Από τα πρώτα μου πεζά - 1990

Η ΡΟΖ ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΑ ΙΝΔΙΑΝΙΚΑ ΑΝΤΙΣΚΗΝΑ

I

Το χιόνι έπεφτε μπλε μπροστά από τους αφυδατωμένους κάκτους. Ο γιος του ανέμου μάζευε φίδια για τη συλλογή του. Ο πράσινος καβαλάρης κυνηγούσε βουβάλια στην πεδιάδα μαζί με τη φτερωτή γοργόνα.
Όλα ήταν καθαρά. Όλα ήταν αληθινά. Ελεύθερα. Χίπικα. Ινδιάνικα…

II

Ο αδερφός του δάσους είχε πάλι χαθεί απ’ τον καταυλισμό. Είχε ανακαλύψει ένα δέντρο που έβγαζε ένα παράξενο χυμό· ‘’ζωμός που πετάει’’, όπως τον ονόμαζε. Πέρασαν χρόνια από τότε. Ο αδερφός του δάσους κόντευε να ξεχαστεί.

III

Κάποτε έφθασαν νέα στο χωριό. Ο αδερφός του δάσους γύριζε τους γειτονικούς καταυλισμούς διδάσκοντας για το ‘’πέταγμα’’ που μπορούσε να προσφέρει ο ‘’ζωμός που πετάει’’. Είχε καταντήσει ένα ράκος, ένα σκουπίδι, που τον περιφρονούσαν όλοι. Ακόμη κι αυτοί· οι χυδαίοι…

IV

H ινδιάνικη ζωή κυλούσε ωραία. Οι γυναίκες έκαναν κοτσίδες τα μαλλιά τους, γεννούσαν ινδιανάκια, έτοιμες να τα παραδώσουν στην ελευθερία. Τραγουδούσαν ανέμελα καρτερώντας τους άνδρες τους να γυρίσουν απ’ το κυνήγι με το κρέας. Το λάθος ήταν στο δάσος· ένα λάθος που είχε αρχίσει να τελειώνει.

V

Μια μέρα οι ουρανοί βρυχήθηκαν και γκρίζεψαν ολοκληρωτικά. Η θυγατέρα των ουρανών είχε θυμώσει. Πήρε το τσεκούρι με τα γενναία, ελεύθερα, ινδιάνικά της χέρια και με μια κίνηση έκοψε όλα τα δέντρα με το ‘’ζωμό που πετάει’’. Το λάθος έπαψε να’ ναι λάθος· τόσο απλά…

ΣΑΝ ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Η απλή ιστορία ετελείωσε. Άχαρη, χωρίς λέξεις, σα γυναίκα αχτένιστη, άβαφτη, αστόλιστη. Σαν μια εικόνα ροζ πίσω από ινδιάνικα αντίσκηνα.