Ολα θα πάνε καλά...

Δεν θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που άκουσα κάποιον να μου λέει "μη σε νοιάζει, όλα θα πάνε καλά"... Πρέπει να ήταν μάλλον όταν ήμουν πολύ μικρή.. Θα είχα πέσει ίσως και θα είχα χτυπήσει τα γόνατα μου και θα έκλαιγα γιατί πονούσα, ή ίσως γιατί απλά έπεσα...

Μετά, δεν νομίζω ότι το ξανάκουσα ποτέ... Υπήρχε πάντα γύρω μου η αντίληψη πως αυτό είναι κάτι που το λέμε μόνο όταν πράγματι μπορούμε να διασφαλίσουμε την έκβαση των πραγμάτων... Και δεν ξέρω ποια πραγματικότητα έχει τελικά μεγαλύτερη σημασία.. η εσωτερική ή η εξωτερική... Αν δηλαδή, έχει σημασία πόσο ασφαλής είναι η διαβεβαίωση του "όλα θα πάνε καλά" ή το πόσο ασφαλείς θα νιώσουμε όταν κάποιος απλά το πει...

Αυτό που μας διαχωρίζει από τους ψυχασθενείς είναι ότι όταν κάποιος μας καθησυχάσει την στιγμή που το έχουμε ανάγκη, γνωρίζουμε πως αυτό δεν είναι ντε και καλά έτσι, αλλά πως απλά κάποιος στέκεται δίπλα μας εκείνη την ώρα... Πως για εκείνα τα λίγα δευτερόλεπτα που κρατάει αυτή η φράση, μπορούμε να πάρουμε μια ανάσα, να γεμίσουμε τα πνευμόνια μας οξυγόνο για να συνεχίσουμε το τρέξιμο..

Θα μου πείτε εσύ το κάνεις? Αγκαλιάζεις τον άλλο, να του πεις "όλα θα πάνε καλά" ?
νομίζω πως ναι.. αλλά όλο και σπανιότερα πια.. κι εξάλλου, βαρέθηκα να πρέπεινα "αξίζω" έναν καλό λόγο μόνο μέσα από την διαδικασία της ανταλλαγής.. Αν δεν το πω εγώ δηλαδή, ο άλλος έχει κάθε δικαιολογία να μην το κάνει? Αυτό ψάχνουμε? Δικαιολογίες?

τελικά η πιο σοφή φράση που άκουσα τελευταία ήταν στο V for Vendetta :
"κάθε φορά που άλλαξε ο κόσμος (μου) ήταν προς το χειρότερο"...