Δυνατό χαρτί ο 'Ασος

- Έχετε δωμάτια για τέλος Ιουλίου; - Πόσα άτομα είστε; - 'Ενα! - Λυπούμαστε, δεν υπάρχει μονόκλινο... Την πρώτη φορά που αποφάσισα (πριν τέσσερα χρόνια) να κάνω μοναχικές διακοπές, ο τηλεφωνικός διάλογος επαναλαμβανόταν καθημερινά με το ίδιο πάντα αποτέλεσμα. Άλλαξα εισαγωγή : - Θα ήθελα ένα δίκλινο για τέλος Ιουλίου - Με θέα στη θάλασσα το θέλετε; Με μεγάλο μπαλκόνι ; Με διπλό κρεββάτι; - Φυσικά, ναι! Και κατέφθασα ένα απόγευμα στο ξενοδοχείο του νησιού, με τη θάλασσα ν' απέχει δέκα βήματα, με την ξενοδόχα να μου δίνει τα κλειδιά ρωτώντας πότε θα έρθει η παρέα μου. Όταν κατάλαβε ότι είμαι εγώ και το κόκκινο σακ βουαγιάζ μου, πρότεινε να μου κάνει μια μικρή έκπτωση στο δωμάτιο. Το δέχτηκα, δέχτηκα και τη βοήθειά της στο ανέβασμα της μιας κι ασήκωτης αποσκευής μου. Δεν δέχτηκα περίεργες ερωτήσεις, τις άφησα να αιωρούνται αναπάντητες, πάντα χαμογελώντας. Στο δωμάτιο, πέταξα τα ρούχα του ταξιδιού από πάνω μου, άπλωσα παντού μπουκάλια και μπουκαλάκια , γέμισα νερά το μπάνιο , ξάπλωσα γυμνή στο διπλό κρεββάτι πηγαίνοντας από το ένα μαξιλάρι στο άλλο. Κοιμήθηκα μέχρι τα χαράματα. Περιμένοντας ν' ανοίξει η τραπεζαρία για το πρωϊνό, έφαγα ένα κουτί μπισκότα, ήπια έναν έτοιμο φραπέ, έλυσα σταυρόλεξα χωρίς να τα τελειώνω, καθισμένη στο μπαλκόνι με τις δυό καρέκλες (η μία για τα πόδια μου). Κατέβηκα πρώτη στη σάλα του πρωϊνού, γέμισα ένα δίσκο, όλα ανέγγιχτα, γεμάτα, κάθησα στο καλύτερο τραπέζι κι άφησα τα βλέμματα του προσωπικού να με επεξεργάζονται όσο έτρωγα. Μόλις άρχισαν να έρχονται οι υπόλοιποι ένοικοι, έφυγα. Το ίδιο θα γινόταν όλα τα πρωϊνά μου εκεί. Πήρα "τα της παραλίας" , έκανα τα δέκα βήματα, όλες οι ξαπλώστρες, οι ομπρέλλες, τα δέντρα στη διάθεσή μου. Χαμόγελο, καλημέρα, πέντε ευρώ στον υπεύθυνο. Με πλησιάζει μια ηλικιωμένη κυρία "να προσέχετε τον ήλιο, είστε πολύ άσπρη" . Χαμογελάω και βουτάω στο γαλάζιο. Έρχεται κόσμος. Μια οικογένεια δίπλα στην ξαπλώστρα μου. Σκουπίζομαι, με χαιρετάνε, βάζω αντιηλιακό όσο φτάνει το χέρι μου στην πλάτη, κλείνω τα μάτια, ανοίγω το γουόκμαν, δεν ακούω τα πιτσιρίκια να ζητάνε παγωτό, το ζευγάρι να διαπληκτίζεται, ακούω "έλα κύμα πάρε με...". Μια τυρόπιτα και μπόλικο νερό με συνοδεύουν στο γυρισμό στο ξενοδοχείο. Μπάνιο, ύπνος. Πριν πέσει ο ήλιος, βιβλίο, καφές και τσιγάρο στο μπαλκόνι. Ντύσιμο απλό, άρωμα διακριτικό, ταξί και βόλτα στη χώρα. Ταξί και γυρισμός. Στα εστιατόρια λίγος κόσμος, είναι νωρίς για τους Έλληνες, καλή ώρα για αλλοδαπούς και μόνους. Κάθομαι σε τραπέζι κεντρικό, άμεση εξυπηρέτηση, αφήνω τα γκαρσόνια να με επεξεργάζονται, όσο τρώω με περισσή όρεξη. Αφήνω φιλοδώρημα, "καληνύχτα σας, ευχαριστούμε". Στάση για παγωτό, τρεις μπάλες, σιρόπι, σαβαγιάρ, σαντιγύ. Στο δρόμο για το ξενοδοχείο, παρέες κανονίζουν που θα πάνε για φαγητό και διασκέδαση. Ανοίγω το κλιματιστικό, βγαίνω στο μπαλκόνι , καπνίζω και σκέφτομαι. Ξαπλώνω, αλλά δεν με παίρνει ο ύπνος. Από πολύ κοντά ακούγεται μουσική, δυνατή. Βάζω βερμούδα, φανελάκι, λυτά παπούτσια και την ακολουθώ. Ένα μπαράκι δίπλα στο ξενοδοχείο. Στέκομαι και κοιτάζω. Μου κάνουν νόημα να πλησιάσω, το ζευγάρι που είχε το μπαρ. Κάθομαι, με κερνάνε ένα ποτό. Αφήνω τον κόσμο στα τραπέζια να με επεξεργάζεται. Το επόμενο βράδυ ξαναπήγα "καλησπέρα", "καλησπέρα". Μέχρι να νυστάξω. Ξανά χάραμα, ξανά σούρουπο. Δέκα. Οι μοναχικές, μοναδικές μου μέρες διακοπών σαν μονάδα, σαν άσος.