Ποσειδών

Μόλις είδα την ταινία Ποσειδών. Η συγκεκριμένη είναι κάτι περισσότερο από μια ταινία της σειράς γιατί προσωπικά με έκανε να νιώσω και να καταλάβω κάποια πράγματα. Η αλληγορία του πλοίου που βυθίζεται και των ανθρώπων που παλεύουν να σώσουν το τομάρι τους με κάθε τρόπο αντικατοπτρίζει την ψυχική μου διάθεση αυτή την περίοδο. Τα καράβια μου βουλιάξανε, ότι προσπάθησα στον φοιτητικό συνδικαλισμό, δύο χρόνια τώρα κατέρρευσε μονομιάς μέσα σε μια βδομάδα. Λόγια του αέρα. Σχέσεις που ποτέ δεν έγιναν γιατί πάντα κάποιος από τους δυο φοβόταν ή το έβαζε στα πόδια. Τηλέφωνα στον βρόντο. Φιλίες που τελικά αποδείχτηκαν χειρότερες και από αυτές των λύκων επειδή δεν έγινε η σωστή εκτίμηση του απέναντι από την αρχή. Άχρηστες χειραψίες. Μαθήματα που δεν κατάφερα μέχρι τώρα να περάσω γιατί ο καθηγητής ήταν στραβόξυλο και κομπλεξικός. Τζάμπα διάβασμα.

Όμως είμαι ακόμα εδώ και αυτό το καλοκαίρι. Το λιωμένο μου παγωτό κολλάει στο χέρι και εγώ προσπαθώ να βρω την άκρη. Το παλεύω, θα συνεχίσω με όλες μου τις δυνάμεις μέχρι να ξεπεράσω τα προβλήματα που εμφανίζονται σαν τεράστια κύματα στον ορίζοντα της ζωής μου. Μπορεί να μην είμαι ο Curt Russel αλλά έχω και εγώ αξία. Κάποτε πάλεψα και τα κατάφερα. Θα το ξανακάνω και όταν το πετύχω αφού ευχαριστήσω πρώτα-πρώτα τον εαυτό μου που δεν έπεσε στην παγίδα του τσιγάρου, θα κάνω το ίδιο και για τους ανθρώπους που μου συμπαραστέκονται σήμερα σ' αυτή την πορεία.