Ασκητικη Καζαντζακη---προλογος

Ερχόμαστε από μια σκοτεινή άβυσσο' καταλήγουμε σε μιασκοτεινή άβυσσο' το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή.

Ευτύς ως γεννηθούμε, αρχίζει κι η επιστροφή' ταυτόχρονα τοξεκίνημα κι ο γυρισμός' κάθε στιγμή πεθαίνουμε.

Γι αυτόπολλοί διαλάλησαν: Σκοπός της ζωής είναι ο θάνατος.

Μα κι ευτύς ως γεννηθούμε, αρχίζει κι η προσπάθεια ναδημιουργήσουμε, να συνθέσουμε, να κάμουμε την ύλη ζωή'κάθε στιγμή γεννιούμαστε.

Γι' αυτό πολλοί διαλάλησαν:Σκοπός της εφήμερης ζωής είναι η αθανασία.

Στα πρόσκαιρα ζωντανά σώματα τα δυο τούτα ρέματαπαλεύουν:

α) ο ανήφορος, προς τη σύνθεση, προς τη ζωή, προς τηναθανασία

β) ο κατήφορος, προς την αποσύνθεση, προς την ύλη,προς το θάνατο.

Και τα δυο ρέματα πηγάζουν από τα έγκατα της αρχέγονηςουσίας.

Στην αρχή η ζωή ξαφνιάζει σαν παράνομη φαίνεται,σαν παρά φύση, σαν εφήμερη αντίδραση στις σκοτεινέςαιώνιες πηγές μα βαθύτερα νιώθουμε: η Ζωή είναι κι αυτήάναρχη, ακατάλυτη φόρα του Σύμπαντου.

Αλλιώς, πούθε η περανθρώπινη δύναμη που μας σφεντονίζει από το αγέννητο στο γεννητό και μας γκαρδιώνει φυτά, ζώα,ανθρώπους' στον αγώνα;

Και τα δυο αντίδρομα ρέματα είναι άγια.

Χρέος μας λοιπόν να συλλάβουμε τ' όραμα που χωράει κι εναρμονίζει τις δυο τεράστιες τούτες άναρχες, ακατάλυτεςΟρμές' και με τ' όραμα τούτο να ρυθμίσουμε το στοχασμό μας και την πράξη.