Το (μαγικό) βουνό!

Με θέα τη Πεντέλη...


Η Αθήνα στο βάθος


Που να οδηγεί άραγε το ανηφορικό μονοπάτι?


Με τον Αστραπόγιαννο παρέα


Η νότια μεριά του Υμηττού και τα παράλια

Στο βόρειο-δυτικό κομμμάτι του Όρους Αιγάλεω βρίσκεται ένα από τα πιο αγαπημένα μου μέρη σε αυτήν την πόλη. Στο πάρκο Νεολαίας του Δήμου Χαϊδαρίου, που αρκετά συχνά πηγαίνω για να περπατήσω και να χαλαρώσω στις πλαγιές του βουνού. Χθες το απόγευμα μετά τη δουλειά πήγα καπάκι εκεί. Η ώρα ήταν 7 παρά και το φως ακόμα έλουζε τη πλάση, χωρίς όμως να πυρακτώνει το χώμα. Έκατσα στο πλάτωμα που βλέπετε σε στάση διαλογισμού και έκλεισα τα μάτια. Η ένταση της ημέρας βγήκε σε χοντρά δάκρυα και κοφτές αναπνοές. Προσπάθησα να αναπνεύσω διαφραγματικά και όλο και περισσότερο χανόμουν στο μέσα μου. Σε λίγο ξάπλωσα κιόλας και άνοιξα τα χέρια μου να εισπνέω καλύτερα. Προσπάθησα να φωνάξω, να εκτονώσω το συναίσθημα. Βγήκαν πολλά μικρά και ένα μεγαλύτερο "Φύγεεεεεεε" που λίγο έλειψε να με αφήσει λυπόθυμη αλλά επειδή ήμουν μόνη μου εκεί, αντιρρήθηκα να το αφήσω να εξελιχθεί σε πραγματική απώλεια αισθήσεων.

Λίγη ώρα αργότερα συνήλθα και περπάτησα τριγύρω τραβώντας και τις φωτογραφίες που βλέπετε με το κινητό μου. Η Αθήνα στο βάθος ήταν ακόμα φωτισμένη από τον απογευματινό ήλιο και φαινόταν μαγευτική από αυτή τη μεριά του βουνού. Όταν ερχόμαστε με την Άρτεμη εδώ κάνουμε τη βόλτα μας τριγύρω και μετά ξεκουραζόμαστε στο πλάτωμα πριν ξανακατεβούμε στην είσοδο. Τώρα το πλάτωμα ήταν το απάγγειό μου μπας και καταφέρω να εκφράσω αυτό που με έπνιγε. Έφυγα καβάλα στο μηχανάκι μου, τον Αστραπόγιαννο κατά πως το αποκαλώ λόγω design. Το βουνό αυτή τη φορά με δέκτηκε με τη μεγαλοσύνη και την απεραντότητά του. Εγώ απλά δεν μπόρεσα να του εμπιστευθώ το άφημά μου... Μ.