παραμονή

Ήταν παραμονή πρωτοχρονιάς, στο σπίτι η ατμόσφαιρα ήταν παγωμένη
Μόνο οι φωνούλες του μικρού έδειχναν ότι κάτι αλλιώτικο έχει αυτή η νύχτα
Λίγα λεπτά πριν αλλάξει ο χρόνος… ψιθυριστά… δε σε αγαπάω άλλο
Λίγα δευτερόλεπτα πριν έρθει η νέα χρονιά.. πιο σιγανά ακόμα…τελείωσε
3,2,1… καλή χρονιά
Φιλιά, δάκρυα, χαμόγελα, ευχές.. όλα ανακατεμένα..
Ήταν εκείνη η στιγμή που πέθανες εσύ και πέθανε μαζί σου η χαρά κάθε παραμονής νέου χρόνου
Στοίχειωσες τις παραμονές μου και η κατάρα σου είναι να μην με αφήσεις να χαρώ άλλη
Ας είναι… μπορώ κι έτσι.
3,2,1.. καλή, νέα χρονιά.

Καλά Χριστούγεννα σε όλους!

Σημερα, προσπαθω να βαλω ηχους και χρωματα στην"αορατη εικονα"που μου ξεφυγε χθες.
Συγχωρηστε με.Μαθητευω ακομα στην μπλογκοσφαιρα.
Επιτρεψτε μου να συγκινηθω και να δακρυσω καθως αναλογιζομαι την"δυναμη της αγαπης"
Ειναι το δωρο που ολοι μας εχουμε αναγκη.
Ας το μοιραστουμε μεταξυ μας λοιπον.....
......Ευχες απειρες και γλυκες για ολους.......

The power of love

Να τα πούμε?

We wish you a Merry Christmas, we wish you a Merry Christmas, we wish you a Merry Christmas...

... and a Happy New Year!

Χρόνια Καλά, με αγάπη στη καρδιά!

υπάρχει

Μέσα στο παράλογο που ζούμε, υπάρχει η αλήθεια που ψάχνουμε.

"Ξεφυλλίζοντας τη σιωπή"

Της Α. Παπαδάκη

"..Φάλτσο η πορεία φίλε τελικά.
Κι ούτε που προλάβαμε να ανοιχτούμε στους μεγάλους ωκεανούς. Τίποτα δεν ανακαλύψαμε σπουδαίο σε αυτό το ταξίδι.Η αίσθηση μονάχα πως τα λιμάνια ήταν μακριά. Η βεβαιότητα μονάχα πως τα δελφίνια χόρευαν για μας .
Φάλτσο η πορεία!! Κανείς δεν αμφιβάλλει πια.
Ομως....Υπάρχουν πάντα κάποια δειλινά , όταν ο ήλιος σκορπιέται και χαρίζεται στα κύματα , όταν ο Θεός
χωράει σε ένα μικρό ροδί συννεφάκι , που εμείς , καθισμένοι στην κουβέρτα, παίρνουμε τη κιθάρα μας και τραγουδάμε.
Οχι δεν είμαστε πικραμένοι. Ναυαγοί είμαστε σε μια απέραντη νοσταλγία .
Τραγουδάμε για τη ψυχή μας , που νομίσαμε πως τη κάναμε σημαία της γης. Για τα ξύλινα αλογάκια και τις καραμούζες μας που ξεκινησαμε να κατατροπώσουμε τον εχθρό. Για τις αφίσες με τα ουράνια τόξα που δεν κολλήσαμε. Για το παραμύθι που δεν είπαμε. Για τον κόσμο που δεν χώρεσε στ' όνειρό μας. Για τον πολικό αστέρα που μας πρόδωσε.
Τραγουδάμε για την αγάπη που δε γνωρίσαμε. Για τον έρωτα που κρεμάσαμε φεύγοντας στα κλαδιά
της γιασεμιάς ( άραγε υπάρχει πάντα αυτή η γιασεμιά; ) Για το χάδι που αψηφήσαμε. Για την ανθοδέσμη που δε στείλαμε στη μάνα μας. Για την ανατροπή που ξεκινήσαμε , τρώγοντας
μπισκότα με γέμιση σοκολάτας. Για τα κοχύλια που μαζέψαμε και δε μοιράσαμε.
Τραγουδάμε για τη νίκη που δε γιορτάσαμε. Για την ήττα που δεν υπογράψαμε. Για τους φίλους που μας έδωσαν.
Τραγουδάμε για μας.Για το βίτσιο μας.Για το φάλτσο μας.
Αυτό εννοούν , όταν ακούτε να λένε, "τους έμεινε μόνο η ροκιά" ... "

Αυτά...

Παραμύθι ...

Φτιάχνουμε ένα παραμύθι και ζούμε μέσα του , έναν κόσμο που μας χωράει που πετάμε από σύννεφο σε κορυφή , δεν χωράει άλλος όμως , είναι δύσκολο να σε δεχτούν έτσι όπως είσαι μερικοί από τους ανθρώπους συνηθίζουν να προσπαθούν να σε βγάλουν από εκεί που νιώθεις ασφαλής και μόλις δουν ότι δεν τα καταφέρνουν είτε γιατί εσύ χώνεσαι όλο και πιο βαθιά στην κρυφή σου γωνιά είτε γιατί βλέπουν ότι το παραμύθι που ζεις είναι πολύ όμορφο για αυτούς και δεν το αντέχουν .
Αντίο λοιπόν σε αυτούς πάω να χαθώ στην ουτοπική μου χώρα

Φτιάξε καρδιά μου το δικό σου παραμύθι

Διονύσης Τσακνής

Φτιάχνουν απόψε με κουρέλια και σανίδια
έναν συνοικισμό αυτόνομο
Αυτοί που ψάχνουν για διαμάντια στα σκουπίδια
και στον υπόνομο

Και συ που ψάχνεις το κουκί και το ρεβίθι
στο τέλμα αυτό που βυθιζόμαστε
Φτιάξε μαζί τους το δικό σου παραμύθι
γιατί χανόμαστε

Μες το δικό σου παραμύθι ξαναβρέστο
το ξεχασμένο μονοπάτι σου
Και ξαναχάστο, ξαναβρέστo, ξαναπέστο
το τραγουδάκι σου

Ξελεύθερώνω την ωραία πεταλούδα
από τη σφραγισμένη γυάλα της
Να σου χαρίσει τα φτερά της τα βελούδα
και τα μεγάλα της

Γιατί να ψάχνεις τριαντάφυλλα στα στήθη
αυτών που χάμω τα πετάξανε
Φτιάξε καρδιά μου
το δικό σου παραμύθι
αλλιώς τη βάψαμε

Σκιάχνω απόψε με κουρέλια και σανίδια
Σαν συνοικισμό αυτόνομο
Αυτούς που ψάχνουν για διαμάντια στα σκουπίδια
και στον υπόνομο

Γιατί να ψάχνω το κουκί και το ρεβύθι
στο τέλμα αυτό που βυθιζόμαστε
Φτιάχνω μαζί σας το δικό μας παραμύθι
γιατί χανόμαστε

Μες το δικό σου παραμύθι ξαναβρέστο
το ξεχασμένο μονοπάτι σου
Και ξαναχάστο, ξαναβρέστω, ξαναπέστο
το τραγουδάκι σου

θέλεις?

Να ανοίξουμε λίγο, να μπει φως.
Να έρθει κόσμος ,να γίνει σαματάς.
Να γελάσουμε δυνατά με την ψυχή μας, να ξεχάσουμε, να προχωρήσουμε.
Να πιούμε, να μεθύσουμε, να φωνάξουμε δυνατά.
Να ζήσουμε το λένε…νομίζω.

Εκεί στο Νότο...

Νότος
Αναστασία Μουτσάτσου - Μαρίνα Σκιαδαρέση*
(*κατεβάστε το εδώ)

Εκεί στο Νότο
που τρίζει ο θάνατος κι η αγάπη κάνει κρότο
σαν άδειο κάθισμα ταξίδεψα για χρόνια
ψάχνοντας να βρω το κατάλληλο κορμί

Εκεί στα φώτα
εύρισκε η νύχτα τα σημάδια της τα πρώτα
είχα ξεμείνει από τσιγάρα και συμπόνια
και συ με κέρασες καπνό μ' ένα φιλί

Ποια πόλη, ποια χώρα
ποια θάλασσα σε ταξιδεύει τώρα
σωπαίνεις, θυμάσαι
και μεθυσμένη μες τον ύπνο σου γελάς
Ποια πόλη, ποια χώρα
ποια θάλασσα σε ταξιδεύει τώρα

Εκεί στο Νότο
εκεί μου κλήρωσε ο έρωτας στο Λόττο
κουλουριασμένος σαν τη σαύρα στη σκιά του
σαν νόμισμα έπεφτα στο μαύρο σου βυθό

Χλωμά καντήλια
άναβε η φτώχεια σου τα τάιζε με ζήλεια
μα συλλαβίζαν σ' αγαπώ τα βογγητά σου
σαν ένα άρρωστο στην κούνια του μωρό

Ποια πόλη, ποια χώρα
ποια θάλασσα σε ταξιδεύει τώρα
σωπαίνεις, θυμάσαι
και μεθυσμένη μες τον ύπνο σου γελάς
Ποια πόλη, ποια χώρα
ποια θάλασσα σε ταξιδεύει τώρα

Μουσική Λαυρέντης Μαχαιρίτσας
Στίχοι Ισαάκ Σούσης

σ.σ. Μια χειμωνιάτικη Κυριακή του Δεκέμβρη, αυτή η πολυαγαπημένη εκτέλεση του Νότου, ντύνει μουσικά το σούρουπο και βάζει φωτιά σε όνειρα και επιθυμίες. Καλή ακρόαση!
Μαριαλένα, 3/12/2006

ΠΕΡΑΣΤΙΚΑ ΜΑΡΑΚΙ - ΡΑΦΙΝΑΤΑΚΙ

.

Η αγαπημένη μας Ραφινάτα, επίτιμη Πρόεδρος των Α.Μ., τέως κυρία παρολίγον Δημάρχου, και νυν κυρία εξαφανισθέντος παρολίγον Νομάρχου, θα απουσιάσει για δέκα μέρες.

Κατά τα φαινόμενα, κάποιος κόντεψε να την κουφάνει...

Περαστικά Μαράκι!
Με πολλή αγάπη

ΚΡΥΨΟΥ ΚΑΛΆ, ΚΑΙ ΜΗ ΜΙΛΆΣ, ΑΝ ΔΕΙΣ ΤΟ ΜΑΎΡΟ ΤΟΥ ΚΑΤΆΡΤΙ

Ένα καράβι αλλοπαρμένων - στο φεγγαρόφωτο γκρίζα σκιά
θά ρθει για μένα, το περιμένω - για να με πάρει μακριά

Ένα καράβι που αρμενίζει - με φουσκωμένα τα πανιά
άπιαστο, σ΄άυλα νερά - και Καπετάνιος δεν τ' ορίζει

Και πάει πάει - ξεκινάει
για τα νησιά του ουρανού
γι' αυτούς που πήγαιναν Αλλού
στους Γαλαξίες σεργιανάει

Και πάει πάει - πάει πάει
κόντρα σε κάθε γυρισμό
με μόνο του προορισμό
ποτέ του να μη σταματάει.

Αν στη ζωή σου υπάρχει κάτι - πάρα πολύ που τ' αγαπάς
κρύψου καλά, και μή μιλάς - αν δεις το Μαύρο του κατάρτι

Κι άσε το νά΄ρθει να φορτώσει - χαροκαμένους και τρελλούς
που στους γνωστούς Ωκεανούς - έχουνε κάτι όλοι προδώσει

Να πάει να πάει - να γυρνάει
στις γειτονιές των αστεριών
στις νύχτες ήλιων μακρινών
και πουθενά να μην κολλάει

Στ' αμπάρια να - κουβαλάει
απελπισμένους ναυαγούς
που σε κρυφούς Ωκεανούς
έχουν τα όνειρά τους πνίξει.


Μαύρος Γάτος, Κως 1994
Απαγορεύεται η αναδημοσίευση εκτός blogs χωρίς την άδειά μου.
miltiadis_s@yahoo.gr
.

Το μπλουζακι....

Αποσπασμα απο ενα γραμμα...
....14-2-2001
...ξερω ποσο σε πειραζει η κατασταση αυτη.Να θελεις να εισαι κοντα μου και να μην μπορεις.Αυτο ομως δεν συμβαινει μονο σ'εσενα.Κι εγω θελω να ειμαι μαζι σου και ομως τωρα ουτε να σε αγκαλιασω μπορω.Αφου να φανταστεις ,οταν πηρες το τρενο και εφευγες εκεινο το πρωι ουτε που ειχα συνειδητοποιησει κατι τετοιο.Μολις γυρισα σπιτι νομιζα οτι θα σε ευρισκα εκει και θα σε επαιρνα αγκαλιτσα.Με το που περασα την πορτα το μονο που αντικρυσα ηταν οι τεσσερεις τοιχοι.Εσυ ειχες φυγει και το μονο που εμεινε ηταν το αρωμα απο το κορμι σου.Τα σεντονια και το παπλωμα ηταν ποτισμενα απο το αρωμα σου.Ακομα και το ΜΠΛΟΥΖΑΚΙ που ξεχασες μυριζε το αρωμα σου.Δεν ηξερα τι να κανω....Το πηρα αγκαλια -ηταν μικρο για να το φορεσω-και κοιμηθηκα με το αρωμα σου......
Σε λιγες μερες θα ειμαστε και παλι μαζι.........


Δεν ηταν ποιητης
Ερωτευμενος ηταν.

Να εισαι παντα καλα φιλε μου Κωνσταντινε απο τον Βολο.
Ελπιζω να ξεχασες το Κοσσοβο......και το αρωμα της.....

Φθινοπωρινή σονάτα

Από το μπαλκόνι της κουζίνας βλέπω να αλλάζουν χρώματα τα δέντρα στη πίσω αυλή. Το αναρριχώμενο φυτό φυλλοροεί. Τώρα είναι κιτρινοκόκκινο, σε μια συμφωνία χρωμάτων από το ανοιχτό πράσινο μέχρι το κόκκινο της κανέλλας και το κίτρινο των φύλλων που πέφτουν. Παίρνω στο χέρι μου ένα φύλλο που έπεσε κάτω. Το χρώμα του με προκαλεί, η υφή του, το σχήμα του, η αίσθηση του! Είναι ήδη πεπερασμένο...

Όσο είναι ζωντανό, το βλέπω να πάλλεται στον άνεμο, να κρατά τις σταγόνες της βροχής στην απαλή του επιφάνεια, να απλώνεται και να μεγαλώνει. Τώρα είναι η στιγμή να αφήσει πίσω του τη φορεσία και να προετοιμαστεί για τον χειμώνα, μόνο με τον κορμό του και τις ρίζες του να υπάρχουν σε πείσμα του καιρού!

Το φθινόπωρο πλησιάζει στο τέλος του ημερολογιακά, μα στη μικρή μου αυλή τώρα αρχίζει να βάφεται με τα ανεπανάληπτα χρώματα της φύσης, που μόνο το φθινόπωρο ξέρει να πλημμυρίζει τη ματιά μου, τόσο όμορφα, τόσο μοναδικά! Σκέψου...!

Μαριαλένα, 25/11/2006

Ακροβάτης

Δεν θέλω να διαλέγω πια

θα ακροβατώ εκεί σε μια κλωστή

τεντωμένη στο βάραθρο της ψυχής

είπε κι αφέθηκε στο κενό

και κοίτα !

Αιωρείται πνεύμα αθάνατο

παλινδρομεί ανάμεσα στις συμπληγάδες

...
mat..

Παρακοή

Μείνε στο βράχο, έλεγε η φωνή,

Στο νερό θα χάσεις τα φτερά σου.

Δεν άκουσε.

Σε μια μήτρα βούτηξε για να

Ξαναγεννηθεί χωρίς φτερά.

Ετσι την γνωρισα......

.....μετα απο ενα γαμο,δυο χωρισμους και εναν θανατο.......
Αρχες του περασμενου Μαρτη ηταν.Η ανηψια μου ελαμπε μεσα στο ασπρο της νυφικο,με εκδηλη την γλυκα της προχωρημενης της εγκυμοσυνης.Περασα ενα πολυ ομορφο τριημερο(αποκρηα ηταν)με συγγενεις που λογω υποχρεωσεων βλεπομαστε μονο σε γαμους-βαφτησια και κηδειες.Δεν χορεψα ,γιατι δεν ειμαι χορευταρου,αλλα τραγουδησα παρεα με την πολυ μικροτερη μου ξαδελφη.....
Γυρνωντας στην πολη μου ,μετα απο λιγες μερες ενοιωσα την πικρα των δυο χωρισμων.Καπου μεσα μου το ηξερα πως γι αυτους τους ανθρωπους ημουν το καταφυγιο,απλα δεν ηθελα να το πιστεψω....
Ακομα και τωρα δεν θελω να το πιστεψω.Ακομα και τωρα θελω να πιστευω πως μ'αγαπανε.Αλλα με τον δικο τους τροπο.κι ισως εγω να μην καταλαβα τον τροπο αυτο.
Και περνουσαν οι μερες,κι εγω προσπαθουσα να βαλω"διοτι"στα"γιατι"μου ωσπου ανακαλυψα οτι η συντροφος μου(επι 14 συναπτα ετη....εχει καταρρακτη....
Ασχετη τοτε τελειως με το νετ(μηπως και τωρα τι ειμαι?ασχετη ακομα)αρχισα να ψαχνω ,λες και ο γιατρος δεν μου το τοποθετησε καθαρα.Η συντροφος ηταν σχεδον τυφλη......
Και μεσα σε μια αξημερωτη απο πικρα νυχτα ...επεσα στην σελιδα του Μαυρου γατου.
Κι ετσι αρχισαν ολα....
Δεν ξερω γιατι την διαλεξα απο εκει μεσα?μοιρα?κισμετ?συγκυριες?Η μηπως αυτο που λενε,πως τιποτα δεν γινεται τυχαια?....Και μεσα στην παραζαλη του μυαλου μου που ειχε παθει καθιζηση...της εγραψα.....
θυμαμαι τι...θυμαμαι γιατι....και μου απαντησε....Με μια αβροτητα,με καλωσυνη,με ευγενεια και αγαπη,απεναντι σ'εμενα ,μια αγνωστη.......
Και περασανε παλι οι μερες.....
Εφτασε ο Αυγουστος ....και η συντροφισσα μου εφυγε,ησυχα και απλα .Αποφασισε να κοιμηθει στις 4του μηνα χωρις να δει την αυγη.Τοσο πολυ ειχε κουραστει,μετα απο μεγαλη ταλαιπωρια 4μηνων....
Σκαψαμε με χερια και νυχια το χωμα......και μεσα στην καψα του αυγουστου,καταπινωντας χωμα,ιδρωτα και δακρυα ,αγκαλιασαμε την αναμνηση της....και την αφησαμε να ησυχασει πια...
Και τοτε της ξαναεγραψα...
Κι εκεινη ηταν παλι εκει.....
Γεματη απο την συμπονοια της....
Τρυφερη και ανθρωπινη....
Μια ψυχη γεματη αγαπη....
Κι οταν μετα απο μερες,μεσα στα αγρια μεσανυχτα,πηρα τους δρομους ψαχνωντας την λησμονια και τις απαντησεις στα "γιατι"Κι οταν γυρισα στους 4 τοιχους του σπιτιου μου,την ωρα που η νυχτα γινεται μερα ,της ξαναεγραψα.......
Ηταν ενα μυνημα γεματο θυμο,γεματο παραπονα,γεματο ελλειψεις,γεματο μοναξια,,,,,Γεματο απο το ΤΙΠΟΤΑ της ανθρωπινης ψυχης......

Κι εκεινη ηταν ακομα εκει...
Ενα πλασμα γεματο απο φως...
Μια ψυχη ετοιμη να δωσει ...
Μια Μαριαλενα ....
Σε ολο της το μεγαλειο...
Ειμαι ευτυχισμενη που σε γνωρισα Μαριαλενα
Ετσι γνωρισα εκεινη...
Ετσι γνωρισα την Μαριαλενα.....
Σέυχαριστω.......
Τι αλλο να πω????

δες

«Δες τα σημάδια»
Έτσι μου έλεγε όταν μπερδευόμουν.
«Δες τα σημάδια, πάντα υπάρχουν σημάδια και το ένστικτο είναι αλάνθαστο.
Όσο κι αν το μυαλό προσπαθεί να ανακαλύψει λογικές ή μη εξηγήσεις, στην πραγματικότητα… ξέρει.
Όσο κι αν τα λόγια λένε άλλα, όσο κι αν θέλεις να πιστέψεις το φανερό, αυτό που θα σε κάνει να νοιώσεις καλά.. εσύ να κοιτάς τα σημάδια.
Η καρδούλα ξέρει πρώτη από όλους, δες τα σημάδια και ακολούθησε τα».


Η φοτο είναι δωράκι από τον nature.

Για σκέψου κι αυτό!

Δεν προσδοκώ, είμαι ικανοποιημένος με όλα

Όταν αρχίζω να προσδοκώ, πρέπει να έχω την πίστη ότι ό,τι είναι καλό για μένα θα μου έρθει οπωσδήποτε.

Αντί, λοιπόν, να έχω επιθυμίες ή προσδοκίες, θα πρέπει να είμαι ικανοποιημένος και γενναιόδωρος.

Όταν εκτιμώ αυτά που έχω και αρχίσω να χρησιμοποιώ τα πάντα με ωφέλιμο τρόπο,
θα μπορέσω να ελευθερωθώ από τις επιθυμίες και θα ανακαλύψω ότι θα έρχεται σε μένα αυτό που είναι σωστό.

Πνευματικό Κέντρο Brahma Kumaris, Website: www.bkwsu.org

Dreams Come True

"The most incredible dream, the most incredible wish that anybody could ever wish, has come true. You are alive."


Picture of Maharaji, Barcelona 2006

"Το πιο απίστευτο όνειρο, η πιο ανέλπτιστη ευχή που κάποιος θα μπορούσε να κάνει, έχει πραγματοποιηθεί. Είστε ζωντανοί."

Maharaji

Ευχαριστώ τον φίλο Αλέξανδρο που μου έστειλε αυτό το εκπληκτικό μήνυμα. Μαριαλένα

Tell Starbucks to give farmers their fair share

Each year, coffee companies make billions of dollars. Starbucks
alone earned almost $5.8 billion in net revenues during the
first three quarters of 2006.

Yet, for every cup of coffee Starbucks sells, poor farmers in
coffee-growing countries like Ethiopia earn only about $.03.
Even worse, while Ethiopian farmers grow some of the finest
name-brand coffees in the world - think Harar, Yirgacheffe, and
Sidamo - they don't see the premium profits those names command
among consumers.

Oxfam and a coalition of allies are asking Starbucks to sign
this agreement. According to one coalition member, control of
the name brands could increase Ethiopia's coffee export income
by more than 25 percent - or $88 million annually. This money
could go a long way to help lift millions of Ethiopians out of
poverty.

So please, help us convince Starbucks to sign this agreement
with Ethiopia. Poor farmers deserve a fair share of the profits.
http://act.oxfamamerica.org/campaign/starbucks?rk=ppSy_6E1aENlW



Υπογράψτε στο λινκ στη τελευταία παράγραφο του κειμένου-διαμαρτυρία, την αίτηση του οργανισμού OXFAM, για να αποδωθούν τα κέρδη από τη καλλιέργεια του καφέ στους Αιθίοπες καλλιεργητές από τον αμερικανικό κολοσσό Starbucks. Μαριαλένα

ΠΟΙΟΣ ΕΙΝ'ΤΡΕΛΛΟΣ ΑΠΟ ΕΡΩΤΑ, ΝΑ ΣΚΑΒΕΙ ΛΑΚΚΟΥΣ ΤΗΝ ΑΥΓΗ;

Να πάμε εκεί
να πάμε εκεί
να πιούμε, να πιούμε τη βροχή;
.

Σαν αρχή πριν το τέλος

Μια ώρα περίεργη λίγο μετά και λίγο πριν
κάτι στο περίπου δηλαδή , σαν την κατάσταση που βιώνεις μετά το αλκοόλ .
είσαι και δεν είσαι κοιτάς τον καθρέφτη αντικρίζοντας ένα πρόσωπο οικείο μεν αλλά στην ουσία ξένο , μα ποιος είσαι εσύ που μπήκες μπροστά μου , τι γυρεύεις ξημερώματα στην αντανάκλασή μου ?

Μεταίχμιο , σε οριζόντια αντανάκλαση …

Μήνυση κατά του Blogme.gr

Ως μέλος του blogme.gr έλαβα μια ενημέρωση από τον διαχειριστή του κ. Αντώνη Τσιπρόπουλο νωρίτερα, που ενημέρωνε γιατί αυτή η σελίδα διώκεται ποινικά, εξαιτίας ενός δημοσιεύματος ενός προσωπικού ημερολογίου με σατυρική αναφορά σε δημόσιο πρόσωπο, η οποία φιλοξενείτο στους καταλόγους του blogme.gr.

Δηλαδή, με την ίδια λογική, να διωχθεί ποινικά και κάθε μηχανή αναζήτησης και ιστιότοπος που φιλοξενεί κατάλογο προσωπικών ημερολογίων (blogs), γιατί σε κάποιο από αυτά θίγεται η υπόληψη ενός ατόμου!

Διυλίζομεν τον κόνωπα και καταπίνομεν την κάμηλον! σε αυτή τη περίπτωση.

Αντώνη, ελπίζω να έχεις τη καλύτερη δυνατή υπεράσπιση για την υπόθεσή σου και η περιπέτεια που περνάς να κλείσει με αθωωτική απόφαση και το blogme.gr να λειτοργήσει ξανά όπως και πρώτα.

σ.σ. Για να ενημερωθείτε για το πρωτάκουστο αυτό συμβάν κάντε κλικ πάνω στον τίτλο. Μαριαλένα

Καλησπερα σε ολη την παρέα

νιώθω κάτω απο το χαλί

σκατά. δεν ξαναγράφω πριν περάσουν 10 μέρες. θα δω όλες τις ταινίες που έχω σε βιντεοκασέτες. 700 περίπου. 12-14 ώρες την ημέρα. θα φτάσουν;
ση γιου μπειμπ

Αντίο

Σας αφήνω.

Όχι γιατί έχω κάτι μαζί σας ή γιατί βαρέθηκα. Αλλά να, είναι που πιστεύω οτι τη νίκησα. Ναι, τη νίκησα. Στο δρόμο μου συνάντησα πρώτα πρώτα τη Ροδια. Μετά μια νύμφη του δάσους. Με βοηθήσανε και οι δυο. Έγινα ειλικρινής με τον εαυτό μου αλλά και με τους άλλους. Έτσι, έφυγε η μαύρη κηλίδα, σβήστηκε πια. Δεν έχω λόγια να περιγράψω τη χαρά μου. Μπορώ μόνο να σας πω ένα πράγμα.

Σας ευχαριστώ

Κωνσταντίνος

Υ.Γ. Αναλάβετε παρακαλώ τα διαδικαστικά, γιατί δε θα ξανάρθω στις συνεδρίες σας.

κουνήσου

Να το κάνω να κινηθεί, να μην μένει στάσιμο.
Να μην βαλτώσει, να μην σκουριάσει.
Να το ταράξω, να το σκουντήσω, να το τσιμπήσω να κουνηθεί, να αντιδράσει, να νοιώσει, να ανατριχιάσει.
Ας πληγωθώ, ας κλάψω, ας κρυφτώ από όλα… μετά όμως..


Φθινόπωρο ζει ακόμα, η φοτο είναι του Αλέξη.

Όσο υπάρχουν άνθρωποι...

...τέτοια νοσηρά φαινόμενα παιδοφιλίας, δεν ΠΡΕΠΕΙ να τους αφήνουν αδιάφορους!

Διαβάστε σας παρακαλώ ΕΔΩ, συγκλονιστικές λεπτομέρειες από το Χαμόγελο του Παιδιού.


picture by clokansas.org

Μόνο για σήμερα...

• Μην θυμώνεις
• Μην ανησυχείς
• Να νιώθεις ευγνωμοσύνη
• Να εργάζεσαι σκληρά και
• Να είσαι καλός με τους άλλους

Αυτές είναι οι πέντε αρχές του Ρέϊκι. Προσπάθησε να τις επαναλαμβάνεις στη προσευχή ή τον διαλογισμό σου κάθε πρωϊ και βράδυ. Μετά ίσως τα πράγματα να μην είναι ποτέ ίδια στα δικά σου μάτια...

(c) Marialena, 28/09/2006

Το μπλε βάζο

Ανεβάζω
Το μπλε βάζο
Άρτι φωτογραφηθέν
Ραφινάτα ένεκεν!

(ύψος περίπου 26 εκ. πλάτος περί τα 23 εκ.)

έτσι έτσι, χαμογελάστε παρακαλώ!:-)
ελπίζω η μέρα της καρδιάς να μη πέρασε ακόμα.

διαλύθηκε

Διαλύθηκε και κόπηκε στα δυο.
Ένας φίλος κάπου κάποτε είχε αναρωτηθεί
«Το κομμάτι που ξεκολλά και πέφτει από το βουνό, πάλι του βουνού είναι?»


Στη φοτο είναι ο Όλυμπος του Αλέξη

νικιέται η μελαγχολία;

...κι όμως∙ μερικές φορές, ο ήλιος λάμπει τόσο πολύ μέσα από το παράθυρο μου...

...κι όμως∙ κατάφερα να κόψω νωρίς το τσιγάρο και να μην πέσω στη παγίδα του...

...κι όμως∙ παρόλο που έκλαψα μέσα στη βροχή πάνω στην υγρή άσφαλτο ανάρρωσα...

...κι όμως∙ παρόλο που παρεξηγήθηκα και μάλωσα, το ξεπέρασα με αυτοπεποίθηση...

...κι όμως∙ υπάρχουν και καλύτερες μέρες αν το πιστέψεις με όλη σου την ψυχή...

Γράμμα προς το τζίνι της Αγάπης!

Αγαπητό τζίνι,



ξέρω ότι είσαι πολυάσχολο και εμείς οι άνθρωποι σε πρήζουμε με τα αιτήματά μας, αλλά μου συνέστησαν να απευθυνθώ σε σένα, γιατί είσαι, κατά πως λένε, ειδικό στην πραγματοποίηση ευχών! Παίρνω αριθμό πρωτοκόλλου στα τεφτέρια σου και θα ήθελα τα παρακάτω από σένα, αν μπορείς:

1. Το ΜΕΤΑ να είναι καλύτερο από το ΠΡΙΝ!

2. Η ΑΓΑΠΗ να είναι φαφούτα για να γλύφει, παρά να δαγκώνει!

3. Οι άνθρωποι να ΕΝΝΟΟΥΝ αυτά που ΛΕΝΕ!


Δεν πιστεύω να σου ζήτησα πολλά, φανταστικό μου τζίνι!!! Κάνε μου αυτά και γω θα κάνω τα υπόλοιπα, στο υπόσχομαι! Αλλιώς θα το κόψω το κεφάλι μου, δεν τη γλυτώνω...

Μια λαλημένη οπαδός σου,
Μαριαλένα

χωρίς

Χωρίς θέμα θα είναι
Χωρίς όρεξη
Χωρίς κέφι
Χωρίς πολλά πολλά λόγια
Χωρίς εσένα εδώ...


Η φθινοπωρινή, πολύχρωμη φοτο είναι του Αλέξη.

Πες μου θάλασσα...

Azure waters in Blue Grotto, Malta
picture by Marialena, 2006

Πες μου θάλασσα, πόσα μυστικά σου
απ' τον κόσμο κρύβεις και μεσ' της σιωπής τα βαθιά
χρόνια τα κλείνεις

Ποια ναυάγια, λάθη αλλοτινά σου
λάφυρα της μνήμης με μαργαριτάρια ακριβά
χρόνια τα ντύνεις

Θάλασσά μου σαν κι εσένα κάποτε φουρτούνες σήκωνα κι εγώ
στα νερά μου τα αγριεμένα αγάπες αδικούσα δίχως να σκεφτώ
κι έστειλα πολλές φορές καράβια στης καρδιάς μου το βυθό
ίδια εγώ με εσένα

Θάλασσά μου σαν κι εσένα τώρα με ναυάγια ζω κι εγώ παλιά
για όσες χάθηκαν ζωές στη μπόρα το μετάνιωσα μα είναι αργά
κι έχω κάνει πια τα λάθη δώρα δυο κοράλια αληθινά
στην καρδιά κλεισμένα
ίδια εγώ με εσένα

Πες μου θάλασσα, πόσα μυστικά σου
λάφυρα της μνήμης με μαργαριτάρια ακριβά
χρόνια τα ντύνεις

Άλκηστις Πρωτοψάλτη από το ομώνυμο άλμπουμ του 2002
διαχρονικά λόγια και νοήματα... καλημέρα σας!

SATURDAY NIGHT SADNESS

Του Δημήτρη Κολεσνίτσενκο (Дмитрий Колесниченко)
url: Diamond
.

Μικρές "αναιπαίσθητες" απώλειες

Ήταν το 1990 όταν η μητέρα μου για την εισαγωγή μου στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, μου έκανε δώρο έναν σάκο Samsonite, μαύρο με κόκκινες λεπτομέρειες. Ο σάκος αυτός με συντρόφευσε σε όλα τα χρόνια των σπουδών μου, αλλά και μετά στα ταξίδια μου παντού.

Φέτος, μετά από 16 χρόνια αγώγγιστης μεταφοράς, των συνήθως πολλών προσωπικών μου αντικειμένων, σκίστηκε το χερούλι του, ενώ περπατούσα καταμεσήμερο στη πρωτεύουσα της Μάλτας, τη Βαλέτα. Χωρίς καθυστέρηση αγόρασα μια άλλη τσάντα άμεσα, γιατί δεν μπορούσα πλέον να την κουβαλήσω έτσι στον ώμο μου. ΄Αδειασα το περιεχόμενό της ενώ έτρωγα το τελευταίο μας γεύμα σε τοπικό εστιατόριο και έβαλα τη Samsonite σε μια σακούλα. Μικρά ενθυμήματα από την περίοδο της Αμερικής ξεπρόβαλλαν από τις θήκες που καθάριζα, που πηγαίνουν και έρχονται μαζί μου σε κάθε ταξίδι και εκδρομή. Η νέα τσάντα έστεκε περίφανη και έτοιμη να την φορέσω και να επιστρέψει στην Ελλάδα μαζί μου. Η παλιά καθώς περπατούσαμε το δρόμο της επιστροφής προς το ξενοδοχείο πριν την αναχώρησή μας για το αεροδρόμιο, μπήκε διστακτικά σε έναν κάδο απορριμάτων τυλιγμένη.

"Τι την κρατάς σκισμένη, πέτα τη!" μου είπε η μητέρα μου λίγο πριν την πετάξω. Πετάξω, τι λέξη κι αυτή... Πετάς 16 χρόνια σκόπιμων ή άσκοπων περιηγήσεων? Δουλειάς ή διασκέδασης? Μεταφοράς βιβλίων, τη νιότη σου, τους δόκιμους και αδόκιμους έρωτές σου, τα καλοκαίρια και τους χειμώνες 16 ετών παρέα με τα βασανάκια σου, την αίσθηση να την έχεις στον ώμο σου σαν ένα κομμάτι δικό σου? Δεν τα πετάς, δεν τα ξεχνάς, μα η ζωή συνεχίζεται ότι και να λέμε. Αφήνεις κάτι πίσω και κάτι άλλο παίρνει ή μήπως όχι, τη θέση του, σε αυτήν την απατηλή πραγματικότητα που ζούμε!

Μαγεμένο δειλινό...

... σαν κι αυτό που απαθανάτισα ένα σούρουπο του Αυγούστου που σε λίγες μέρες φεύγει οριστικά, καθώς ο ήλιος έδυε και ο ορίζοντας έπαιρνε τα χρώματα που βλέπετε στις φωτογραφίες.






pictures by Marialena, 2006

Με το άρωμα και χρώμα της θάλασσας να μην έχει σβήσει από τις αισθήσεις μου ακόμα, επιστρέφω στη μέγγενη της καθημερινότητας στη πόλη. Δάκρυσα που έπαιρνα το δρόμο της επιστροφής για το σπίτι πριν λίγες ώρες. Αν είχα μια βδομάδα ακόμα... έλεγα από μέσα και απέξω μου. Δε βαριέσαι! Τελικά δεν ήταν καθόλου κακές αυτές οι διακοπές, έμαθα να ζω με μένα ηρεμότερα, να αναθεωρήσω κάποιες οπτικές μου, να φωτιστούν κάποια κομμάτια από εκεί που δεν το περίμενα και όπως λέει και το τραγούδι "...και αυτό είναι κάτι".

Καλώς σας βρίσκω φίλοι Ανώνυμοι Μελαγχολικοί!
Μαριαλένα

χόρευα πέφτοντας

-"Να σου δείξω μια φωτογραφία που μου θυμίζει εσένα?" με ρώτησε και εγώ είπα ναι
-"Να, αυτή είναι. Το φυλλαράκι που πέφτει χορεύοντας είσαι εσύ" μου είπε και εγώ μελαγχόλησα.
Έπεσα χορεύοντας

Δείτε το!

ΚΑΙ ΤΙ ΑΠΟΜΕΝΕΙ;

Όταν όλα μοιάζουν Τέλος

απομένει ή Αρχή

ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΝΙΩΘΩ

Α Η Δ Ι Α

Ο ΑΝΑΡΧΙΚΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΖΟΜΠΙ ΤΗΣ ΓΕΙΤΟΝΙΑΣ ΜΟΥ ΣΑΣ ΕΥΧΟΝΤΑΙ ΚΑΛΟ ΤΕΤΡΑΗΜΕΡΟ

Καθόταν στο πεζούλι της διπλανής πολυκατοικίας, κάπου τον είχα ξαναδεί αλλά δεν ήμουν και σίγουρος. Φαινόταν ανήσυχος, και δεν μού ζήτησε λεφτά, δεν τόλμησε, όχι αυτήν την φορά, αυτήν την φορά ήταν ανήσυχος, σάς το είπα. Ανήσυχος, ψηλός, καθιστός, και λεπτός σαν πρεζόνι, το "σαν" είναι καλολογικό στοιχείο, λέγεται παρομοίωση, όχι μεταφορά, άλλο εκείνο, το μάθαμε στην τετάρτη δημοτικού, κι εδώ συγκεκριμένα περισσεύει έτσι κι αλλιώς.

Ο λόγος της ανησυχίας του ήταν δυό οικοδομές παραπέρα και κατουρούσε όρθιος την είσοδο του παιδικού σταθμού "Τα κάμποσα γουρουνάκια". Καθώς κατουρούσε αγωνιζόταν να κρατηθεί όρθιος, για να πω την αλήθεια δεν ξέρω καν αν προσπαθούσε πραγματικά να κατουρήσει ή αν τσακωνόταν με τον τοίχο στα τοιχιανά ή αν απλά έπαιζε το πουλί του, κοιτώντας τη Χιονάτη στη βιτρίνα του παιδικού σταθμού. Γιατί την άλλη φορά που τους είχα δει, το θυμήθηκα τώρα, όντως τον έπαιζε, μέρα μεσημέρι στην μέση του δρόμου, και ο ψηλός-λιγνός -ανήσυχος του έλεγε "άντε ρε μαλάκα τέλειωνε", και έκρωξε και σε μένα "σάς παρακαλώ, δώστε μου πέντε ευρώ να πάρω ένα ταξί να τον πάω σπίτι". Σιγά μην τού έδινα. Ακόμα και αν είχα.

Απόψε όμως δεν μού ζήτησε τίποτα, καλά καλά ούτε με κοίταξε, είχε το νου του στον άλλον που κατουροτσακωνογαμούσε τον τοίχο. Πολλή ζέστη ρε παιδί μου, τόσες μέρες υγρασία και ζέστη, ακόμα και στους αναρχικούς της γειτονιάς τους την βάρεσε και άρχισαν να διαφημίζουν τα χοιρινά, να φτωχαίνουν την παιδεία και διάφορα άλλα κουλά.

Α, τι καλά που τα περνάμε στην Πόλη τον Αύγουστο.... Μόνο στην Βηρυττό περνάνε καλύτερα από εμάς.

Ξωτικό είναι το φεγγάρι του Αυγούστου σου λέω

Μαξιλάρι το παίρνεις και σεντόνι σου των άστρων τη θαμπάδα.

Από το μεγάλο παράθυρο, λαμποκοπάει όλη η άσφαλτος. Απέναντι, πάνω στην άμμο, έφηβοι ανάψανε φωτιές και τραγουδάνε.

Τα νερά ψιθυρίζουν τις μουσικές και ο δειλός αέρας ανασαίνει δίπλα στο αυτί σου.Στις βραδινές συνουσίες ενός καλοκαιριού ζεστού που σε τυλίγει.

Καινούργια ταξίδια περιμένουν στην αποβάθρα. Να τα ταξιδέψεις.Ενα ένα τα μέτρησες απόψε τα αστέρια. Μέχρι εκεί που άντεχες να φτάσεις.
Στο άπειρο των αριθμών περπάτησες χαμογελώντας, μυρίζοντας το αλάτι.

Δίπλα στη φωτιά, βγάλε τα ρούχα και μπες στο νερό.
Στο σκοτάδι κάνει αντανακλάσεις το κόκκινο σύννεφο που σκαρφάλωσε πάνω από το κεφάλι σου.

Πορφυρό νερό κι εσύ να στροβιλίζεσαι να βρέχεσαι, να αναπνέεις. Να γεμίζεις τα πνευμόνια σου με ζωή. Να βουτάς να αναδύεσαι και τέλος να μην έχει. Να αιωρείσαι σαν έμβρυο μέσα σε ζεστή μήτρα, ασφαλής και προφυλαγμένος.Και από πάνω να κινείται ένας κόσμος που μπορείς να τον πιάσεις. Αρκεί να απλώσεις το χέρι.

Βροχές διατόντων μπορείς να μαζέψεις και να τις κρύψεις για να βγάλεις τους χειμώνες. Γνωρίζοντας, πως υπάρχουν άστρα που δεν τα βλέπεις με γυμνό μάτι, αλλά με γυμνή ψυχή.

Με πανάρχαια όργανα, χάρτες και εξάντες, ευθυγραμμίζομαι με το κόκκινο φεγγάρι.

Καθώς θα ανατέλει μυσταγωγικά πίσω από τον Αττικό λόφο, σε τελετή θα του προσφέρω την ψυχή μου, υπόσχεση από τις λίγες. Τις μεγάλες. Με μουσικές μιας άλλης εποχής, άλλων ανθρώπων και φυλών που τώρα δεν υπάρχουν.
Χάδι είναι η μουσική. Εκεί που πονάς να σε γιατρεύει...


(Ψάξε την μαγεία σου. Μα όχι περιμένοντας τα μεγάλα που θα έρθουν αργότερα. Ψάξτη σ'αυτά που έχεις τώρα δίπλα σου και αύριο θα σου φύγουν. Μην τα αφήνεις χωρίς να τα γευθείς. Αυτή θα είναι η περιουσία που θα δώσεις μετά, σε αυτό που θα βρεθεί στο διάβα σου, το Ένα. Τότε, θα απλώσεις όλα όσα μάζεψες από τους ανθρώπους της ζωής σου και θα του τα χαρίσεις. Γιατί αυτό είμαστε. Και αυτό δίνουμε. Τα κομμάτια, που οι άλλοι μας εμπιστεύονται).




* Πανσέληνος Αυγούστου ~~ Για τους Κέλτες «της Διαμάχης»~ Για την Μεσαιωνική Αγγλία «του Καλαμποκιού» (Corn Moon)~ Για τους άποικους της Αμερικής «Φεγγάρι της Μέρας του Σκύλου» (Dog Day's Moon)~ Για τους Νεο-Παγανιστές «της Αστραπής»~ Για τους Ινδιάνους «του Οξύρρυγχου»~ Για την Ινδιάνικη φυλή των Cherokee «των Φρούτων»~ Για την Ινδιάνικη φυλή των Choctaw «της Γυναίκας»~ Για τους Κινέζους «του Θερισμού» ~ Άλλες ονομασίες είναι «Κόκκινο Φεγγάρι», «των Σιτηρών», «του Καλαμποκιού», «του Πράσινου Καλαμποκιού» και «Πράσινο Φεγγάρι»
πηγή : http://www.geocities.com/artofwise/FullMoonNames.html

Μέτρα ενάντια στη βία

του Μπέρτολτ Μπρεχτ (Ιστορίες του κ. Κόϊνερ)

--------------------------------------------------

Όταν ο κ. Κ. ο στοχαστής έτυχε να μιλήσει κάποτε σε μιάν αίθουσα μπροστά σε πολύ κόσμο ενάντια στη βία, είδε τους ανθρώπους γύρω του να οπισθοχωρούν και να φεύγουν. Γύρισε τότε κι αντίκρυσε τη βία. Τι έλεγες; τον ρώτησε η βία. Εγώ; αποκρίθηκε ο κ. Κ. υποστήριζα τη βία. Σαν έφυγε η βία οι μαθητές του κ. Κ. τον ρώτησαν γιατί έσκυψε το κεφάλι. Γιατί δεν έχω κεφάλι για σπάσιμο, αποκρίθηκε ο κ. Κ. Εξάλλου εγώ πρέπει να ζήσω περισσότερο από τη βία.

Και ο κ. Κ. αφηγήθηκε την παρακάτω ιστορία :

Στο σπίτι του κ. Έγκε, που είχε μάθει να λέει όχι, ήρθε μια μέρα τον καιρό της παρανομίας ένας πράχτορας και του παρουσίασε ένα χαρτί, που το είχαν εκδώσει αυτοί που εξουσίαζαν την πόλη. Το χαρτί έλεγε ότι στον πράχτορα αυτόν θ' ανήκε κάθε σπίτι όπου θα πατούσε το πόδι του, όπως και κάθε φαγητό που θα ζητούσε. Θα 'πρεπε ακόμα να τον υπηρετεί και κάθε άνθρωπος που θ' αντάμωνε.
Ο πράχτορας κάθησε σε μια καρέκλα, ζήτησε φαγητό, πλύθηκε, πλάγιασε και προτού κοιμηθεί ρώτησε τον κ. Έγκε με το πρόσωπο στον τοίχο: Θα με υπηρετείς;

Ο κ. Έγκε τον σκέπασε με την κουβέρτα, έδιωξε τις μύγες, κάθησε δίπλα στο προσκεφάλι του, κι όπως εκείνη τη μέρα τον υπάκουσε άλλα εφτά χρόνια. Ό,τι κι αν έκανε όμως για δαύτον, ένα πράγμα απόφυγε να κάνει : δεν του 'πε ποτέ μια λέξη. Σαν πέρασαν τα εφτά χρόνια κι ο πράχτορας χόντρυνε από το πολύ φαί, τον ύπνο και τις διαταγές - πέθανε. Ο κ. Έγκε τον τύλιξε τότε στην ξεφτισμένη κουβέρτα, τον έσυρε έξω από το σπίτι, έπλυνε το στρώμα, άσπρισε τους τοίχους, ανάσανε βαθιά κι αποκρίθηκε : Όχι.

Ηταν ένα μικρό καράβι

Οι μεγάλοι φόβοι, μεταμορφώνονται σε ανύποπτες στιγμές, σχηματιζόμενοι σε μορφές που πολλές φορές ούτε η πιο περίεργη και μεγάλη φαντασία δεν μπορεί να δεχτεί.

Μπορεί να είναι η φωνή που χορεύει την νύχτα μέσα στα καλώδια του τηλεφώνου, η μικρή γωνίτσα ενός κρεβατιού που δεν είναι δικό σου και σου ανήκει για λίγες μόνο ώρες μέχρι το ξημέρωμα, το ταξί που ψάχνεις στις 7 το πρωί σε άγνωστες γειτονιές και δεν το βρίσκεις, ένα εισητήριο διακοπών χωρίς τους ανθρώπους που αγαπάς, τα παραμύθια που λες και ακούς, ξέροντας πως με το πρώτο φως του ήλιου θα σβηστούν από ένα σφουγγάρι μνήμες, τα τηλέφωνα που περιμένεις και δεν γίνονται, αυτά που εσύ θες να κάνεις, στις 3 το πρωί έχοντας πιεί του κόσμου τις τεκίλες και θες να πεις την λέξη ίσως τώρα, που έχεις το κουράγιο που δίνει το αλκοόλ σε μεγάλες ποσότητες, που το κάνεις και δεν λες τίποτα τελικά και το πρωί ξυπνάς και λες ευτυχώς, οι παραστάσεις που πρέπει να δώσεις (θα αυτοσχεδιάσω σε κίνηση, λέξεις, εκφράσεις, μόνη μου. Πες μόνο πότε έχουμε πρεμιέρα).

Υπάρχει καλός; Υπάρχει κακός σε τούτα τα παιχνίδια; Δίκαιο και άδικο; Σωστό και λάθος;
Kάποτε με έπεισαν ότι όντως σε εκείνο το παιδικό καραβάκι που ήταν αταξίδευτο, τα αγόρια ήταν τα σκυλόψαρα και τα κορίτσια ήταν οι πριγκήπισσες. Το τραγούδαγα με τις συμμαθήτριες και ύψωνα κι εγώ την φωνή μου στο επίμαχο σημείο, κοιτάζοντας τα μικροκαμωμένα αρσενικά της τάξης υποτιμητικά όταν τους έδινα τον χαρακτηρισμό που νόμιζα ότι τους αξίζει.
Πολύ αργότερα, κατάλαβα ότι όλοι το τραγουδούσαμε αναλόγως την στιγμή. Οτι όπως και νάχει, όλοι ίδιοι είμαστε και ότι πολλές φορές, κοιτάζωντας στον δικό μου καθρέφτη, έπαιρνα κι εγώ μορφές άσχημες και αποκρουστικές. Να όπως τώρα.
Ακόμα και η αντανάκλαση (μου) στην οθόνη, ξένη μου μοιάζει. Και άσχημη. Γιατί ξέρω ότι δεν δίχνει πρόσωπο, μα κάτι άλλο πιο εσωτερικό.

Αυτός ο γαμημένος ο κλήρος που πέφτει τελικά; Και τι είδους κλήρωση είναι αυτή που σου δίνει χαρακτηρισμούς στα εφτά σου χρόνια που τους κουβαλάς μια ζωή;

Ερώτηση ρητορική. όπως εκατομμύρια που έχω να κάνω και ξέρω ότι ποτέ δεν θα λάβουν τις απαντήσεις που πρέπει ή που εμένα βολεύουν.

(όμορφη μέρα, ζεστή, καλοκαιρινή, αισιόδοξη, Αυγουστιάτικη, Σάββατο μεσημέρι με τις βαλίτσες έτοιμες ξανά, να μην ξεχάσω να γράψω κάτι χαρούμενο, να κάνω κάτι να αλλάξω τον κόσμο μου, να μάθω τις ατάκες που θα πω απόψε, να αγοράσω εκείνα τα υπέροχα πέδιλα, να βρω το δώρο που ψάχνω μα εγώ ξέρω ότι ήδη το έχω δώσει, έρχεται το φθινόπωρο σε δύο μήνες, ανάποδη φύση από πάντα, αγόρασα και τα εισητήρια για την συναυλία, χωρίς να ρωτήσω αν θα έρθεις, αν όχι, υπάρχουν κι άλλοι θα μου πεις. Υποκατάστατα. Με χαμηλές θερμίδες. "Και τότε ρίξανε τον κλήρο, να δούνε ποιός θα φαγωθεί") .

ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΗΣ ΕΞΕΛΙΞΗΣ:ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΟ ΨΗΦΙΣΜΑ

Ενώστε τη φωνή σας στην υπεράσπιση της διδασκαλίας της Εξέλιξης !!

Κλικ! στον τίτλο:
ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΟ ΨΗΦΙΣΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΤΑΞΗ ΤΗΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑΣ ΤΗΣ ΕΞΕΛΙΞΗΣ ΣΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ

Eμείς που υπογράφουμε το ακόλουθο κείμενο ζητούμε από την Ελληνική Πολιτεία να αναγνωρίσει τη σημασία της διδασκαλίας της Βιολογίας στην εκπαίδευση, προχωρώντας στην αναμόρφωση των ωρολογίων προγραμμάτων και των προγραμμάτων σπουδών του Γυμνασίου, του Λυκείου (Ενιαίου και Τεχνικού), σύμφωνα με τα διεθνώς ισχύοντα και τις ανάγκες του έλληνα μαθητή και αυριανού πολίτη για ουσιαστική γνώση και κατανόηση των βιολογικών φαινομένων.

Ιδιαιτέρως ζητούμε στην αναμόρφωση αυτή να περιλαμβάνεται η διδασκαλία της Εξέλιξης, που είτε δεν προβλέπεται (Λύκειο), είτε προβλέπεται και για διάφορους λόγους δεν πραγματοποιείται (Γυμνάσιο), παρά τη σημασία της ως ενοποιητικό πλαίσιο της επιστήμης της Βιολογίας και την ανυπολόγιστη παιδαγωγική αξία της.

Χωρίς τη διδασκαλία της Εξέλιξης οι μαθητές μας δεν στερούνται της γνώσης ενός εξειδικευμένου κεφαλαίου της Βιολογίας, αλλά της δυνατότητας να κατανοήσουν τα μεγάλα θέματα υγείας και περιβάλλοντος που καθημερινά καταγράφει η τρέχουσα παγκόσμια επικαιρότητα.
Χωρίς τη διδασκαλία της Εξέλιξης οι μαθητές μας δεν μπορούν να κατανοήσουν,
• Γιατί ο ιός της γρίπης των πτηνών μπορεί να εξελιχθεί σε παγκόσμια απειλή,
• Γιατί η αλόγιστη χρήση αντιβιοτικών εξασθενίζει το οπλοστάσιό μας έναντι των παθογόνων μικροβίων,
• Γιατί είναι απομακρυσμένη χρονικά η δυνατότητα παραγωγής εμβολίου κατά του AIDS,
• Πώς δημιουργήθηκαν και γιατί δεν είναι ανεξάντλητα τα ορυκτά καύσιμα,
• Πώς διαμορφώθηκε και πώς επηρεάζεται από την ανθρώπινη δραστηριότητα η ατμόσφαιρα και συνεπώς το κλίμα του πλανήτη,
• Ποιους κινδύνους εγκυμονεί για το περιβάλλον η απελευθέρωση γενετικά τροποποιημένων οργανισμών,
και συνεπώς δεν είναι σε θέση να πάρουν αποφάσεις και να υιοθετήσουν στάσεις και συμπεριφορές, που είναι κρίσιμες για τη διατήρηση του αγαθού της ατομικής και δημόσιας υγείας και την προστασία του περιβάλλοντος.
Τέλος χωρίς τη διδασκαλία της Εξέλιξης οι μαθητές μας στερούνται από τη γνώση ενός σημαντικού μαθήματος που αφορά στη γνώση του κόσμου στον οποίο ζουν και ταυτόχρονα στη γνώση της βιολογικής υπόστασής τους και της ιστορίας της.

• Αυτό το μάθημα βιολογικής αυτογνωσίας μπορεί να κάνει το νέο μας ικανό να απολαμβάνει και να σέβεται περισσότερο το αγαθό της ζωής σε όποια μορφή και αν εκδηλώνεται.

• Αυτό το μάθημα μπορεί να κάνει το νέο μας περισσότερο υπεύθυνο ως πολίτη σε ένα κόσμο του οποίου οι ραγδαίες μεταβολές δεν είναι απειλή, αλλά προκλήσεις για ατομικές και συλλογικές αποφάσεις που θα τον καταστήσουν περισσότερο δίκαιο, περισσότερο βιώσιμο και ευτυχή.

The fields of gold (Bonus Track)

Image by Sharon Rogers "Fields of Gold"

Eva Cassidy "Fields of Gold" (Bonus Track)

You'll remember me
when the west wind moves
Among the fields of barley
You can tell the sun in his jealous sky
When we walked in fields of gold
So she took her love for to gaze awhile
Among the fields of barley
In his arms she fell as her hair came down
Among the fields of gold

Will you stay with me
will you be my love
Among the fields of barley
And you can tell the sun in his jealous sky
When we walked in fields of gold

I never made promises lightly
And there have been some that I've broken
But I swear in the days still left
We will walk in fields of gold
We'll walk in fields of gold

I never made promises lightly
And there have been some that I've broken
But I swear in the days still left
We will walk in fields of gold
We'll walk in fields of gold
Many years have passed since those summer days
Among the fields of barley

See the children run as the sun goes down
As you lie in fields of gold
You'll remember me when the west wind moves
Among the fields of barley

You can tell the sun in his jealous sky
When we walked in fields of gold
When we walked in fields of gold
When we walked in fields of gold

======================================================
σ.σ. Με αυτό το πανέμορφο τραγούδι, αυτή τη φορά τραγουδισμένο από την Eva Cassidy, πολύ τρυφερά και ευαίσθητα με τη γυναικεία της φωνή, σας χαιρετώ για το υπόλοιπο καλοκαίρι. Παρέα με τις σκέψεις, τις επιθυμίες, τα όνειρα, τους εφιάλτες, τις ανασφάλειες και τις φοβίες μου, παίρνω τη Μαριαλένα να πάμε "διακοπές" εντός, εκτός και επί τα αυτά...

Ανώνυμοι Μελαγχολικοί, φίλοι μου μακρινοί και κοντινοί, γνωστοί και άγνωστοι: Ράφι, Ροδιά, Μαύρε Γάτε, Χνούδι, Μαύρη Πέρλα, Αερικό, Μαριώ, μαζί με τους: Σολάρις και Ίσιδα που μας αποχαιρετήσατε, συν όσους διαβάζετε τις καταγραφές μας εδώ,
ΚΑΛΟ ΥΠΟΛΟΙΠΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ!

Αν μπορείτε πείτε "Σ' ΑΓΑΠΩ" σ' ένα έμψυχο πλάσμα κοιτάζοντάς το στα μάτια, χαϊδέψτε μια γιαγιά, ένα μωρό, ένα ζωάκι, εσάς τους ίδιους. Τολμήστε ακόμα να ερωτευτείτε είτε στην πραγματικότητα, είτε στη φαντασία!!! Στις 14 Αυγούστου, δείτε την Πανσέληνο και προσπαθήστε να μην μελαχολήσετε πολύ (δεν σας το υπόσχομαι... εκτός αν μου στέλνετε κύματα θετικής ενέργειας όλοι μαζί και γω θα σας το ανταποδώσω με χαμόγελα γλυκά...).

Να προσέχετε τους όμορφους εαυτούς σας, καλή ακρόαση και καλή αντάμωση, Μαριαλένα

για πάμε

θα φορέσω χρώματα, θα ντυθώ πολύχρωμα και θα αγκαλιάσω όλο τον κόσμο.
θα γελάω δυνατά και θα λάμπω.
θα τρώω παγωτό καϊμάκι με σιρόπι κεράσι σαν να κρέμεται η ζωή μου από αυτό.
θα κοιτάζω την μεγαλύτερη πανσέληνο της χρονιάς και θα γεμίζει η ψυχή μου φως.
Επειδή το σήμερα κυλάει σαν νεράκι και επειδή νοιώθω σαν βράχος που του κόβει την ορμή, θα το αφήσω να με παρασύρει...


Η φοτο είναι του Αλέξη.

Φίδι

1.8.2006: Ήρθε ο φιδάς και το έπιασε (σε 3sec!!!). Ήταν σαπίτης, αν σε τσιμπήσει, παθαίνεις σηψαιμία/γάγγραινα και σου κόβουν πόδι η χέρι...

---

Σήμερα το πρωί είδα ένα φίδι. Όχι στον ύπνο μου, στον ξύπνιο μου, κανονικά. Μια φορά στην κουζίνα για καφέ. Δεύτερη φορά στην κουζίνα για καφέ και μια καμμένη φρυγανιά. Τρίτη φορά στην κουζίνα για να βάλω τα αθλητικά και να φύγω εκτός και να! σου το φιδάκι...

Κοτζαμάν γαϊδούρι 22 χρονών φοβήθηκα. Πήδηξα πάνω στην καρέκλα και άρχισα να τσιρίζω σαν γυναικούλα. Μετά ηρέμησα. Φόρεσα και το άλλο παπούτσι και με βιαστικές κινήσεις έφυγα και έκλεισα πίσω μου την πόρτα της κουζίνας.

Πήρα τηλέφωνο τον πατέρα μου ο οποίος τηλεφώνησε στη μάνα μου και αυτή στην αδελφή μου και αυτή στη θεία μου. Μου την ψιλοέδωσε λίγο αυτή η κοινοποίηση αν και πρέπει να ομολογήσω ήθελα να μιλήσω πολύ με τη θεία μου την οποία έχω πολύ καιρό να δω. Όχι όμως με αυτή την αφορμή. Όταν με πήρε μου είπε "περαστικά σου" και νόμιζα οτι με ειρωνεύεται γιατί είχε παρουσιάσει ένα πρόβλημα υγείας και δεν την είχα πάρει τηλέφωνο. Μόλις όμως είπα "έλα θεία, περαστικά, τι έγινε; μου είπε κάτι η μάνα μου αλλά..." γύρισε και με ευθυμία είπε "έ καλά αυτό, σ' εσένα περαστικά, με το φίδι". Ψιλοέμεινα μαλάκας γιατί όντως την έχω ξεχάσει τη θεία μου. Για τους 2 άλλους αδελφούς της μάνας μου ούτε κουβέντα. Εκείνους μόνο σε κάτι γιορτές και πανηγύρια τους βλέπω.

Τώρα που πήγε 12 το βράδυ συνειδητοποιώ οτι σήμερα ένα κακό φίδι έκανε ένα καλό. Μίλησα με τη θεία μου. Ο πατέρας μου έχει μαλώσει με τα ξαδέλφια μου και έτσι οι επισκέψεις στο χωριό δεν είναι τόσο ευχάριστες και συχνές όσο στο παρελθόν. Ποτέ όμως δε θα περίμενα ότι ο διαβολικός όφις θα γινόταν αιτία επαφής...

...τελικά ίσως να είναι πολύ φιλοσοφημένος ο στίχος:

"Στο άπειρο του πόθου μου το φίδι"

Μελαγχόλησα να πάρει.

Σε δίχτυ κατακίτρινο, πιάσαν το καλοκαίρι...

...κι ένα ολόκληρο νησί, μπήκε σε δυο κοχύλια.
Μία γαλήνη θάλασσα τις νύχτες σου μιλάνε.
Κι όσα δεν μπόρεσες εσύ, εκείνα τα χωρέσαν.

Τις νύχτες ρίχνεις στα νερά, αυτά που οι άνθρωποι δεν θέλουν.
Χιλιάδες τα ναυάγια, από αγάπες μόνες.
Όστρακα γίνανε κι αυτές, στολίδια του βυθού.


(Ζωή αρμύρα. Όσο και να την ξεπλύνεις, η μυρωδιά της σου τρυπάει τα σωθηκά.
Και ναρκώνει το μυαλό με θάλασσες πλανεύτρες, για να τα βγάλεις πέρα τους χειμώνες.
Να έχεις να θυμάσαι).

Θυμάται κανείς;;.....

(το εξώφυλλο του δίσκου)

Ο δίσκος πρωτοκυκλοφόρησε το 1971 από την polygram.
Τον άκουσα για πρώτη φορά το '82 χάρη σ' ένα παλιό φίλο, εκεί σ' ένα χωριουδάκι κοντά στον Πολύγυρο που πηγαίναμε παρέα τρία-τεσσερα άτομα.. Τότε μου άρεσε, τώρα με μελαγχολεί..
Υπάρχει άραγε κανείς άλλος εδώ που να τον ξέρει;..
Ακούστε ένα τραγούδι από το δίσκο.

Στον τοίχο η μνήμη μου αφίσα, έβρεξε πάλι χθές αργά
Χιλιάδες ήχοι με φιγούρες, σχέδια, χρώματα πολλά.

Βγήκα για λίγο στο μπαλκόνι. Μεσ' στην πλατεία περπατάς..
Περνάς με κόκκινο και φεύγεις και σαν εικόνα με κοιτάς.

Ψάχνεις σε θάλασσες, στο σκοτάδι, απ΄το νερό να κρατηθείς..
Κοιτάς ξανά στο παρελθόν μια ιστορία να θυμηθείς.

Κάθε φορά μου λες τα ίδια,τα έμαθα σαν προσευχή.
Θέλεις ν' αλλάξω τη ζωή μου,λες πως δεν έχω προκοπή.

Βλέπεις τις νύχτες μου φαρμάκι και τα μαλλιά των κοριτσιών..
Μα η αλήθεια τριγυρίζει πάνω στις στέγες των σπιτιών.

Βρίσκεσαι μόλις στο ισόγειο, το ασανσέρ είναι κλειστό.
Γυρίζεις πίσω το ρολόι για να προλάβεις τον καιρό.

Στάσου και κοίταξε τον ήλιο. Βγάλε τα μαύρα σου γυαλιά.
Είναι νωρίς να σε θαμπώσει κι είναι το βράδυ μακριά.

Δεν ωφελεί να ξαναγράφεις ημερολόγια παιδικά,
τον άλλο μήνα θα σου στείλω κάποια παλιά σου ζωγραφιά.

Στον δρόμο παίρνω εφημερίδα, είναι η στάση μακριά.
Μιλάω σ' άγνωστα κορίτσια, καλησπερίζω μια γριά.

Γυρίζω άσκοπα και ψάχνω νέες ιδέες για να βρω,
μα το κενό είναι μεγάλο και δεν μου δίνεις τον καιρό.

Διαστημόπλοια με παίρνουν ακούω άλλη μουσική
ακούω 6 Σεπτεμβρίου ώρα 11 πρωινή..



Λοιπόν; ..Ποιός τραγουδάει και ποιός δίσκος είναι;; :-)

Αν αύριο βομβαρδίσουν τον Πειραιά...

Δεν ξέρω τι πρέπει να κάνω και πως να αντιδράσω. Υπάρχουν καταφύγια; Πρέπει να πάω στη δουλειά ή να τρέξω στο σούπερ μάρκετ; Θα μας στέλνουν κουβέρτες και φάρμακα; Θα έχουμε καθαρό νερό να πιούμε; Θα γίνουν διαδηλώσεις αντιπολεμικές στο Τόκυο και στο Βερολίνο; Θα συναντηθούν οι G8; Η Ευρώπη θα σφυρίζει αδιάφορα; Το CNN θα δείχνει το "κόκκινο λιμάνι" μας, πράσινο; Κι αν σκοτωθώ ως άμαχος πληθυσμός; Ας μάθαινα τι σημαίνει πόλεμος. Κι αν σκοτωθεί η μικρή τετράχρονη που λατρεύω; Θα οργιστώ και θα μάθω να πολεμάω.
Όπως.

ΜΟΝΟΣ ΣΤΗΝ ΕΡΗΜΗ ΠΟΛΗ, ΣΑΒΒΑΤΟ ΒΡΑΔΥ ΚΙ ΙΟΥΛΗΣ

ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ ΜΕΓΑ ΚΑΚΟ (6Mb mp3)

Του έρωτα μέγα κακό
σπαράζεις τους ανθρώπους
Με ματωμένους κόπους
αυτοί που αγάπησαν ξεχνούν
Με ματωμένους κόπους
αυτοί που αγάπησαν πενθούν
για όλη τους τη ζωή.

Α Δέσποινά μου παρακαλώ
το βέλος σου που είναι χρυσό
- λυπήσου με, και ποτέ μη
μού σημαδέψει την ψυχή
Με τη βαμμένη την αιχμή
στον πόθο βαφτισμένη

Ας είναι ευλογημένη
η σωφροσύνη των θεών
- που με κρατεί, αυτόν που αγαπώ μην τον πληγώσω
Ω εσύ ξόρκι των ερώτων των κρυφών
από στάχτη παρθένων εραστών
φύλαγέ με, ποτέ έρωτα μη νοιώσω

Το ξέρω, μη μου το λες, σε είδα
δεν έχεις πόλη ούτε πατρίδα
- δεν έχεις φίλο για να γιάνει
στην δυστυχία σου να σκύψει με φροντίδα

Κι αν η Κατάρα πιάνει -
τέτοιο κακό να πάθει
όποιος στο πλάι μου μ’ αγάπη δεν εστάθη


Μήδεια , Ευριπίδης

Απόδοση στίχων : Γιώργος Χειμωνάς
Μελοποίηση : Σταμάτης Κραουνάκης
Ερμηνεία : Τάνια Τσανακλίδου

H βασίλισσα του σαρδάμ

Το πλέον πρόσφατό μου: Κρατσερός Κατούλης

Όταν βιάζομαι, είτε διαβάζω είτε μιλάω δεν υπάρχει περίπτωση να μην κάνω σαρδάμ. Εκεί δε που έχω δώσει τα καλύτερά μου είναι στα τραγούδια, π.χ.:

- Βρήκα στην Αμφιλοχία, τον Σταμούλη τον λοχία, παλιό μου συμπολεμιστή με το κεφάλι του στ' αυτί

- Μπροστά στην πύλη θα σταθώ, με τις κουβέρτες στο κεφάλι, κι αργοκουνώντας τη μασχάλη, θα χαιρετίσω το φρουρό

- Βγαίνεις νωρίς να πας στην εκκλησιά, σπαθί κι αστροπελέκι, χτυπάνε θεέ μου τα καμπαναριά, κι ο ήλιος πέρα βρέχει

- Καμαρούλα μιά σταλιά, δύο επί τρία, όχι και λατρεία, δίχως και μιλιά

Επί πλέον όταν είμαι ΚΑΙ ερωτευμένη, ζητάω ένα "κουστάκι ματίχες", "μιά σοκολάτα με πύραυλο", βλέπω και "Βέξα Αλεφιάδου"...

Δυσλεξία λέγεται αυτό; Ό,τι και να 'ναι μ' αρέσει :)

Nα μην με ψάξεις φως...

Που να κρύψω την γύμνια μου σαν κατεβαίνει το σκοτάδι τρέχοντας από τους λόφους;

Πες μου που να χωθώ να μην με βλέπεις και να μην με ακούς;

Σε ποιά λαγούμια να θάψω τα θέλω μου;

Και σε ποιές μαύρες τρύπες να βάλω την ψυχή μου να σωπάσει;

Στα αγρίμια μου, με τι χέρια να δώσω αγκαλιές και με τι στόμα εσέ να σου γλυκομιλήσω;

Πες μου μια λέξη και δεν θα σου ζητήσω άλλη αερικό.

Όλη τη νύχτα να με μαζεύω από πάνω σου μπορώ. Μικρά κομμάτια θραύσματα.
Αρκεί να ανασαίνεις.

Πες μου. Σε ποιά κορυφή βουνήσια να ανεβώ;
Θα περπατήσω στις χαράδρες και στα χωμάτινα τα μονοπάτια να την προσεγγίσω.

Πες μου, θες να πετάξω από κει; Nα γίνω αετός να σκίζω το γαλάζιο;

Να ανέβω μέχρι τον ηλιάτορα, να αφήσω να με κάψει;

Μονάχα πες ΕΣΥ πως θες και θα γενεί αμέσως.

Mην πεις πως ξέχασες μονάχα. Αυτό μόνο να μην μου ξεστομίσεις.


Photo : "we fix broken wings"

(Αφιερωμένο σε όλους όσους που...για να μπορώ να είμαι μερικές φορές εδώ)

Στο άπειρο του πόθου μου το φίδι...

για σένα δε με νοιάζει, εν κατακλείδι!


Οι στίχοι ανήκουν σε ένα πολύ νέο αγόρι, τους έγραψε πριν πατήσει τα δεκαοχτώ. Τους μελλοποίησα μετά από μικρές επεμβάσεις και μπορείτε να τους ακούσετε εδώ για 7 μέρες. Ο ρυθμός του τανγκό κρίθηκε απαραίτητος για να ελαφρύνει με το ρετρό στυλ το βάρος τους. Πέφτει κομματάκι βαρύς, όπως ακριβώς βαρείς είναι οι στίχοι αυτοί, γραμμένοι από έναν έφηβο που αδημονεί να πονέσει από έρωτα. Θα ταίριαζε να τραγουδηθεί από μια βαθειά αισθαντική φωνή σαν της αξέχαστης Κάκιας Μέντρη -ή μήπως μονάχα εγώ τη θυμάμαι;- αυτής της φοβερής τραγουδίστριας με την τραγανιστή φωνή που άκουγα στη δεκαετία του '50. Ελλείψει καλύτερης φωνής, αρκεστείτε στη δική μου!

Ο προσκυνητής (Bonus Track)

Τα βουνά περνάω
και τις θάλασσες περνώ
Κάποιον αγαπάω
Δυο ευχές κρατάω
και δυο τάματα κρατώ
Περπατώ και πάω

Κάποιος είπε πως η αγάπη
σ'ένα αστέρι κατοικεί
αύριο βράδυ θα'μαι εκεί
Κάποιος είπε πως ο έρωτας
για μια στιγμή κρατά
αύριο βράδυ θα'ναι αργά

Στα πουλιά μιλάω
και στα δέντρα τραγουδώ
Κάποιον αγαπάω
Κι οταν τραγουδάω
προσευχές παραμιλώ
περπατώ και πάω

Κάποιος είπε πως ο δρόμος
είναι η φλέβα της φωτιάς
ψυχή μου πάντα να κυλάς
Κάποιος είπε πως ταξίδι
είναι μόνο η προσευχή
καρδιά μου να'σαι ζωντανή
Κάποιος είπε πως η αγάπη
σ'ένα αστέρι κατοικεί
αύριο βράδυ θα'μαι εκεί
Κάποιος είπε πως ο έρωτας
για μια στιγμή κρατά
αύριο βράδυ θα'ναι αργά

ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΗΣ - ΑΛΚΙΝΟΟΣ ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ
CD: Οι περιπέτειες ενός προσκυνητή (2003)

Στίχοι από: music corner.gr

σ.σ. Σήμερα το βράδυ καταφεύγω στην αγαπημένη μου γωνιά των Ανωνύμων Μελαγχολικών, για να βρω καταφύγιο και να ανεβάσω ένα πολυαγαπημένο μου τραγούδι που άκουσα σήμερα καθώς περπατούσα ανάμεσα στο πλήθος στη πολύβουη πλατεία. Το σιγοψυθύριζα κι εγώ και με ακολούθησε μέχρι το σπίτι ή μάλλον στοίχειωσε μέσα στο μυαλό μου: "Κάποιος είπε πως ο έρωτας για μια στιγμή κρατά, αύριο βράδυ θα ναι αργά..."

Μου στειλες μήνυμα στο κινητό το απόγευμα. "Με σκέφτεσαι καθόλου?" και πανικοβλήθηκα. Και κρατούσα το κινητό στο χέρι σαν χαζή προσπαθώντας να βρω τις λέξεις να σου πω πως νιώθω σε αυτό που με ρώτησες. Και κατόρθωσα να γράψω ότι είσαι μια ευχάριστη έκπληξη στη ζωή μου κλπ κλπ αλλά αυτό που ήθελες ίσως να ακούσεις, δεν το άκουσες! Δεν μου απάντησες κάτι γιατί σε φρέναρα με την απάντησή μου. Τρέχεις με χίλια ενώ εγώ πάω με ταχύτητα χελώνας. Έχεις προχωρήσει ενώ εγώ είμαι ακόμα στην αρχή. Και αγχώνομαι και ξεπροβάλλουν αυτοί οι απαίσιοι φόβοι της προσέγγισης ξανά μέσα μου. "Με σκέφτεσαι?"... Τι θες να σου πω, χρόνο χρειάζομαι και αν είναι να ρθει θε να ρθει, αλλιώς θα προσπεράσει, αλλά να σε γνωρίσω πρώτα, να σε εμπιστευτώ για να ανοίξω και γω τη καρδιά μου!

Ξέρεις τι θέλω, θέλω να φύγω διακοπές και εγώ με μένα να αποκαταστήσω τις ισορροπίες μου. Βιώνω αυτό το ρημάδι το κενό που κατοικοεδρεύει στο στομάχι μου για να μου θυμίζει ότι ζω μια μεταβατική περίοδο. Ούτε πριν, ούτε όμως και μετά, είμαι ακριβώς στο ανάμεσα. Και ώρες ώρες αυτό το κενό, με ξεπερνά και ορίζει τη συμπεριφορά μου. Θέλω σαν τη σαύρα να αλλάξω δέρμα κάτω από τον καυτό ήλιο, κατάλαβες? Δεν μπορώ άλλες πιέσεις, όχι τώρα!

Και ο έρωτας, τι κάνεις με τον έρωτα? Δεν ξέρω να σου απαντήσω ειλικρινά. Δεν είναι ότι δεν θέλω, το αντίθετο μάλιστα, αλλά τώρα προτιμώ την σιωπή μου. Αυτή που θα με πάει παρακάτω και με κρατάει εντοπισμένη στα αγκαθάκια που χουν μπει στο δέρμα μου από παλιά. Θέλω μα πως θέλω να χτυπήσει κι η καρδιά χωρίς να παρεμβαίνει η λογική! Όχι τρελλά, αλλά τουλάχιστον αμοιβαία. Γίνεται? Αν γίνεται, είμαι μέσα, αλλιώς άστο καλύτερα, δεν...

(c) Μαριαλένα, 26/07/2006 (για όσα μπορώ να γράψω, μα δεν μπορώ ακόμα να πω)
Καλή ακρόαση!

αδια-φορία

Είναι συναίσθημα ο θυμός. Η αδιαφορία τι είναι; Μπορώ να τη νιώσω, να καταλάβω ότι μ' ακουμπάει, ότι έχει μπει στο μυαλό μου; Όχι. Είναι αθόρυβη. Και ύπουλη. Σβήνει μνήμες, παίρνει λέξεις, αδειάζει μάτια. Δεν επιτρέπει σπασμωδικές κινήσεις. Περιορίζει το αυθόρμητο, αποστρέφεται και το λογικό. Έχει εξουσία. Λόγο ύπαρξης έχει; Ποιος και γιατί την έφερε;

Shower of thoughts

Δεν φτάνει το νερό και το σαπούνι για να ξεπλύνει τον οργασμό απ' το σώμα σου... Δεν φτάνει η κατανόηση, η διάθεση να μοιραστείς κάτι, που ίσως δεν είχες, για να φτάσεις σ'αυτόν...

Θέλει σύννεφα να κυκλώνουν τον ουρανό της ψυχής σου, να τον βαραίνουν τόσο που ο οργασμός να 'ναι η καταιγίδα που θα την λυτρώσει... Θέλει αγριεμένες θάλασσες, και βυθούς που αναδεύονται από τα κύματα της σκέψης σου, για να ξεσπάσει το σώμα σου στα βράχια του άλλου...

Χρειάζεται να στηριχτείς σε ένα ψέμμα για να ζήσεις την αλήθεια του οργασμού, πρέπει να θυσιάσεις κάτι από την αξιοπιστία, την σοβαρότητα, το ίδιο σου το εγώ ... για να το ανακαλύψεις άλλη μια φορά..

Δεν φτάνουν όσα ήξερες για να ξεπλύνεις την θυσία από πάνω σου... πρέπει να ανοίξεις την συνείδηση σου σε όσα την έκανες δώρο... Να αφήσεις μια νέα πραγματικότητα να ξεχυθεί από μέσα σου, να παραμερίσει το νερό και το σαπούνι, το σφουγγάρι, να τρέξει μέσα από σιφόνια και σωλήνες και μες την νύχτα να φωτίζει τα ίδια σου τα σκοτάδια...

τι λείπει;

τι φταίει;

Ενα μέλος παραιτείται...

Rodia,
θα ηθελα σε παρακαλω να με διαγραψεις απο τους Ανωνυμους Μελαγχολικους εφοσον δυσκολευομαι τελευταια να δημιουργησω διαθεση για να γραψω εστω και στο δικο μου blog το βρισκω περιττο να συνεχιζω να ειμαι απλα ως ονομα εκει αφου δεν postαρω,
ελπιζω να μην με παρεξηγεις
σευχαριστω
dryada

---------------------------
Ελαβα αυτό το e-mail σήμερα και εύχομαι με όλη μου την καρδιά να μην έχει ανάγκη πια η φίλη μας τη συντροφιά μας, αλλά να περιπλανιέται χαρούμενη στα δάση -δρυάδα γαρ.

Σταματήστε τον κόσμο να κατέβω..

Το σημάδι του χρόνου που περνάει, γίνεται ορατό, όταν αρχίζεις να μην θυμάσαι πότε πήγες διακοπές τελευταία φορά... Οταν δεν θυμάσαι πότε ήσουν ευτυχισμένος τελευταία φορά, όταν η μνήμη σου αποτυγχάνει να εντοπίσει το σημείο που η ζωή είχε ορθή φορά...

Περιφερόμενη στις λέξεις που αφορούν διακοπές διαπίστωσα πως δεν αναγνωρίζω πια, ούτε την μοναξιά του να κάνεις διακοπές μόνος σου... Λες και κάποιος είχε κλέψει με τέχνη το νόημα της λέξης απ' τον εγκέφαλο μου, λες και όλα τα link από και προς αυτήν είχαν σβηστεί...

Σίγουρα πρέπει να πήγαινα κάποτε διακοπές... το μαρτυρούν φωτογραφίες, το μαρτυρούν αντικείμενα που μόνο έτσι θα μπορούσαν να έχουν χρησιμοποιηθεί... Το μαρτυρούν τόσοι άνθρωποι που ήρθαν μαζί ... Κι όμως... αυτός ο κύκλος ζωής που φέρνει την καθημερινότητα, τις διακοπές και επιστρέφει στην καθημερινότητα, έχει διαταραχθεί... Εχει γίνει μία ταλάντωση τόσο γρήγορη καθώς στέκομαι ακίνητη, που μοιάζει σαν να μην υπάρχει..

Αν έχω καταλάβει καλά από τις διηγήσεις των άλλων τι σημαίνει διακοπές, χρειάζομαι ένα διάλειμμα επειγόντως απ' αυτόν τον κόσμο...

Χρυσαλλίδα ή Προμηθέας Δεσμώτης?

Χωρίς να το καταλάβω καλά καλά, έφτασε ο καιρός των αποφάσεων για το τι θα κάνω στις διακοπές μου φέτος. Σκέψεις πολλές και διάθεση για να γίνουν πραγματικότητα κάποια όνειρα, τόσο μόνη όσο και με παρέα που θα θελα πολύ να ανταποκριθεί και να σμίξουμε με διάθεση να απολαύσουμε κάποιες μέρες ο ένας την συντροφιά του άλλου. Μακάρι!

Τρομερή λέξη "οι διακοπές", δεν τις προσμένω ως μάννα εξ ουρανού κατ' αρχήν, αλλά προσδοκώ να διοχετεύσω αρκετή από την ενέργειά μου για να ξεκουραστώ, να ξεαγχωθώ, να αφήσω για λίγο τους ρυθμούς της μεγαλούπολης πίσω μου. Δεν ξέρω γιατί, φέτος έχω αγχωθεί αρκετά με αυτό το ζήτημα, ενώ άλλες χρονιές το άφηνα όπως έρθει και δεν είχα παράπονο μετέπειτα. Λάθος οπτική από μέρους μου, το ξέρω, διαστρευλώνω την πραγματικότητα έτσι και βασανίζομαι άδικα τελικά.


(Ιδεατή και επιθυμητή εικόνα διακοπών για το 2006, αλλά το τζίνι κάνει απεργία διαρκείας και δεν ξέρω πότε θα λήξει, βλέπετε!)

Ίσως φταίει το γεγονός ότι κάπου στο βάθος φοβάμαι μην φάω την χλαπάτσα!
Άλλες φορές την βλέπω να ρχεται, άλλες νομίζω πως μπορώ να την αποφύγω, μα η απειλή του "Όχι" είναι αρκετή να με κάνει να τρέμω προκαταβολικά ότι θα το ακούσω ό,τι κι αν κάνω. Γαμώτο, shit! Γιατί βρε κοριτσάκι μου δεν αλλάζεις διάθεση να τελειώνουμε?Ορισμένα πράγματα συμβαίνουν μόνο στα παραμύθια κι εδώ είναι πραγματική ζωή, γκέκε!

Εγώ λέω να το ρίξω στην τρελλή πριν αλλάξω δέρμα από το γδάρσιμο που μου έχω κάνει, ως άλλη σαύρα των Νησιών Γκαλαπάγκος! Μπαααα, θα μεταμορφωθώ σε Χρυσαλλίδα καλύτερα, τριαλαρί τριαλαρό, λοβοτομή πλήρης! Χα,χα,χα ας γελάσω, αποκλείεται, μάλλον σε Προμηθέα Δεσμώτη με βλέπω να με τρώνε τα όρνια λίγο-λίγο, γιατί πονάω αλλά μ'αρέσει!

Get a life μωρέ, get a life γιατί αλλιώς δεν σε βλέπω καλά, μπάζει η βάρκα καπετάνιεεε!