μικρός κόσμος

Πώς είναι να διαβάζεις κάτι και να ξέρεις ότι γράφτηκε για σένα?
Πώς είναι άραγε να κοιτάς μια εικόνα και να είσαι σίγουρος πως χαμογελά σε σένα και μόνο?
Όταν βλέπεις ψυχούλα να ανοίγει σαν τριαντάφυλλο μπροστά σου και ξέρεις πως εσύ είσαι η αιτία?
Χαμογελάς?
Κι όταν η πίκρα κάποιου ξεχειλίζει από κάθε γράμμα, ορμάει πάνω σου και σε τυλίγει… πώς νιώθεις τότε?
Έχουν τόση δύναμη οι λέξεις…
παίζουμε μαζί τους κι εκείνες με τη σειρά τους παίζουν με τα μέσα μας
Είναι τόσο μικρός ο κόσμος...

Σαν σε όνειρο...

Η νύστα την έκανε να θέλει να πάει να ξεκουραστεί στο κρεββάτι της. Όλη την ημέρα στο πόδι, αργά το βράδυ ένιωθε την κούραση να την κατακλίζει. Ανόρεκτα κατευθύνθηκε προς τη κρεββατοκάμαρή της, έβγαλε τα ρούχα της, έβαλε ένα ζευγάρι ζεστές πυτζάμες και ξάπλωσε στα κρύα σκεπάσματα. Τεντώθηκε, ένιωσε τα πόδια της βαριά από την ορθοστασία. Ένας αναστεναγμός βγήκε από το στόμα της ξέπνοα και σκεπάστηκε ως επάνω το κεφάλι της με το σεντόνι. Έκλεισε τα μάτια κι αποκοιμήθηκε στο σκοτάδι χωρίς να το καταλάβει πως.

Μέχρι να αποκοιμηθεί είχε τη συνήθεια να στριφογυρνά δεξιά κι αριστερά, μέσα στον ύπνο της άλλωτε το καταλάβαινε πότε το έκανε και άλλωτε όχι. Τα πρωϊνά γελούσε με τα ανακατεμένα στρωσίδια του κρεββατιού της, "σαν αρνί στη σούβλα" γυρνάω, έλεγε μόνη της.

Έχασε την επαφή με τον κόσμο γύρω της και βυθίστηκε στα μονοπάτια του ύπνου όπως κάθε νύχτα. Τα όνειρα δεν της έμεναν πάντα χαραγμένα στη μνήμη της καθώς ξυπνούσε. Σαν σύννεφα έρχονταν και έφευγαν και κάποια ξανάρχονταν σαν τα προσεχώς στο σινεμά. Απόψε, όσο η λογική της κείτονταν παραδωμένη στο υποσυνείδητο, οι αντιστάσεις της χαλάρωσαν. Γλυστρούσε σταδιακά σε ένα όνειρο όπου η πραγματικότητα δεν είχε καμμία σημασία. Είδε ξανά εκείνον στο όνειρό της και ξάφνου ζωντάνεψε εμπρός της σαν σε εικονική πραγματικότητα. Ένιωσε τη λαχτάρα να τον αγγίξει να την πλημμυρίζει, τον φαντάστηκε να βρίσκεται δίπλα της και εκείνη να απλώνει το χέρι και να τον αγγίζει. Ναι, να τον αγγίζει ξανά, τι θεσπέσιο συναίσθημα! Να χαρτογραφεί κάθε ίντσα του κορμιού του με τη παλάμη της, όπως της άρεσε να κάνει κάποτε και τα δάκτυλά της να αναγνωρίζουν σημάδια γνώριμα πάνω του.

Αναστέναξε με ευχαρίστηση, ήταν και πάλι δικός της. Έγειρε στο πλάι του και τον φίλησε, ξανά και ξανά, αργά και ηδονικά, παντού στο πρόσωπό του. "Αγάπη μου, γύρισες!" του αποκρίθηκε, έστω και αν εκείνος στο όνειρο έστεκε βουβός, μα ζωντανός στη φαντασία της.

"Αγάπη μου..." του είπε ξανά ψιθυριστά, ελπίζοντας πως ο έρωτάς του να την συγκλονίσει για μια ακόμα φορά. "Μίλησέ μου, μ' ακούς?" του έλεγε τώρα πια με αγωνία καθώς το όνειρο μεταβαλόταν σε εφιάλτη. "Αγάπη μου" είπε για μια ακόμη φορά απελπισμένα προσπαθώντας να τον κρατήσει σφιχτά στην αγκαλιά της και να μην τον χάσει μέσα από τη γλυκιά αίσθηση του πόθου που την είχε κυριεύσει.



Καιγόταν από την επιθυμία να τον κάνει να ζωντανέψει, να τον γευτεί, να μυρίσει τη μυρωδιά των μαλλιών του, τη γλύκα του φιλιού του, να σκουπίσει τον ιδρώτα από το μέτωπό του όταν κατάκοπος έγερνε στο στήθος της μετά την κορύφωση στον έρωτα. Θεέ μου, άνθρωπος ήταν κι αυτή, πόσο μπορούσε να αντέξει χωρίς τη παρουσία του στη ζωή της? Έκανε να τον κρατήσει ακόμα πιο σφιχτά και ένιωθε τα χέρια της να γίνονται φράχτες για να τον κρατήσει δίπλα της, εκεί στο κρεββάτι μέσα στο όνειρο.

Και τότε, εκείνος χάθηκε σαν το φύσημα του ανέμου από κοντά της, μέσα στη νύχτα, μέσα στη σιωπή. Έμειναν τα χέρια της να σφιχταγγαλιάζουν το κορμί της αυτή τη φορά, ενώ το όνειρο έδωσε τη θέση του στο άγουρο φως καθώς ξημέρωνε πια. Κρύωνε, καθώς τα σκεπάσματα είχαν φύγει από το μέρος της. Ανασηκώθηκε και σκεπάστηκε, προσπαθώντας να την πάρει ξανά ο ύπνος. Δεν είπε τίποτα, μα ήλπιζε πως και στο επόμενο όνειρο, θα ήταν εκείνος παρών και πως επιτέλους θα ζωντάνευε για να την κάνει, όπως κάποτε, ευτυχισμένη. Όχι όπως τώρα σε όνειρο, μα στη πραγματικότητα...

(c) Marialena, 24/03/2007

Αχανής νύχτα

Κωπηλατώ σ'ένα μολυβένιο ουρανό
Στα μάτια μου κοιτάζεται η βροχή
Έρχεται καταπάνω μου η θάλασσα
Ξυράφια κύματα σκορπούν το εύθραυστο φως
Αρχίζει η αχανής νύχτα
Η νύχτα των ωκεανών
Οι ώρες που έρχονται
θα καρτερούν την αυταπάτη
της ολόγιομης Σελήνης
Μα εγώ απόψε θέλω έναν άδειο,
στης μοναξιάς ντυμένο
το χρώμα ουρανό....
Να σπείρω το φορτίο μου
στην ράχη των κυμάτων...

*Anastasia*

ΕΥΓΕΝΙΚΙΑ ΠΕΡΗΦΑΝΗ ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑ

Ευγενικιά περήφανη μελαγχολία
Ύψος χαμόγελο κι ελευθερία
Επιτέλους σας βρίσκω στην όχθη της καρδιάς μου
Ένα βράδυ που η θάλασσα εισχωρεί
Βαθιά στις χώρες των βουνών
Ένα βράδυ όπου νιώθεται κανείς πιό νέος από την νιότη του,
Βράδυ όπου πόνεσε πολύ μα όπου πιά τίποτε
Πιά τίποτε δεν είναι μάταιο, τίποτε για τη στάχτη

Pierre Jean Jouve
Μετάφραση: Οδυσσέας Ελύτης
"Η δεύτερη γραφή", Ίκαρος 1980

Ανώνυμες εμπνεύσεις!

5 λεξεις δικες μας...

Μ'αφησε κι εφυγε μαζι με τις ηλιαχτιδες ενα χειμωνιατικο απομεσημερο, μια ηλιαχτιδα κι αυτη...
Κουνησε το χερι της σ'ενα στερνο αντιο κι εκρυψε με τα ακροδαχτυλα της τα λαμπερα της γαλαζια ματια για ν'αποφυγει την αντηλια,ή ισως και καποια δακρυα...Δακρυα χαρας η λυπης?ακομα αναρωτιεμαι...
Η ΜΟΡΦΗ της με κυνηγαει ακομα....
Εγινε η μουσα μου,η ριμα στις λεξεις που με στοιχειωνουν,γραφω γι'αυτην γραφω για μενα,γινεται το ποιητικο αιτιο,το αντικειμενο το ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ κι εγω το ρημα που της δινει υποσταση και εικονα!
Βραδυα αξημερωτα χωρις σταματημο της γραφω με το τρεμαμενο χερι μου...λογια που επρεπε να της πω,λεξεις ανειπωτες που εχασαν τον προορισμο τουςΓιατι?γιατι την αφησα να φυγει?σφιγγω τα δοντια και προσπαθω να χαλαρωσω την ΑΛΥΣΙΔΑ που δενει τον ποθο και το παθος της ψυχης μου.
Κλαιω με τις λεξεις που απευθυνονται σ'αυτην!Κλαιω τωρα πια γιατι την αφησα να φυγει!!Η ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΗ του εγωισμου μου ηταν?η η επικρατηση του ανωριμου μυαλου μου?η εγω φταιω που ακομα ζω και υπαρχω ως κυμβαλον αλλαλαζων...
Πρεπει να την βρω ξανα....πρεπει να την ψαξω ..Πρεπει να ειμαι μαζι της..θελω να να ειναι διπλα μου,θελω να αναπνεω το γελιο της,θελω ν'ακουμπαω το τρυφερο της χερι...Την θελω,την εχω αναγκη ,ειναι το αλλο μου μισο......
ΑΦΟΥΓΚΡΑΖΟΜΑΙ,τους ατσαλους χτυπους της καρδιας μου και θυμαμαι,θυμαμαι και την θυμαμαι!!!!!!
Θεε μου ποσο την αγαπαω..........


σ.σ. Αυτό το κείμενο έλαβα χθες Παρασκευή από ανώνυμο, που με αυτόν τον τρόπο πήρε από εμένα τις λέξεις που βλέπετε με κεφαλαία και έφτιαξε τη δική του ιστορία.

τι λες κι εσύ?

Πρέπει να είναι ολόλευκο το φόντο για να ζωγραφίσουμε πάλι?


Ο τρυφερός πίνακας είναι του Jim Warren

η γιαγιά

Η προγιαγιά μου έφυγε στα 90 της, όταν ήμουν 17 .
Στην ουσία ήταν η μόνη γιαγιά που έζησα μιας και οι άλλες είχαν φύγει πολύ νωρίτερα.
Ήταν μια δυνατή γυναίκα που είχε κάνει 6 παιδιά και έζησε να τα δει να πεθαίνουν όλα…
έμεινε με εγγόνια και δισέγγονα ως το τέλος της ζωής της.
Ένοιωθε μόνη όμως και κάθε απόγευμα στις 5 που έπινε τον καφέ της, έλυνε τα ολόλευκα μαλλιά της από το κότσο που τα είχε πάντα πιασμένα, τα χτένιζε απαλά και μουρμούριζε λόγια αναστενάζοντας
-Γιατί αναστενάζεις, γιαγιά, τι λες? την ρωτούσα
-Τι να χω παιδάκι μου?.. Στον Θεό μιλάω που με αφήνει να καλλωπίζομαι, να ευχαριστιέμαι πίνοντας καφέ, να γελάω, να μιλάω και δε μου δίνει μία να με αφήσει στο τόπο..
Αυτός ο παππούς σου φταίει, ο Θεός να τον συγχωρέσει… «θα μας θάψεις όλους εσύ κυρα Αυγουστίνα» μου έλεγε συνέχεια κι ας ήξερε ότι ο τελευταίος πονάει πιο πολύ.. που κακό χρόνο να χει..

Είχαν περάσει 15 χρόνια από τον τελευταίο χαμό
Έφυγε με το όνομά του στα χείλη

Ημέρα της Γυναίκας 2007

artwork by Krystal Tweeddale

Ημέρα της Γυναίκας η σημερινή. Όπως λέμε ημέρα της Καρέτα - Καρέτα ή της Μονάχους - Μονάχους! Ημέρα αναφοράς σε κάτι αξιοπερίεργο ή τιμής ένεκεν εορτασμός περί πάτρης?

Πιθανόν κάποιες από εμάς, θα λάβουν ένα λουλούδι στον εργασιακό τους χώρο ως ένδειξη εκτίμησης, ενώ παραμένουν οι λιγότερο καλά αμοιβόμενες και συνήθως υφίστανται σεξουαλικές παρενοχλήσεις και ψυχολογικές πιέσεις επειδή ακριβώς είναι γυναίκες!

Άλλες, θα εισπράξουν πιθανόν ένα φιλί από τον σύντροφό τους ή αγνόηση, ενώ υφίστανται βία και έλλειψη επικοινωνίας στη σχέση τους ενόσω παραμένουν μέσα σ' αυτή, γιατί δεν έχουν πάρει την απόφαση να ξεφύγουν από την κακομεταχείρηση που υφίστανται.

Κάποιες άλλες, θα "ξεσκάσουν" αυτήν την μέρα, βγαίνοντας έξω και πηγαίνοντας για φαγητό με γυναικοπαρέες ή αργά το βράδυ σε κάποιο μπαράκι για ποτό και ανδρικό στριπτίζ για να έχουν τη ψευδαίσθηση ότι "θα κάνουν όπως κάνουν συνήθως οι άνδρες".

Και πολλές υπόλοιπες, θα μείνουν όπως ακριβώς περνάει η κάθε τους μέρα, είτε μέσα στη μοναξιά που έχουν πολύ βολικά εγκλωβιστεί για χρόνια, είτε θα βιώσουν στιγμές από την ευτυχία που έχουν καταφέρει να χτίσουν στο περιβάλλον τους και θα ανταποδώσουν τις φιλοφρονήσεις με χαμόγελο και την ικανοποίηση πως η ζωή τους είναι καλή.

Όποιος και αν είναι ο λόγος που η Ημέρα της Γυναίκας περνά ή όχι απαρατήρητη από την καθεμία μας και καθέναν μας στη σύγχρονη δυτική κοινωνία που ζούμε, ας σκεφτούμε τις γυναίκες του Τρίτου Κόσμου που δίνουν τη μάχη για επιβίωση για εκείνες και τις οικογένειές τους, τις γυναίκες από την Ανατολική Ευρώπη που έπεσαν θύματα του trafficing και της σωματεμπορίας, στη προσπάθειά τους να αναζητήσουν μια καλύτερη τύχη, τις γυναίκες που θυσιάζουν κάθε ρανίδα αξιοπρέπειας για να ικανοποιήσουν κάποιους άλλους ανθρώπους εις βάρος τους, εκείνες που υφίστανται διακρίσεις και ρατσισμό εξαιτίας της φυλής ή καταγωγής τους, τις νέες γυναίκες που ακρωτηριάζονται για να μην διεκδικήσουν το δικαίωμα στην ζωή στην Αφρική, τα θύματα του Aids.

Τις γυναίκες που μαστίζονται από καρκίνο των αναπαραγωγικών τους οργάνων, τις σιωπηλές ηρωϊδες που παλεύουν να αντιμετωπίσουν τη κατάθλιψη και τις άλλες ψυχικές παθήσεις απόρροια της μεταχείρησης της κοινωνίας μας, τις υπέρβαρες ή λιπόσαρκες γυναίκες θύματα των διατροφικών διαταραχών, των γυναικών που προέβησαν σε απόπειρες αυτοκτονίας ή έγιναν αυτόχειρες για να ξεφύγουν από το καιάδα τους, τις εξαρτημένες από ουσίες γυναίκες που χάνονται στον κυκεώνα των φαρμάκων ή ναρκωτικών ή του αλκοόλ.

Σε όλες αυτές αλλά και όλες τις άλλες γυναίκες που αντιμετωπίζουν τη ζωή με αισιοδοξία, σφίζουν από υγεία, αγάπη, πληρώτητα, ρουφούν τη ζωή ως το μεδούλι, έχουν στόχους και οράματα και αποτελούν φωτεινά παραδείγματα προς μίμηση, αυτό το ποστ είναι εξαιρετικά αφιερωμένο την Ημέρα της Γυναίκας!

(c) Marialena, 08/03/2007

Οι εξαρτησεις μου.....

Νομιζω πως ανηκω και στους αλκοολικους και στους καταθληπτικους..Αλλα..
Πινω επειδη μου αρεσει και οταν θελω εγω και δεν ευθυνεται κανενας και κανενα γεγονος περι αυτου!
Καταθλιβομαι για τα κακως κειμενα ανα την υφηλιο,φταιμε ολοι-λεω-σταματησα να βλεπω Τ-Β...μετριαζω την καταθλιψη μου και εξακολουθω να λεω:φταιμε ολοι!
Θελω να μεθυσω επειδη με αγαπανε κι'οχι γιατι δεν μ'αγαπανε.Σε τετοια περιπτωση καλυτερα να μην υπηρχα.Ας πεθαινα!
Για τον ιδιο λογο θα ειμαι πιοτερο ευτυχισμενη γιατι ειμαι σιγουρη για την αγαπη που εχω για τους αλλους.Για την δικη τους προς εμέ δεν ειμαι σιγουρη.Κι αυτο γιατι,μπορω να νοιωσω το αληθινο συναισθημα που απορρεει απο την ψυχη μου και κανενας δεν ειναι ικανος να μου το καθορισει.Οπως εγω δεν ειμαι ικανη να καθορισω το δικο τους.
Προσπαθω να κανω αυτο που θα με κανει να αγαπησω"εμενα"πρωτα και οχι μια πλασματικη εικονα που ειναι ποθητη στους αλλους για να με αγαπησουν.
Στην"τριτη φαση"οταν συνειδητοποιησω οτι δινω,χωρις να παιρνω το ποθουμενο,εγκαταλειπω με τα κουρελια της αξιοπρεπειας μου αγκαλια το ανισο"δουναι και λαβειν"
Εβραζα καποτε απο θυμο και οργη για την εκπορνευση των συναισθηματικων μου εξαρτησεων και αναγκων.Τωρα λεω με σιγουρια πως μονο εγω εφταιγα.Κανενας δεν μπορει να μας εξαπατησει και να μας ισοπεδωσει αν δεν αναψουμε εμεις το πρασινο φως.
Κανενας δεν μπορει να μας διδαξει πως θα το αποφυγουμε...
...μονοι μας βημα στο βημα,καλλιεργωντας την αυτοεκτιμηση μας και την αποδοχη του ego μας μπορουμε να αποφυγουμε τις καθε ειδους εξαρτησεις.
Αγαπωντας τον εαυτο μας και ψαχνοντας το αιτιο και το αιτιτο της υπαρξης μας δεν πιεζουμε,δεν μας συνθλιβουν,καταφερνουμε να συνοδοιπορουμε με τους εκαστοτε συντροφους μας
Δεν ειναι αναγκη να κοιταχτουμε στον καθρεφτη για τον διαλογο και τον διαλογισμο με τον εαυτο μας.Ειναι λαγνο και παραπλανητικο το κατοπτρο.
Μονο ο καθρεφτης της ψυχης -αν τον ξαραχνιασουμε-θα μας πει την αληθεια.
Κι εχει δικιο η ψυχοθεραπευτρια,Με τον ορο"χεστους ολους"μαλλον εννοουσε "μην ασχολεισαι με τους αλλους,ασχολεισου με τον εαυτο σου"
Αν δεν αγαπησουμε τον εαυτο μας πως θα μας αγαπησουν οι αλλοι????και πως εμεις θ μαθουμε να αγαπαμε τους αλλους?

Δεν νομιζω πως μπηκα σε ισορροπια ολοκληρωτικα στην "χωρις αυξοντα αριθμο"επισκεψη μου σ'αυτη την ζωη.Εχω ακομα εξαρτησεις,και μετα απο 20 χρονια ηθελημενης μοναξιας,αγωνες για τον επιουσιο,διαπαιδαγωγηση ενος παιδιου(25 σημερα)τρεμω μπροστα στο αυριο,αλλα προσπαθω μεσα απο εμενα να βρω και να καταλαβω ΕΜΕΝΑ....
Και το τιμημα ηταν και ειναι πολυ ακριβο...πολλες φορες ποναει κι'ολας...
Στην ουσια κανενας δεν φταιει.Η πορεια της εξελιξης ενος οντος φερνει παντα ενα κυμα απο μεταβαλλομενα γεγονοτα στην ζωη του,που μπορουν να το ενδυναμωσουν η και να το....αφανισουν....

Αντι σχολιου στο ευαισθητο αφιερωμα της φιλτατης pote-xana

Co-Εξάρτηση!

Τι σημαίνει αυτός ο περίεργος συνδιασμός λέξεων; Είναι μια λέξη που καθιερώθηκε διεθνώς κατ' αρχήν από τους ανώνιμους αλκοολικούς.Ήταν ένας τρόπος να εκφράσουν τον τρόπο σχέσης τους με το φιλικό και οικογενειακό τους περιβάλλον.Την ορολογία χρεισιμοποιούν σήμερα και οι ψυχολόγοι για μια ομάδα ασθενών τους, τους καταθληπτικούς.
Οι Co-Eξαρτημένοι άνθρωποι αντιλαμβάνονται τον κόσμο γύρω τους μέσω των άλλων.
Ζητάω και δίνω την ευθύνη για ότι μου συμβαίνει στους άλλους. Π.χ., ήπια και μέθυσα γιατί μου φέρθηκες απάνθρωπα, είμαι ευτυχισμένη γιατί μ' αγαπάς αλλά θα είμαι δυστυχισμένη αν δεν μ' αγαπάς. Και χίλια άλλα παραδείγματα που περνάνε μέσα μας σαν κάτι το τελείως φυσιολογικό.
Αν επιτρέψω στους άλλους να καθορίζουν το πώς νοιώθω, μπαίνω αναγκαστικά και στην δεύτερη φάση. Πρέπει να ελέγχω κάθε μου πράξη, ώστε να λάβω αυτό που περιμένω. Πάλι παράδειγμα: Κάνω πάντα αυτό που θέλει ο άντρας μου, για να μ'αγαπάει.
Κι έρχεται η τρίτη φάση. Παρόλα όσα κάνω δεν παίρνω αυτό που περιμένω!Και τι κάνω;
Βράζω από θυμό, απογοήτευση και ξεσπάω: π.χ. Σου έδωσα τα πάντα, έγινα δούλα σου κι εσυ με απατάς, με κάνεις δυστυχισμένη!
Δεν μας έμαθαν όμως ότι εμείς είμαστε πρώτα απ' όλα υπεύθυνοι για μας!
Αν αγαπάω και φροντίζω εμένα μπορώ να δώσω και να πάρω περισσότερα!
Άν αγαπάω και φροντίζω εμένα θα είμαι ευτυχισμένη χωρίς εξάρτηση απο κάτι η κάποιον!
Αν αγαπάω και φροντίζω εμένα θα μπορώ να αγαπήσω και τους άλλους χωρίς να τους πνίγω.
Κοιτάξτε κάθε πρωί στον καθρέφτη και ρωτήστε: Τι θέλεις σήμερα κορίτσι μου;
Αν δεν μπορείτε να το κάνετε αμέσως υποσχεθείτε στον εαυτό σας να το κάνετε σύντομα.

Καλό μήνα σε όλες
την αγάπη μου χωρίς αντίτιμο,
κι αν δεν σας αρέσουν αυτά που λέω δεν φταίω εγώ αλλά η ψυχοθεραπεύτριά μου, που μου είπε μια μέρα: Χέσε όλους τους άλλους , κάνε αυτό που κάνει σε σένα καλό!
Είμαι σε καλό δρόμο....που θα πάει δεν θα τελειώσει η δυσκοίλια!!!!

Ονειροπαγίδα ο Χρόνος

Μια τεράστια ονειροπαγίδα ο χρόνος.

Φιλτράρει στο κόκκινο τον πόνο και τον αντικατοπτρίζει

σε κάθε γραμμή του προσώπου.

Κατά προτίμηση στην γωνία που σχηματίζουν τα χείλη.

Εκεί που αγαπάει να φωλιάζει η πίκρα, να σταλάζει

τα δάκρυα της. Και στην απέραντη μοναξιά της μνήμης ,

που λιώνει η αίσθηση μιας ζωής καταργημένης.

Έξω από τον συμβατικό χρόνο, δίχως όρια ύλης.

Σ' ένα σκοτάδι προκλητικό γεμάτο αλλοτινά αγγίγματα

και σιωπή από λόγια που χάθηκαν. Κυλάει ανάμεσα στις

ρωγμές της λυγισμένης ψυχής , σε σκέψεις που αιωρούνται

και στροβιλίζονται σκάβοντας σκαλοπάτια καθόδου στη νύχτα.

Μνήμη από πανσέληνη νύχτα, σπασμένη σε κομμάτια...

Πως να κολλήσω το ράγισμα εκείνο, πως να το κουβαλήσω

σ' όλους τους δρόμους της επιβίωσης...

Χωρίς "φεγγάρι" , με μόνη πραγματικότητα την απουσία

που μυρίζει σκόνη και σιωπή σα να την άγγιξε ο θάνατος...

Σ' αγαπάω πέρα από τον χρόνο, πέρα από εσένα τον ίδιο

Μα δεν είμαι δυνατή,λυγίζω ψυχή μου, πονάω...

Νιώθω μια κούραση ως μέσα στο αίμα, θέλω να βουλιάξω,

να αφανιστώ μέσα στην επιθυμία του χαμένου, να κλάψω,

να κοιμηθεί η έρημος μέσα μου, να ξεχάσει το σώμα...

*Αναστασία*

Γνωρίζοντας τους ανθρώπους: Έκθεση φωτογραφίας

all photos courtesy of Yiannis Tzortzis, RPS

Έκθεση φωτογραφίας
"Παναμάς 2005: Η ανθρωπολογία της φωτογραφίας"
Γιάννης Τζώρτζης RPS

Την ευκαιρία να «ταξιδέψουν» μέχρι τον μακρινό Παναμά και να «γνωρίσουν»
τους ανθρώπους αυτής της πολυπολιτισμικής χώρας δίνει η Fnac στους
επισκέπτες του Forum, με αφορμή την παρουσίαση της έκθεσης του βραβευμένου
φωτογράφου Γιάννη Τζώρτζη RPS «Παναμάς 2005: Η ανθρωπολογία της
φωτογραφίας».

Μέσα από 26 ασπρόμαυρες πανοραμικές φωτογραφίες ο Γιάννης Τζώρτζης
παρουσιάζει το ανθρώπινο μωσαϊκό που συνθέτει τον Παναμά του σήμερα. Η
φωτογραφική αυτή καταγραφή έγινε το καλοκαίρι του 2005 στο πλαίσιο
ανθρωπολογικής αποστολής του Πανεπιστημίου του Bristol της Αγγλίας στη
ζούγκλα του Darien, η οποία πραγματοποιήθηκε υπό την αιγίδα των κυβερνήσεων
του Παναμά και της Μεγάλης Βρετανίας. Οι Ινδιάνοι Kuna, Embera, Wounaan, και
Ngobe-Bugle, οι κάτοικοι της πρωτεύουσας Panama City και των κοραλλιογενών
νησιών Bocas del Toro, περνάνε μπροστά από το φακό του Γιάννη Τζώρτζη, με
ένα βλέμμα που σαγηνεύει.

Η έκθεση φωτογραφίας του Γιάννη Τζώρτζη «Παναμάς 2005:Η ανθρωπολογία της
φωτογραφίας» θα φιλοξενηθεί στο Forum της Fnac από τις 24 Φεβρουαρίου έως
τις 13 Απριλίου.

Ο Γιάννης Τζώρζης είναι μέλος της Royal Photographic Society of Great
Britain (RPS) και του Φωτογραφικού Κύκλου - του έχουν απονεμηθεί τα
βραβεία: RPS Travelling Photographer of the Year 1993, Jessop Group/Solihull
Centre 1996 και 1997, της εφημερίδας 'Το Βήμα' και του Ελληνικού Οργανισμού
Τουρισμού 1998- διακρίθηκε στο 18o Διεθνές Φεστιβάλ Φωτογραφίας
'Photosynkyria 2006' του Μουσείου Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης - έχει εκδώσει
μεταξύ άλλων, τις μονογραφίες: 'One thousand miles from home' (Λονδίνο
1997), 'Ιράν: Πέρα από τα τείχη της σιωπής' (Άγιος Νικόλαος 1998), Έσοπτρα'
(Άγιος Νικόλαος 2002), 'Μαύρο φως του Κονγκό' (Αθήνα 2004) και'Στους δρόμους
της Μογγολίας' (Αθήνα 2006).


σ.σ. Ο αγαπητός μου φίλος και συνάδελφος Γιάννης Τζώρτζης, εκθέτει στο κοινό δείγματα της εξαιρετικής του δουλειάς μέσα από την ανθρωποκεντρική του ματιά στους πολιτισμούς του κόσμου. Καλημέρα, καλό μήνα και καλή Άνοιξη σε όλους και όλες μας! Μαριαλένα