Ανώνυμος αλαζονικός

Φιλικά μπας και γελάσουμε, καλώς σας βρήκα.

Για μια στιγμή κοντοστάθηκα…. με το βλέμμα καρφωμένο στο άπειρο. Είχα αρχίσει να το συνειδητοποιώ. Το σώμα στεκόταν παγωμένο. Καμία κίνηση στο σώμα. Κάθε μου ενέργεια σωριάστηκε στους στοχασμούς μου. Το αίμα κυλούσε γοργά στις φλέβες μου και η καρδιά μου κουδούνιζε γλυκά και συνάμα ρυθμικά στα πανέμορφα αυτιά μου. Τα χέρια έτρεμαν. Η γλυκιά μου ανάσα έδινε ρυθμό στις σκέψεις. Και ένα ηδονικό, ναι, ηδονικό συναίσθημα λίγωνε την ψυχή μου. Ναι, ο λογισμός τώρα πλέον το χωρούσε. Δεν άντεξα …οι σκέψεις με κατέκλυζαν.

-Είμαι μεγάλος, πολύ μεγάλος.

-Τι μεγάλος δηλαδή που είμαι τεράστιος.

-Όχι απλά τεράστιος ρε παιδί μου !

-Είμαι μέγιστος λέμε !

-Δεν υπάρχει άλλος σαν εμένα !

-Είμαι αξεπέραστος, δεν με φτάνει κανείς !

-Και για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους είμαι δισθεόρατος !

-Αντικειμενικά δηλαδή είμαι τρισμέγιστος !

Δεν ήθελα όμως να πάρουν τα μυαλά μου αέρα κι έτσι προσπαθούσα να παραμείνω προσγειωμένος. Με την περίσσεια μετριοφροσύνη μου, σκεφτόμουν.

-Είμαι σίγουρος για το μεγαλείο μου.

-Είμαι σίγουρος γιατί το δικό μου μεγαλείο δεν το φτάνει κανένας.

-Είμαι ατέλειωτος!

-Ασύλληπτος!

-Δεν χωράει ανθρώπου νους το μεγαλείο μου!

-Είμαι η αρχή και το τέλος!

-Είμαι Θείο έργο!

-Όπως και να το δω δεν ξεπερνιέμαι!

Δεν ήθελα όμως να κάνω αλαζονικές σκέψεις και συνέχισα να στοχάζομαι συγκρατημένα.

-Ίσως και να ‘μαι ένας Θεός ρε παιδί μου!!!

-Αξίζω τα πάντα!!!

-Εγώ και μετά τέλος λέμε!!!

-Είμαι άπειρος!!!

-Είμαι τα πάντα!!!

-Εγώ είμαι και κανένας άλλος!!!!!!!!!

Όμως το ρολόι διέκοψε τις σκέψεις μου και κοίταξα τριγύρω. Ένας και μόνο χτύπος ήταν αρκετός για να διακόψει τις σκέψεις μου. Η ώρα είχε περάσει κι ο ήλιος έπεφτε.

Κόσμος περνούσε πλάι μου κι εγώ ακροβατούσα ανάμεσα σε αυτούς και τις σκέψεις μου.

Ώσπου…κατάλαβα ότι είχαμε σχολάσει.

Πέταξα το φτυάρι στην άκρη και έφυγα να πάω να κάνω μπάνιο σπίτι, γιατί είχα γίνει χάλια απ΄ τα μπάζα.

www.lafazanidis.blogspot.com