Ποιό κορμί σε ταξιδεύει

Ερμηνευτής: Αντώνης Ρεμος
Δίσκος: Πάλι απ' την αρχή (1999)



Εγώ εδώ και εσύ αλλού το ξημερώνουμε

Πέντε μερόνυχτα η καρδιά μου περιμένει

Δε βρήκες λόγια να μου πεις ότι τελειώνουμε

Και έχω χαθεί εκεί που τ' όνειρο πεθαίνει



Εγώ εδώ και εσύ αλλού το ξημερώνουμε

Μα στην καρδιά μου τη μορφή σου θα κρατάω

Σώμα με σώμα με τον πόνο θ' ανταμώνουμε

Και εγώ ο τρελός που τόσο ακόμα σ' αγαπάω




Ποιο κορμί σε ταξιδεύει κι η καρδιά μου δραπετεύει

Σα σκιά μες στη σκιά σου αλητεύει

Μέσα στου μυαλού τη ζάλη δε συγκρίνεσαι με άλλη

Έλα για λίγο να σε δω και φεύγεις πάλι

Έλα για λίγο να σε δω και φεύγεις πάλι



Δεν ξέρω πια αν είν' αλήθεια ή παραίσθηση

Όμως αυτή η ερημιά μ' έχει διαλύσει

Δεν το πιστεύω ειλικρινά δεν έχω αίσθηση

Πως τόσο απλά χωρίς ζημιά βρήκες τη λύση



Ποιο κορμί σε ταξιδεύει κι η καρδιά μου δραπετεύει

Σα σκιά μες στη σκιά σου αλητεύει

Μέσα στου μυαλού τη ζάλη δε συγκρίνεσαι με άλλη

Έλα για λίγο να σε δώ και φεύγεις πάλι

Έλα για λίγο να σε δώ και φεύγεις πάλι

--------------------

«Poor is the man whose pleasures depend on the permission of another»

«Έχουμε 40.000.000 αιτίες να αποτύχουμε, αλλά ούτε μια δικαιολογία»

Some angel food...

O Αγγελος έσκυψε πάνω μου και ψιθύρισε...

- Μην κλαίς κορίτσι μου και μη λυπάσαι. Κανείς δεν έπαιξε μαζί σου, κανείς δεν σε απάτησε, κανείς δεν σε εξαπάτησε... Αυτός που αγαπάς, είναι ο ίδιος μ'αυτόν που αγάπησες, μ'αυτόν που θα αγαπήσεις. Τους βλέπεις σαν τρεις διαφορετικούς ανθρώπους αλλά δεν είναι, ποτέ δεν ήταν. Δεν έχει σημασία αν αυτό που εσύ ονομάζεις αγάπη δεν είναι ερωτική. Δεν έχει σημασία που ανοίγεις την καρδιά σου, όπως εγώ τα φτερά μου, για να αγκαλιάσεις το Σύμπαν.. Σημασία έχει το Παιχνίδι, αυτό να χαίρεσαι και να ακολουθείς, κι όπου σε βγάλει...

Ο Αγγελος με ακούμπησε στον ώμο...

- Μη γελάς κορίτσι μου και μην χαίρεσαι... Δεν είναι όλα Παιχνίδι... Δεν είναι όλα απλά στη ζωή. Οι άνθρωποι είναι περίπλοκοι μερικές φορές και δολοπλόκοι... Κανείς δεν σε αγάπησε, ούτε αυτός ούτε ο προηγούμενος, ούτε ο επόμενος... Γιατί δεν υπάρχουν. Κολυμπάνε όλοι στην τεράστια σούπα του Κόσμου χωρίς καμμία συνείδηση... Σταμάτα να κυνηγάς τους ορίζοντες, μην ανοίγεις την καρδιά σου, όπως εγώ τα φτερά μου, η αγάπη δεν είναι παρά ερωτική..

O Αγγελος σώπασε...

κούνησε αργά τις φτερούγες του, τα πούπουλα ανατρίχιασαν, κάποια απ' αυτά έπεσαν γύρω μου... γύρισα να δω, και δεν μπορούσα να πετάξω...

"Τί έχεις"

Με αφορμή το αντίστοιχο ποστ της αγαπημένης Ραφινάτας σκεφτόμουν..

Μήπως είναι καλύτερα να σκεφτόμαστε "τί δεν έχουμε" από πλευράς ψυχικού "υλικού" μιλάω, κι όχι "τί έχουμε";;
Τί είναι αυτό που μας λείπει και είμαστε, συχνά πυκνά αν όχι συνεχώς, σε κακή διάθεση;

Εγώ λοιπόν..
.. δεν έχω τόσες χαρούμενες στιγμές όσες θέλω..δεν έχω τόσες δημιουργικές στιγμές που θέλω..δεν ελέγχω τόσες καταστάσεις που θέλω..δεν προσπαθώ τόσο όσο θέλω για να δίνω περισσότερο βάρος στη θετική πλευρά των καταστάσεων..δεν έχω τόση αυτοπεποίθηση όση θέλω..
..'εχω όμως ένα σκορπισμένο εγώ σε κομμάτια παζλ που προσπαθώ να συνθέσω..κι 'εχω και τη διάθεση να το κάνω και την υπομονή..θα το παλέψω λοιπόν για μένα και για όσους αγαπάνε εμένα ό,τι κι αν είμαι..
..αυτό τον καιρό θυμάμαι πολύ συχνά μια κουβέντα του Αϊνστάιν που έλεγε"ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΔΥΟ ΤΡΟΠΟΙ ΝΑ ΖΗΣΕΙΣ ΤΗ ΖΩΗ ΣΟΥ.Ο ΕΝΑΣ ΕΙΝΑΙ ΛΕΣ ΚΑΙ ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΘΑΥΜΑ.Ο ΑΛΛΟΣ ΕΙΝΑΙ ΛΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΘΑΥΜΑ!" και προσπαθώ να την κάνω καθημερινότητα μου..

Ραφινάτα σ' ευχαριστώ που μου θύμισες αυτά που δεν θέλω να ξεχνάω..:-*

Edgar Degas' Little Dancer

μια νεαρη μαθητρια χορου η Marie van Goethem ,εγινε το μοντελο του Edgar Degas και εμεινε στην ιστορια οχι για το ταλεντο της στο μπαλετο ,αλλα για ενα απο τα πιο αγαπημενα και διασημα γλυπτα παρολο που οι πρωτες κριτικες για το εργο ηταν κακες,

απο τοτε ταξιδευει στον κοσμο,φιλοξενειται σε μουσεια και καταφερνει να χορευει ακομη ακινητη...

ειναι μαγευτικη...

καλο καλοκαιρι και σε κεινη λοιπον...

Η σκέψη της ημέρας

photo: The buddha and the pigeon. Asakusa, Tokyo, Japon, 2002-01

"There are two mistakes one can make along the road to truth -- not going all the way, and not starting."

- Buddha

Κάνεις σαν γυναικούλα..

Παθαίνω υστερία... ακριβώς εκείνη την στιγμή που ο άλλος απέναντι μου ξεστομίζει αυτή την φράση κλισέ "μα έχεις τρελλαθεί?"
Που το μοναδικό του επιχείρημα απέναντι στην δική μου προσωπικότητα και ιδιοσυγκρασία είναι μόνο αυτή η ύπουλη φράση... Που δεν βρίσκει άλλο τρόπο να με κάνει να συμφωνήσω με την δική του οπτική των πραγμάτων παρά μόνο με την απειλή του διαχωρισμού/απομόνωσης από τον κόσμο των "λογικών"... Οταν αυτομάτως με καλεί να πάρω θέση στο περίφημο "εμείς ή οι άλλοι"...

εκεί ναι, παθαίνω υστερία.. τρελλαίνομαι.. γίνομαι μαινάδα και είμαι ικανή για τα πιο απίστευτα πράγματα... ακριβώς την στιγμή που αυτός, ο "φίλος", "σύντροφος", "συγγενής" καταπατάει τα όρια της μοναδικότητας της προσωπικότητας μου και προσπαθεί να με εξομοιώσει με όλους τους υπόλοιπους...

κι όταν μετά παίρνει εκείνο το μειλίχιο και αυτάρεσκο ύφος του "λογικού" λέγοντας "μα εγώ για το καλό σου το λέω..." τότε είμαι ικανή ακόμα και να αυτοκαταστραφώ... με συνοπτικές διαδικασίες μάλιστα..

ναι, παθαίνω υστερία, πρώτου μεγέθους και μεγάλου βεληνεκούς...

γιατί τα ασήμαντα δικά μου, αυτά τα μικρά που τόσο σνομπάρει ο άλλος απέναντι μου, για μένα είναι σημαντικά.. είναι κομμάτι του εαυτού μου και δεν θα του τα παραδώσω μόνο για να μη νιώθει μοναξιά μέσα στην ανικανότητα του, για να κόψει και την δική μου ουρά επειδή είναι κομμένη η δική του...

γιατί αυτή η υστερία που αυτός τόσο χλευάζει, αυτός ο τόσο ψύχραιμος και συγκροτημένος "δικός μου" άνθρωπος είναι ο τρόπος μου να παραμένω ζωντανή και μοναδική... κι αυτός να παραμένει μέσα στην λογική του ένα με όλους τους άλλους...

τους ξένους...

Ολα θα πάνε καλά...

Δεν θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που άκουσα κάποιον να μου λέει "μη σε νοιάζει, όλα θα πάνε καλά"... Πρέπει να ήταν μάλλον όταν ήμουν πολύ μικρή.. Θα είχα πέσει ίσως και θα είχα χτυπήσει τα γόνατα μου και θα έκλαιγα γιατί πονούσα, ή ίσως γιατί απλά έπεσα...

Μετά, δεν νομίζω ότι το ξανάκουσα ποτέ... Υπήρχε πάντα γύρω μου η αντίληψη πως αυτό είναι κάτι που το λέμε μόνο όταν πράγματι μπορούμε να διασφαλίσουμε την έκβαση των πραγμάτων... Και δεν ξέρω ποια πραγματικότητα έχει τελικά μεγαλύτερη σημασία.. η εσωτερική ή η εξωτερική... Αν δηλαδή, έχει σημασία πόσο ασφαλής είναι η διαβεβαίωση του "όλα θα πάνε καλά" ή το πόσο ασφαλείς θα νιώσουμε όταν κάποιος απλά το πει...

Αυτό που μας διαχωρίζει από τους ψυχασθενείς είναι ότι όταν κάποιος μας καθησυχάσει την στιγμή που το έχουμε ανάγκη, γνωρίζουμε πως αυτό δεν είναι ντε και καλά έτσι, αλλά πως απλά κάποιος στέκεται δίπλα μας εκείνη την ώρα... Πως για εκείνα τα λίγα δευτερόλεπτα που κρατάει αυτή η φράση, μπορούμε να πάρουμε μια ανάσα, να γεμίσουμε τα πνευμόνια μας οξυγόνο για να συνεχίσουμε το τρέξιμο..

Θα μου πείτε εσύ το κάνεις? Αγκαλιάζεις τον άλλο, να του πεις "όλα θα πάνε καλά" ?
νομίζω πως ναι.. αλλά όλο και σπανιότερα πια.. κι εξάλλου, βαρέθηκα να πρέπεινα "αξίζω" έναν καλό λόγο μόνο μέσα από την διαδικασία της ανταλλαγής.. Αν δεν το πω εγώ δηλαδή, ο άλλος έχει κάθε δικαιολογία να μην το κάνει? Αυτό ψάχνουμε? Δικαιολογίες?

τελικά η πιο σοφή φράση που άκουσα τελευταία ήταν στο V for Vendetta :
"κάθε φορά που άλλαξε ο κόσμος (μου) ήταν προς το χειρότερο"...

ενημέρωση

Ο solaris μου ζήτησε, πολύ ευγενικά, να μην τον θεωρώ πλέον "συγγράφοντα" στους "Ανώνυμους Μελαγχολικούς". Σεβόμενη την επιθυμία του, αυτό και έπραξα, χωρίς να ζητήσω φυσικά εξηγήσεις. Ελπίζω να μην προηγήθηκαν παρεξηγήσεις... Αυτό δεν θα το ήθελα σ' αυτόν το χώρο. Με στενοχώρησε, κι οφείλω να το πω, το γεγονός ότι έσβησε τα κείμενα που είχε γράψει :(
Καλή καρδιά, και καλή συνέχεια σε όσους θέλουν να γράφουν κάτι εδώ.
Μαρία.

Ποσειδών

Μόλις είδα την ταινία Ποσειδών. Η συγκεκριμένη είναι κάτι περισσότερο από μια ταινία της σειράς γιατί προσωπικά με έκανε να νιώσω και να καταλάβω κάποια πράγματα. Η αλληγορία του πλοίου που βυθίζεται και των ανθρώπων που παλεύουν να σώσουν το τομάρι τους με κάθε τρόπο αντικατοπτρίζει την ψυχική μου διάθεση αυτή την περίοδο. Τα καράβια μου βουλιάξανε, ότι προσπάθησα στον φοιτητικό συνδικαλισμό, δύο χρόνια τώρα κατέρρευσε μονομιάς μέσα σε μια βδομάδα. Λόγια του αέρα. Σχέσεις που ποτέ δεν έγιναν γιατί πάντα κάποιος από τους δυο φοβόταν ή το έβαζε στα πόδια. Τηλέφωνα στον βρόντο. Φιλίες που τελικά αποδείχτηκαν χειρότερες και από αυτές των λύκων επειδή δεν έγινε η σωστή εκτίμηση του απέναντι από την αρχή. Άχρηστες χειραψίες. Μαθήματα που δεν κατάφερα μέχρι τώρα να περάσω γιατί ο καθηγητής ήταν στραβόξυλο και κομπλεξικός. Τζάμπα διάβασμα.

Όμως είμαι ακόμα εδώ και αυτό το καλοκαίρι. Το λιωμένο μου παγωτό κολλάει στο χέρι και εγώ προσπαθώ να βρω την άκρη. Το παλεύω, θα συνεχίσω με όλες μου τις δυνάμεις μέχρι να ξεπεράσω τα προβλήματα που εμφανίζονται σαν τεράστια κύματα στον ορίζοντα της ζωής μου. Μπορεί να μην είμαι ο Curt Russel αλλά έχω και εγώ αξία. Κάποτε πάλεψα και τα κατάφερα. Θα το ξανακάνω και όταν το πετύχω αφού ευχαριστήσω πρώτα-πρώτα τον εαυτό μου που δεν έπεσε στην παγίδα του τσιγάρου, θα κάνω το ίδιο και για τους ανθρώπους που μου συμπαραστέκονται σήμερα σ' αυτή την πορεία.

Τρρρίχες φίλε μου, τρρρρίχες!

Γιατί μόνο έτσι σωζόμαστε....

το οποιοδήποτε λάθος κάνουμε ως άνθρωποι να ασχοληθούμε με αυτά που ονομάζουμε βλακωδώς "ουσιώδη" αποβαίνει καταστροφικό...

σε κάνει να αναρωτιέσαι δηλαδή... με αυτό τον άνθρωπο κάποτε μοιραζόμουν τα πάντα, τις σκέψεις μου, τις αδυναμίες μου, τα πάθη μου, ακόμη και την βαρεμάρα μου... Κι όμως ξαφνικά, μόνο αν μιλάμε για "τρίχες" υπάρχει περίπτωση να μην αρπαχτούμε...

μόνο αν η θεματολογία μας περιοριστεί στα "ανώδυνα" σταυρώνουμε δύο κουβέντες, κι αυτές με το ζόρι...

γιατί κάπου, σε κάποιο σημείο αδιόρατο η προ-θέση άλλαξε... είμαι εγώ απέναντι σου, ό,τι κι αν πεις δεν το ακούω, δεν το καταλαβαίνω, δεν το συμμερίζομαι... εγώ δεν έχω πια για σένα συναισθήματα, κρίνονται όλα μόνο πάνω σε επιχειρήματα... τα οποία έτσι κι αλλιώς δεν εξυπηρετούν και σε τίποτα... εσύ θα κάνεις αυτό που θέλεις, εγώ θα κάνω αυτό που θέλω, κανείς μας δεν κάνει αυτό που θέλει..

έτσι που λες Μαρία μου... τρέχουμε οι γυναίκες στα κομμωτήρια, γιατί όλα κατέληξαν να είναι "τρίχες"....

κατσαρές...

(υπάρχει και άλλη λέξη γι'αυτό αλλά η ανατροφή μου δεν μου επιτρέπει να την πω)


σε πολύ απογοήτευση mode

καλημέρα σας

ΔΙΑΣΧΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΑΧΕΡΟΝΤΑ...

Gérard de Nerval, 1808-1855

El desdichado

Είμαι ο Σκοτεινός, -ο Χήρος, -ο Πικρός
Ο Πρίγκηπας της Θλίψης στo γκρεμισμένo κάστρo
Πέθανε το μονάκριβο Αστέρι μου - κι ο Μαύρος τώρα ήλιος, ο Μελαγχολικός
Βαραίνει το λαούτο μου που έφεγγε σαν Άστρo

Στη νύχτα αυτή του Τάφου μου, εσύ, παρηγοριά μου,
ξανάφερέ μου το Παυσίλυπο, τη θάλασσα του Νότου
το Άνθος που μού γλύκαινε την θλιβερή καρδιά μου,
την πέργκολα που σμίγανε Κλήμα κι ανθός του Ρόδου

Να Είμαι Έρωτας, ή Φοίβος ; … Προδότης ή Εκδικητής ;
Απ΄το φιλί της Ρήγισσας στο μέτωπό μου σημαδεύτηκα
Μές στη σπηλιά που η Σειρήνα κολυμπά την ονειρεύτηκα

Και διέσχισα δύο φορές τον Αχέροντα νικητής
Πάλλοντας της λύρας του Ορφέα τις χορδές
Στους στεναγμούς της Αγίας, και στης Μάγισσας τις κραυγές!

Gerard De Nerval, 1854
Μετάφραση Μαύρος Γάτος
Με την επιφύλαξη κάθε δικαιώματος για την μετάφραση

Μιλάτε Ελληνικά?

Η ελληνική γλώσσα έχει ρήματα, σε ενεργητική και παθητική φωνή...

Αντικείμενα, υποκείμενα, προθέσεις, επιθετικούς και επιρρηματικούς προσδιορισμούς... Είναι μια τόσο πλούσια γλώσσα. Τόσο σε νοήματα όσο και στην χρήση της...

Τότε γιατί δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε? Γιατί αυτή η γλώσσα μας απομακρύνει? Γιατί εγώ λέω κάτι, εσύ διαβάζεις κάτι άλλο, απαντάς ένα τρίτο κι εγώ καταλαβαίνω πάλι κάτι διαφορετικό? Ποια πρόθεση μπήκε ανάμεσα μας και έκανε την διαδρομή αυτής της λέξης τόσο δύσκολη?

Γιατί όλοι οι προσδιορισμοί έγιναν πια επιθετικοί?

που πήγε ο πληθυντικός του Εμείς και υπάρχει μόνο το Εγώ και το Εσύ?

και τα θαυμαστικά γιατί δεν σημαίνουν πια θαυμασμό αλλά ένταση?

Επιτέλους, ας κυλιστούμε στα χορτάρια!

Την περασμένη βδομάδα ήρθε μια κυρία στο εργαστήριό μου και ζήτησε να δώσω ένα έργο μου για δημοσίεψη σε μια ατζέντα του 2007. Ε, πλησιάζει το 2007, Κυριακή κοντή γιορτή που λένε...

Ανοιξιάτικο λιβάδι, ακρυλικό σε καμβά, 50Χ35 εκ

Ο υπολογιστής μου όμως είχε πρόβλημα και δε μπορούσα να αντιγράψω σε δισκέτα. Σήμερα, έπιτέλους τα κατάφερα! Ετσι, το στέλνω και εδώ το εργάκι να μου πείτε κι εσείς αν διάλεξα το σωστό. Εμένα μου αρέσει επειδή νομίζω ότι έχω πετύχει την αίσθηση που δίνει ένα λιβάδι υγρό από την ανοιξιάτικη πάχνη...

Καιρός να γράψω κάτι τι...

Περί μελαγχολίας φυσικά. Κάτι προσπαθώ να βρω που να ανακουφίσει νέους ανθρώπους που περνούν δύσκολες φάσεις στη ζωή τους. Αναρωτιέμαι... με το να γράφω «και'γώ τα πέρασα αυτά» είναι δυνατό να ανακουφιστεί κάποιος;

Ισως να έπρεπε να γράφω ιστορίες ζωής, ανέβασα κιόλας μερικά δείγματα στα "paraponasas stonOHE" αλλά μάλλον χρειάζεται να το κάνω και εδώ:

Θα γράψω λοιπόν για το λεκέ. Αυτόν που απλώνεται και ζητά να κυριέψει το μυαλό και να (εξ)αφανίσει τη λογική σκέψη. Χύνεται μέσα μας και απλώνεται και καταλαμβάνει όσο χώρο μπορεί περισσότερο, κι όσο παραδινόμαστε στο νοσηρό συναίσθημα, τόσο αυτός απλώνεται περισσότερο και σκοτεινιάζει τη σκέψη μας.

Ο λεκές αυτός εμφανίζεται μόλις του δώσουμε τη πρέπουσα σημασία, αυτή τη σημασία δηλαδή που ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ να του δίνουμε, και θα μπορούσε να καταπιεί ολόκληρη την ύπαρξή μας αν δεν έχουμε αναπτύξει αντιστάσεις.

Τι είδους αντιστάσεις; Πρώτη πρώτη είναι η ανάπτυξη και καλλιέργεια της αυτοεκτίμησης, μετά η αντίσταση στο φόβο. Προσθέστε φίλοι μου ό,τι νομίζετε πως είναι καλό για την αντιμετώπιση του φριχτού αυτού λεκέ. Του λεκέ που ονομάζεται κατάθλιψη, εννοώ.

Επισκέπτομαι ένα μπλογκ όπου ένα νέο αγόρι, όμορφο και λαμπερό, έχει πέσει στη λακκούβα παρέα με το λεκέ αυτό και δε βρίσκω τρόπο να το βοηθήσω. Σκέφτομαι καμιά φορά ότι μπορεί αυτή η δηλωμένη θλίψη να οφείλεται σε μια σφοδρή επιθυμία επικοινωνίας ή ακόμα και ένα ναρκισσισμό, να ασχολούνται μαζί του δηλαδή... αλλά...

Αλλά αν δεν είναι έτσι τα πράγματα; Αν αυτό το αγόρι κινδυνεύει πραγματικά;

.

Απέραντο Γαλάζιο...

Γαλάζιο το χρώμα των ματιών σου, γαλάζιο,
απέραντο όπως ο ουρανός και η θάλασσα μαζί,
γαλάζιο...

(c) Μαριαλένα, 05/06/2006

Μέχρι τα σαράντα..

"Όσο ζει ο άνθρωπος, κοίτα, παρατήρησε

μέχρι τα σαράντα του, κι ύστερα μπατίρισε.."
Διότι και καθότι αγαπητοί μου φίλοι αναγνώστες (πήρα και το μικρόφωνο) η ποιότητα ζωής μας αλλάζει γμτ μπελά μου μετά τα σαράντα! :-( Ωχ η μέση μου, ωχ τα πόδια μου, ωχ πού να πάμε τώρα βαριέμαι, είμαι κουράσμενη.. διάθεση κάτσε καλά δηλαδής..:-(
Αν υποθέσουμε οτι ο μέσος όρος ζωής είναι 70-75 τότε τι μας έμεινε εμάς τους άνω των σαράντα;; Καμμιά τρανταριά χρονάκια με υγεία σε φθίνουσα μορφή, με διάθεση σε κατιούσα και μόνο με φαντασιώση στην ανιούσα! :-)
Γι' αυτό..
"..Μες στον ψεύτικο ντουνιά

παίξτε μου διπλοπενιά,

παίξτε μου διπλοπενιά

και ο μήνας έχει εννιά.." :-)

(Καλά όλα αυτά αλλά για να με υπολογίσω να μην ξεχνιέμαι...75 μείον 43 ίσον 32 χρονάκια μου απομένουν ..:-) ) Αντε και καλά να 'μαστε όλοι οι συνομήλικοι!