photo by WebshotsΣτη ζωή μου μέχρι στιγμής τίποτα ή σχεδόν τίποτα δεν έχει έρθει άκοπα ή χαριστικά. Διάλεξα να διάγω τον βίο μου με προκλήσεις και εμπόδια που χρειάζεται να υπερκεράσω για να πάω παρακάτω. Ανεβαίνω βουνά, περιπλανιέμαι σε πεδιάδες, ακολουθώ το φως του ήλιου και προσανατολίζομαι από την λάμψη της σελήνης, για να συνεχίζω να βαδίζω στο μονοπάτι της πορείας της ζωής μου.
Κάποτε όχι πολύ παλιά, ήμουν ένα σπουργιτάκι, ένα φοβισμένο σπουργιτάκι που αντίκρυζε τους άλλους με φόβο για το ποιοί είναι και τι θέλουν. Έζησα πολλές απογοητεύσεις, γιατί οι επιλογές μου με οδηγούσαν σε αυτό το μοντέλο, ξανά και ξανά. Όμως, ήρθε η ώρα να αρχίσω να αναζητώ την άλλη όψη του φεγγαριού στις σχέσεις μου. Μετά την χειμερία νάρκη, βγήκα από την σπηλιά μου και άρχισα να ανοίγω τη ψυχή σε νέα πρόσωπα και καταστάσεις.
Και εκεί συνάντησα και κάποια άλλα φοβισμένα σπουργιτάκια, όμορφα και τρυφερά, ευαίσθητα και με ανησυχίες που μοιραζόμαστε από κοινού. Με κάποια από αυτά ξέρεις από την αρχή πως δεν είναι τυχαία η γνωριμία, ούτε η επικοινωνία. Μαζί τους παύεις να φοβάσαι τόσο τι είναι ο άλλος, χτίζεις τη σχέση και προχωράς. Νιώθεις ότι τους ξέρεις από πριν, ίσως και από προηγούμενη ζωή, γι' αυτό και η επαφή είναι αβίαστη.
Βλέπω όμως ότι υπάρχουν οι προτεραιότητες που θέτει ο καθένας μας για τις ανάγκες του. Βλέπω οι προτεραιότητες αυτές να καθορίζουν τη συμπεριφορά και τις αποφάσεις τους, όπως σε όλους μας. Και εκεί καλούμαι να κατανοήσω, να συμπονέσω και να στηρίξω τους σημαντικούς αυτούς ανθρώπους για μένα. Να μην ζητάω πράγματα πριν την ώρα τους, αλλά αυτό που κατακτώ σιγά σιγά με την αυτογνωσία, να το προσφέρω σε εκείνους χωρίς να περιμένω ανταλλάγματα. Να δίνω, χωρίς να παίρνω κατ' ανάγκην και να το κάνω συνειδητά.
Θα περιμένω αγαπημένοι μου, θα περιμένω ο ουρανός να γίνει πιο γαλανός και αν μπορώ να διώξω κάποια σύννεφα από τον ουρανό της ψυχής σας, θα το κάνω με όλες μου τις δυνάμεις και τη πίστη. Θα περιμένω, γιατί τα πράγματα συμβαίνουν στη ζωή μας με λόγο και αιτία και είμαι εδώ για να το ζήσουμε, εσείς και εγώ μαζί όπου κι αν είστε...
6 σχόλια:
"Αν μπορείς να περιμένεις, δίχως η υπομονή να σε κουράζει"
Κίπλινγκ
Ναι, θέλουν υπομονή και χρόνο τα φοβισμένα σπουργιτάκια για να ξεφοβηθούν.
Αλλά είναι τόσο γλυκό αυτό που έγραψες που είμαι σίγουρη ότι τα σπουργιτάκια στα οποία απευθύνεσαι θα το βάλουν μέσα στην καρδιά τους και φτερουγίσουν σιγά-σιγά σιγά μακριά απ'το δάσος του Φόβου προς το γαλανό ουρανό μαζί σου :)))
Φιλιά από τη γαλάζια πεταλούδα ;-)
Το μυστικό είναι να είσαι σπουργίτι αλλά να μοιάζεις με γεράκι. Ετσι και διατηρείς τον εσωτερικό σου κόσμο και επιζείς.
Δύσκολοι καιροί για πρίγκηπες.
Τι όμορφο το κείμενό σου Μαριαλένα!
μοιάζει να μιλάς σε μένα
να είσαι καλά γλυκιά Μαριαλένα
ευχαριστώ
Η ιστορία της ζωής μου...
καλησπέρα στους μικρούς πρίγκηπες και πριγκήπισσες της συντροφιάς μας!
@ Λύσιππος: Όταν αισθάνεσαι αγάπη μαλακώνεις Λύσιππέ μου, όταν απειλείσαι και φοβάσαι, αναγκάζεσαι να γίνεις επιθετικός και απόμακρος. Δε νομίζω ότι τα δύο αυτά χαρακτηριστικά ταιριάζουν στη περίπτωση. Άλλα αν το βλέπεις έτσι, το σέβομαι.
@ Serenity: Άλλες φορές περίμενα παθητικά, πυροδοτώντας με ανυπομονεσία κάθε προσπάθεια, όμως τώρα είναι ενεργητική η υπομονή μου. Έχει κίνητρο και δράση έστω και αν φαίνεται ως αναμονή. "Μέχρι να βρούμε ουρανό" και όπου μας βγάλει, τίποτα άλλο!
@ Μαριώ: Εγώ ταπεινά σε ευχαριστώ που σχετίστηκες με αυτό που νιώθω.
Το εκτιμώ ότι σε άγγιξε, άλλωστε σε όλους μας υπάρχει και αυτό το κομμάτι της πραγματικότητας.
@ Λαμπρούκος: Respect Λαμπρούκο μου & ελπίζω για το καλύτερο δυνατό, όποιο κι αν είναι! Αρκεί η δική σου στάση να αξίζει για να σε κάνει ευτυχισμένο με όποιον χρειάζεται τον χρόνο του για να είναι μαζί σου συνειδητά. Αρκεί να σ' αγαπήσει γι' αυτό που είσαι βρε γαμώτο!
Και τις δήθεν προτεραιότητες, Μαριαλένα μου, σαν ασπίδα τις χρησιμοποιούμε ενίοτε. Ευχαριστούμε για την αναμονή :))
Δημοσίευση σχολίου