Ηταν ένα μικρό καράβι

Οι μεγάλοι φόβοι, μεταμορφώνονται σε ανύποπτες στιγμές, σχηματιζόμενοι σε μορφές που πολλές φορές ούτε η πιο περίεργη και μεγάλη φαντασία δεν μπορεί να δεχτεί.

Μπορεί να είναι η φωνή που χορεύει την νύχτα μέσα στα καλώδια του τηλεφώνου, η μικρή γωνίτσα ενός κρεβατιού που δεν είναι δικό σου και σου ανήκει για λίγες μόνο ώρες μέχρι το ξημέρωμα, το ταξί που ψάχνεις στις 7 το πρωί σε άγνωστες γειτονιές και δεν το βρίσκεις, ένα εισητήριο διακοπών χωρίς τους ανθρώπους που αγαπάς, τα παραμύθια που λες και ακούς, ξέροντας πως με το πρώτο φως του ήλιου θα σβηστούν από ένα σφουγγάρι μνήμες, τα τηλέφωνα που περιμένεις και δεν γίνονται, αυτά που εσύ θες να κάνεις, στις 3 το πρωί έχοντας πιεί του κόσμου τις τεκίλες και θες να πεις την λέξη ίσως τώρα, που έχεις το κουράγιο που δίνει το αλκοόλ σε μεγάλες ποσότητες, που το κάνεις και δεν λες τίποτα τελικά και το πρωί ξυπνάς και λες ευτυχώς, οι παραστάσεις που πρέπει να δώσεις (θα αυτοσχεδιάσω σε κίνηση, λέξεις, εκφράσεις, μόνη μου. Πες μόνο πότε έχουμε πρεμιέρα).

Υπάρχει καλός; Υπάρχει κακός σε τούτα τα παιχνίδια; Δίκαιο και άδικο; Σωστό και λάθος;
Kάποτε με έπεισαν ότι όντως σε εκείνο το παιδικό καραβάκι που ήταν αταξίδευτο, τα αγόρια ήταν τα σκυλόψαρα και τα κορίτσια ήταν οι πριγκήπισσες. Το τραγούδαγα με τις συμμαθήτριες και ύψωνα κι εγώ την φωνή μου στο επίμαχο σημείο, κοιτάζοντας τα μικροκαμωμένα αρσενικά της τάξης υποτιμητικά όταν τους έδινα τον χαρακτηρισμό που νόμιζα ότι τους αξίζει.
Πολύ αργότερα, κατάλαβα ότι όλοι το τραγουδούσαμε αναλόγως την στιγμή. Οτι όπως και νάχει, όλοι ίδιοι είμαστε και ότι πολλές φορές, κοιτάζωντας στον δικό μου καθρέφτη, έπαιρνα κι εγώ μορφές άσχημες και αποκρουστικές. Να όπως τώρα.
Ακόμα και η αντανάκλαση (μου) στην οθόνη, ξένη μου μοιάζει. Και άσχημη. Γιατί ξέρω ότι δεν δίχνει πρόσωπο, μα κάτι άλλο πιο εσωτερικό.

Αυτός ο γαμημένος ο κλήρος που πέφτει τελικά; Και τι είδους κλήρωση είναι αυτή που σου δίνει χαρακτηρισμούς στα εφτά σου χρόνια που τους κουβαλάς μια ζωή;

Ερώτηση ρητορική. όπως εκατομμύρια που έχω να κάνω και ξέρω ότι ποτέ δεν θα λάβουν τις απαντήσεις που πρέπει ή που εμένα βολεύουν.

(όμορφη μέρα, ζεστή, καλοκαιρινή, αισιόδοξη, Αυγουστιάτικη, Σάββατο μεσημέρι με τις βαλίτσες έτοιμες ξανά, να μην ξεχάσω να γράψω κάτι χαρούμενο, να κάνω κάτι να αλλάξω τον κόσμο μου, να μάθω τις ατάκες που θα πω απόψε, να αγοράσω εκείνα τα υπέροχα πέδιλα, να βρω το δώρο που ψάχνω μα εγώ ξέρω ότι ήδη το έχω δώσει, έρχεται το φθινόπωρο σε δύο μήνες, ανάποδη φύση από πάντα, αγόρασα και τα εισητήρια για την συναυλία, χωρίς να ρωτήσω αν θα έρθεις, αν όχι, υπάρχουν κι άλλοι θα μου πεις. Υποκατάστατα. Με χαμηλές θερμίδες. "Και τότε ρίξανε τον κλήρο, να δούνε ποιός θα φαγωθεί") .