Ελευθεροτυπία 2 - 05/07/2008
| «Ωραίοι ως Ελληνες!» |
»Πηγαίνεις γυμναστήριο (όποτε μπορέσεις, μία φορά το εξάμηνο), κάνεις συχνά δίαιτες και διαβάζεις το ζώδιό σου χωρίς να ντρέπεσαι γι' αυτό. Έχεις διάφορα ενδιαφέροντα, σου αρέσει το έντεχνο, νιώθεις καλλιεργημένος, διαβάζεις λιγότερο απ' όσο θα ήθελες, βλέπεις "Fame Story" και πηγαίνεις σινεμά. Στην ντουλάπα σου έχεις ακόμη μερικά ξεχασμένα τεύχη του "Κλικ" και στη βιβλιοθήκη σου υπάρχουν βιβλία του Μάρκες και του Ουμπέρτο Εκο. Έχεις πληθώρα cd, τα οποία σπανίως ακούς. Αγοράζεις τουλάχιστον δύο εφημερίδες κάθε Κυριακή (με κριτήριο το DVD) και αρχίζεις την ανάγνωσή τους από τα ένθετα: πρώτα τα διαφημιστικά, μετά τα τηλεοπτικά, τα lifestyle και τέλος -αν προλάβεις- ρίχνεις και μια ματιά στην εφημερίδα.
»Ξυπνάς κάθε πρωί με κάτι μούτρα μέχρι το πάτωμα και πίνεις έναν καφέ. Ντύνεσαι. Βγάζεις από την πρίζα τον φορτιστή και βάζεις στην τσάντα σου το κινητό. Παίρνεις το αυτοκίνητο, το μετρό, το τρόλεϊ, το λεωφορείο και πηγαίνεις στη δουλειά (την οποία δυσκολεύθηκες να βρεις, αλλά τέτοια που είναι, εύχεσαι να μην την είχες βρει), πίνεις έναν καφέ, τσεκάρεις το e-mail σου, ανοίγεις το in.gr, διαβάζεις το Μετρόραμα και την Athens Voice, παίρνεις κάνα τηλέφωνο, κουτσομπολεύεις με τους συναδέλφους, χασμουριέσαι κι αρχίζεις να μελετάς νούμερα και να γράφεις αναφορές. Κατά τη διάρκεια της μέρας, πετάγεσαι να πληρώσεις το κινητό, τη ΔΕΗ, την Tellas, τη δόση για το αυτοκίνητο. Παίρνεις και μία τυρόπιτα. Όταν τη φας, αισθάνεσαι ενοχές για τις θερμίδες που απέκτησες, για τις κακές διατροφικές σου συνήθειες, για τα ευρώ που ξοδεύεις αλόγιστα σε σαχλαμάρες, για τα παιδάκια στο Τζιμπουτί που δεν έχουν να φάνε.
»Σχολάς (γύρω στις 4, στις 5 ή ίσως και στις 7.30). Παίρνεις το αυτοκίνητο, το μετρό, το τρόλεϊ, το λεωφορείο και γυρίζεις πίσω πτώμα. Δεν έχεις καμία όρεξη να βγεις, αλλά για να μη σε πουν αντικοινωνικό κανονίζεις να βρεθείς με την παρέα σου στην άλλη άκρη της πόλης, σε ένα μπαράκι πολύ κατώτερο από το κουτούκι που βρίσκεται στη γωνία,
ακριβώς δίπλα στο σπίτι σου. Όταν φθάσεις στο μπαράκι κι αφού ταλαιπωρηθείς να βρεις θέση να παρκάρεις, στριμώχνεσαι σε ένα τραπεζάκι ασφυκτικά τοποθετημένο ανάμεσα σε άλλα και νιώθεις και χαρούμενος που βρήκες να κάτσεις. Εκνευρίζεσαι με την κάπνα, τη μουσική, το γέλιο της κυρίας στο διπλανό τραπέζι, την αγένεια της σερβιτόρας και βεβαίως τον αδικαιολόγητα υπέρογκο λογαριασμό, που σου δημιουργεί και πάλι τους γνωστούς συνειρμούς για τα πεταμένα ευρώ και τα παιδάκια στο Τζιμπουτί.
»Είχες όνειρα. Ω ναι! Ήθελες να παντρευτείς, να κάνεις πολλά παιδάκια και να αγοράσεις ένα μεγάλο σπίτι με θέα τη θάλασσα. Τώρα καλόμαθες και ανατριχιάζεις στη σκέψη και μόνο. Κοιτάς και την τελευταία μισθοδοσία σου και συμβιβάζεσαι, στην καλύτερη, με πολιτικό γάμο, ένα παιδί και θέα στον ακάλυπτο. Κορνιζάρεις και κρεμάς στον τοίχο τα πτυχία που είχαν υποσχεθεί να σε κάνουν brand manager / project manager / ΙΤ specialist. Συμβιβάζεσαι με την κακογουστιά, την αγένεια, την αναξιοκρατία, τη μαζικότητα. Συμβιβάζεσαι με το έτερον ήμισυ, παρά το γεγονός ότι κατά βάθος είσαι εγωιστής και θα ήθελες να είσαι πάντα από πάνω. Ας όψεται η χαμηλή αυτοεκτίμηση που σου κληροδότησε το "Κλικ", το "Νίτρο", το "01", ο Ζαμπούνης, η Πετρουλάκη, η οικογένεια Φόρεστερ και όλος αυτός ο δήθεν υπέρλαμπρος κόσμος της χαλαρότητας, της ευδαιμονίας και της ευζωίας. Ξέρεις ότι δεν είσαι πανέξυπνος, πανέμορφος, επιτυχημένος, political correct. Συμβιβάζεσαι και με αυτό. Εντέλει, φθάνεις να συμβιβάζεσαι με τον συμβιβασμό».
»Συνειδητοποίησες ότι η γενιά σου έχαψε την παραμύθα που της σερβίρανε οι λογής λογής Κωστόπουλοι. Την παραμύθα του χύμα, του εύκολου, του ωχαδελφισμού, της νεο-μαγκιάς. Κι ύστερα, ώσπου να το συνειδητοποιήσεις. μεγάλωσες! "Μα δεν μπορεί ΕΓΩ ο επίδοξος brand manager / project manager / ΙΤ specialist να είμαι ακόμη εδώ, στην Κυψέλη, στο Παγκράτι, στην πλατεία Βικτωρίας", σκέφτεσαι. "Πότε θα πάω εκδρομές σε εξωτικούς προορισμούς; Πότε θα μείνω σε εκείνο το ξενοδοχείο που μοιάζει με καράβι, στο Ντουμπάι; Πότε θα αγοράσω τηλεόραση plasma για να την εγκαταστήσω στο playroom μου; Πότε θα μετακομίσω σε μεζονέτα στην εξοχή; Πότε θα βρω το χρόνο να διαβάσω όλα τα βιβλία που θέλω, να ταξινομήσω όλα τα άρθρα που έχω κρατήσει, να ακούσω όλα τα cd που έχω αντιγράψει και να δω όλα τα DVD που έχω συγκεντρώσει από τις εφημερίδες; Ποιος θα μου πει πότε να επαναστατήσω επιτέλους;"
»Υπήρξαν γενιές που ανδρώθηκαν μέσα από ένδοξες επαναστάσεις. Όλοι έφαγαν τελικά τα μούτρα τους, αλλά τους έμεινε τουλάχιστον η ανάμνηση ότι αγωνίσθηκαν για κάτι. Λυπάμαι πολύ. Εσείς, αγαπητέ μου, είστε ο πιο αδύναμος κρίκος. Η ιστορία σάς κλήρωσε κι εσάς μια κάποια επανάσταση. Την επανάσταση του lifestyle και της τεχνολογίας. Είστε ένας φρενήρης, ανικανοποίητος καταναλωτής».
6 σχόλια:
Πολύ αληθινό το δημοσίευμα αυτό, Σάκη μου. Υπήρχαν περισσότερες από μια περιπτώσεις που αναγνώρισα και δικές μου συμπεριφορές μέσα στο κείμενο, ανήκοντας σε αυτή τη γενιά.
Μόνο που δεν πίστεψα ποτέ τον Κωστόπουλο με τα παραμύθια του, τον χάζευα πως εξελισσόταν, τον διάβαζα επί ΚΛΙΚ εποχής στην εφηβεία μου, αλλά ποτέ δεν τον παραδέχτηκα ως άνθρωπο, καθώς όπως και άλλοι της γενιάς του, αναρριχήθηκε στην εξουσία με τρόπο τσαμπουκαλίδικο, το "μας χρωστάτε" εμάς των επαρχιωτόπουλων, που επειδή ψηφίσαμε την Αλλαγή το '80, πρέπει να μας προσκυνάτε για το υπόλοιπο της ζωής μας.
Κάτσε ρε φίλε, χαλάρωσε λίγο εσύ και οι φίλοι σου οι ομόσταυλοι... Μάθε να μην απλώνεις χέρι στη γυναίκα σου πρώτα και μετά έλα να μας κάνεις μαθήματα για την ηθική των νεοελλήνων!
Φίλε Κωστόπουλε δυστυχώς είσαι ήδη και εσύ παρελθόν, μαζί με την νοοτροπία σου. Το κακό όμως είναι ότι και οι υπόλοιποι δεν το καταλαβαίνουν ακόμα και γι' αυτό έχουμε τη γενιά του κάθε Κωστόπουλου να τρώει με πέντε μασέλες και να τα παίρνει από παντού, είτε λέγεται πολιτική ή δημοσιογραφική εξουσία!
ετσι είναι.
Εγώ προσωπικά σαν μεγαλύτερος με το συγκεκριμένο άτομο δεν ασχολήθηκξα ποτέ. Μου προκαλούσε εμετό και ειδικά όταν έμαθα για την συμπεριφορά στη γυνάικα του, την οποιά παρεπιπτόντως συμπαθώ. αποπνέει μιά σοβαρότητα η κυρία και αρχοντιά και πιστέυω ότι υπήρξε θύμα της αράχνης.
Δυστυχώς η εποχή που κυοφόρησε την σημερινή ήταν η δεκαετία του 80.
τότε μπορεί να μην το καταλαβαίναμε αλλά τώρα το βρίσκουμε μπροστά μας.
Οποιος έχει μυαλό διδάσκεται από αυτό και έχει τα μάτια ανοικτά!!
Σάκη, πιστεύω ότι μας ισοπέδωσες!
Μεγάλο μέρος του άρθρου σου με αφορά.
Μάλλον την πατήσαμε.
Αλλά έστω και τώρα που το καταλαβαίνουμε, τι κάνουυμε? Αυτό είναι το μεγάλο δίλλημα!
Γινόμαστε απατεώνες κι εμείς και τα παίζουμε όλα για όλα μπας και πάρουμε την πλάσμα έστω και στα γεράματα?
Γινόμαστε αρχιγλείφτες για τα καλά ( αφού γλείψαμε λίγο πισινό να τον εγλέιψουμε τώρα ολόκληρο) μπάς και αυτό που δεν μας έδωσαν τα πτυχία μας το δώσει το μέσο μας?
Ή συνεχίζουμε , ενσυνείδητα πλέον, να κοροιδεύουμε τους εαυτούς μας περιμένοντας να δούμε που θα καταλήξει?
Όλες οι ανωτέρω επιλογές φαίνονται εξαιρετικά δελεαστικές όταν είσαι πάνω από 35 χρονών....
@ Enikolo: Σωστές οι επισημάνσεις σου...
χαίρομαι παιδιά που το αρθράκι έγινε αφορμή να ασκήσουμε την αυτοκριτική μας που είναι ωφέλιμη όταν είναι αυστηρή.
Αντίσταση παιδιά ένας τρόπος άμυνας,
πορεία κόντρα στο ρεύμα και πίσω στις ρίζες μας, τότε παραμένουμε ζωντανοί,
Ευτυχώς δεν πήρα πτυχίο,δεν έκανα μεταπτυχιακό,ευτυχώς δεν συμβιβάστηκα ποτέ με τις εκάστοτε δουλειές που έκανα,(πολλές φορές και του "ποδαριού") ευτυχώς δεν πήρα plasma (μιας και δεν βλέπω T.v.)Ευτυχώς δεν έχω μεζονέτα(πως θα ανεβοκατεβαίνα με πόδια δίχως αμορτισέρ),αλλά τα βιβλία μου τα διάβασα όλα (ακόμα και δανεικά) τα cd μου τα άκουσα όλα,στο Ντουμπάι δεν πήγα(αν και μου δόθηκε η ευκαιρία,αλλά όχι για το χοτέλ καράβι,σε φίλους απλά)οπότε μάλλον δεν ανήκω στην γενιά της παραμύθας(ισως και λόγω ηλικίας)κι έτσι απέχω απο το λαιφ σταιλ,την τεχνολογία και αρνούμαι να είμαι ένας φρενήρης καταναλωτής.
(μόνο στα ντελικατέσεν με πιάνει τρέλλα)και παραμένω ζωντανή...
Συνοδοιπόροι μου,αυτό που κάνει νιαου-νιαου στα κεραμίδια γάτα είναι,αν φάγαμε το παραμύθι πως είναι μεταλλαγμένη καρακάξα...νεομαγκιά μας τότε,ευκολία και ωχαδερφισμός...
Δημοσίευση σχολίου