Τετάρτη, Απριλίου 05, 2006

ξέχασα


Μέρες σαν την σημερινή νοιώθω να μου ταιρίαζει γάντι το ανώνυμος μελαγχολικός.
Ξέρει κανείς να μου πει γιατί δεν κλαίω?
Σταμάτησα να κλαίω
Το συνειδητοποίησα χτες το βράδυ και τρόμαξα
Δεν θέλω να ξεχάσω να κλαίω

4 σχόλια:

Marialena είπε...

Μαριώ μου καλησπέρα! να κλαίς για να κλαις ή να κλαίς όταν σημαίνει κάτι για σένα και να εκφράζεσαι με τα δάκρυα? Ωραία φωτογραφία αυτή!

raffinata είπε...

θα έρθει από μόνο του Μαριώ, θα έρθει όταν το χρειαστείς...

mario είπε...

καλημέρες girls
με χαμόγελα σήμερα κι ας έμαθα για την αποχώρηση του γάτου
να είστε καλά

Ανώνυμος είπε...

Είναι φορές που ο καημός καίει τα δάκρυα και αυτά σαν πιστοί του ακόλουθοι αφήνονται να στερέψουν.. Ο καημός όμως θα κοπάσει μετά από λίγο.. και σε λίγο θα ξαναρχίσει να φουντώνει και τότε είναι που θα ξαναρχίσεις να κλαίς.. και όταν θα φτάσει πάλι σε κάποιο μέγιστο σημείο θα σταματήσεις πάλι να κλαις.. και πάει λεγοντας.. Σκέψου το σαν μια γραφική παράσταση μιας ατέρμωνης συνάρτησης.. Όταν είναι αύξουσα κλαίμε, όταν είναι φθίνουσα γελάμε.. (είμαστε και μηχανικοί που να πάρει-τώρα γελάμε!..)