Το πάθημα του Πωλ

Καλησπέρα αδέρφια,Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας μερικούς στίχους μου. Ένας αγαθός γίγαντας ο λαός, που δε συνειδητοποιεί τη δύναμή του. Μικροί και πονηροί έμποροι εκμεταλλεύονται την αφέλειά του, και τον πουλάνε και τον αγοράζουν.
Θα ήθελα τη γνώμη σας και τα σχόλιά σας.

Το πάθημα του Πωλ

Ο Πωλ ο παλαιοπώλης, μέσα στα στενά της πόλης
είχε ένα πολύ-πολύ παλιό κι αστείο μαγαζί.
Ήτανε κοντός κι αγχώδης- ήταν ένα μέτρο, μόλις,
μα σε δούλευε, αν ήθελε, ο Πωλ, ψιλό γαζί.

Είχε στοκ πολύ σε μάζα- θυσαυρούς αλλά και μπάζα
κι έλεγε, όταν πουλούσε, πως πονούσε το χαμό.
Σου πουλούσε άδεια βάζα, τη Λωρίδα απ' τη Γάζα-
το Σταυρό του Νότου σου πουλούσε φυλαχτό.

Ο Πώλ ο παλαιοπώλης- πονηρός και κουτσομπόλης
σ' ήξερε προτού καλά-καλά σε δει.
Μα ήρθε κάποτε ένας Μόγλης, γίγαντας και χοντροκώλης
που σκεφτόταν και μιλούσε σαν παιδί.

Και ο Πωλ του 'πε “Πελάτη, έχω μια καρέκλα- να τη,
καναπές ήταν, μα εσύ ίσα που χωράς...”
Δε συνήθιζε τα λάθη, κι όμως, να, συνέβη κάτι
που δειξε θνητός πως είναι, σαν κι εμάς.

Κι έτσι αυτός που λέγαν Μόγλη, γίγαντα και χοντροκώλη
πάτησε στη γη, σαν έντομο, τον Πωλ.
Οι δαιμόνιοι κι αγχώδεις μαγαζάτορες στην πόλη
ας προσέχουν κι ας θυμούνται κάποιον Πωλ.