Όσο περιέργο και αν σας φανεί, σε αυτό το ταξίδι αντιμετώπισα δύο τελείως άσχετους μεταξύ τους προβληματισμούς :
α) ο πρώτος προβληματισμός είναι στρατιωτικής / πολεμικής υφής αλλά , πιστέψτε με, είναι τόσο εύκολο ή δύσκολο να απαντηθεί από έναν υδραυλικό όσο και από έναν στρατηγό.Αυτό συμβαίνει γιατί η απάντηση δεν σχετίζεται με τεχνικά ή τακτικά θέματα αλλά με ηθική και οπτική γωνία :
φανταστείτε ότι είστε ναύαρχος και πλέετε στο Αιγαίο με τη δύναμη σας η οποία αποτελείται από δεκάδες πλοία, άρα και χιλιάδες ψυχές.
Επίσης φανταστείτε ότι σας έχει ανατεθεί η προστασία ενός νησιού.
Στο αιγαίο έχουν "βγει" και οι αντίπαλοί σας και σας πάιζουν "μαν του μαν".Δηλαδή, κοντά σε κάθε σας πλοίο, βρίσκεται και ένα του αντιπάλου.
Σας λέει, τώρα ο διαιτητής, "μην κλιμακώσετε σε καμία περίπτωση!".
Για να το εξασφαλίσει αυτό, σας λέει επιπλέον ότι προσβολή αντιπάλου πλοίου μπορείτε να εκτελέσετε μόνο στην περιοχή που θα εκδηλωθεί βία και σε περίπτωση αυτοάμυνας.
Ιδού λοιπόν το δίλλημα :
1)τι έννοια έχει η αντεπίθεση αυτοάμυνας σε μάχη μεταξύ πλοίων όταν υπάρχει δίπλα σου ένα κανόνι του οποίου ένα βλήμα μπορεί να κατεδαφίσει οικοδομικό τετράγωνο (5 ιντσών high capacity για όσους έχουν ιδέα) που σε σημαδεύει και έχει ταχυβολία περίπου 3-5 βλήματα το λεπτό.
Εγώ το καταλαβαίνω σαν "άμα σε φάνε θα στείλουμε άλλον να αυτοαμυνθεί για σένα".Μόνο που όταν έφυγες δε θυμάσαι να άφησες άλλον πίσω για δεύτερο κύμα.
2)Αν ένα πλοίο στη Χίο , μάθει από τον ασύρματο ότι ένα άλλο δικό μας βυθίστηκε από αντιπάλους στη Ρόδο και δίπλα του υπάρχει αντίπαλο πλοίο,΄πρέπει να μην το προσβάλλει για να μην κλιμακώσει και να μετράει τα κύματα αδιάφορα?
3)Είναι δυνατόν στον ναυτικό αγώνα , άραγε, να υπάρξει ποτέ αυτό που λέμε "ελεγχόμενη κρίση" ή άμα πέσει η πρώτη θα γίνει της πόρνης?
4)Αν ισχύει το (3), είναι φρόνιμο να περιμένεις να φάς την πρώτη?
5) Μήπως όποιος μιλάει για διαχείριση κρίσης στο Αιγαίο, δεν ξέρει τι του γίνεται και θα την πληρώσει πολύς κοσμάκης για χάρη του?
Αυτά τα ολίγα για αρχή.
Ο δεύτερος προβληματισμός που μου προέκυψε ήταν άσχετος και έχει να κάνει με τις σχέσεις των δύο φύλων στον ίδιο εργασιακό χώρο.
Μια σουρλουλού κουνιέται σε κάποιον μέσα στον ίδιο εργασιακό χώρο.Αυτός ανταποκρίνεται.Αντίστροφα : ένας καραγκιόζης το παίζει δον ζουάν σε κάποια στον εργασιακό του χώρο.Αυτή ανταποκρίνεται.
Και στιςδύο περιπτώσεις το "ζεύγος" γίνεται (μοιραία, κάποια στιγμή) αδιάκριτο. Θεάται περιέργες ώρες απομονωμένο σε απόμερα μέρη όπου δεν δικαιολογείται η παρουσία κανενός από τους δύο, είναι συνέχεια μαζί και μουρμουρίζουν, απομονώνονται από τους υπόλοιπους,κάνουν πολλές χειραψίες μεταξύ τους, παίρνουν συνεχώς ταυτόχρονες άδειες, φεύγουν και έρχονται στη δουλειά πάντα μάζί κλπ κλπ.
Ιδού τα διλλήματα :
α)δικαιολογούνται οι υπόλοιποι να τους συζητάνε?
β)αν δεν δικαιολογούνται, αυτοί που γίνονται αδιάκριτοι φταίνε εν μέρη στο ότι δεν διαφυλάτουν σωστά την προσωπική τους σχέση?
γ)η επιδίωξη σχέσης στον ίδιο εργασιακό χώρο είναι καλό, κακό ή αδιάφορο γενικώς?
δ)αν δεν είναι κακό,τότε πως διασφαλίζεται η δίκαιη μεταχείριση όταν ανάμεσα στους υφισταμένους σου βρίσκεται ή γκόμενα ή ο γκόμενός σου?
ε)αν οι ερωτικές σχέσεις (που γίνονται αντιληπτές) μέσα στον ίδιο εργασιακό χώρο, δεν είναι θέμα που προκαλεί συζήτηση, τότε με το ίδιο σκεπτικό δε θα έπρεπε να λέμε " θα πάρω μια τσόντα μπροστά σε όλους, θα μπώ στην τουαλέτα, θα ακουστεί τσουκου-τσουκου-τσουκου-τσουκου-ααααααααχ!, και όταν βγώ θα είναι κουτσομπόληδες και κακοπροαίρετοι όσοι πουν ότι μαλακίστηκα γιατί δεν τους αφορά η προσωπική μου ζωή".
στ)μήπως η επιδίωξη σχέσης μέσα στη δουλειά είναι δείγμα ανεπαρκούς και ελλειπούς μοντέλου διαβίωσης έξω από αυτήν?μήπως είναι αυτό που λέμε "χέζεις εκεί που τρώς"?
Όταν θα έχω κατασταλάξει στις απαντήσεις θα τις εκδόσω :-)
Νικολο 08
