Φίδι

1.8.2006: Ήρθε ο φιδάς και το έπιασε (σε 3sec!!!). Ήταν σαπίτης, αν σε τσιμπήσει, παθαίνεις σηψαιμία/γάγγραινα και σου κόβουν πόδι η χέρι...

---

Σήμερα το πρωί είδα ένα φίδι. Όχι στον ύπνο μου, στον ξύπνιο μου, κανονικά. Μια φορά στην κουζίνα για καφέ. Δεύτερη φορά στην κουζίνα για καφέ και μια καμμένη φρυγανιά. Τρίτη φορά στην κουζίνα για να βάλω τα αθλητικά και να φύγω εκτός και να! σου το φιδάκι...

Κοτζαμάν γαϊδούρι 22 χρονών φοβήθηκα. Πήδηξα πάνω στην καρέκλα και άρχισα να τσιρίζω σαν γυναικούλα. Μετά ηρέμησα. Φόρεσα και το άλλο παπούτσι και με βιαστικές κινήσεις έφυγα και έκλεισα πίσω μου την πόρτα της κουζίνας.

Πήρα τηλέφωνο τον πατέρα μου ο οποίος τηλεφώνησε στη μάνα μου και αυτή στην αδελφή μου και αυτή στη θεία μου. Μου την ψιλοέδωσε λίγο αυτή η κοινοποίηση αν και πρέπει να ομολογήσω ήθελα να μιλήσω πολύ με τη θεία μου την οποία έχω πολύ καιρό να δω. Όχι όμως με αυτή την αφορμή. Όταν με πήρε μου είπε "περαστικά σου" και νόμιζα οτι με ειρωνεύεται γιατί είχε παρουσιάσει ένα πρόβλημα υγείας και δεν την είχα πάρει τηλέφωνο. Μόλις όμως είπα "έλα θεία, περαστικά, τι έγινε; μου είπε κάτι η μάνα μου αλλά..." γύρισε και με ευθυμία είπε "έ καλά αυτό, σ' εσένα περαστικά, με το φίδι". Ψιλοέμεινα μαλάκας γιατί όντως την έχω ξεχάσει τη θεία μου. Για τους 2 άλλους αδελφούς της μάνας μου ούτε κουβέντα. Εκείνους μόνο σε κάτι γιορτές και πανηγύρια τους βλέπω.

Τώρα που πήγε 12 το βράδυ συνειδητοποιώ οτι σήμερα ένα κακό φίδι έκανε ένα καλό. Μίλησα με τη θεία μου. Ο πατέρας μου έχει μαλώσει με τα ξαδέλφια μου και έτσι οι επισκέψεις στο χωριό δεν είναι τόσο ευχάριστες και συχνές όσο στο παρελθόν. Ποτέ όμως δε θα περίμενα ότι ο διαβολικός όφις θα γινόταν αιτία επαφής...

...τελικά ίσως να είναι πολύ φιλοσοφημένος ο στίχος:

"Στο άπειρο του πόθου μου το φίδι"

Μελαγχόλησα να πάρει.

Σε δίχτυ κατακίτρινο, πιάσαν το καλοκαίρι...

...κι ένα ολόκληρο νησί, μπήκε σε δυο κοχύλια.
Μία γαλήνη θάλασσα τις νύχτες σου μιλάνε.
Κι όσα δεν μπόρεσες εσύ, εκείνα τα χωρέσαν.

Τις νύχτες ρίχνεις στα νερά, αυτά που οι άνθρωποι δεν θέλουν.
Χιλιάδες τα ναυάγια, από αγάπες μόνες.
Όστρακα γίνανε κι αυτές, στολίδια του βυθού.


(Ζωή αρμύρα. Όσο και να την ξεπλύνεις, η μυρωδιά της σου τρυπάει τα σωθηκά.
Και ναρκώνει το μυαλό με θάλασσες πλανεύτρες, για να τα βγάλεις πέρα τους χειμώνες.
Να έχεις να θυμάσαι).

Θυμάται κανείς;;.....

(το εξώφυλλο του δίσκου)

Ο δίσκος πρωτοκυκλοφόρησε το 1971 από την polygram.
Τον άκουσα για πρώτη φορά το '82 χάρη σ' ένα παλιό φίλο, εκεί σ' ένα χωριουδάκι κοντά στον Πολύγυρο που πηγαίναμε παρέα τρία-τεσσερα άτομα.. Τότε μου άρεσε, τώρα με μελαγχολεί..
Υπάρχει άραγε κανείς άλλος εδώ που να τον ξέρει;..
Ακούστε ένα τραγούδι από το δίσκο.

Στον τοίχο η μνήμη μου αφίσα, έβρεξε πάλι χθές αργά
Χιλιάδες ήχοι με φιγούρες, σχέδια, χρώματα πολλά.

Βγήκα για λίγο στο μπαλκόνι. Μεσ' στην πλατεία περπατάς..
Περνάς με κόκκινο και φεύγεις και σαν εικόνα με κοιτάς.

Ψάχνεις σε θάλασσες, στο σκοτάδι, απ΄το νερό να κρατηθείς..
Κοιτάς ξανά στο παρελθόν μια ιστορία να θυμηθείς.

Κάθε φορά μου λες τα ίδια,τα έμαθα σαν προσευχή.
Θέλεις ν' αλλάξω τη ζωή μου,λες πως δεν έχω προκοπή.

Βλέπεις τις νύχτες μου φαρμάκι και τα μαλλιά των κοριτσιών..
Μα η αλήθεια τριγυρίζει πάνω στις στέγες των σπιτιών.

Βρίσκεσαι μόλις στο ισόγειο, το ασανσέρ είναι κλειστό.
Γυρίζεις πίσω το ρολόι για να προλάβεις τον καιρό.

Στάσου και κοίταξε τον ήλιο. Βγάλε τα μαύρα σου γυαλιά.
Είναι νωρίς να σε θαμπώσει κι είναι το βράδυ μακριά.

Δεν ωφελεί να ξαναγράφεις ημερολόγια παιδικά,
τον άλλο μήνα θα σου στείλω κάποια παλιά σου ζωγραφιά.

Στον δρόμο παίρνω εφημερίδα, είναι η στάση μακριά.
Μιλάω σ' άγνωστα κορίτσια, καλησπερίζω μια γριά.

Γυρίζω άσκοπα και ψάχνω νέες ιδέες για να βρω,
μα το κενό είναι μεγάλο και δεν μου δίνεις τον καιρό.

Διαστημόπλοια με παίρνουν ακούω άλλη μουσική
ακούω 6 Σεπτεμβρίου ώρα 11 πρωινή..



Λοιπόν; ..Ποιός τραγουδάει και ποιός δίσκος είναι;; :-)

Αν αύριο βομβαρδίσουν τον Πειραιά...

Δεν ξέρω τι πρέπει να κάνω και πως να αντιδράσω. Υπάρχουν καταφύγια; Πρέπει να πάω στη δουλειά ή να τρέξω στο σούπερ μάρκετ; Θα μας στέλνουν κουβέρτες και φάρμακα; Θα έχουμε καθαρό νερό να πιούμε; Θα γίνουν διαδηλώσεις αντιπολεμικές στο Τόκυο και στο Βερολίνο; Θα συναντηθούν οι G8; Η Ευρώπη θα σφυρίζει αδιάφορα; Το CNN θα δείχνει το "κόκκινο λιμάνι" μας, πράσινο; Κι αν σκοτωθώ ως άμαχος πληθυσμός; Ας μάθαινα τι σημαίνει πόλεμος. Κι αν σκοτωθεί η μικρή τετράχρονη που λατρεύω; Θα οργιστώ και θα μάθω να πολεμάω.
Όπως.

ΜΟΝΟΣ ΣΤΗΝ ΕΡΗΜΗ ΠΟΛΗ, ΣΑΒΒΑΤΟ ΒΡΑΔΥ ΚΙ ΙΟΥΛΗΣ

ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ ΜΕΓΑ ΚΑΚΟ (6Mb mp3)

Του έρωτα μέγα κακό
σπαράζεις τους ανθρώπους
Με ματωμένους κόπους
αυτοί που αγάπησαν ξεχνούν
Με ματωμένους κόπους
αυτοί που αγάπησαν πενθούν
για όλη τους τη ζωή.

Α Δέσποινά μου παρακαλώ
το βέλος σου που είναι χρυσό
- λυπήσου με, και ποτέ μη
μού σημαδέψει την ψυχή
Με τη βαμμένη την αιχμή
στον πόθο βαφτισμένη

Ας είναι ευλογημένη
η σωφροσύνη των θεών
- που με κρατεί, αυτόν που αγαπώ μην τον πληγώσω
Ω εσύ ξόρκι των ερώτων των κρυφών
από στάχτη παρθένων εραστών
φύλαγέ με, ποτέ έρωτα μη νοιώσω

Το ξέρω, μη μου το λες, σε είδα
δεν έχεις πόλη ούτε πατρίδα
- δεν έχεις φίλο για να γιάνει
στην δυστυχία σου να σκύψει με φροντίδα

Κι αν η Κατάρα πιάνει -
τέτοιο κακό να πάθει
όποιος στο πλάι μου μ’ αγάπη δεν εστάθη


Μήδεια , Ευριπίδης

Απόδοση στίχων : Γιώργος Χειμωνάς
Μελοποίηση : Σταμάτης Κραουνάκης
Ερμηνεία : Τάνια Τσανακλίδου

H βασίλισσα του σαρδάμ

Το πλέον πρόσφατό μου: Κρατσερός Κατούλης

Όταν βιάζομαι, είτε διαβάζω είτε μιλάω δεν υπάρχει περίπτωση να μην κάνω σαρδάμ. Εκεί δε που έχω δώσει τα καλύτερά μου είναι στα τραγούδια, π.χ.:

- Βρήκα στην Αμφιλοχία, τον Σταμούλη τον λοχία, παλιό μου συμπολεμιστή με το κεφάλι του στ' αυτί

- Μπροστά στην πύλη θα σταθώ, με τις κουβέρτες στο κεφάλι, κι αργοκουνώντας τη μασχάλη, θα χαιρετίσω το φρουρό

- Βγαίνεις νωρίς να πας στην εκκλησιά, σπαθί κι αστροπελέκι, χτυπάνε θεέ μου τα καμπαναριά, κι ο ήλιος πέρα βρέχει

- Καμαρούλα μιά σταλιά, δύο επί τρία, όχι και λατρεία, δίχως και μιλιά

Επί πλέον όταν είμαι ΚΑΙ ερωτευμένη, ζητάω ένα "κουστάκι ματίχες", "μιά σοκολάτα με πύραυλο", βλέπω και "Βέξα Αλεφιάδου"...

Δυσλεξία λέγεται αυτό; Ό,τι και να 'ναι μ' αρέσει :)

Nα μην με ψάξεις φως...

Που να κρύψω την γύμνια μου σαν κατεβαίνει το σκοτάδι τρέχοντας από τους λόφους;

Πες μου που να χωθώ να μην με βλέπεις και να μην με ακούς;

Σε ποιά λαγούμια να θάψω τα θέλω μου;

Και σε ποιές μαύρες τρύπες να βάλω την ψυχή μου να σωπάσει;

Στα αγρίμια μου, με τι χέρια να δώσω αγκαλιές και με τι στόμα εσέ να σου γλυκομιλήσω;

Πες μου μια λέξη και δεν θα σου ζητήσω άλλη αερικό.

Όλη τη νύχτα να με μαζεύω από πάνω σου μπορώ. Μικρά κομμάτια θραύσματα.
Αρκεί να ανασαίνεις.

Πες μου. Σε ποιά κορυφή βουνήσια να ανεβώ;
Θα περπατήσω στις χαράδρες και στα χωμάτινα τα μονοπάτια να την προσεγγίσω.

Πες μου, θες να πετάξω από κει; Nα γίνω αετός να σκίζω το γαλάζιο;

Να ανέβω μέχρι τον ηλιάτορα, να αφήσω να με κάψει;

Μονάχα πες ΕΣΥ πως θες και θα γενεί αμέσως.

Mην πεις πως ξέχασες μονάχα. Αυτό μόνο να μην μου ξεστομίσεις.


Photo : "we fix broken wings"

(Αφιερωμένο σε όλους όσους που...για να μπορώ να είμαι μερικές φορές εδώ)

Στο άπειρο του πόθου μου το φίδι...

για σένα δε με νοιάζει, εν κατακλείδι!


Οι στίχοι ανήκουν σε ένα πολύ νέο αγόρι, τους έγραψε πριν πατήσει τα δεκαοχτώ. Τους μελλοποίησα μετά από μικρές επεμβάσεις και μπορείτε να τους ακούσετε εδώ για 7 μέρες. Ο ρυθμός του τανγκό κρίθηκε απαραίτητος για να ελαφρύνει με το ρετρό στυλ το βάρος τους. Πέφτει κομματάκι βαρύς, όπως ακριβώς βαρείς είναι οι στίχοι αυτοί, γραμμένοι από έναν έφηβο που αδημονεί να πονέσει από έρωτα. Θα ταίριαζε να τραγουδηθεί από μια βαθειά αισθαντική φωνή σαν της αξέχαστης Κάκιας Μέντρη -ή μήπως μονάχα εγώ τη θυμάμαι;- αυτής της φοβερής τραγουδίστριας με την τραγανιστή φωνή που άκουγα στη δεκαετία του '50. Ελλείψει καλύτερης φωνής, αρκεστείτε στη δική μου!

Ο προσκυνητής (Bonus Track)

Τα βουνά περνάω
και τις θάλασσες περνώ
Κάποιον αγαπάω
Δυο ευχές κρατάω
και δυο τάματα κρατώ
Περπατώ και πάω

Κάποιος είπε πως η αγάπη
σ'ένα αστέρι κατοικεί
αύριο βράδυ θα'μαι εκεί
Κάποιος είπε πως ο έρωτας
για μια στιγμή κρατά
αύριο βράδυ θα'ναι αργά

Στα πουλιά μιλάω
και στα δέντρα τραγουδώ
Κάποιον αγαπάω
Κι οταν τραγουδάω
προσευχές παραμιλώ
περπατώ και πάω

Κάποιος είπε πως ο δρόμος
είναι η φλέβα της φωτιάς
ψυχή μου πάντα να κυλάς
Κάποιος είπε πως ταξίδι
είναι μόνο η προσευχή
καρδιά μου να'σαι ζωντανή
Κάποιος είπε πως η αγάπη
σ'ένα αστέρι κατοικεί
αύριο βράδυ θα'μαι εκεί
Κάποιος είπε πως ο έρωτας
για μια στιγμή κρατά
αύριο βράδυ θα'ναι αργά

ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΗΣ - ΑΛΚΙΝΟΟΣ ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ
CD: Οι περιπέτειες ενός προσκυνητή (2003)

Στίχοι από: music corner.gr

σ.σ. Σήμερα το βράδυ καταφεύγω στην αγαπημένη μου γωνιά των Ανωνύμων Μελαγχολικών, για να βρω καταφύγιο και να ανεβάσω ένα πολυαγαπημένο μου τραγούδι που άκουσα σήμερα καθώς περπατούσα ανάμεσα στο πλήθος στη πολύβουη πλατεία. Το σιγοψυθύριζα κι εγώ και με ακολούθησε μέχρι το σπίτι ή μάλλον στοίχειωσε μέσα στο μυαλό μου: "Κάποιος είπε πως ο έρωτας για μια στιγμή κρατά, αύριο βράδυ θα ναι αργά..."

Μου στειλες μήνυμα στο κινητό το απόγευμα. "Με σκέφτεσαι καθόλου?" και πανικοβλήθηκα. Και κρατούσα το κινητό στο χέρι σαν χαζή προσπαθώντας να βρω τις λέξεις να σου πω πως νιώθω σε αυτό που με ρώτησες. Και κατόρθωσα να γράψω ότι είσαι μια ευχάριστη έκπληξη στη ζωή μου κλπ κλπ αλλά αυτό που ήθελες ίσως να ακούσεις, δεν το άκουσες! Δεν μου απάντησες κάτι γιατί σε φρέναρα με την απάντησή μου. Τρέχεις με χίλια ενώ εγώ πάω με ταχύτητα χελώνας. Έχεις προχωρήσει ενώ εγώ είμαι ακόμα στην αρχή. Και αγχώνομαι και ξεπροβάλλουν αυτοί οι απαίσιοι φόβοι της προσέγγισης ξανά μέσα μου. "Με σκέφτεσαι?"... Τι θες να σου πω, χρόνο χρειάζομαι και αν είναι να ρθει θε να ρθει, αλλιώς θα προσπεράσει, αλλά να σε γνωρίσω πρώτα, να σε εμπιστευτώ για να ανοίξω και γω τη καρδιά μου!

Ξέρεις τι θέλω, θέλω να φύγω διακοπές και εγώ με μένα να αποκαταστήσω τις ισορροπίες μου. Βιώνω αυτό το ρημάδι το κενό που κατοικοεδρεύει στο στομάχι μου για να μου θυμίζει ότι ζω μια μεταβατική περίοδο. Ούτε πριν, ούτε όμως και μετά, είμαι ακριβώς στο ανάμεσα. Και ώρες ώρες αυτό το κενό, με ξεπερνά και ορίζει τη συμπεριφορά μου. Θέλω σαν τη σαύρα να αλλάξω δέρμα κάτω από τον καυτό ήλιο, κατάλαβες? Δεν μπορώ άλλες πιέσεις, όχι τώρα!

Και ο έρωτας, τι κάνεις με τον έρωτα? Δεν ξέρω να σου απαντήσω ειλικρινά. Δεν είναι ότι δεν θέλω, το αντίθετο μάλιστα, αλλά τώρα προτιμώ την σιωπή μου. Αυτή που θα με πάει παρακάτω και με κρατάει εντοπισμένη στα αγκαθάκια που χουν μπει στο δέρμα μου από παλιά. Θέλω μα πως θέλω να χτυπήσει κι η καρδιά χωρίς να παρεμβαίνει η λογική! Όχι τρελλά, αλλά τουλάχιστον αμοιβαία. Γίνεται? Αν γίνεται, είμαι μέσα, αλλιώς άστο καλύτερα, δεν...

(c) Μαριαλένα, 26/07/2006 (για όσα μπορώ να γράψω, μα δεν μπορώ ακόμα να πω)
Καλή ακρόαση!

αδια-φορία

Είναι συναίσθημα ο θυμός. Η αδιαφορία τι είναι; Μπορώ να τη νιώσω, να καταλάβω ότι μ' ακουμπάει, ότι έχει μπει στο μυαλό μου; Όχι. Είναι αθόρυβη. Και ύπουλη. Σβήνει μνήμες, παίρνει λέξεις, αδειάζει μάτια. Δεν επιτρέπει σπασμωδικές κινήσεις. Περιορίζει το αυθόρμητο, αποστρέφεται και το λογικό. Έχει εξουσία. Λόγο ύπαρξης έχει; Ποιος και γιατί την έφερε;

Shower of thoughts

Δεν φτάνει το νερό και το σαπούνι για να ξεπλύνει τον οργασμό απ' το σώμα σου... Δεν φτάνει η κατανόηση, η διάθεση να μοιραστείς κάτι, που ίσως δεν είχες, για να φτάσεις σ'αυτόν...

Θέλει σύννεφα να κυκλώνουν τον ουρανό της ψυχής σου, να τον βαραίνουν τόσο που ο οργασμός να 'ναι η καταιγίδα που θα την λυτρώσει... Θέλει αγριεμένες θάλασσες, και βυθούς που αναδεύονται από τα κύματα της σκέψης σου, για να ξεσπάσει το σώμα σου στα βράχια του άλλου...

Χρειάζεται να στηριχτείς σε ένα ψέμμα για να ζήσεις την αλήθεια του οργασμού, πρέπει να θυσιάσεις κάτι από την αξιοπιστία, την σοβαρότητα, το ίδιο σου το εγώ ... για να το ανακαλύψεις άλλη μια φορά..

Δεν φτάνουν όσα ήξερες για να ξεπλύνεις την θυσία από πάνω σου... πρέπει να ανοίξεις την συνείδηση σου σε όσα την έκανες δώρο... Να αφήσεις μια νέα πραγματικότητα να ξεχυθεί από μέσα σου, να παραμερίσει το νερό και το σαπούνι, το σφουγγάρι, να τρέξει μέσα από σιφόνια και σωλήνες και μες την νύχτα να φωτίζει τα ίδια σου τα σκοτάδια...

τι λείπει;

τι φταίει;

Ενα μέλος παραιτείται...

Rodia,
θα ηθελα σε παρακαλω να με διαγραψεις απο τους Ανωνυμους Μελαγχολικους εφοσον δυσκολευομαι τελευταια να δημιουργησω διαθεση για να γραψω εστω και στο δικο μου blog το βρισκω περιττο να συνεχιζω να ειμαι απλα ως ονομα εκει αφου δεν postαρω,
ελπιζω να μην με παρεξηγεις
σευχαριστω
dryada

---------------------------
Ελαβα αυτό το e-mail σήμερα και εύχομαι με όλη μου την καρδιά να μην έχει ανάγκη πια η φίλη μας τη συντροφιά μας, αλλά να περιπλανιέται χαρούμενη στα δάση -δρυάδα γαρ.

Σταματήστε τον κόσμο να κατέβω..

Το σημάδι του χρόνου που περνάει, γίνεται ορατό, όταν αρχίζεις να μην θυμάσαι πότε πήγες διακοπές τελευταία φορά... Οταν δεν θυμάσαι πότε ήσουν ευτυχισμένος τελευταία φορά, όταν η μνήμη σου αποτυγχάνει να εντοπίσει το σημείο που η ζωή είχε ορθή φορά...

Περιφερόμενη στις λέξεις που αφορούν διακοπές διαπίστωσα πως δεν αναγνωρίζω πια, ούτε την μοναξιά του να κάνεις διακοπές μόνος σου... Λες και κάποιος είχε κλέψει με τέχνη το νόημα της λέξης απ' τον εγκέφαλο μου, λες και όλα τα link από και προς αυτήν είχαν σβηστεί...

Σίγουρα πρέπει να πήγαινα κάποτε διακοπές... το μαρτυρούν φωτογραφίες, το μαρτυρούν αντικείμενα που μόνο έτσι θα μπορούσαν να έχουν χρησιμοποιηθεί... Το μαρτυρούν τόσοι άνθρωποι που ήρθαν μαζί ... Κι όμως... αυτός ο κύκλος ζωής που φέρνει την καθημερινότητα, τις διακοπές και επιστρέφει στην καθημερινότητα, έχει διαταραχθεί... Εχει γίνει μία ταλάντωση τόσο γρήγορη καθώς στέκομαι ακίνητη, που μοιάζει σαν να μην υπάρχει..

Αν έχω καταλάβει καλά από τις διηγήσεις των άλλων τι σημαίνει διακοπές, χρειάζομαι ένα διάλειμμα επειγόντως απ' αυτόν τον κόσμο...

Χρυσαλλίδα ή Προμηθέας Δεσμώτης?

Χωρίς να το καταλάβω καλά καλά, έφτασε ο καιρός των αποφάσεων για το τι θα κάνω στις διακοπές μου φέτος. Σκέψεις πολλές και διάθεση για να γίνουν πραγματικότητα κάποια όνειρα, τόσο μόνη όσο και με παρέα που θα θελα πολύ να ανταποκριθεί και να σμίξουμε με διάθεση να απολαύσουμε κάποιες μέρες ο ένας την συντροφιά του άλλου. Μακάρι!

Τρομερή λέξη "οι διακοπές", δεν τις προσμένω ως μάννα εξ ουρανού κατ' αρχήν, αλλά προσδοκώ να διοχετεύσω αρκετή από την ενέργειά μου για να ξεκουραστώ, να ξεαγχωθώ, να αφήσω για λίγο τους ρυθμούς της μεγαλούπολης πίσω μου. Δεν ξέρω γιατί, φέτος έχω αγχωθεί αρκετά με αυτό το ζήτημα, ενώ άλλες χρονιές το άφηνα όπως έρθει και δεν είχα παράπονο μετέπειτα. Λάθος οπτική από μέρους μου, το ξέρω, διαστρευλώνω την πραγματικότητα έτσι και βασανίζομαι άδικα τελικά.


(Ιδεατή και επιθυμητή εικόνα διακοπών για το 2006, αλλά το τζίνι κάνει απεργία διαρκείας και δεν ξέρω πότε θα λήξει, βλέπετε!)

Ίσως φταίει το γεγονός ότι κάπου στο βάθος φοβάμαι μην φάω την χλαπάτσα!
Άλλες φορές την βλέπω να ρχεται, άλλες νομίζω πως μπορώ να την αποφύγω, μα η απειλή του "Όχι" είναι αρκετή να με κάνει να τρέμω προκαταβολικά ότι θα το ακούσω ό,τι κι αν κάνω. Γαμώτο, shit! Γιατί βρε κοριτσάκι μου δεν αλλάζεις διάθεση να τελειώνουμε?Ορισμένα πράγματα συμβαίνουν μόνο στα παραμύθια κι εδώ είναι πραγματική ζωή, γκέκε!

Εγώ λέω να το ρίξω στην τρελλή πριν αλλάξω δέρμα από το γδάρσιμο που μου έχω κάνει, ως άλλη σαύρα των Νησιών Γκαλαπάγκος! Μπαααα, θα μεταμορφωθώ σε Χρυσαλλίδα καλύτερα, τριαλαρί τριαλαρό, λοβοτομή πλήρης! Χα,χα,χα ας γελάσω, αποκλείεται, μάλλον σε Προμηθέα Δεσμώτη με βλέπω να με τρώνε τα όρνια λίγο-λίγο, γιατί πονάω αλλά μ'αρέσει!

Get a life μωρέ, get a life γιατί αλλιώς δεν σε βλέπω καλά, μπάζει η βάρκα καπετάνιεεε!

Δυνατός & ο Jocker

Νόμιζα,

ότι και οι δικές μου φετινές διακοπές, ήταν ένας άσσος στο μανίκι του ψαράδικου rock πουκαμίσου μου.

Έκανα όμως λάθος.

Ήμουν απλώς ο jocker που έβγαινε εθελουσίως, από το παιχνίδι, κάθε φορά. Το παιχνίδι του κύκλου των φίλων και της οικογένειας. Συνεχίζω το ίδιο τροπάρι, προσπαθώντας να καθαρίσω τη σκέψη μου από τα μπαστούνια, τις καρδιές, τα διαμάντια και τα τριφύλλια. Μια ιεροτελεστία - το ξέρω - επίπονη, αλλα εξαιρετικά σημαντική. Σαν τη μελέτη των λατινικών σε απόλυτη ησυχία.

Σε λίγες ημέρες θα συναντήσω τον Βασιλέα της σκέψης αυτού του παιχνιδιού. Αυτός είναι και ο λόγος που απόλαυσα & απολαμβάνω προς το παρόν, την αποχή μου από αυτό.

Δυνατό χαρτί ο 'Ασος

- Έχετε δωμάτια για τέλος Ιουλίου; - Πόσα άτομα είστε; - 'Ενα! - Λυπούμαστε, δεν υπάρχει μονόκλινο... Την πρώτη φορά που αποφάσισα (πριν τέσσερα χρόνια) να κάνω μοναχικές διακοπές, ο τηλεφωνικός διάλογος επαναλαμβανόταν καθημερινά με το ίδιο πάντα αποτέλεσμα. Άλλαξα εισαγωγή : - Θα ήθελα ένα δίκλινο για τέλος Ιουλίου - Με θέα στη θάλασσα το θέλετε; Με μεγάλο μπαλκόνι ; Με διπλό κρεββάτι; - Φυσικά, ναι! Και κατέφθασα ένα απόγευμα στο ξενοδοχείο του νησιού, με τη θάλασσα ν' απέχει δέκα βήματα, με την ξενοδόχα να μου δίνει τα κλειδιά ρωτώντας πότε θα έρθει η παρέα μου. Όταν κατάλαβε ότι είμαι εγώ και το κόκκινο σακ βουαγιάζ μου, πρότεινε να μου κάνει μια μικρή έκπτωση στο δωμάτιο. Το δέχτηκα, δέχτηκα και τη βοήθειά της στο ανέβασμα της μιας κι ασήκωτης αποσκευής μου. Δεν δέχτηκα περίεργες ερωτήσεις, τις άφησα να αιωρούνται αναπάντητες, πάντα χαμογελώντας. Στο δωμάτιο, πέταξα τα ρούχα του ταξιδιού από πάνω μου, άπλωσα παντού μπουκάλια και μπουκαλάκια , γέμισα νερά το μπάνιο , ξάπλωσα γυμνή στο διπλό κρεββάτι πηγαίνοντας από το ένα μαξιλάρι στο άλλο. Κοιμήθηκα μέχρι τα χαράματα. Περιμένοντας ν' ανοίξει η τραπεζαρία για το πρωϊνό, έφαγα ένα κουτί μπισκότα, ήπια έναν έτοιμο φραπέ, έλυσα σταυρόλεξα χωρίς να τα τελειώνω, καθισμένη στο μπαλκόνι με τις δυό καρέκλες (η μία για τα πόδια μου). Κατέβηκα πρώτη στη σάλα του πρωϊνού, γέμισα ένα δίσκο, όλα ανέγγιχτα, γεμάτα, κάθησα στο καλύτερο τραπέζι κι άφησα τα βλέμματα του προσωπικού να με επεξεργάζονται όσο έτρωγα. Μόλις άρχισαν να έρχονται οι υπόλοιποι ένοικοι, έφυγα. Το ίδιο θα γινόταν όλα τα πρωϊνά μου εκεί. Πήρα "τα της παραλίας" , έκανα τα δέκα βήματα, όλες οι ξαπλώστρες, οι ομπρέλλες, τα δέντρα στη διάθεσή μου. Χαμόγελο, καλημέρα, πέντε ευρώ στον υπεύθυνο. Με πλησιάζει μια ηλικιωμένη κυρία "να προσέχετε τον ήλιο, είστε πολύ άσπρη" . Χαμογελάω και βουτάω στο γαλάζιο. Έρχεται κόσμος. Μια οικογένεια δίπλα στην ξαπλώστρα μου. Σκουπίζομαι, με χαιρετάνε, βάζω αντιηλιακό όσο φτάνει το χέρι μου στην πλάτη, κλείνω τα μάτια, ανοίγω το γουόκμαν, δεν ακούω τα πιτσιρίκια να ζητάνε παγωτό, το ζευγάρι να διαπληκτίζεται, ακούω "έλα κύμα πάρε με...". Μια τυρόπιτα και μπόλικο νερό με συνοδεύουν στο γυρισμό στο ξενοδοχείο. Μπάνιο, ύπνος. Πριν πέσει ο ήλιος, βιβλίο, καφές και τσιγάρο στο μπαλκόνι. Ντύσιμο απλό, άρωμα διακριτικό, ταξί και βόλτα στη χώρα. Ταξί και γυρισμός. Στα εστιατόρια λίγος κόσμος, είναι νωρίς για τους Έλληνες, καλή ώρα για αλλοδαπούς και μόνους. Κάθομαι σε τραπέζι κεντρικό, άμεση εξυπηρέτηση, αφήνω τα γκαρσόνια να με επεξεργάζονται, όσο τρώω με περισσή όρεξη. Αφήνω φιλοδώρημα, "καληνύχτα σας, ευχαριστούμε". Στάση για παγωτό, τρεις μπάλες, σιρόπι, σαβαγιάρ, σαντιγύ. Στο δρόμο για το ξενοδοχείο, παρέες κανονίζουν που θα πάνε για φαγητό και διασκέδαση. Ανοίγω το κλιματιστικό, βγαίνω στο μπαλκόνι , καπνίζω και σκέφτομαι. Ξαπλώνω, αλλά δεν με παίρνει ο ύπνος. Από πολύ κοντά ακούγεται μουσική, δυνατή. Βάζω βερμούδα, φανελάκι, λυτά παπούτσια και την ακολουθώ. Ένα μπαράκι δίπλα στο ξενοδοχείο. Στέκομαι και κοιτάζω. Μου κάνουν νόημα να πλησιάσω, το ζευγάρι που είχε το μπαρ. Κάθομαι, με κερνάνε ένα ποτό. Αφήνω τον κόσμο στα τραπέζια να με επεξεργάζεται. Το επόμενο βράδυ ξαναπήγα "καλησπέρα", "καλησπέρα". Μέχρι να νυστάξω. Ξανά χάραμα, ξανά σούρουπο. Δέκα. Οι μοναχικές, μοναδικές μου μέρες διακοπών σαν μονάδα, σαν άσος.

Στο τίποτα του κόσμου σας...

"ΣΤΟ ΤΙΠΟΤΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΣΑΣ ΔΕ ΧΩΡΑ ΤΙΠΟΤΑ ΔΙΚΟ ΜΑΣ"




Αυτό το σύνθημα βρήκα γραμμένο σε μια κολώνα με κίτρινα γράμματα, στην οδό Εμμανουήλ Μπενάκη στην Αθήνα. Χθες ξαναγύρισα να το αποτυπώσω, γιατί από τότε που το πρωτοείδα δεν έφυγε από το μυαλό μου!

Χωρίς άλλα σχόλια από μέρους μου, δικό σας...

Η Σοφία

Δεν γουστάρει. Θέλει να μείνουμε δυο φίλοι. Την αγάπησα. Πραγματικά. Στ' αλήθεια, δε πρόλαβα όμως να της το πω. Με άδειασε. Δεν θέλει. Πιστεύει οτι επειδή γνωριστήκαμε σαν φίλοι πρέπει να παραμείνουμε φίλοι. Δηλαδή εκείνη όποια σχέση έχει την έκανε αμέσως με το καλημέρα. Καλημέρα, θες να γίνουμε ζευγάρι; Τελος πάντων. Ο καθένας έχει τον τρόπο του. Τι κι αν ο Κώστας θέλει να τρώει πιτόγυρα από το Γυράδικο με την κοπέλα του; Τι κι αν ο Κώστας θέλει να φωνάζει ΜΠΑΟΚ! μέρα μεσημέρι χωρίς λόγο και αιτία και να τον καταλαβαίνει η κοπέλα του; Τι κι αν ο Κώστας θέλει να εκμυστηρεύεται τις πιο μύχιες σκέψεις του σε αυτή που θα επιλέξει για σύντροφο; Τι κι αν ο Κώστας γουστάρει να γελάει δυνατά και να έχει κατσαρά μαλλιά χωρίς ζελέ - όχι πάντα - σαν το "παιδί με τις τιράντες"; (όσοι βγάλανε το δημοτικό κάτι θυμούνται από την Ε' τάξη). Τι κι αν ο Κώστας θέλει να πίνει φραπεδιές συνέχεια και να βρίζει τους πολιτικούς σαν τον Λεβέντη; Η Σοφία δε γουστάρει. Ας είναι. Μακάρι να είναι ευτυχισμένη. Πραγματικά. Τι κι αν ο Κώστας δεν είχε ποτέ πραγματική φιλενάδα; Τι κι αν πρόσεξε τον εαυτό του και απέκτησε δαπίτικο look με βραχιολάκι Livestrong;

Το ίδιο συνέβη με την Γιώτα. Πρώτη εκείνη υποβάθμισε την αγάπη. Με άδειασε ρωτώντας με αν είμαι ερωτευμένος μαζί της. Ερωτευμένος! 4 χρόνια στο ακουστικό και ο Κώστας θα ήταν απλά ερωτευμένος! Ω μα ναι! Σημασία έχει ο έρωτας. Το πραγματικό και δύσβατο μονοπάτι του Ηρακλή, η Οδός Αγάπης έχει χαθεί. Η Κακία δείχνει τον εύκολο δρόμο στον Κώστα μα αυτός σαν βλάκας επιλέγει να γίνει ένας μικρός Ηρακλής. Γιατί άραγε; Ποιο το έπαθλο; Ενα κολλημένο δέρμα λιονταριού στο σώμα και κάψιμο στο βωμό των θεών. Αλλά αυτή η ιστορία παραείναι πλέον παλιά. Τώρα γράφτηκε νεα ιστορία. Αυτή τη Σοφίας. 2 χρόνια όχι στο ακουστικό του ασυρμάτου, αλλά στο δρόμο, στο ακουστικό του κινητού, στο τιμόνι του 307, στην είσοδο του σινεμά, στην πόρτα της σχολής. Ισοφαρίστηκε λες το δικό μου πρώτο όχι στη Γιώτα; Αλλά μήπως και τότε δεν είπα εγώ όχι αλλά εκείνη; Έχω καταμπερδευτεί. Αλλά ρε γαμώτο ξέρω ακριβώς τι θέλω.

Θέλω να αγαπήσω. Ξανά.

Scripta manent, verba volant!

(ή για όσους τα λατινικά είναι κινέζικα σημαίνει: Τα γραπτά μένουν, τα λόγια πετούν)

Προβληματίζομαι πολύ τελευταία με την κατάσταση στα ελληνικά ιστολόγια. Όσο αυξανόμαστε και πολλαπλασιαζόμαστε (φυσικό και θεμιτό), τόσο μέσα σε πολλά αξιόλογα ημερολόγια, ξεφυτρώνουν και ορισμένα που θα μπορούσε κανείς να τα χαρακτηρίσει επαίσχυντα!

Αναφέρομαι σε κάποια ελάχιστα, που σκοπό έχουν να ξεφτυλίσσουν άλλα ημερολόγια και άλλους χρήστες κατά συνέπεια, αναφερόμενα εμμέσως πλην σαφώς στα γραπτά και λεγόμενα του καθενός, συνήθως με υβριστικές και απαξιωτικές εκφράσεις!

Θα μου πείτε πως με δεδομένη την ελευθερία του λόγου, ο καθένας μπορεί να λέει και να γράφει ό,τι θέλει στη σελίδα του. ΟΚ, πρόβλημα ουδέν σ' αυτό, αλλά το να μοιάζει το περιεχόμενο με δημόσιο ουρητήριο, υπάρχει απόσταση από το ένα στο άλλο...

Το να εκφράζονται απόψεις για την προσωπική ζωή τρίτων και κατά συνέπεια να παραβιάζεται το προσωπικό απόρρητο, μέσα από ανάλογα δημοσιεύματα, είναι για μένα εμετικό και απαράδεκτο. Ναι, στην ελληνική πραγματικότητα λίγο ή πολύ γνωριζόμαστε μεταξύ μας, αλλά το να διαπομπεύονται άτομα και δη γυναίκες από ένα τυχαίο username ή κρυμμένοι πίσω από την ανωνυμία του μέσου καταντάει συμπεριφορά που ξεφεύγει από τις κοινωνικές νόρμες.

Ναι ζούμε σε μια κοινωνία που οι διέξοδοι για να εκτονώσουμε τις όποιες διαθέσεις μας, έχουν στενά κοινωνικά και προσωπικά πλαίσια γι' αυτό η αποσυμπίεση μέσα από το άψυχο μέσο του Διαδυκτίου είναι εν πολλοίς ασφαλές και προσφέρει μια ασπίδα προστασίας στους εκδηλώνοντες τη παραβατική συμπεριφορά, όμως, μην ξεχνάμε πως κρύβονται άνθρωποι πίσω από κάθε ευφάνταστο όνομα ή μη, που ο άλλος διαλέγει να τον καλύψει και εδώ είναι το θλιβερό της υπόθεσης.

Έχεις ρε φίλε/φίλη πρόβλημα που δεν σου κάθησε η γκόμενα/γκόμενος? Γιατί πρέπει να το λύσεις κάνοντας το ανάγνωσμα σε χιλιάδες άλλους? Στη τελική η γκόμενα ή ο γκόμενος δεν σου κατσε ούτως ή άλλως! Με το να δείξεις πόσο μισογύνης ή κατά των ανδρών είσαι, νομίζεις ότι θα σε καταξιώσει στα μάτια των άλλων και θα βρεις το δίκιο σου? ΈΛΕΟΣ!!!

Αν φερόμαστε έτσι μέσα από ένα προσωπικό ημερολόγιο, ας φανταστούμε πως είμαστε και στην κανονική μας ζωή και όχι τίποτα άλλο, μετά μας φταίνε (πάντα-στάνταρ) οι άλλοι για την όποια ψυχανωμαλία μας.

Αδέλφια, ψυχραιμία γιατί χανόμαστε!

Ανανέωση (με άλφα κεφαλαίο)

Ποσείδι 2006. 10 μέρες. 240 ώρες γεμάτες με μπάνιο στη θάλασσα, ύπνο στο αντίσκηνο, σοβαρές και μη συζητήσεις με γνωστούς και αγνώστους, μακριά από οτιδήποτε ηλεκτρονικό (πέρα του απαραίτητου κινητού τηλεφώνου - και αυτό υπο περιορισμό), τρέλες στην παραλία, φαγητό με κουπόνια, δαπίτικα σάντουιτς, ξεφάντωμα στο μπιτσόμπαρο (beach-o-bar-o), μουντιάλ στην γαλάζια καντίνα, τα πρώτα τσιγάρα, άπειρες ώρες ακούγοντας τρίτο πρόγραμμα και "λύρα μεσημεριού", χωρίς γκόμενα, χιλιάδες ώρες παλέρμο, λίγα εκατοστά καλοκαιρινής βροχής, μεσημέρια με βιβλίο στο χέρι, παιχνίδια με μπάλα, έντεχνα τραγούδια με κιθάρα τραγουδημένα από παράφωνους πανεπιστημιακούς σοσιαλιστές, ατελείωτα βράδια με ποτό και προσωπικές εξομολογήσεις, εν κατακλείδι, το τέλος μιας μακράς περιόδου μελαγχολίας που ελπίζω να μην επιστρέψει - τουλάχιστον σύντομα.

..οδεύοντας προς τη θάλασσα..

Για να φτάσεις στη θάλασσα
χρειάζεται συχνά να περάσεις μέσα από πολλές σήραγγες

Ωρες ώρες νομίζεις πως οι σήραγγες σε καταπίνουν

Μοιάζουν με ένα τεράστιο οισοφάγο

Πιστεύεις ότι οδηγείσαι στο στομάχι του θηρίου που λέγεται δρόμος

Βλέπεις να μπαίνει φως και ελπίζεις

Ναι, η σήραγγα-οισοφάγος σε ξερνάει, σε φτύνει στο φως

Αποκτάς τη βεβαιότητα πως θα φτάσεις στη θάλασσα
-θα κολυμπήσεις επιτέλους!

βγάλε το κεφάλι έξω

Δοκιμάζω τις δυνάμεις μου.
Θέλω να δω πως είναι αν βγάλω το κεφάλι μου έξω από το γυαλί.
Κλεφτές ματιές έχω ρίξει ως τώρα.
Αν βρισκόταν κάποιος να με έσπρωχνε έξω, νομίζω ότι θα βοηθούσε.
Ή κάποιος από έξω να με τραβήξει.
Κανείς ε?
Θέλω να δω πως είναι αν βγάλω το κεφάλι μου έξω από το γυαλί.