Ο δέκατος τέταρτος άνθρωπος

Οκτώβριος 2007

Άλλο ένα Σαββατοκύριακο χωρίς κάτι προγραμματισμένο. Στο κινητό μου καλεί ο κολλητός μου φίλος Δ. Απαντώ...

- Ελα
- Ελα
- Τι γίνεται?
- Τίποτα. Εσύ?
- Κάτι σκέφτηκα
- Τι?
- Πάμε κάπου?
- Πού?
- Στον Μ.
- Λουτράκι? Τώρα?
- Τώρα?
- Έλα πάμε
........................................................

Μιά ώρα αργότερα 2 ίδια μηχανάκια φορτωμένα για εκδρομή με τα απαραίτητα, ταξιδεύουν στην Εθνική. Τα καλοσωρίσματα και οι χαιρετούρες γίνονται ταξιδεύοντας χάρη στην τεχνολογία.

Έξοδος προς Λουτράκι. Δεξιά. Στάση στο supermarket SPAK για προμήθειες (κάρβουνα, παϊδάκια, κρασί -ξέρετε εσείς) και μετά 20 λεπτά άφιξη στον Μ. Καλοσώρισμα απ τη Τζίλντα, τον Μπάμπη και τον Αζώρ με γαφ γουφ και κουνήματα ουρών. Τακτοποιούνται τα εφόδια στο ψυγείο και φτιάχνω καφέ που καταναλώνεται ήσυχα στη βεράντα με θέα τον Κορινθιακό....

Το σπίτι του Μ. είναι από εκείνα τα αυθαίρετα που βρίσκονται προς το βουνό εκτός πόλεως, μέσα σε δήθεν κτήματα με ελιές. Αποτελείται από μια ...νυχτερινή λαθραία κατασκευή από ελενίτ επενδυμένο με τούβλο μεταγενέστερα, κουζίνα, εξωτερική τουαλέτα, μεγάλη αυλή και 2 μεγάλες βεράντες, μιά απ τη μεριά της εισόδου που βλέπει το δρόμο με θέα στο βουνό και μιά στην πίσω μεριά με θέα στον Κορινθιακό.
Όταν βραδυάζει και το σκοτάδι κρύβει την ασχήμια της τοποθεσίας καθώς και τα σκουπίδια και παλιόχαρτα που βρίσκονται αγκιστρωμένα στα μισοξαπλωμένα στο χώμα συρματοπλέγματα των ιδιοκτησιών, το μέρος ομορφαίνει. Τα φώτα της πόλης μακρυά, καθώς και των πλοίων που περνούν τον δίαυλο, συντελούν αποφασιστικά στη μεταμόρφωση του φόντου.
Έχουμε περάσει όμορφες μέρες εκεί με χαρές, γέλια, πειράγματα, μάσες και μπουκάλια κόκκινο μπρούσκο κρασί, αλλά και άλλες απελπιστικά ήσυχες, λες και βρισκόμαστε για αυτογνωσία σε κάποιο ασκηταριό στην Πρέσπα...
Το σπίτι εντούτοις διαθέτει τις στοιχειώδεις ανέσεις όπως κρεββάτια, ράντσα (πάνω στα οποία απλώνονται φιλόξενα οι υπνόσακκοί μας για να μας ζεστάνουν το βράδυ) κουζίνα και επίσης τηλεόραση (φυσικά απρόμαυρη) και ως εκ τούτου και ρεύμα. Ακόμη προσφέρει και ...εξωτερική τουαλέτα. Η μόνη μας αδυναμία είναι η έλλειψη παροχής νερού διότι το σπίτι είναι αυθαίρετο και ο Δήμος Λουτρακίου ...δεν δίδει, δήθεν για να μη χαλάσει τον υδροφόρο ορίζοντα του εργοστασίου εμφιάλωσης πρών Καραντάνη και νυν PEPSICO. Έτσι σε κάθε μας επίσκεψη κάποιος προσφέρεται με τη θέλησή του να πάει να φέρει νερό απ τη μιά και μοναδική βρύση που έχει φροντίσει η καλή εταιρία PEPSICO να αφήσει έξω απ το εργοστάσιο, ώστε να εξυπηρετούνται οι ...λαθραίοι κάτοικοι της περιοχής.
Το βράδυ πέρασε με μπριζόλες, χωριάτικη, πατάτες τηγανιτές και κόκκινο κρασί ήσυχα στην πίσω βεράντα. Κάποιες στιγμές ακούγονταν μόνο οι ...ευχαριστημένες οδοντοστοιχίες των τριων φυλάκων μας που αποτέλειωναν ότι έμενε απ τις δικές μας...
Αγνάντεμα στον Κορινθιακό, λίγες αμπελοφιλοσοφίες,ύπνος...
......................................................................

Όταν έφεξε ο ήλιος -κόκκινος ακόμη- ήπια τον πρώτο σκέτο ελληνικό της μέρας στην αγαπημένη μου πίσω βεράντα με τον Μπάμπη και τον Αζώρ ξαπλωμένους τεμπέλικα στα σκαλιά, ενώ η Τζίλντα είχε βάρδια να προσέχει τα μεταφορικά μας μέσα.
Μετά τον καφέ αποφάσισα να πάω να φέρω νερό απ τη γνωστή βρύση. Έτσι γέμισα τις πλαινές βαλίτσες της HONDA με έναν σεβαστό αριθμό από άδεια μπουκάλια νερού του 1 1/2 λίτρου (Καραντάνη φυσικά) και αναχώρησα γνέφοντας με νόημα στους αγουροξυπνημένους φίλους και σκύλους, εξηγώντας έτσι τις προθέσεις μου.

Μετά 5 λεπτά της ώρας έφτασα στην κοινόχρηστη βρύση -που σημειωτέον διαθέτει και κιόσκι και παγκάκια παρακαλώ. Άρχισα το κουβάλημα των άδειων φιαλών νερού όταν άκουσα μια φωνή να μού λέει καλημέρα. Είπα καλημέρα μηχανικά και ένα χέρι βοήθειας άρχισε να ξεβιδώνει τα καπάκια απ τις φιάλες ώστε να είναι έτοιμες γιά γέμισμα. Τότε γύρισα και είδα απορημένος έναν κοστουμαρισμένο και γραββατωμένο παππού, δίπλα μου στο παγκάκι, να με κοιτάει με ένα -ίσως και να μου φάνηκε- χαμόγελο λύπησης.
Τελείωσα γρήγορα την διαδικασία ανεφοδιασμού και ο παράξενος παππούς με προσκάλεσε να καθίσω κάνοντας χώρο δίπλα του. Με ρώτησε διάφορα. Από που είμαι, που πάω, πως με λένε και άλλα πολλά που δεν θυμάμαι πιά. Τότε σηκώθηκε όρθιος και άρχισε με στεντόρια αλλά τονικά πάνσωστη φωνή να τραγουδάει εμβατήρια και αντάρτικα τραγούδια (που τα θυμόταν όλα?). Μούδιασα... Τρελλός η παλληκάρι????

Έμεινα σκεπτόμενο κάγκελο.....

Όταν ...ολοκλήρωσε το πρόγραμμα, τον ρώτησα που μένει. Πρόσεξα πως είχε στα πόδια δίπλα του 3 πλαστικές σακκούλες αποφόρια.Κάλτσες πουλόβερ, παντελόνια και εσώρουχα πεντακάθαρα και σιδερωμένα.

- Εδώ μένω
- Εδώ που?
- Εδώ εδώ...
- Στη βρύση?
- Ναί γιατί?
- Δεν έχεις σπίτι?
- Έχω 3. Ένα για κάθε μου παιδί...
- Και δικό σου?
- Εγώ έχω παντού

Λασκάρισε τη γραββάτα του...

- Έχω τώρα εδώ και μετά όπου θέλω. Κάθε μέρα αλλού.

Δεν είπα τίποτα. Δεν έμοιαζε άνθρωπος που ζει στους δρόμους σκέφτηκα.
Για 15 λεπτά δεν αλλάξαμε κουβέντα...
Μετά ρώτησα...

- Γιατί μίλησες σ εμένα?
- Γιατί έσκασα
- Γιατί έσκασες?
- Γιατί είσαι ο δέκατος τέταρτος άνθρωπος ως τώρα, που δε μου λέει καλημέρα...
- Μα είπα...
- Ναι αλλά αν δεν έλεγα δε θάλεγες...

Ήρθαν τα χειρότερα... Εκτός από αποσβολωμένος έμεινα και μαλάκας. Εντελώς όμως...

- Συγνώμη... ψέλλισα
- Ευχαριστώ για τη βοήθεια...

Έφυγα σαν κλέφτης προς τη μηχανή χωρίς τα νερά...
Δάκρυσα.... Ντράπηκα.... Διαλύθηκα...

- Νάσαι καλά άκουσα πίσω μου. Δε κάνει τίποτα....
.....................................................................

Θυμήθηκα τα νερά και γύρισα πίσω να τα πάρω μετά δέκα λεπτά. Κυρίως ήθελα να τον ξαναδώ. Να κουβεντιάσω, ίσως και ...να τον ακουμπήσω. Δεν ήταν κανένας εκεί... Μόνο τα γεμάτα εναμισόλιτρα.
Κάθισα στο παγκάκι -μόνος ευτυχώς- και έκλαψα στις χούφτες μου δεν ξέρω για πόσο...

Από τότε μου έβαλα όρο απαράβατο, να λέω πάντα πρώτος ΚΑΛΗΜΕΡΑ. Με χαμόγελο. Από καρδιάς. Ούτε τυπικά, ούτε μίζερα, ούτε προσβλέποντας σε δημόσιες σχέσεις, ούτε δήθεν.

Γύρισα πίσω στο σπίτι, άφησα τα νερά, φόρτωσα τη Dolly και έφυγα αμέσως. Οι φίλοι έμειναν εκεί.

- Γιατί φεύγεις έτσι?
- Γιατί τώρα είμαι καλά...

Ο Δ. κατάλαβε. Ο Μ. δεν το έψαξα...

.................................................................................

Σε λίγα λεπτά η DOLLY χαμογελώντας με νόημα, διακοσάριζε χαρούμενη προς Μέγαρα.....