Και αν υπήρξαν αιώνες
που οι κανόνες δεν πιάναν,
Και αν υπήρξαν κύμματα
που οι φωτιές δε θα σβήναν,
Τότε υπήρξα και εγώ
Στους αιώνες σαν στάχτη
που ο αγέρας δεν θα μπόρεγε
Ποτέ πια να φυσά
(Ένα ποίημα μου για αυτούς που σκέπτονται το πώς,το γιατί,τα πρέπει και τα όχι)
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
1 σχόλιο:
Πανέμορφο το ποίημά σου Ματίνα, σαν το αεράκι που φύσηξε όσο το διάβαζα...
Ευτυχισμένος είναι αυτός που δεν περιορίζεται από επίπλαστους περιορισμούς, αλλά θέλει αρετή και τόλμη για να καταφέρεις να μην εξαρτάσαι από κοινωνικά προστάγματα.
Δημοσίευση σχολίου