ΤΑ ΡΟΔΑΚΙΑ

Κάποτε ήταν ένα κορίτσι που είχε ένα σκυλάκι. Ήταν πολύ δεμένοι και πήγαιναν παντού μαζί. Το πρωί την συνόδευε στο σχολείο και το μεσημέρι γύριζαν από το πιο μακρινό δρόμο για να πλατσουρίσουν στην όχθη του ποταμού ή να τρέξουν στα χωράφια.
Μια μέρα καθώς το σκυλάκι διέσχιζε το δρόμο το κτύπησε ένα αυτοκίνητο.Όταν το σκυλάκι ξύπνησε ήταν ξαπλωμένο στο καναπέ του σπιτιού και από πανω του ήταν ο κτηνίατρος της περιοχής. Στα δυο πισινά του ποδιά είχαν βάλει γύψους και τα ένιωθε πολύ βαριά. Μάταια προσπαθούσε να σηκωθεί όταν άκουσε το κορίτσι να έρχεται. Το κορίτσι έτρεξε κοντά του όταν το αγκάλιασε, ο πόνος που αισθανόταν το σκυλάκι μειώθηκε αμέσως. Το κορίτσι ρώτησε τον πατέρα του τι είχε συμβεί. Ο πατέρας της διηγήθηκε το ατύχημα και στο τέλος της είπε πως το σκυλί δεν θα μπορούσε να ξαναπερπατήσει. Η κοπέλα τρομοκρατήθηκε, κοίταξε το σκυλάκι και μετά έτρεξε στο δωμάτιο της.
Την επόμενη το κορίτσι έφυγε για το σχολείο χωρίς να πάει να δει το σκυλάκι της. Όσο περνούσαν οι μέρες τόσο το κορίτσι απομακρυνόταν. Ο πατέρας που δεν μπορούσε να βλέπει το σκυλάκι καθηλωμένο στο καναπέ χωρίς την παλιά του ζωντάνια, προσπάθησε να βρει ένα τρόπο για να φτιάξει την διάθεση του. Σκέφτηκε λοιπόν να κατασκευάσει δυο ροδάκια για να διευκολύνει την μετακίνηση του. Στην αρχή το σκυλάκι έπεφτε και γλιστρούσε αλλά λαχταρούσε τόσο πολύ να πάει να βρει το κορίτσι, που τα κατάφερε. Έμαθε να κινείται με τα ροδάκια. Πήγε στο δωμάτιο του κοριτσιού όλο χαρά για να της δείξει πως τώρα πια μπορούσαν να παίξουν όπως παλιά, γύριζε γύρω γύρω στη καρεκλά της και την προκαλούσε να σηκωθεί, για να πάνε έξω να τρέξουν. Η κοπέλα όμως έβλεπε μόνο τα ροδάκια. Δεν αναγνώριζε το αγαπημένο σκυλάκι της. Τότε το σκυλάκι απογοητευμένο βγήκε από το δωμάτιο με το κεφάλι του σκυμμένο. Αργά την νύχτα όταν όλοι κοιμήθηκαν το σκυλάκι έφυγε από το σπίτι. Περιπλανιόταν στους έρημους δρόμους της πόλης χωρίς προορισμό, το μόνο που σκεφτόταν ήταν γιατί το κορίτσι δεν το αγαπούσε πια. Το μόνο που είχε αλλάξει ήταν πως μετακινιόταν με ένα διαφορετικό τρόπο, αλλά δεν είχε αλλάξει το ίδιο το σκυλάκι ούτε τα αισθήματα του.
Όταν ξημέρωσε το σκυλάκι πήγε στο προαύλιο του σχολείο και κάθισε σε μια απόμερη μεριά. Στο διάλειμμα τα παιδία το κοίταζαν περίεργα και γελούσαν με αυτό το αλλιώτικο σκυλί που είχε ροδάκια αντί για ποδιά. Η κοπέλα άκουσε τα γέλια των υπόλοιπων και πλησίασε να δει τι συμβαίνει. Τότε είδε το σκυλάκι της κουρελιασμένο να την κοιτά με παράπονο. Έτρεξε κοντά του πικραμένη, από τον τρόπο που είχε φερθεί στο σκυλάκι όλες αυτές τις μέρες. Το πήρε στην αγκαλιά της και του ψιθύρισε πως δεν θα άφηνε κανένα να του κάνει κακό και πως το αγαπάει με την διαφορετικότητα του η οποία το κάνει μοναδικό.