κλειστό συρτάρι.

Αδιάφορα πέρασε δίπλα της, μέσα στο πολύχρωμο πλήθος …σχεδόν την άγγιξε με το σώμα του.
δεν την αναγνώρισε αμέσως.
η άκρη του ματιού του την παρατήρησε. .είναι αυτή άραγε? Αναρωτήθηκε ..αναστέναξε βαθιά
Ίσως… η ματιά της, ναι αυτά τα μελαγχολικά μάτια δεν τα ξέχασε ποτέ.
τόσο γερασμένη αλήθεια αλλά , πέρασαν πολλά χρόνια από τότε .

νεαρός άντρας αυτός γεμάτος ζωή όνειρα, παρορμητικότητα και αυτή….μια γοητευτική κυρία, με απαλές ρυτίδες γύρω από τα καστανά της μάτια, που τόνιζαν όμορφα το μειλίχια μελαγχολικό της βλέμμα…
Την είχε ερωτευτεί, αγάπησε το σώμα της τα χέρια της την στενή της μέση,
Αλλά πάνω από όλα το υπέροχο οξύ πνεύμα της .να τα παράξενα φερσίματα της ζωής.
γεμάτος χυμούς ,ήθελε να την είχε μέσα στην αγκαλιά του προστατευμένη γιατί ήταν εύθραυστη παρά την σοφία της
Έτσι ένιωθε…στην αρρώστια της δίπλα, προσευχόταν να γίνει καλά την ήθελε δική του… ζήσε την παρακαλούσε σιωπηλά όταν την έβλεπε να λυγίζει κάτω από το βάρος του πόνου
και ένα πρωί όταν πήγε να την δει πριν πάει στην δουλειά του εκείνη του χαμογέλασε κοιτάζοντάς τον
για χάρη σου ανέβαλα τον θάνατο… του είπε, άφησα να με προσπεράσει!! το έλεγε με μιαν έπαρση ακτινοβόλα στην ματιά της,
ήταν απόλυτα ικανοποιημένη από την έκβαση,
θαρρείς και του έκανε δώρο την ζωή της και εκείνος τότε με πόση στοργή περιτύλιγε το σώμα της!!! καταπονημένο όπως ήταν, τρυπημένο, από τις βελόνες από τις κάθε είδους ιατρικές παρεμβάσεις…

Έγειρε το βλέμμα αλλού, δεν είχε πια το δικαίωμα!!
αρκεί μια στιγμή να ξεμακραίνουν τα όνειρα…για πάντα!!

Βερενίκη, γυμνή απόμεινα χωρίς την φορεσιά της διαλεχτής ψευδαίσθησης
Κύκλους κάνουν οι λέξεις χορεύοντας, μέσα στης μικρής ώρας την πεθαμένη ασφάλεια…….ψιθυρίζω.
Ελπίδα