Το Χαριστικό Παζάρι Βιβλίων συνεχίζεται...

Με αφορμή την απρόσμενη ανταπόκριση θα συνεχίσουμε το χαριστικό παζάρι βιβλίων έως και την Παρασκευή 07/03
(Θα υπάρχουν σχετικές ανακοινώσεις στο www.asprilexi.com).

Φέρτε και τα δικά σας βιβλία. Αξίζει τον κόπο.

Σας ευχαριστούμε θερμά
Ασπρη λέξη
alexis@asprilexi.com

Update: Επόμενο χαριστικό παζάρι τη Δευτέρα 3 Μαρτίου και ώρα 11 π.μ. στο βιβλιοπωλείο της Άσπρης Λέξης

ΚΑΛΩΣ ΣΑΣ ΒΡΙΣΚΩ.....

Δεν ξέρω από που να αρχίσω στη φάση που βρίσκονται οι ζωές όλων μας....

Εκατομμύρια EURO, απόπειρες αυτοκτονίας "ΕΠΙΦΑΝΩΝ ΑΝΔΡΩΝ" (ανδρών επιφανών πας ακάλυπτος ή φωταγωγός Τάφος), Τα DVD είναι ροζ, ο Τύπος είναι κίτρινος, το ασφαλιστικό, η Παιδεία, ο Πολιτισμός.... όλα ροζ ή κίτρινα...... Ο Γιωργάκης, Ο Κωστάκης, Ο Αλέξης... EMO, Trendy, Κάγκουρες.... Information Overdose το λένε αυτό.... Στην Αμερική το ξεπερνούν με ασπιρινοειδή αναβράζοντα, στην Ιαπωνία κλείνονται σε συρτάρια και ακούνε κλασσική μουσική, στην Ελλάδα....... Στην Ελλάδα ψάχνουμε γιατρειά μέσω του SEX ή μέσω ενός (ακόμα) δανείου . Για τον φιλήσυχο Έλληνα είναι ίδια η κ....λα .

Για να μην αρχίσει και γίνεται γραφικό το θέμα όμως στην πρώτη μου επίσκεψη θα αφήσω ένα δώρο για τους φιλήσυχους... Γι αυτούς που καταλαβαίνουν και γι ατούς που κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν.......

Σώπα, μη μιλάς!

του Αζίζ Νεσίν

Σώπα, μη μιλάς, είναι ντροπή κόψ' τη φωνή σου σώπασε επιτέλους κι αν ο λόγος είναι αργυρός η σιωπή είναι χρυσός. Τα πρώτα λόγια που άκουσα από παιδί έκλαιγα, γέλαγα, έπαιζα, μου λέγανε: "σώπα". Στο σχολείο μου κρύψαν την αλήθεια τη μισή, μου λέγανε :"εσένα τι σε νοιάζει ; Σώπα!". Με φιλούσε το πρώτο κορίτσι που ερωτεύτηκα και μου λέγανε: "κοίτα μην πεις τίποτα, σσσσ....σώπα!". Κόψε τη φωνή σου και μη μιλάς, σώπαινε. Και αυτό βάσταξε μέχρι τα είκοσί μου χρόνια. Ο λόγος του μεγάλου η σιωπή του μικρού. Έβλεπα αίματα στο πεζοδρόμιο, "Τι σε νοιάζει εσένα;", μου λέγανε, "θα βρεις το μπελά σου, σώπα". Αργότερα φωνάζανε οι προϊστάμενοι "Μη χώνεις τη μύτη σου παντού, κάνε πως δεν καταλαβαίνεις, σώπα". Παντρεύτηκα, έκανα παιδιά, η γυναίκα μου ήταν τίμια κι εργατική και ήξερε να σωπαίνει. Είχε μάνα συνετή, που της έλεγε "Σώπα". Σε χρόνια δίσεκτα οι γονείς, οι γείτονες με συμβουλεύανε : "Μην ανακατεύεσαι, κάνε πως δεν είδες τίποτα. Σώπα". Μπορεί να μην είχαμε με δαύτους γνωριμίες ζηλευτές, με τους γείτονες μας ένωνε, όμως, το Σώπα. Σώπα ο ένας, σώπα ο άλλος, σώπα οι επάνω, σώπα οι κάτω, σώπα όλη η πολυκατοικία και όλο το τετράγωνο. Σώπα οι δρόμοι οι κάθετοι και οι δρόμοι οι παράλληλοι. Κατάπιαμε τη γλώσσα μας. Στόμα έχουμε και μιλιά δεν έχουμε. Φτιάξαμε το σύλλογο του "Σώπα". και μαζευτήκαμε πολλοί μια πολιτεία ολόκληρη, μια δύναμη μεγάλη, αλλά μουγκή! Πετύχαμε πολλά, φτάσαμε ψηλά, μας δώσανε παράσημα, τα πάντα κι όλα πολύ εύκολα, μόνο με το Σώπα. Μεγάλη τέχνη αυτό το "Σώπα". Μάθε το στη γυναίκα σου, στο παιδί σου, στην πεθερά σου κι όταν νιώσεις ανάγκη να μιλήσεις ξερίζωσε τη γλώσσα σου και κάν' την να σωπάσει. Κόψ' την σύρριζα. Πέτα την στα σκυλιά. Το μόνο άχρηστο όργανο, από τη στιγμή που δεν το μεταχειρίζεσαι σωστά. Δεν θα έχεις έτσι εφιάλτες, τύψεις κι αμφιβολίες. Δε θα ντρέπεσαι τα παιδιά σου και θα γλιτώσεις από το βραχνά να μιλάς χωρίς να μιλάς να λες "έχετε δίκιο, είμαι σαν κι εσάς". Αχ! Πόσο θα 'θελα να μιλήσω ο κερατάς. Και δεν θα μιλάς, θα γίνεις φαφλατάς, θα σαλιαρίζεις αντί να μιλάς . Κόψε τη γλώσσα σου, κόψ' την αμέσως. Δεν έχεις περιθώρια. Γίνε μουγκός. Αφού δε θα μιλήσεις, καλύτερα να το τολμήσεις. Κόψε τη γλώσσα σου. Για να είσαι τουλάχιστον σωστός στα σχέδια και στα όνειρά μου ανάμεσα σε λυγμούς και σε παροξυσμούς κρατώ τη γλώσσα μου, γιατί νομίζω πως θα 'ρθει η στιγμή που δεν θα αντέξω και θα ξεσπάσω και δεν θα φοβηθώ και θα ελπίζω και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου θα γεμίζω με ένα φθόγγο, με έναν ψίθυρο, με ένα τραύλισμα, με μια κραυγή που θα μου λέει: ΜΙΛΑ!.... Τα σέβη μου Δ.Μ

ΤΟ ΦΑΛΚΟΝΙ ΤΗΣ ΕΛΕΟΝΩΡΑΣ

Η ΠΡΩΤΗ ΠΑΡΑΓΡΑΦΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΕΦ. 2

Πενήντα και βάλε χρόνια πίσω, ένα παιδί τρέχει ξωπίσω από μια σκιά ενός Φαλκονιού της Ελεονώρας. Τα πόδια του μπλέκονται στις αποκαλάμες και σηκώνει κονιαρτό[1] σαν να ήταν άτι. Το Φαλκόνι κοντοστέκεται χαρακτηριστικά στον αέρα σα να θέλει να δώσει ανάσες στο νέο του φίλο. Τον βλέπει απο κει πάνω με το κοφτερό του μάτι να αγκομαχά· τα πόδια του είναι λευκά από το αλευρώδες καλοκαιρινό χώμα αυτού του καταραμένου άμα τε και ευλογημένου τόπου, το πρόσωπο σαν πυρακτωμένο σίδερο από τον τραχύ ήλιο της Ανατολής. Οι ματιές των δύο συναντιώνται κάπου ενδιάμεσα στην αποκαλάμη και τον εκτυφλωτικά γαλάζια, ασύννεφο ουρανό. Χαδεύονται σαν νοστοχάρτωτα[2], τρίβονται η μια στην άλλη σαν πιτσουνάκια κι έπειτα γραπώνουν η μια την άλλη σαν Χιντιάνοι πετεινοί[3]. Μα, το διάλειμμα του Φαλκονιού τελειώνει, και η σκιά του συνεχίζει το δρόμο της. Το παιδί ακολουθεί τη σκιά, μα έχει κουραστεί. Το φαλκόνι είναι πια πανω απ’ τη χαράδρα, γυρεύοντας τόπο να κοιτάσει[4]. Η θρηνώδης φωνή του πίσω από το λιοβασίλεμα αυτό το δείλις ακούγεται στ’ αυτιά του παιδιού σαν ανανέωση του ραντεβού: ‘’Αύριο πάλαι’’.
[1] Σκόνη
[2] Πρόσφατα αρραβωνιασμένοι
[3] Ράτσα κοκοριών ειδική για κοκορομαχίες
[4] Εισέρχομαι στην κοίτη μου, κοιμάμαι

Ασπρη Λέξη: Χαριστικό Παζάρι βιβλίων

Βιβλία από δεύτερο χέρι, που δεν τα χρειάζονται πια οι ιδιοκτήτες τους,
αναζητούν αναγνώστες πριν καταλήξουν στην ανακύκλωση. Δεν έχετε παρά
να επιλέξετε και να αποκτήσετε τα βιβλία της αρεσκείας σας δωρεάν.


Που? Στο βιβλιοπωλείο της Άσπρης Λέξης στο κέντρο της Αθήνας
Πότε? Παρασκευή 29 Φεβρουαρίου και ώρα 12 μ.μ

Για περισσότερες πληροφορίες δείτε και εδώ:
http://www.asprilexi.com/page_show.asp?id=66

Μαλβίνα!!

Ας μου επιτραπεί να κάνω μιά διακοπή στη ροή των πλούσιων κειμένων που παρατίθενται που πράγματι είναι πολύ ενδιαφέροντα. Ορμώμενος από την αναφορά της Μαριαλένας στην τρομέρη Μαλβίνα. Σ'αυτό το ανήμερο θηρίο που δεν δίσταζε να τα βάζει με το κατεστημένο, χωρίς να υπολογίζει την προσωπική φθορά (γιατί όχι και φυσική?) και τα όποια κόστη.

Από μιά παλιά δημοσίευση του Σταυραετού

Τετάρτη, Απρίλιος 18, 2007

Κάραλη- Χαριτοπούλου- Μαλβίνα

Μετά από πολύ καιρό μπόρεσα και έκανα ένα πολύ γρήγορο σερφάρισμα στους μπλογκοφίλους μου και με συγκίνηση ανακάλυψα ότι το μπλογκ των έντεκα αλλά και ο Μάνος έχουν κάνει ίσως ταυτόχρονα αναφορά στην ιδιαίτερη και μοναδική περσόνα της Μαλβίνας
Δεν θυμάμαι πότε την πρωτοείδα στην τηλεόραση ή πότε την πρωτοάκουσα στο ραδιόφωνο. Θυμάμαι όμως πολύ καλά ότι τότε είχα σκεφτεί, ενοχλημένος από τον Τρόπο της
"Τί σόι ψώνιο είναι πάλι τούτο?"
Ομως οι θησαυροί και τα ακριβά, δεν φάινονται με την πρώτη.Είναι σαν τα διαμάντια που τα βρίσκεις στη λάσπη και ανακαλύπτεις την αξία τους κατόπιν. Ετσι και με τη Μαλβίνα. Σιγά σιγά την πρόσεχα όλο και πιό πολύ μέχρι του σημείου να λέω από μέσα μου
" Πέστα κοπέλλα μου" "Ετσι!! έχεις τα γκατς που άλλοι δεν έχουν" !
Εκείνη η Μαλβίνα που ήταν μέρος δικό μας, ή φωνή μας, η ασυμβίβαστη, με τις ματάρες της ,με το αιώνιο χαμόγελό της, το χαμόγελο που έκρυβε το σαρκασμό την χαρά ,την λύπη και την πικρία μας.
Η Μαλβίνα που ποιός ξέρει τι είχε καταπιεί στη ζωή της, που το μυαλό της ξέρναγε σαν φωτιά τις λέξεις κατάμουτρα. Το μεγάλο όπλο της!!
Το πατριωτάκι μου ( το έμαθα μόλις πριν από λίγο ψάχνοντας τις πηγές στο διαδίκτυο) . Αυτή και ο Σκαρίμπας.
Μαλβίνα, πέρασες και έφυγες αφού μας χάραξες βαθιά, γιαυτό και δεν υπάρχει περίπτωση να σε ξεχάσουμε. Οι μεγάλοι άνθρωποι και τα κοφτερά μυαλά, αφήνουν μοιραία το στίγμα τους στους επόμενους.
Είμαι σίγουρο ότι το πνεύμα σου, παραμένει κάπου άφθαρτο, ξεκούραστο και αιώνιο!!

από την πηγή μου μεταφέρω μερικά χαρακτηριστικά, καθώς και ένα από τα τελευταία κείμενά της, από το νοσοκομείο που προσωπικά με σόκαρε

Φίλες και φίλες, ευτευτέστετε.

Το βιογραφικό μου θα σας το περιγράψω στην ταπερμανική, για να μαθαίνουν οι νέοι και να γελάνε οι παλιοί. Γεννήθηκα στις 3 του Φεβρουαρίου περίπου, ίσως και το χίλια εννιακόσια πενήντα τέσσερα.

Δεν είχα αδέλφια που τσακώνονταν, αλλά είχα αδελφό.

Σπούδαξα και έκανα δράσεις πχιότητας στη Λωζάννη, το Παρίσι, επ' όπου και διάτριψα και το ένα ή το άλλο και το Ντισκιουετέ έλεγα με πχιοτική προφορά.

Μετά προέβην αργότερα σε επιστροφές και δούλεξα σε εφημερίδες από το Διάστημα. Δηλαδή 78-83. Και πιο μετά έφκιανα άρθρους σε περιοδικούς.

Κι ύστερα βγήκα στην τηλεόραση και είχα ένα σπήγκελ κι έρχουνταν κάτι συντρόφσες κι αυτές ζακτ, κι εγώ φρακτ και καμιά φορά και τ' ανάποδα.

Μετά έφυγε το ΠΑΣΟΚ, ενωμένο δυνατό κι ίσυσσε το Πασόκ δυνωμένο-ενατό και ξήχασα την κυβερνητική που 'χα μάθει πάνου - κάτου. Κι αυτή ήταν η στάση που μου έβλαψε σοβαρά το πρόβλημα.

Γιατί, αντί μάλλον ή και περίπου, να πάνε όλα κατ' ευθήν, εγώ έφκιαχνα ΙΕΚ Τάπερμαν, αλλά το Ταπερμακιστάν άρχισε να κάνει δράσεις κατά εμού και εναντίον μου, δηλαδή πήγε να μου την κάτσει ο κοντός με γκέγκεν επιθετικό.

Αλλά δεν πειράζει, χέστηκα. Διότι το γκέγκεν και το ντισκιουετέ εγώ το μιλάω στο πρωτότυπο - και με πχιοτική, όπως είπα, προσφορά - και όχι ψελλίζω δολίως και υπούλως ξέναι γλώσαι, άρα θα τα βγάνω πέρα και μετά το Ταπερμακιστάν.

Ισυσσύσατε, φίλες και φίλες, και μη χανόμαστε..."

Μπλογκοπαιγνίου συνέχεια...

Της διαβάζω το μυθιστόρημα από το τηλέφωνο. Διαβάζω και θυμάμαι. Εκείνος ζούσε ακόμα. Τσάι, έξαψη και το ανεκτίμητο δώρο. Αυτός να διαβάζει, εμείς να αξιωνόμαστε. Διάβαζε ο πατέρας και έλεγα από μέσα μου: "Πως ξεστράτησα, αυτή είναι η ζωή που θέλω να ζω". Κι εκείνη συμπλήρωνε ψιθυρίζοντας: "Σαν να μη ζω".

Τελειώνω την ανάγνωση - "Τι γράφω? πες μου" τη ρωτάω. Λίγη σιωπή. "Πως ο άνθρωπος κοιτάζει τη ζωή του, εφόσον έχει ζωή. Και εφόσον η ζωή είναι πράγματι ζωή του. Αλλιώς φοβάται. Μανιάζει. Και τότε στρέφεται με λύσσα στις ζωές των άλλων. Με άλλοθι τον έρωτα. Ή και την ιδεολογία. Μανιωδώς στρέφεται κατά πάνω τους. Για να τους διορθώσει. Για να τους εξαγνίσει. Για να φωτίσει τον κάθε ηλίθιο ή ήδη πεφωτισμένο ή ανυπεράσπιστο ή χαμένο. Και να πατάξει οποιαδήποτε αντίδραση. Για να σκορπίσει απλόχερα τα ελέη του ή να καταδιώξει ανελέητα. Αυτό γράφεις."

Απόσπασμα από το διήγημα της Μαλβίνας Κάραλη, "Μέχρι να φύγουν οι Άγγλοι"

σ.σ. Αγαπητή Φαραόνα, αυτό το διήγημα ήλθε πρώτο στο νου μου καθώς με προσκαλούσες να συμμετέχω σε αυτή τη σκυταλοδρομία αποσπασμάτων. Καλοκαίρι ήταν όταν διάβαζα το βιβλίο που το φιλοξενούσε και θυμάμαι πως αρχίζοντας να διαβάζω αυτές εδώ τις παραγράφους, ένιωσα ένα ισχυρό συναίσθημα αποκάλυψης να με συνεπαίρνει. Με το παραπάνω απόσπασμα των σκέψεων της λατρεμένης μου Μαλβίνας, αφήνω κι εγώ το αποτύπωμά μου για κείμενα που σημαίνουν για μένα πολλά.

Μαριαλένα, 23/2/2008

Θα ήθελα με την σειρά μου να προσκαλέσω τους φίλους ιστολόγους, Τάκη Τσαντήλα, Lockheart, Άννη και Τσότσο να συνεχίσουν με τη σειρά τους το αφιέρωμα που ξεκινήσαμε.

Ενα απλό ήσυχο τέλος, και ένας απλός τάφος

..................
είχε πέσει στη ράχη, δύο αναμμένα καντηλέρια τον φώτιζαν- το πρόσωπό του άσπρο σαν χαρτί, κοίταζε τον ουρανό-άφηνε τα χέρια του στον Μ. και την Τ. που του τα σκέπαζαν με φιλιά.
Ηταν νεκρός.
Η νύχτα ήταν χωρίς άστρα και κατασκότεινη. Χωρίς άλλο μέσα στη σκοτεινιά, ένας τεράστιος Αγγελος στεκόταν όρθιος με τα φτερά ανοιγμένα, περιμένοντας την ψυχή........

.....................
Στο νεκροταφείο Περ- Λασέζ, κοντά στους τάφους των φτωχών, μακρυά από το κομψό διαμέρισμα της νεκρούπολης αυτής, απ'όλους τους φανταχτερούς τάφους που επιδείχνουν μπροστά στην αιωνιότητα τους απαίσιους νεωτερισμούς του θανάτου, σε μιά γωνιά έρημη, κοντά στο παλιό περιτείχισμα κάτω από μιά μεγάλη ιτιά σκεπασμένη με κισσό, μέσα στα μούσκλα και την αγριάδα, υπάρχει μιά πλάκα.
Η πλάκα αυτή είναι όπως και οι άλλες σκεπασμένη από τη λέπρα του χρόνου, από μύκητες, από λειχήνες κι από ακαθαρσίες πουλιών. Η βροχή την πρασίνισε, ο αέρας τη μαύρισε.Κοντά της δεν περνά κανένα μονοπάτι κι οι άνθρωποι δεν αγαπούν να πάνε απ'αυτό το μέρος, γιατί η χλόη είναι ψηλή και τα πόδια βρέχονται αμέσως.
Οταν είναι λίγος ήλιος έρχονται εδώ οι σαύρες. ολόγυρα τ'αγριόχορτα ψιθυρίζουν-την άνοιξη τ'αηδόνια έρχονται και κελαηδούν στα δέντρα.

Η πλάκα αυτή είναι γυμνή. Την πελέκησαν τόσο μόνο, όσο χρειαζόταν για να φάινεται ταφόπετρα, την έκαμαν μακρυά και στενή, όσο χρειαζόταν για να σκεπάσει έναν άνθρωπο.
απάνω της δεν διαβάζεις κανένα όνομα.
Μόνο είναι πολλά χρόνια τώρα, που κάποιο χέρι έγραψε με μολύβι, απάνω της τους τέσσερις αυτούς στίχους, που σιγά σιγά από τη βροχή και τη σκόνη έγιναν δυσκολοδιάβαστοι και τώρα βέβαια, θ'άχουν σβήσει ολότελα:

Κοιμάται. Κι αν η τύχη παράξενη του εστάθη,
όμως ζούσε. Απέθανε ως ο αγγελός του εχάθη-
το πράγμα ετούτο φυσικά κι απλούστατα συνέβη,
καθώς η μέρα που περνά κι ο ήλιος βασιλεύει....

όπως και πριν πολλά χρόνια που είχα τελειώσει το βιβλίο ετούτο, έτσι και τώρα με δάκρυα στα μάτια σας μεταφέρω το απλό και πανανθρώπινο τέλος ενός Αγιου και πονεμένου Ανθρώπου

Μπλοκοπαιχνίδι...σελίδα 123

Χαλίλ Γκιμπράν:Ο κήπος του προφήτη

Μακάρι να'μουν δέντρο άνανθο και άκαρπο,
Γιατί ο πόνος της αφθονίας είναι πιο πικρός από την ακαρπία.
Κι η θλίψη του πλούσιου που απ'αυτόν κανένας δεν παίρνει,
μεγαλύτερη από τον πόνο του ζητιάνου που κανένας δεν του δίνει.

Μακάρι να'μουνα πηγάδι,ξερό και στερεμένο
κι οι άνθρωποι να μου πετούσαν πέτρες,
γιατί αυτό πιο εύκολα θα μπορούσα να υποφέρω
παρά να είμαι μια πηγή με ζωντανό νερό
που πλάι της περνούν οι άνθρωποι χωρίς να πίνουν.

Μακάρι να'μουνα καλάμι που το πατούν τα πόδια,
γιατί αυτό θα'ταν καλύτερο παρά να είμαι λύρα ασημόχορδη,
σε σπίτι που ο κύριος του δεν έχει δάχτυλα.
Και τα παιδιά του είναι κουφά.

Φαραώνα μου,ιδού!
Μετά την πρόσκληση σου ήξερα ήδη τις λέξεις που χόρευαν στο μυαλό μου.Το βιβλίο το έπιασα με κλειστά μάτια.Είναι σε εμφανή θέση μαζί με κάποια άλλα που τα ξαναδιαβάζω εδώ και πολλά χρόνια......

Καλό Σ/Κ να έχετε φίλοι συνοδοιπόροι!

Μπλογκοπαίγνιο

Οι κανόνες που ακολούθησα είναι αναρτημένοι στην αγαπητή φίλη ΓΗΤΕΥΤΡΙΑ .


Εκείνη, βαριά φκιασιδωμένη η κακομοίρα, παστωμένη στην πούδρα για να κρύψει τα χάλια της κι είχε αλείψει τα χείλια της με κοκκινάδι. Στραβομούριαζαν οι Καστρινές, γύριζαν πέρα το πρόσωπό τους. Τι μασκάρα είναι ετούτη, καλέ, τι πριμαντόνα! Καλά να πάθει ο γιατρούλιακας' ας έπαιρνε παπούτσι απ' τον τόπο του.


Από τον Καπετάν Μιχάλη του Ν. καζαντζάκη, σελ. 123, περ. 6-8 (σύμφωνα με τους κανόνες που τέθηκαν)

Μπλογκοπαιγνιδι

Η Deedee(message in a bottle) μου δινει την ευκαιρια να παιξω το παιγνιδι με την αναγνωση ενος κομματιου απο μια σελιδα ενος βιβλιου που τυχαια βρισκεται στο ραφι της βιβλιοθηκης σας.

Το βιβλιο ειναι του Αλεξ.Παπαδιαμαντη

ΟΝΕΙΡΟ ΣΤΟ ΚΥΜΑ

'' Ήτον απόλαυσις, όνειρον, θαύμα. Είχεν απομακρυνθή ως πέντε οργυιάς από το άντρον, και έπλεε, κ' έβλεπε τώρα προς ανατολάς, στρέφουσα τα νώτα προς το μέρος μου. Έβλεπα την αμαυράν και όμως χρυσίζουσαν αμυδρώς κόμην της, τον τράχηλόν της τον εύγραμμον, τας λεύκας ως γάλα ωμοπλάτας, τους βραχίονας τους τορνευτούς, όλα συγχεόμενα, μελιχρά και ονειρώδη εις το φέγγος της σελήνης. Διέβλεπα την οσφύν της την ευλύγιστον, τα ισχία της, τας κνήμας, τους πόδας της, μεταξύ σκιάς και φωτός, βαπτιζόμενα εις το κύμα. Εμάντευα το στέρνον της, τους κόλπους της, γλαφυρούς, προέχοντας, δεχομένους όλας της αύρας τας ριπάς και της θαλάσσης το θείον άρωμα. Ήτο πνοή, ίνδαλμα αφάνταστον, όνειρον επιπλέον εις το κύμα· ήτον νηρηίς, σειρήν, πλέουσα, ως πλέει ναυς μαγική, η ναυς των ονείρων...''

Δινω με την σειρα μου την σκυταλη στους

Μαριαλενα,Σακη,Παναγιωτα,Ωσηε

Από τα πρώτα μου πεζά - 1990

Η ΡΟΖ ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΑ ΙΝΔΙΑΝΙΚΑ ΑΝΤΙΣΚΗΝΑ

I

Το χιόνι έπεφτε μπλε μπροστά από τους αφυδατωμένους κάκτους. Ο γιος του ανέμου μάζευε φίδια για τη συλλογή του. Ο πράσινος καβαλάρης κυνηγούσε βουβάλια στην πεδιάδα μαζί με τη φτερωτή γοργόνα.
Όλα ήταν καθαρά. Όλα ήταν αληθινά. Ελεύθερα. Χίπικα. Ινδιάνικα…

II

Ο αδερφός του δάσους είχε πάλι χαθεί απ’ τον καταυλισμό. Είχε ανακαλύψει ένα δέντρο που έβγαζε ένα παράξενο χυμό· ‘’ζωμός που πετάει’’, όπως τον ονόμαζε. Πέρασαν χρόνια από τότε. Ο αδερφός του δάσους κόντευε να ξεχαστεί.

III

Κάποτε έφθασαν νέα στο χωριό. Ο αδερφός του δάσους γύριζε τους γειτονικούς καταυλισμούς διδάσκοντας για το ‘’πέταγμα’’ που μπορούσε να προσφέρει ο ‘’ζωμός που πετάει’’. Είχε καταντήσει ένα ράκος, ένα σκουπίδι, που τον περιφρονούσαν όλοι. Ακόμη κι αυτοί· οι χυδαίοι…

IV

H ινδιάνικη ζωή κυλούσε ωραία. Οι γυναίκες έκαναν κοτσίδες τα μαλλιά τους, γεννούσαν ινδιανάκια, έτοιμες να τα παραδώσουν στην ελευθερία. Τραγουδούσαν ανέμελα καρτερώντας τους άνδρες τους να γυρίσουν απ’ το κυνήγι με το κρέας. Το λάθος ήταν στο δάσος· ένα λάθος που είχε αρχίσει να τελειώνει.

V

Μια μέρα οι ουρανοί βρυχήθηκαν και γκρίζεψαν ολοκληρωτικά. Η θυγατέρα των ουρανών είχε θυμώσει. Πήρε το τσεκούρι με τα γενναία, ελεύθερα, ινδιάνικά της χέρια και με μια κίνηση έκοψε όλα τα δέντρα με το ‘’ζωμό που πετάει’’. Το λάθος έπαψε να’ ναι λάθος· τόσο απλά…

ΣΑΝ ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Η απλή ιστορία ετελείωσε. Άχαρη, χωρίς λέξεις, σα γυναίκα αχτένιστη, άβαφτη, αστόλιστη. Σαν μια εικόνα ροζ πίσω από ινδιάνικα αντίσκηνα.

Τέχνη που... θεραπεύει

Παραστάσεις από νοσοκομείο σε νοσοκομείο για παιδιά που νοσηλεύονται

της Σάντρας - Οντέτ Κυπριωτάκη

Είναι βράδυ καθημερινής, έξω βρέχει, πολλή κίνηση. Η ζωή της πόλης ακολουθεί τον συνηθισμένο ρυθμό της. Ωστόσο, σε μια λευκή αίθουσα, σ' ένα νοσοκομείο με δυνατό φως, έκπληκτα ματάκια παρακολουθούν ιστορίες για βασιλιάδες, δράκους, χρυσάφι, φιλίες, αγάπη και συγχώρεση. Ένα βέλος χτυπάει τον εχθρό, μα εκείνος δεν παθαίνει τίποτα. Γιατί υπάρχουν και βέλη που δεν πληγώνουν ποτέ, αλλά σκορπίζουν αγάπη.

Εδώ και πέντε χρόνια, ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Θεάτρου του Νέου Κόσμου, κ. Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος, εμπνεύστηκε μια ομάδα "κινητού θεάτρου". Το ξεχωριστό σ' αυτό το θέατρο είναι οι παραστάσεις τους προορίζονται για παιδιά που νοσηλεύονται σε νοσοκομεία και ιδρύματα. Φέτος, ο Βασίλης Μαυρογεωργίου , συγγραφέας, σκηνοθέτης και ηθοποιός του "Βέλους που δεν πληγώνει", μαζί με τον Σταύρο Σιούλη και την Ντίνη Ρέντη, από τις αρχές Νοεμβρίου γεμίζουν τα νοσοκομεία της Αθήνας με θέατρο, μουσική, χρώμα και παιδικά γέλια. Κάθε απόγευμα, μέχρι τον Απρίλη, ο μικρός θίασος, με ελάχιστα αντικείμενα και απλές στολές, παίζει σε θαλάμους, σαλόνια, διαδρόμους, όπου υπάρχουν ασθενή παιδιά. Η ανάγκη των παιδιών για λίγη ψυχαγωγία μέσα στην άσχημη, καθημερινή ρουτίνα ενός νοσοκομείου ή ενός ιδρύματος είναι πια επιτακτική και όχι δευτερεύουσα.

Ο ένας ηθοποιός φωνάζει από τα δωμάτια τα παιδιά, όσο οι άλλοι στήνουν την παράσταση. Στην άρχή έρχονται μόνο λίγα, κάποια με τους γονείς τους, με τις πιτζάμες, με τις ρόμπες του νοσοκομείου. "Πριν από πάρα πολλά χρόνια, πολύ παλιά, υπήρχε ένα πολύ φτωχό βασίλειο..." και η ιστορία ξετυλίγεται. Σιγά σιγά, όμως, το χωλ γεμίζει με απορημένα και έκπληκτα παιδιά, που αργότερα γελάνε και χειροκροτάνε. Ένα κοριτσάκι έχει δει την παράσταση τόσες φορές που πετάγεται και λέει τα λόγια! Πολλοί από τους γονείς, παρακολουθούν με ενδιαφέρον, άλλοι ξεκλέβουν λίγο χρόνο για να ξεκουραστούν. Κάθε χρόνο προσφέρονται δωρεάν 150-180 παραστάσεις, οι οποίες πραγματοποιούνται υπό την αιγίδα του υπουργείου Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης και του υπουργείου Πολιτισμού.

Ο θίασος υποστηρίζεται από τη Γενική Γραμματεία Νέας Γενιάς. Στόχος των παραστάσεων είναι φυσικά η προσφορά στα παιδιά και τα κείμενα γράφονται ειδικά γι' αυτόν τον σκοπό. "Αυτό το θέατρο είναι πολύ ουσιαστικό για μας. Μας υπενθυμίζει συνέχεια τον κοινωνικό ρόλο του θεάτρου, κάτι που μέσα από τις φιλοδοξίες μας ξεχνάμε πολλές φορές", εξηγεί ο κ. Θεοδωρόπουλος. Αλλά και η καλλιτεχνική πλευρά έχει ενδιαφέρον, καθώς οι ηθοποιοί είναι επαγγελματίες, το κάνουν σε καθημερινή βάση και αντιμετωπίζουν το έργο αυτό υπεύθυνα.

Το χάος της μεγαλούπολης παραμένει. Γίνονται όμως, όλα πιο φωτεινά, όταν υπάρχουν πρωτοβουλίες που φέρνουν χαμόγελα ακόμα κι εκεί που δεν είναι όλα τόσο λαμπερά.

image by www.newyork.urbanbaby.com

Περιοδικό Μετρό, Φεβρουάριος '08, Ρεπορτάζ, σελ. 18.

Ειδικά αφιερωμένο σε όλους τους συνοδοιπόρους

Οι καρποί

Μια γυναίκα τριγυρνούσε σε ένα μεγάλο εμπορικό κέντρο όταν παρατήρησε μια αφίσα που ανακοίνωνε ένα νέο ανθοπωλείο. Μπαίνοντας μέσα στο ανθοπωλείο ένιωσε μεγάλη έκπληξη: ήταν άδειο, χωρίς λουλούδια, βάζα, συνθέσεις και ο ίδιος ο Θεός στεκόταν πίσω από τον πάγκο.

"Μπορείς να ζητήσεις ό,τι θέλεις", είπε ο Θεός.

"Θέλω να είμαι ευτυχισμένη. Θέλω ειρήνη, χρήματα, την δυνατότητα να με κατανοούν. Θέλω να πάω στον παράδεισο όταν πεθάνω. Και όλα αυτά τα θέλω και για τους αγαπημένους μου".

Ο Θεός άνοιξε μερικά δοχεία από το ράφι που βρισκόταν πίσω του, πήρε μερικούς κόκκους από μέσα και τους έδωσε στην γυναίκα.

"Τώρα έχεις τους σπόρους", είπε ο Θεός. "Ξεκίνησε φυτεύοντάς τους, γιατί εδώ δεν πουλάμε τους καρπούς".

ΑΣΠΡΟ ΜΑΥΡΟ

Το Μαύρο ταιριάζει σε πολλούς ανθρώπους
Το Ασπρο Μόνο στους Αγγέλους

I put a spell on you η αλλιως ''θα σε καταραστω''

Οταν πρωτοακουσα αυτο το τραγουδι ημουν νεο κοριτσι.

Μου γεννα τα ιδια συναισθηματα παντα και τωρα που περασαν σχεδον τριαντα χρονια.Πως γινεται ενα τραγουδι να μην ξεπερνιεται μεσα μας ποτε ,ενω ενα σωρο αλλα πραγματα να τα ξεπερναμε και τις περισσοτερες φορες να τα ξεχναμε κιολας?Ποτε δεν καταλαβα.

Ειναι αφιερωμενο εξαιρετικα στον Σακη αλλα και σ ολους τους συνοδοιπορους αυτου και των αλλων μπλογκς.

14 Φεβρουαρίου...λιγες ώρες μετα!

>Nel cielo passano le nuvole
Che vanno verso il mare
Sembrano fazzoletti bianchi
Che salutano il nostro amore
Dio, come ti amo
Non è possibile
Avere tra le braccia
Tanta felicità
Baciare le tue labbra
Che odorano di vento
Noi due innamorati
Come nessuno al mondo
Dio, come ti amo
Mi vien da piangere
In tutta la mia vita
Non ho provato mai
Un bene così caro
Un bene così vero
Chi può fermare il fiume
Che corre verso il mare
Le rondini nel cielo
Che vanno verso il sole
Che può cambiar l'amore
L'amore mio per te
Dio, come ti amo...

(σε ελεύθερη μετάφραση από την Παναγιώτα)

Στον ουρανό ταξιδεύουν τα σύννεφα
κι έρχονται απέναντι στην θάλασσα,μοιάζουν σαν άσπρα μαντηλάκια που χαιρετάνε την αγάπη μας.
Θεέ μου πόσο σ'αγαπώ...
Δεν είναι δυνατόν να κρατήσει μια αγκαλιά τόση ευτυχία...
Φιλώ τα χείλη σου (που έχουν την μυρωδιά του ανέμου)
Εμεις οι δύο,ερωτευμένοι,σαν να είμαστε μοναδικοί στον κόσμο...
Θεέ μου,πόσο σ'αγαπώ!
Θέλω να κλάψω...σε όλη μου την ζωή δεν δοκιμάστηκα ποτέ έτσι,
μ'αυτόν τον τρόπο της αγάπης,
μ'αυτόν τον τρόπο της αλήθειας,
Ποιός μπορεί να σταματήσει το ποτάμι
να χυθεί μέσα στην θάλασσα?
(ποιός μπορεί να σταματήσει)τα χελιδόνια στον ουρανό να πετάνε ψάχνοντας τον ήλιο?
Ποιός μπορεί ν'άλλάξει την αγάπη?????
Την αγάπη μου για σένα....

Dio come ti amo!!!!!

Με την αγάπη μου αφιερωμένο στην συντροφιά των Α.Μ.ερωτευμένων και....μη!

Α ν θ ρ ω π ο ι

Υπαρχουν ανθρωποι,που μπορεις να ζεις μεσα τους

χωρις να ζεις μαζι τους,

οπως υπαρχουν ανθρωποι που ενω εισαι μαζι τους ,

ειναι αδυνατον να ζεις μεσα τους.

''ΓΚΑΙΤΕ''

Καλώς Ήλθα!

Σας χαιρετώ κι από δω. Οφείλω την παρουσία μου εδώ στην Faraona και την Marialena. Αφήνω για πρώτο ποστ ένα απόσπασμα από ένα μικρό διήγημά μου που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό ''ΨΙΧΑΔΙ''.

ΕΙΜΑΙ Ο ΡJF26008626ΖΙ
Δεν άντεξα. Έσπασα με μια δυνατή κίνηση του ενταφιασμένου ψυχισμού μου τα αόρατα δεσμά και εκατέβηκα στο θολό δρόμο. Το βήμα μου ήταν γοργό, σχεδόν αθλητικό, μα νευρικό, τόσο νευρικό και σφικτό που οι κλειδώσεις δεν λειτουργούσαν πια. Μα έτσι αγκυλωμένος προχωρούσα σκουντουφλώντας ενίοτε σε διάφορα μικροεμπόδια, σε μικροεξοχές που είχαν δημιουργηθεί από αστοχία υλικών.

Τα είχα καταφέρει· αφού έκανα την αρχή θα ολοκλήρωνα κιόλας· το δίχως άλλο θα ολοκλήρωνα. Έβαλα τις ψηφιακές παρωπίδες μου οξύνοντας μάλιστα την γωνία ούτως ώστε να μην υπάρχει περίπτωση παρέκκλισης. Ήμουν ο κωδικός ΡJF26008626ΖΙ, άνθρωπος εξ ανθρώπων, αμιγής φυλετικά, χωρίς πρόσμιξη με κλώνους, ανθρωποειδή και μεταλλαγμένα. Είχα δική μου λογική και είχα τη δύναμη και το δικαίωμα ν’ αποφασίζω εγώ για τη ζωή μου. Εκείνο το πρωί είχα αποφασίσει να φτάσω στο τέρμα του δρόμου, να ολοκληρωθώ ως προσωπικότητα, να εδραιωθώ ως νόμιμος και ισότιμος κάτοικος της ενωμένης οικουμένης.

Με λένε Αρτεμις

... και ήλθα στη ζωή μιας οικογένειας που με λατρεύει όταν ήμουν δυο μηνών χιονομπαλίτσα και χωρούσα στην παλάμη της μαμάς Ρένας. Η αδελφή μου η Μαριαλένα, όταν με πρωτοαντίκρυσε δεν μπορούσε να καταλάβει το φύλο μου γι' αυτό και με φώναζε "Τσάρλυ", αλλά όταν η κτηνίατρος της είπε πως είμαι κοριτσάκι, με βάφτισε Αρτεμις, η θεά του κυνηγίου γιατί έκανα τις παντόφλες της διάτρητες με τα μικρά δοντάκια μου.

Πριν από μένα ερχόταν στο σπίτι ένας κεραμυδόγατος ο Τίτο, που μας τον άφησε αμανάτι η νοικάρισσα όταν έφυγε και μπαινόβγαινε στη κουζίνα για να φάει, με τα αυτιά του όρθια μήπως ακούσει κάτι για να φύγει γρήγορα, αλλά η αδελφή μου που σας είπα, τον χάιδευε και τον ταίζε, μέχρι που έφυγε οριστικά από κοντά μας ένα Πάσχα που οι μυρωδιές των αρνιών τον πλάνεψαν και εξαφανίστηκε προς αναζήτησή τους...


Το θέμα είναι να έχεις στύλ στη παραλία

Ως Καρκίνα στο ζώδιο που είμαι, μ' αρέσει πολύ να με χαϊδεύουν οι δικοί μου, να παίζω με τα "παιδάκια" μου δηλαδή ότι λούτρινο κουκλί υπάρχει στην οικογένεια εγώ το υιοθετώ και παίζω μαζί του. Μ' αρέσει να βγαίνω βόλτα φορώντας το κόκκινο σαμαράκι μου και τραβώντας το λουρί για να πάω να γαυγίσω άλλα πιο μεγαλόσωμα σκυλιά στο πάρκο αλλά και να ανεβαίνω στο αυτοκίνητο και να πηγαίνουμε στο χωριό για να παίξω έξω στον κήπο κυνηγόντας ζουζούνια, πουλάκια και βατραχάκια στο γκαζόν.


Εχω και αμάξι, πάμε μια βόλτα? Η Αρτεμις στο βολάν

Τρελλαίνομαι για κόκκαλα, φρούτα, τυρί, ξηρούς καρπούς, ζαμπονάκια και τρώω ακόμη και χόρτα και φασόλια, αφήνοντας άφωνους τους ανθρώπους που με βλέπουν να ξερογλύφωμαι ενώ καρφώνω το βλέμμα μου πάνω στο λαχταριστό έδεσμα! Μιαμ, μιαμ!
Άμα πεινάω τους "τα ψάλλω" κανονικά βγάζοντας λαρυγγυσμούς σαν μουρμουριτό για να καταλάβουν επιτέλους ότι είναι ώρα να με ταϊσουν.

Φοβάμαι τους κρότους και τα ύψη, αλλά και τις γάτες, ναι, ναι, αλήθεια λέω, γιατί έχουν νύχια κοφτερά και δεν αστειεύονται αν πάω να τις πειράξω, γι' αυτό και φυλάω τα νώτα μου κάνοντας πως δεν τις βλέπω αν συναντηθούμε.


Χμ, για να δώ θα περάσει καμμιά γάτα από απέναντι?

Άμα αρρωστήσει κάποιος στην οικογένεια κάθομαι δίπλα του ακίνητη μέχρι να βεβαιωθώ ότι είναι καλύτερα, αλλιώς περιμένω μαζί του στο κρεββάτι μέρα και νύχτα. Όταν με μαλώνουν που κάνω διαολιές, κατεβάζω τα μάτια και βλέπω σε σχήμα μισοφέγγαρου μέχρι να ξεθυμώσουν οι μεγάλοι από αυτό που έκανα και περιμένω κρυμμένη με την ουρά κατεβασμένη. Το ίδιο κάνω και όταν η μαμά Ρένα φωνάζει πως είναι η ώρα για μπάνιο και τότε εξαφανίζομαι κάτω από το τραπέζι ή στις σκάλες για να μην με βρουν, αλλά μάταια.

Την Μαριαλένα όποτε γυρίζει από έξω και με πέρνει αγκαλιά, γίνεται μούσκεμα στη μύτη από το γλύψιμο που της κάνω, ενώ η μαμά μου λέει "μη Αρτεμις" και εγώ της δίνω άλλο ένα στα κρυφά, ενώ με χαϊδεύει και παίζει μαζί μου.

Η μαμά λέει πως άμα ξαναγεννιόταν σαν και μένα ήθελε να είναι και να καλοπερνά, ενώ ο μπαμπάς Ανδρέας μου σφυρίζει και μου δίνει στα κρυφά μεζεδάκια και η Μαριαλένα με φιλάει και με χαϊδεύει ενώ μου τραγουδάει κάτι για κουνελάκια, γατάκια, παπάκια, τι να σας πω... αρφ!




Με σκυλικούς χαιρετισμούς,
Άρτεμις η γκριφονκανισούλα
(και Μαριαλένα για την εξιστόρρηση)

Οι μουσικοθεραπείες προτείνουν ένα ταξίδι πίσω στο χρόνο...

με τους Moody Blues

Schlomo

Πάντα θα υπάρχει μια γάτα σε ολα τα μήκη και τα πλάτη της γης για να εξιτάρει εμας τους τρελλαμένους με το είδος τους.
Αυτός είναι ο Σλόμο-Σολομων-που μοιράζει την ομορφιά και τα νάζια του σε δυο σπιτικές αυλές στο κέντρο και τα περίχωρα της Φρανκφούρτης.



Ο μεγαλοπρεπής Σλόμο σε ανοιξιάτικες πόζες.



Ο Σλόμο σε στιγμές αναζήτησης,εντόμων,ποντικών,και ....ξωτικών!!



Αλλά είναι και τεμπελόγατος!Κλασσική πόζα ανάπαυσης μετά την τσάρκα στα χωράφια!

My time

Φιρουζ ο μεγαλοπρεπης η ο ερωτας δεν εχει ματια.

Αυτος ειναι ο Φιρουζ.Τον πηρα οταν ηταν περιπου 2 μηνων στο σπιτι.Ηταν ενα μικρο γατι ,χαρμα οφθαλμων.Με ενα ματι γαλαζιο και το αλλο χρυσαφι.Αριστοκρατης,καθαροαιμος

ολολευκος,τρυφερος και πολυ ηρεμος.Οσο ητανμικρος και πριν κλεισει τον πρωτο χρονο της ζωης του ηταν ολα αυτα.Μετα ξαφνικα με τον πρωτο του οιστρο αλλαξε παντελως.Εμενα τοτε στον πρωτο οροφο μιας πολυκατοικιας,πανω απο μια πιτσαρια.Θες οι μυρωδιες του ψημενου μπεικον και των τυριων,θες ο οιστρος, το γατι που τοχανες που τοβρισκες ηταν μονιμως σκαρφαλωμενο στην τεντα που μας χωριζε απο την εν λογω πιτσαρια.

Καθοταν συριζα στην ακρη της κι αγναντευε μυριζοντας τους πελατες του μαγαζιου που ετρωγαν κι επιναν απο κατω.Δεν μπορουσα φυσικα να τον φυλακισω μεσα στο σπιτι κλεινοντας

πορτες και παραθυρα.Ομως εβαλα σ ολο το μηκος του μπαλκονιου ενα δυχτι μπας και τον εμποδισω ,ματαια βεβαια γιατι τα γατια ειναι αιλουροειδη και δεν καταλαβαινουν απο τετοια.Μετα, μια μερα καταλαβα παρατηρωντας τον, οτι τελικα η πρεμουρα του δεν ηταν η πιτσαρια κι ο κοσμος.Ηταν μια τροφαντη κεραμιδογατα που σουλατσαριζε αδιαφορα στο γκαζον.Η κεραμιδογατουλα κουτσαινε απο το ενα ποδι κι ως εκ τουτου ηταν και πηδηχτουλα,προσπαθοντας να περπατησει φυσιολογικα.Κι ετσι ο Φιρουζ ενα απογευμα αγνοοντας τα παντα και τους παντες κατεβηκε μεσω της τεντας και συνεβρεθει ερωτικως μετα της κουτσης.Εκτοτε οι ερωτικες του προτιμησεις ηταν αυτου του τυπου :αποφευγε συστηματικα τις καθαροαιμες που του κουβαλουσα κατα καιρους στο σπιτι κι οχι μονον αυτο.Οταν εβλεπε οτι επεμενα βλακωδως σε τετοιες προσκομισεις,κρυβοταν εντρομος η εξαφανιζοταν αμεσως απο προσωπου γης.Αντιθετως δε οταν εβλεπε κεραμιδογατα βρωμικη ,κουτση ,στραβη,πληγωμενη,αρρωστη εκανε σαν τρελλος να την προσεγγισει.Αλλαξαμε σπιτι και στην μονοκατοικια που μετακομισαμε ο Φιρουζ απεκτησε νεα ερωμενη .Ηταν παλι μια κεραμιδογατα τιγρε με πρασινα ματια ομως της ελειπε το ενα.Ημουν απαρηγορητη πλεον.Μα παλι με αναπηρη ελεγα τι πραγμα ειναι αυτο!Περιττο δε να πω οτι ο ιδιος ειχε γινει ενας αλητης πρωτης γραμμης .Απο ασπρος και φουντωτος ειχε καταντισει απο τα χωματα και τα χορτα που κυλιοταν, κατι σε μπεζ με ολιγον χακι.Κι απο φουντωτος που ηταν οταν τον χτενιζα ηταν πια ενα γατι με μαλλι γεματο κομπους και κομπακια που ηταν αδυνατον να ξεμπερδευω καθε φορα.Τον αφησα λοιπον στην τυχη του.Στην τριτη μας μετακομιση, στην Αθηνα πια, ειπα πως δεν μπορει λογω πρωτευουσας θα συνελθει και του φερα μια γατουλα στο σπιτι την Μπουμπου.Ε! το τι εγινε δεν περιγραφεται.Μεχρι που την κατουρησε στα μουτρα.Τετοια αλητεια απο γατι εχετε ξανακουσει?Ο αφεντικος της Μπουμπους ηρθε και την πηρε αρον αρον και εγω εγκατελειψα για αλλη μια φορα τις προσπαθειες να τον διασταυρωσω με ζωο της ρατσας του.Ο Φιρουζ πανευτυχης πια αλωνιζε την καινουργια γειτονια και φυσικα στο ιδιο πλανο.Η βρωμια και η αναπηριες τον τραβουσαν σαν μαγνιτης.Ωσπου στην γειτονια εμφανιστηκε ο grande κεραμιδογκομενος.Ενας γατος που περπατουσε κι ετριζε η γης.Ο Φιρουζ βεβαια λυσαξε διοτι η προτιμησεις των θηλυκων ηταν εμφανεστατες και τον κυνηγουσε βγαζοντας αφρους μερα νυχτα.Εβγαινε μαζι του κυριολεκτικα στα ''μαρμαρενια αλωνια ''και εφριττε οταν μυριζε την χαρακτηριστικη μυρωδια του .Ημουν σε αγωνια διοτι μου ερχοταν πληγωμενος,καθυμαγμενος,σερνοντας τα ποδια του καθε πρωι ,με αιματα στα ματακια του,με βγαλμενο το τριχωμα του κατα τοπους.Με περνανε τα δακρυα οποτε τον εβλεπα ετσι αλλα τον αφηνα να δοκιμασει την ζωη.Σαματι ελεγα ποσα χρονια θα ειμασταν μαζι?Λιγα.Επομενως ας εκανε οτι ηθελε.Ας πηγαινε κι ας του βγαινε και σε κακο.Ωστοσο τον περιποιομουν ,του βαζα ιωδιο στις πληγιες και του δινα βιταμινες ,για ν αντεχει, Καποιο βραδυ με ξυπνησαν τα νιαουρισματα απ τον καυγα του με τον Grande.Βγηκα στο μπαλκονι και ειδα τους δυο γατους να παλευουν στο περβαζι του μπαλκονιου εξω απο τα καγκελα και τον Φιρουζ να φευγει στο κενο και να εξαφανιζεται.Αρπαξα μια πετσετα και κατεβηκα κατω με το νυχτικο .Ευτυχως ειμασταν παλι σχετικα σε χαμηλο οροφο.Τον βρικα αιμοφυρτο,να βογκαει και τον μαζεψα στην αγκαλια μου.Δεν ηξερα αν επρεπε να γελαω η να κλαιω και μαλλον μου συνεβαιναν και τα δυο ταυτοχρονως.Τελως παντων σωθηκε,δεν ειχε παθει εσωτερικη αιμοραγια ,εκατσε δεκα μερες στο σπιτι ,ετρωγε κρεατοσουπιτσες και συνηλθε.Μολις ομως ενιωσε να συνερχεται αντε παλι τα ιδια.Επεσε συνολικα τεσσερεις φορες κατω απο το μπαλκονι σε διαστημα εξι μηνων.Οτι κι αν εβαλα σ εκεινη τη μερια του μπαλκονιου σταθηκε αδυνατον να τους εμποδιζει αυτους τους δυο αρσενικους να τσακωνονται.Και παντα ο Φιρουζ επεφτε στα μαρμαρα του πεζοδρομιου και παλι τη γλιτωνε.Τα χριστουγεννα του 2002 ομως συνεβει το μοιραιο.Σε μια καθοδο του εσπασε καποιο πλευρο του, επαθε εσωτερικη αιμοραγια κι ο κτηνιατρος που μας ειχε μαθει πια απ εξω κι ανακατωτα μου ειπε ''τελος''.Ξεψυχισε μεσα στην αγκαλια μου χωρις να κουνιεται και να βογκαει καθολου.Ηταν αφωνος πια .Νομιζω με τον εαυτο του.Θυμαμαι τον κοιταζα μεσα στα ματια βαθεια κι εκλαιγα-εκλαιγα ,τα δακρυα μου επεφταν στη μυτη του και σε μια υστατη προσπαθεια του ,εβγαλε το ροζ γλωσσακι του και τα γευτηκε ,μετα οι κορες των ματιων του εγιναν μεγαλες .Μαυρισε και το γαλανο και το χρυσο του ματι και εφυγε κοιτοντας με.Κι εγω δεν μπορουσα να κανω τιποτα ,τιποτα πια.Ετσι τον εχασα.Ηξερα οτι αν τον ευνουχιζα θα τον εσωνα .Δεν το εκανα ομως .Και δεν μπορεσα ποτε να εξηγησω γιατι. Ισως να τον αγαπουσα πολυ η και καθολου.Ποιος ξερει?

Ιράν...

Γυρνάμε λοιπόν ολοταχώς προς τα πίσω:

Μαυροντυμένες εκφωνήτριες (που συνήθως ξεκατινιάζονται μεταξύ τους αλλά και διαπομπεύουν τους "ελάχιστους" αδελφούς μας), ακολουθία του Επιταφίου (!) με αφιέρωμα στη ζωή του αρχιεπισκόπου, πομπώδεις "επικήδειοι" στα κανάλια και διακαναλική, δικτατορικώ δικαίω, μακάβρια αναμετάδοση λειψανολαγνίας και των τεθλιμμένων (;) επίσημων παρατρεχάμενων (χαμηλοβλεπούσα "χήρα" η Νατασούλα, βαρύς/σεκλετισμένος ο χοντρούλης δίπλα της...).

Βαριά η σκιά του πένθους σε μια χώρα που γονυπετεί "ευλαβικά" μπροστά στους θρησκευτικούς ηγέτες της αλλά την ίδια ώρα έχει, στα κρυφά, ποδοπατήσει τις εντολές τους: "ου κλέψεις", "ου μοιχεύσεις" (αυτό πια το έχουμε καταξεσκίσει!), "ου ψευδομαρτυρήσεις", "ουκ έστι Ιουδαίος, Έλλην ή βάρβαρος", "αγάπα τον πλησίον σου ως σεαυτόν"...

Επανήλθε λοιπόν όλη η άγρια "ομορφιά" και υποκρισία προηγούμενων δεκαετιών, όπου φιλούσαμε το χέρι του παππούλη του χωριού μας και ταυτόχρονα κλέβαμε στο ζύγι, καταπατούσαμε το χωραφάκι του διπλανού μας, "τακτοποιούσαμε" την υπηρετριούλα που συγύριζε το μικροαστικό σπίτι μας και είχε την ανάγκη μας.

Έχει η σημερινή Ελλάδα καμμιά σχέση με την ανάταση της μεταπολίτευσης και τα κοινωνικά, πολιτικά άλματα της προηγούμενης 20ετίας;

Έχει όραμα για το μέλλον, σχέδιο για το πώς θα πορευτεί;

Μας τέλειωσαν, φαίνεται, οι ανάσες μας μόλις φτιάξαμε δρόμους, αεροδρόμια, μετρό, μόλις θαμπώσαμε τους κουτόφραγκους, Ασιάτες και λοιπούς με τους Ολυμπιακούς που διοργανώσαμε και γυρίσαμε στα "καθ'ημάς", αυτά που ξέρουμε: μιζέρια, δολοπλοκία, αρπαχτή αλλά και προγονολατρία για τον στρατηλάτη και τον Βουκεφάλα του (μας το υπενθύμισε και ο "εθνικός νομάρχης" μας παρελαύνοντας στους δρόμους της Θεσσαλονίκης...) και "κάψιμο" ιστορικών βιβλίων (που τάχα μου βεβήλωναν τα ιερά και τα όσια του περιούσιου λαού μας) καθ' υπόδειξη του μεταστάντος...

Ξέπνοοι, χειραγωγούμενοι από το "κουτί του διαβόλου", "κολλημένοι" με τις εμμονές μας, ΣΚΛΑΒΟΙ...

(Και νομίζαμε οι αφελείς ότι χειραφετηθήκαμε από τον καθωσπρεπισμό, την θρησκοληψία, την υποκρισία προηγούμενων γενεών, ότι άνοιξαν τα μυαλά μας, ότι "διαφωτιστήκαμε"... )

Omega Vibes & Glykeria "Diaspora"

Get this widget | Track details | eSnips Social DNA

Στίχοι: Μη διαθέσιμο
Μουσική: Omega vibes
Πρώτη εκτέλεση: Γλυκερία

Διασπορά
Σμύρνη Καναδά
μακριά μου έχεις παει
πονάει

Ο ένας έφυγε για Αυστραλία
ο άλλος μπάρκαρε μικρός στα πλοία
Τούρκοι κι Έλληνες στη Γερμανία
μέρα νύχτα στη βιομηχανία
χτίσανε την νέα Κοινωνία

διασπορά
άξιζε η σπορά
ναι η ψυχή μου προχωράει , γελάει
ο ένας λάντσα χρόνια στην Αστάρια
ο άλλος καπετάνιος στα βαπόρια
Ελληνάκια σκληραρογυμένα
δούλευαν για σένα και για μένα

Ο ένας έφυγε για Αυστραλία
ο άλλος μπάρκαρε μικρός στα πλοία
Τούρκοι κι Έλληνες στη Γερμανία
μέρα νύχτα στη βιομηχανία
χτίσανε την νέα Κοινωνία

ο ένας λάντσα χρόνια στην Αστάρια
ο άλλος καπετάνιος στα βαπόρια
Ελληνάκια σκληραρογυμένα
ξανακτίσανε τα γκρεμισμένα
δούλευαν για σένα και για μένα



Αυτό το κομμάτι το βρήκα πέρσι στις μουσικές μου αναζητήσεις και το φύλαξα για να ακούω την φωνή της αγαπημένης μου ερμηνεύτριας Γλυκερίας, σε συνδιασμό με την εμπνευσμένη μουσική των Omega Vibes. Χθες το απόγευμα ταξιδεύοντας προς Γερμανία, το έβαλα ξανά στο ipod μου και με πλημμύρισε η ίδια συγκίνηση όπως τότε που το πρωτοάκουσα!

Το αφιερώνω σε όλους τους ξενιτεμένους Ελληνες που φυλάνε τη πατρίδα στη καρδιά τους...

Μαριαλένα, 02/02/2008