Ξεπεσμένο άρμα..

Βρέχει και γέρνουν λοξά οι σταλαματιές
σαν τις χτυπά με μίσος ένας άγριος άνεμος
σύννεφα σκούρα σε τύλιξαν
σκοτεινιασμένος ο ήλιος και εσύ ακούμπησες στο κιγκλίδωμα
της φαντασίας μου στα κόκκινα στολίδια σου λουσμένος
κοιτάζω έξω τις μακριές κορυφές των δέντρων
γέρνουν, συνεπαρμένες από την ευγένεια σου
λυγίζουν, ζητώντας τα μάτια σου, εκλιπαρώντας
να σ αγγίξουν, χαϊδεύουν φευγαλέα την σκιά σου..
έχει μιαν αγριάδα έξω ο καιρός
και εγώ στην μελαγχολική μου κάμαρα
συλλογίζομαι το ξεπεσμένο άρμα του ονείρου μου
άδειο, χωρίς αναβάτη με τα αφηνιασμένα άλογα να τρέχουν
ξέφρενα, στης σκέψης το ανήλιαγο δρόμο..

πότε θα νιώσω καλά?
Κράτησέ με… σ αγαπώ..

Ελπίδα..