Στραφτάλιαζαν οι δροσοσταλίδες πάνω στο σκούρο φόρεμά της εκείνη την Άνοιξη. Πετάριζε η ψυχή της έτοιμη να ανοίξει για να γευτεί τον πρωινό ανοιξιάτικο ήλιο. Και όταν εκείνος την πύρωσε με το χρυσαφένιο του φως, ξεδίπλωσε τις πτυχές από το ατλαζένιο ρούχο της και τύλιξε με τα μωβ λιλά χρώματά του, το πράσινό της κρεββάτι.
Άφησε το άρωμά της να πλανηθεί μέσα στους οκτώ ανέμους και σήκωσε τα άπειρα κίτρινα χείλη της προς τον ουρανό ψάχνοντας "εκείνο" που θα μοιραζόταν μαζί του τη συμπαντική αρμονία μέσα στην οποία αυτή επέπλεε.
Και ο γητευτής ήλθε... αργοπετώντας με τα πλουμιστά του χρώματα να λάμπουν στην αχλή του πρωινού. Κάθησε σιμά της, τη σκέπασε με τα φτερα του και μουρμουρίζοντας λόγια αγάπης, γεύτηκε όλα τα κίτρινα χείλη.
Και έπειτα έφυγε...
Και εκείνη άρχισε σιγά σιγά να ξεθωριάζει, αφού δεν είχε πια λόγο για να ζήσει.
Τη ζωή της του την είχε χαρίσει.
(c) Παναγιώτα, 20/2/2007
===========================================================
Άνοιξε τα φτερά της στον άνεμο κόντρα. Ο ήλιος στο δείλι άφηνε τις τελευταίες του πινελιές για την ημέρα πέρα, στο μακρυνό ορίζοντα. Και εκείνη, σήκωσε εκείνα τα αιθέρια φτερά και πέταξε για να βρει το μικρό της λουλούδι να κουρνιάσει. Και πέταξε μακριά σε θάλασσες και βουνά, σε κάμπους και λειβάδια για να το βρει, αυτό το μοναδικό της λουλούδι που πάντα αναζητούσε. Και πέταγε ψηλά, μέσα στους αιθέρες, για να φτάσει στο πολυπόθητο λουλούδι, μια μικροκαμωμένη μωβ πασχαλιά, που το χε κάποτε συναντήσει στα βάθη της Ανατολής σε κάποιο της ταξίδι.
Και πέταγε και πέταγε ώσπου αντίκρυσε τον μονάκριβό της ανθό, κρυμμένο στα βάθη του τροπικού δάσους. Κατέβηκε χαρούμενη και έκατσε πάνω του με αγαλλίαση. Δεν ήξερε πόσες μέρες και νύχτες ταξίδευε για να βρει αυτό που αναζητούσε, μα το βρήκε και αυτό είχε σημασία.
Το βράδυ αποκοιμήθηκε πάνω στα μυρωδάτα πέταλα του άνθους, βγάζοντας έναν αναστεναγμό και κλείνοντας τα φτεράκια της απαλά για να αναπαυτεί. Το πρωινό δεν άργησε να ρθει και σύντομα ξημέρωσε, με την Πλάση να φωτίζεται με τα χρώματα της καινούργιας μέρας. Η πεταλούδα έμεινε ασάλευτη πάνω στο ποθητό της λουλούδι και δεν ξύπνησε ποτέ ξανά. Ο κύκλος της σύντομής ζωής της είχε κλείσει λίγο μετά που αναπαύτηκε αγκαλιά με αυτό που αναζητούσε.
(c) Μαριαλένα, 20/2/2007
3 σχόλια:
Καλή μου Μαριαλένα,
Δεν ξέρω πως έφτασες σε μένα, όμως για χατήρι σου άνοιξα ένα καινούργιο μπλόγκ, δηλ. αυτό!Δεν ξέρω τι μας περιμένει στην άκρη του δρόμου, όμως είμαι πρόθυμη να τον εξερευνίσω! Μελαγχολικοί μου νέοι φίλοι καλησπέρα σας!Θα τα πούμε σύντομα!
Φιλάκια
Tην καλησπερα μου αγαπημενη Μανα-Μαρια.Ως Παναγιωτα διαβαζοντας σε,θεωρησα υπεροχο το να σε φερω στον δρομο της Μαριαλενας,που και αυτη ειναι υπεροχη ,και εσυ εισαι εξ ισου,υπεροχη,και εγω θα χαιρομουν να ερθεις στην παρεα μας!!!
Τα φιλια μου και την καληνυχτα μου σου στελνω!!!
Αγαπητή "Ποτέ Ξανά", σε παρακαλώ κάνε αποδοχή της πρόσκλησης που σου αποστάλθηκε από τους Ανώνυμους, για να μπορέσεις να γίνεις μέλος της συντροφιάς μας, αλλιώς δεν θα μπορέσεις να γράφεις σε αυτή τη σελίδα χωρίς να είσαι μέλος.
Με το καλό να γεμίσει με τις σκέψεις σου η καινούργια σου σελίδα, αλλά και να σε γνωρίσουμε ακόμα καλύτερα και μέσα από τη φιλόξενη σελίδα των Ανωνύμων, όταν γίνεις μέλος. Καλές αρχές και στα δύο εύχομαι, Μαριαλένα
Δημοσίευση σχολίου