Κάνεις σαν γυναικούλα..

Παθαίνω υστερία... ακριβώς εκείνη την στιγμή που ο άλλος απέναντι μου ξεστομίζει αυτή την φράση κλισέ "μα έχεις τρελλαθεί?"
Που το μοναδικό του επιχείρημα απέναντι στην δική μου προσωπικότητα και ιδιοσυγκρασία είναι μόνο αυτή η ύπουλη φράση... Που δεν βρίσκει άλλο τρόπο να με κάνει να συμφωνήσω με την δική του οπτική των πραγμάτων παρά μόνο με την απειλή του διαχωρισμού/απομόνωσης από τον κόσμο των "λογικών"... Οταν αυτομάτως με καλεί να πάρω θέση στο περίφημο "εμείς ή οι άλλοι"...

εκεί ναι, παθαίνω υστερία.. τρελλαίνομαι.. γίνομαι μαινάδα και είμαι ικανή για τα πιο απίστευτα πράγματα... ακριβώς την στιγμή που αυτός, ο "φίλος", "σύντροφος", "συγγενής" καταπατάει τα όρια της μοναδικότητας της προσωπικότητας μου και προσπαθεί να με εξομοιώσει με όλους τους υπόλοιπους...

κι όταν μετά παίρνει εκείνο το μειλίχιο και αυτάρεσκο ύφος του "λογικού" λέγοντας "μα εγώ για το καλό σου το λέω..." τότε είμαι ικανή ακόμα και να αυτοκαταστραφώ... με συνοπτικές διαδικασίες μάλιστα..

ναι, παθαίνω υστερία, πρώτου μεγέθους και μεγάλου βεληνεκούς...

γιατί τα ασήμαντα δικά μου, αυτά τα μικρά που τόσο σνομπάρει ο άλλος απέναντι μου, για μένα είναι σημαντικά.. είναι κομμάτι του εαυτού μου και δεν θα του τα παραδώσω μόνο για να μη νιώθει μοναξιά μέσα στην ανικανότητα του, για να κόψει και την δική μου ουρά επειδή είναι κομμένη η δική του...

γιατί αυτή η υστερία που αυτός τόσο χλευάζει, αυτός ο τόσο ψύχραιμος και συγκροτημένος "δικός μου" άνθρωπος είναι ο τρόπος μου να παραμένω ζωντανή και μοναδική... κι αυτός να παραμένει μέσα στην λογική του ένα με όλους τους άλλους...

τους ξένους...