα μου λέει: ΜΙΛΑ!.... Τα σέβη μου Δ.Μ

ΟΣΟ ΜΠΟΡΕΙΣ

Κι αν δεν μπορείς να κάμεις τη ζωή σου όπως τη θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: Μην την εξευτελίζεις, μες την πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες τες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.
Μην την εξευτελίζεις πιαίνοντάς την, γυρίζοντας συχνά κ'εκθέτοντάς την στων σχέσεων και των συναναστροφών την καθημερινήν ανοησίαν.
Ως που να γίνει σα μιά ξένη φορτική!

Κωνσταντίνος Καβάφης

Προσέξτε πόσο επίκαιρο είναι!! και θα είναι

Ποιοί και τί ήταν οι 7 Νάνοι στο S/S Cyrenia?

Οπως μού'ρχεται σαν εικόνα

Το φεγγάρι χλωμό τρέχει ανάμεσα στα σύνεφα που του κάνουν τη χάρη να αφήσουν το λιγοστό του ασήμι να φωτίσει την ανταριασμένη θάλασσα. Κεντρικός Ατλαντικός. Ρότα προς το Νοτιά. Κατηφόρα στην Υδρόγειο. Κατ'ευθείαν πάνω στο αστέρι του Νοτιά ή όπως αλλιώς, στο Σταυρό του Νότου. Λίγο ΒορειοΑνατολικότερα ο Τυφώνας κατευθύνεται με διαβολική ορμή προς την Καραιβική. Ομως η μεγάλη ανταριά των ανέμων δεν είναι εκεί, είναι στην περιφέρεια του κύκλου, είναι... εδώ! Εδώ που το παλιό γκαζάδικο ,μεταλλικό κουφάρι με ένα τσούρμο ζωντανές ψυχές παλεύουν να κρατήσουν τη ρότα. Επτά μοίρες αριστερά, αλλά ...δε θέλει ζόρι. Το ξέρουν καλά οι ναυτικοί αυτό. Οχι κόντρα στα κύματα γιατί μπορεί να κόψει το σκαρί στη μέση, ακριβώς πάνω που καβατζάρεις το τεράστιο βουνό. Αστο λίγο να σε πάει αυτό, μη το ζορίζεις λοιπόν... γύρνα λίγο στο πλαι τον καιρό και ας κουνάει λίγο παρα πάνω, δεν πειράζει! Μα ετούτη την αντάρα ετούτο το βράδυ το ατέλειωτο, δεν την είχαν ξαναζήσει! Δύσκολα να υπακούσουν στους κανόνες του θηρίου. Τι με τα νερά του τί με το ζόρι, δύσκολο γίνεται το κουμάντο. Ολο το πολυεθνικό πλήρωμα στο πόδι, χτυπιούνται πανω στις λαμαρίνες. Οι μισοί στη μηχανή, και οι άλλοι βάρδιες στο κατάστρωμα που εκεί που το βλέπουν, ξαφνικά χάνονται τα στεγανά του μέσα στο μαύρο νερό και στους άσπρους αφρούς, θαρείς ότι δεν θα μπορέσει πιά να φανεί πάνω, θαρείς πως ξαφνικά κουρασμένο το μεταλλικό φέρετρο θα σημαδέψει την άβυσσο και κουρασμένο θα πάει να αναπαυτεί στον υγρό τάφο μαζί με τις ψυχές που κουβαλάει! Ο χρόνος μάλλον έχει σταματήσει, ή μήπως όχι? δεν υπάρχει χρόνος? Μήπως βρίσκεται αλλού? Μήπως είναι απλά ένας εφιάλτης? Γιατί να !! βλέπει μπροστά του τη μάνα του στο σπίτι να τον ρωτάει γιατί θέλει να φύγει και να ξενητευτεί, βλέπει τα όμορφα μάτια της αγαπημένης του, το ζεστό χώμα που ξαπλώνανε οι δυό τους στο κήπο του σπιτιού της. Ολα αυτά τα βλέπει τόσο καθαρά τόσο ζωντανά, που όλα τ'άλλα φαίνονται μακρυά να χάνονται... Δεν υπάρχει πιά αντάρα, αλμύρα να τον μαστιγώνει, κρύο να τον διαπερνά. Και νασου ξαφνικά σαν το όμορφο γλυκό παραμύθι της Χιονάτης, 7 Νάνοι χορεύουν γύρω του τραγουδώντας με αυλούς ακατάληπτα τραγούδια, νανουρίσματα, χοροπηδώντας εδώ και εκεί, και νοιώθει να σιγά σιγά να χάνεται να βυθίζεται στην πιό γλυκειά θαλπωρή, αλλά μα το Σταυρωτό του Νοτιά, δεν τον νοιάζει πιά....!!!

Η ποίηση

ΝΙΚΟΣ ΚΑΒΒΑΔΙΑΣ
http://www.smiley.cy.net/tsymeo/poetry-3.htm
http://www.greece.org/poseidon/work/literature/wordy.html

ΟΙ 7 ΝΑΝΟΙ ΣΤΟ S/S CYRENIA

Εφτά. Σε παίρνει αριστερά, μην το ζορίζεις.
Μάτσο χωράνε σε μια κούφιαν απαλάμη.
Θυμίζεις κάμαρες κλειστές, στεριά μυρίζεις.
Ο πιο μικρός αχολογάει μ' ένα καλάμι.

Γυαλίζει ο Σημ της μηχανής τα δυο ποδάρια.
Ο Ρεκ λαδώνει στην ανάγκη το τιμόνι.
Μ' ένα φτερό ξορκίζει ο Γκόμπυ τη μαλάρια
κι ο στραβοκάνης ο Χαράμ πίτες ζυμώνει.

Απ' το ποδόσταμο πηδάνε ώς τη γαλέτα.
- Μπορώ ποτέ να σου χαλάσω το χατήρι;
Κόρη ξανθή και γαλανή που όλο εμελέτα
ποιος ρήγα γιός θε να την πιεί σ' ένα ποτήρι.

Ραμάν αλλήθωρε, τρελέ, που λύνεις μάγια,
κατάφερε το σταυρωτό του νότου αστέρι
σωρός να πέσει να σκορπίσει στα σπιράγια,
και πες του κάτω από ένα δέντρο να με φέρει.

Ο Τοτ, του λείπει το ένα χέρι μα όλο γνέθει,
τούτο το απίθανο σινάφι να βρακώσει.
Εσθήρ, ποια βιβλική σκορπάς περνώντας μέθη;
Ρούθ, δε μιλάς; Γιατί τρεκλίζουμε οι διακόσιοι;

Κουφός ο Σάλαχ το κατάστρωμα σαρώνει.
- Μ' ένα ξυστρι καθάρισέ με απ' τη μοράβια.
Μα είναι κάτι πιο βαθύ που με λερώνει.
- Γιέ μου πού πας; Μάνα, θα πάω στα καράβια.

Κι έτσι μαζί με τους εφτά κατηφοράμε.
Με τη βροχή, με τον καιρό που μας ορίζει.
Τα μάτια σου ζούνε μια θάλασσα, θυμάμαι...
Ο πιο στερνός μ΄έναν αυλό με νανουρίζει.

η μελοποίηση αυτών των στίχων δεν θα μπορόυσαν να γίνουν καλύτερα από τον Θάνο Μικρούτσικο που στο πιό πάνω βίντεο εκτελεί ανεπανάληπτα ζωντανά!!
Το χαρακτηριστικό του άναρχο τζαζ ροκ παίξιμό του εκφ΄ραζει απόλυτα την αγωνία της αντάρας και της σκέψης του πρωταγωνιστή στο ποίημα.

Το ερώτημα είναι:
Ποιοί και τί ήταν οι 7 Νάνοι στο S/S Cyrenia?

πολύ καλή κίνηση των παιδιών μου φαίνεται. Οποιος/α θέλει να ανεβάσει το bannerάκι κλικάρετε στην εικόνα του βιβλίου πιό πάνω (είναι zipped στα σχόλια)

Του Κωστή (Nutcracker)

Πέμπτη, Φεβρουάριος 08, 2007

Η ημερομηνία που ενέβηκε το πιό κάτω ποστ στη Σταυραετοφωλιά. Αν διαβάσετε θα καταλάβετε όλοι οι επισκέπτες στο ευγενές ετόυτο blog, ποιός είναι ο Κωστής, ένα μεγάλο πνέυμα σε ένα αδύνανο κορμί. (Και πάλι γειά σου φίλε μου)

Τί να πω!
Υπάρχουν αριστουργήματα μικρά μεγάλα δεν έχει σημασία. Μεγάλο το κάνουμε εμείς, με τη δημοσιότητα που του δίνουμε. Το αριστούργημα είναι ένα και δεν αλλάζει.
Δεν μπορώ να μη δημοσιοποιήσω και με αυτό τον τρόπο να "μεγαλώσω", τους στίχους που διάβασα του φίλου μου Κωστή (και ας μην έχουμε ακόμα συναντηθεί) Nutcracker:-) στο γνωστό φόρουμ του www.disabled.gr. Είναι πραγματική κατάθεση ψυχής και φτιάχτηκε για να γίνει τραγούδι (και έγινε-μόλις το ακούσω θα το ανεβάσω να το ακούσουμε όλοι)

Ο Κωστής εκτός από φυσικό ταλέντο στιχουργού και τραγουδοποιού είναι και καταπληκτικός αυτοδίδακτος αγιογράφος και ζει κάπου στη Λάρισα.

Κωστή φίλε μου!! Να μου επιτρέψεις να το αφιερώσω σε όλους τους Ευγενείς Ακούραστους Πολεμιστές ετούτης της Ζωής!!

Ευλογημένος στο δικό μου το μυαλό,
καταραμένος για τους άλλους που υπάρχω,
παγιδευμένος σ' έν'αόρατο ιστό
και την αράχνη προσκαλώ
προσφέρομαι στο πιάτο.

Δίχως το αύριο πορεύομαι και ζω,
μόνο το σήμερα θέλω εγώ να ορίζω
κι ας καταντήσω εν' ανέκδοτο χαζό,
κάπου στο βάθος θα κοιτώ
πίσω από το γκρίζο.

Σαν Δον Κιχώτης ανεμόμυλους χτυπώ
μ' ένα κοντάρι από ζάχαρη φτιαγμένο,
μήπως κι αλλάξω της ζωής μου το γραπτό
μ' αν είναι 'τούτο εφικτό
απάντηση δεν παίρνω.

Στις λεωφόρους του μυαλού μου αναζητώ
αν έχω κάνει κάπου κάπως ένα λάθος,
γιατί στους γύρω μου δεν μοιάζει λογικό
πάντα στον τοίχο να χτυπώ
μ' ένα περίσσιο πάθος.

Κι όμως μια τρύπα να ανοίξω προσπαθώ
σ' αυτόν τον τοίχο που πλακώνει τη ματιά μου,
για ν' αντικρύσω έναν άλλο ουρανό
κι απ' τα δεσμά μου να λυθώ
ν' ανοίξω τα φτερά μου.

Μα είναι βαριές οι αλυσίδες της ζωής
που μου φορέσανε οι μοίρες με την πρώτη,
σαν Προμηθέα πάνω στον Ταϋγετο
κι ο χρόνος σαν τον αετό
μου τρώει το συκώτι.

............
Σας χαρίζω αυτό το συγκλονιστικά ανατριχιαστικό ποίημα που με σημάδεψα και με σημαδεύει, Δραματικό και επικό παραμύθι των λαικών Θρύλων............

Το Ταξίδι

"Είναι καλό να υπάρχει τερματισμός στο ταξίδι που εξελίσσεται,

μα είναι το ίδιο το ταξίδι που μετράει στο τέλος"

Get this widget | Track details | eSnips Social DNA

Κωνσταντίνος Καβάφης - Ιθάκη (απαγγελία)

ΕΥΓΕΝΙΚΙΑ ΠΕΡΗΦΑΝΗ ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑ

Ευγενικιά περήφανη μελαγχολία
Ύψος χαμόγελο κι ελευθερία
Επιτέλους σας βρίσκω στην όχθη της καρδιάς μου
Ένα βράδυ που η θάλασσα εισχωρεί
Βαθιά στις χώρες των βουνών
Ένα βράδυ όπου νιώθεται κανείς πιό νέος από την νιότη του,
Βράδυ όπου πόνεσε πολύ μα όπου πιά τίποτε
Πιά τίποτε δεν είναι μάταιο, τίποτε για τη στάχτη

Pierre Jean Jouve
Μετάφραση: Οδυσσέας Ελύτης
"Η δεύτερη γραφή", Ίκαρος 1980