Αυτό το "ΚΑΠΟΤΕ" που το έλεγαν "ΖΩΗ"

ΚΑΠΟΤΕ ο χρόνος είχε τέσσερις εποχές
ΤΩΡΑ έχει μόνον δύο

ΚΑΠΟΤΕ δουλέυαμε οκτώ ώρες
ΤΩΡΑ έχουμε χάσει το μέτρημα

ΚΑΠΟΤΕ είχαμε χρόνο να πάμε για καφέ με τους φίλους μας
ΤΩΡΑ τα λέμε μέσω SMS, MSN και SKYPE

ΚΑΠΟΤΕ είχαμε τις πότρες των σπιτιών μας ανοικτές όπως και τις καρδιές μας
ΤΩΡΑ κλειδαμπαρωνόμαστε, βάζουμε συναγερμούς και έχουμε και 5-6 λυκόσκυλα για να μην αφήσουμε κανέναν να μας πλησιάσει. Είτε είναι καλός είτε είναι κακός.

ΚΑΠΟΤΕ πίναμε νερό της βρύσης και είμασταν μιά χαρά.
ΤΩΡΑ πίνουμε εμφιαλωμένο και... αρρωσταίνουμε

ΚΑΠΟΤΕ παίζαμε με τους φίλους μας ποδόσφαιρο στις αλάνες, είχαμε δύο τηλεοπτικά κανάλια και πάντα βρίσκαμε κάτι ενδιαφέρον για να δούμε
ΤΩΡΑ παίζουμε ποδόσφαιρο στο play station έχουμε 100 κανάλια και δεν μας αρέσει κανένα πρόγραμμα.

ΚΑΠΟΤΕ κυκλοφορούσαμε με ταπεινά αυτοκίνητα 1000 κυβικών και ήμασταν χαρούμενοι
ΤΩΡΑ κυκλοφορούμε με τζιπ 2000 κυβικών και στεναχωριόμαστε που δεν έχουμε τσιπ....3000 κυβικών

ΚΑΠΟΤΕ είχαμε χρόνο για τον εαυτό μας
ΤΩΡΑ δεν έχουμε χρόνον για κανέναν.

ΚΑΠΟΤΕ η σκληρή δουλειά ήταν ιδανικό
ΤΩΡΑ είναι μαλακία

ΚΑΠΟΤΕ λέγαμε καλημέρα σε έναν περαστικό και τον ρωτούσαμε για την τάδε οδό.
ΤΩΡΑ μας τα λέει ο navigator

ΚΑΠΟΤΕ ζούσαμε σε σπίτι 65 τετρ και ...ήμασταν ευτυχισμένοι
ΤΩΡΑ ζούμε σε σπίτια 120 τετρ και δεν χωράμε μέσα

ΚΑΠΟΤΕ είχαμε χρόνο να κοιτάξουμε τον ουρανό, να δούμε το χρώμα του, να ακούσουμε το κελάηδισμα των πουκιών, να νοιώσουμε την ευωδία του βρεγμένου χρώματος
ΤΩΡΑ τα βλέπουμε στην τηλεόραση

ΚΑΠΟΤΕ ζητάγαμε συγνώμη από κοντά
ΤΩΡα το λέμε και με SMS

ΚΑΠΟΤΕ αγοράχαμε ένα παντελόνι και το είχαμε για δύο χρόνια
ΤΩΡΑ το έχουμε δύο μήνες και μετά παίρνουμε άλλο

ΚΑΠΟΤΕ τα περιοδικά έπαιρναν συνέντευξη από ανθρώπους σαν τον Σεφέρη
ΤΩΡΑ πάιρνουν από τον Καρβέλα

ΚΑΠΟΤΕ ξυπνάγαμε πρωί πρωί την Κυριακή για να πάμε στην εκκλησία
ΤΩΡΑδεν πάμε γιατί είναι ... μπανάλ και γιατί οι παπάδες γίνανε μεσίτες και επιχειρηματίες

ΚΑΠΟΤΕ οι τραγουδίστριες τραγουδούσαν με την φωνή
ΤΩΡΑ τραγουδούν με κάτι άλλο

ΚΑΠΟΤΕ ντοκουμέντο ήταν μιά επιστημονική ανακάλυψη
ΤΩΡΑ ντοκουμέντο είναι ένα ερασιτεχνικό βίντεο που δείχνει οπαδούς δύο ομάδων να ανοίγουν το κεφάλι ο ένας του άλλου

ΚΑΠΟΤΕ είχαμε το θάρρος και τη λεβεντιά να λέμε "Εκανα λάθος"
ΤΩΡΑ λέμε "Αυτός φταίει"

ΚΑΠΟΤΕ τα παιδιά έβλεπαν στην τηλεόραση κινούμενα σχέδια με τον Μικυ Μαους, τον Σεραφίνο, τον Τιραμόλα
ΤΩΡΑ βλέπουν τους Power Rangers, και τους Monsters με όπλα και χεοροβομβίδες να σκοτώνουν, να ξεκοιλιάζουν....τους κακούς

ΚΑΠΟΤΕ νοιαζόμασταν για τον γείτονα
ΤΩΡΑ τσαντιζόμαστε αν αγοράσει καλύτερη τηλεόραση από εμάς

ΚΑΠΟΤΕ ζούσαμε με έναν μισθό
ΤΩΡΑ ζούμε με τους μισθούς που θα πάρουμε

ΚΑΠΟΤΕ περνάγαμε υπέροχα στο ταβερνάκι της γειτονιάς, με κρασάκι, τραγούδι και κουτσομπολιά
ΤΩΡΑ μιζεριάζουμε σε ακριβά εστιατόρια

ΚΑΠΟΤΕ τα δανεικά τα έδινε ο αδελφός
ΤΩΡα μας δανείζουν οι τράπεζες

ΚΑΠΟΤΕ δουλεύαμε για να ζήσουμε
ΤΩΡΑ ζούμε για να δουλέυουμε

ΚΑΠΟΤΕ δεν είχαμε φράγκο στη τσέπη, μα ήμασταν τόσο, μα τόσο αισιόδοξοι, ακόμη και ευτυχισμένοι!
ΤΩΡΑ έχουμε τα πάντα και τρωγόμαστε με τα ρούχα μας.....

Φαρμακευτικός Κόσμος
Γιώργος Πετράκης

χορεύω..

Αγαπώ τον χορευτή που πλαγιαστά βαδίζει
στης μορφής την αδιόρατη σκιά
πως χαμηλώνουν τα φτερά τα χελιδόνια
όταν της ανησυχίας ο αέρας τα ηλιοτρόπια χαϊδεύει!!!
Ένα μυστήριο προσκύνημα εξαπλώνεται
στης ατμόσφαιρας την υγρή αχλή

στο φως των προβολέων ο χορευτής
συνεπαρμένος στης φιγούρας τον ειρμό
περίβλεπτος βαδίζει
στης σκηνής την απέραντη ευδαιμονία
σιγή μεσημεριού
θαμπές προσδοκίες με όνειρα σμιλεύονται

μάτια θεόρατα κοιτούν δυο ώριμα αστέρια
διάφανα φτερά τυλίγονται στο σώμα
του στροβίλου το μεθύσι ψιθυρίζει
είμαι εδώ…ζω.

Ελπίδα

ΑΥΤΟ ΑΝΗΚΕΙ ΕΔΩ......

...Το [ξαν]άκουσα & [ξανα]μαγεύτικα....

ακούγεται σαν ''ανώνυμο- μελαγχολικό''. Κι έτσι το post-άρω εδώ που ίσως ''ανήκει'' περισσότερο.
Τα σέβη μου!

Τι παιχνίδια παίζουν οι άνθρωποι

Δεν ξέρω να γράφω ποιήματα σαν εσάς συνοδοιπόροι, αλλά επειδή υπάρχουν ώρες που και εμένα ξεχειλίζουν τα συναισθήματά μου (πχ κάτω από τους στίχους ενός ωραίου τραγουδιού), σας έφτιαξα ένα βιντεάκι για να σας τα εκφράσω (τα συναισθήματα που για κάποιο μυστήριο λόγο με κυριεύουν καλοκαιριάτικα στους 40 βαθμούς παναθεμά τα).

let me see your fly...

Έξι τα ξημερώματα, ο σύζυγος σηκώνεται στις μύτες των ποδιών του για να μη ξυπνήσει τη γυναίκα του.
Μαζεύει τις μπότες, τις πετονιές του, τα δολώματα και τα καλάμια του, τα φορτώνει στο αμάξι και φεύγει.
Μόλις ανοίγεται λίγο με τη βάρκα του, πιάνει μια φοβερή βροχή. Τσατισμένος, αποφασίζει να γυρίσει πίσω.
Μουσκεμα από τη βροχή, βγάζει σιγά σιγά τα ρούχα του, πάει στο υπνοδωμάτιο και μπαίνει μαλακά στο κρεβάτι. Αγκαλιάζει απαλά τη γυναίκα του από πίσω και της ψιθυρίζει στ' αυτί: "Γίνεται χαλασμός Κυρίου έξω. Βρέχει καρεκλοπόδαρα!"
Κι αυτή του απαντάει μισοκοιμισμένη: "Πωπώ ... όσο σκέφτομαι κι αυτόν το μαλάκα που πήγε πάλι για ψάρεμα..."

Επίλογος

Προσπάθησα να διώξω τα δάκρυα
μα είναι επίμονοι επισκέπτες
μέσα στης απουσίας την υγρή κενότητα
χωρίς ιαχές, αργά
μυρωδιές χωρισμού αναδεύουν…αιωρούνται
γαλάζια κύματα σκεπάζουν με το κρύο τους φτερούγισμα
του πόνου την επίπεδη κίνηση
στις στοιβαγμένες πέτρες μιας πεθαμένης ανάμνησης
αργοκίνησα γλιστρώντας ανάμεσα στα δάχτυλα μου
την σιωπή σου..

της εκμηδένισης βράχοι σκληροί ας σκεπάσουν
με την πύρινη περπατησιά τους
τις προσμονές της απελευθέρωσης

δεν θυμάμαι
Eλπίδα