Μπλογκοπαιγνίου συνέχεια...

Της διαβάζω το μυθιστόρημα από το τηλέφωνο. Διαβάζω και θυμάμαι. Εκείνος ζούσε ακόμα. Τσάι, έξαψη και το ανεκτίμητο δώρο. Αυτός να διαβάζει, εμείς να αξιωνόμαστε. Διάβαζε ο πατέρας και έλεγα από μέσα μου: "Πως ξεστράτησα, αυτή είναι η ζωή που θέλω να ζω". Κι εκείνη συμπλήρωνε ψιθυρίζοντας: "Σαν να μη ζω".

Τελειώνω την ανάγνωση - "Τι γράφω? πες μου" τη ρωτάω. Λίγη σιωπή. "Πως ο άνθρωπος κοιτάζει τη ζωή του, εφόσον έχει ζωή. Και εφόσον η ζωή είναι πράγματι ζωή του. Αλλιώς φοβάται. Μανιάζει. Και τότε στρέφεται με λύσσα στις ζωές των άλλων. Με άλλοθι τον έρωτα. Ή και την ιδεολογία. Μανιωδώς στρέφεται κατά πάνω τους. Για να τους διορθώσει. Για να τους εξαγνίσει. Για να φωτίσει τον κάθε ηλίθιο ή ήδη πεφωτισμένο ή ανυπεράσπιστο ή χαμένο. Και να πατάξει οποιαδήποτε αντίδραση. Για να σκορπίσει απλόχερα τα ελέη του ή να καταδιώξει ανελέητα. Αυτό γράφεις."

Απόσπασμα από το διήγημα της Μαλβίνας Κάραλη, "Μέχρι να φύγουν οι Άγγλοι"

σ.σ. Αγαπητή Φαραόνα, αυτό το διήγημα ήλθε πρώτο στο νου μου καθώς με προσκαλούσες να συμμετέχω σε αυτή τη σκυταλοδρομία αποσπασμάτων. Καλοκαίρι ήταν όταν διάβαζα το βιβλίο που το φιλοξενούσε και θυμάμαι πως αρχίζοντας να διαβάζω αυτές εδώ τις παραγράφους, ένιωσα ένα ισχυρό συναίσθημα αποκάλυψης να με συνεπαίρνει. Με το παραπάνω απόσπασμα των σκέψεων της λατρεμένης μου Μαλβίνας, αφήνω κι εγώ το αποτύπωμά μου για κείμενα που σημαίνουν για μένα πολλά.

Μαριαλένα, 23/2/2008

Θα ήθελα με την σειρά μου να προσκαλέσω τους φίλους ιστολόγους, Τάκη Τσαντήλα, Lockheart, Άννη και Τσότσο να συνεχίσουν με τη σειρά τους το αφιέρωμα που ξεκινήσαμε.