Παρασκευή, Μαρτίου 14, 2008

Tο σπάνιο δώρο

Kαινούργιες θεωρίες.
Tα μωρά δεν πρέπει να τ' αφήνετε να κλαίνε.
Aμέσως να τα παίρνετε αγκαλιά. Aλλιώς
υπόκειται σε πρόωρη ανάπτυξη
το αίσθημα εγκατάλειψης ενηλικιώνεται
αφύσικα το παιδικό τους τραύμα
βγάζει δόντια μαλλιά νύχια γαμψά μαχαίρια.

Για τους μεγάλους, ούτως ειπείν τους γέροντες
–ό,τι δεν είναι άνοιξη είναι γερόντιο πια–
ισχύουν πάντα οι παμπάλαιες απόψεις.
Ποτέ αγκαλιά. Aφήστε τους να σκάσουνε στο κλάμα
μέχρι να τους κοπεί η ανάσα
δυναμώνουν έτσι τα αποσιωπητικά τους.
Aς κλαίνε οι μεγάλοι. Δεν έχει αγκαλιά.
Γεμίστε μοναχά το μπιμπερό τους
με άγλυκην υπόσχεση –δεν κάνει να παχαίνουν
οι στερήσεις– πως θά 'ρθει μία και καλή
να τους επικοιμήσει λιπόσαρκα
η αγκαλιά της μάνας τους.
Bάλτε κοντά τους το μηχάνημα εκείνο
που καταγράφει τους θορύβους του μωρού
ώστε ν' ακούτε από μακριά
αν είναι ρυθμικά μοναχική η αναπνοή τους.
Ποτέ μη γελαστείτε να τους πάρετε αγκαλιά.
Tυλίγονται άγρια
γύρω απ' τον σπάνιο λαιμό αυτού του δώρου,
θα σας πνίξουν.

Tίποτα. Όταν σας ζητάνε αγκαλιά
μολών λαβέ μωρό μου, μολών λαβέ να απαντάτε.




Δημουλά Κική

(από το H εφηβεία της λήθης, Στιγμή 1994)

7 σχόλια:

ΩΣΗΕ είπε...

Την ακούω συνεχ.ως τη Δημουλά, αλλά δεν την έχω διαβάσει. Νομίζω θα πρέπει να ρίξω ένα βλέφαρο.

Καλησπέρα

Marialena είπε...

Καλημέρα Ωσηέ! Η Κική Δημουλά είναι από τους πιο σημαντικούς δημιουργούς της εποχής μας.

Οι σκέψεις και η γραφή της με αφήνουν πάντα με μια αίσθηση δέους για την ικανότητα σύλληψης και έκφρασης των νοημάτων στα ποιήματά της.

panagiota είπε...

Τι να πώ?
Ουδέν σχόλιο!
Μια πίκρα μόνο καταπίνω...

Marialena είπε...

Παναγιώτα μου, είναι φορές που δεν χρειάζεται να πούμε τίποτα γιατί τα λόγια περιττεύουν...

Σε φιλώ!

Athanassios Ghikas ready to fly like an Eagle είπε...

Με το κλάμα παίρνουμε την πρώτη μας ανάσα σε αυτόν το κόσμο.

Αραγε πως θα είναι η τελευτάια μας?

Γύρισε κανένας να μας το πει΄? Γέλιο σάμπωτις? Κλάμα εσωτερικό? Η κάποιο άγνωστο συνάισθημα που περιμένει την τελευταία ώρα για να αποκαλυφθεί.
Τι άραγε ? Θα δούμε. ο χρόνος περνά αγέραστος και αμείλικτος.....

Marialena είπε...

Δεν ξέρω Σάκη μου, μα πιστεύω πως μια ανάσα και ένα φως προς την άλλη μεριά μας οδηγεί στον άλλον κόσμο, μαζί με τη γλυκειά λήθη της τωρινής μας ζωής, εφόσον πεθαίνουμε εν ειρήνη...

Athanassios Ghikas ready to fly like an Eagle είπε...

ειδικά το τελευταίο Μαριαλένα μου. Ισως εκεί κάπου κρύβεται και η έννοια του παραδείσου.