Ήταν το 1990 όταν η μητέρα μου για την εισαγωγή μου στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, μου έκανε δώρο έναν σάκο Samsonite, μαύρο με κόκκινες λεπτομέρειες. Ο σάκος αυτός με συντρόφευσε σε όλα τα χρόνια των σπουδών μου, αλλά και μετά στα ταξίδια μου παντού.
Φέτος, μετά από 16 χρόνια αγώγγιστης μεταφοράς, των συνήθως πολλών προσωπικών μου αντικειμένων, σκίστηκε το χερούλι του, ενώ περπατούσα καταμεσήμερο στη πρωτεύουσα της Μάλτας, τη Βαλέτα. Χωρίς καθυστέρηση αγόρασα μια άλλη τσάντα άμεσα, γιατί δεν μπορούσα πλέον να την κουβαλήσω έτσι στον ώμο μου. ΄Αδειασα το περιεχόμενό της ενώ έτρωγα το τελευταίο μας γεύμα σε τοπικό εστιατόριο και έβαλα τη Samsonite σε μια σακούλα. Μικρά ενθυμήματα από την περίοδο της Αμερικής ξεπρόβαλλαν από τις θήκες που καθάριζα, που πηγαίνουν και έρχονται μαζί μου σε κάθε ταξίδι και εκδρομή. Η νέα τσάντα έστεκε περίφανη και έτοιμη να την φορέσω και να επιστρέψει στην Ελλάδα μαζί μου. Η παλιά καθώς περπατούσαμε το δρόμο της επιστροφής προς το ξενοδοχείο πριν την αναχώρησή μας για το αεροδρόμιο, μπήκε διστακτικά σε έναν κάδο απορριμάτων τυλιγμένη.
"Τι την κρατάς σκισμένη, πέτα τη!" μου είπε η μητέρα μου λίγο πριν την πετάξω. Πετάξω, τι λέξη κι αυτή... Πετάς 16 χρόνια σκόπιμων ή άσκοπων περιηγήσεων? Δουλειάς ή διασκέδασης? Μεταφοράς βιβλίων, τη νιότη σου, τους δόκιμους και αδόκιμους έρωτές σου, τα καλοκαίρια και τους χειμώνες 16 ετών παρέα με τα βασανάκια σου, την αίσθηση να την έχεις στον ώμο σου σαν ένα κομμάτι δικό σου? Δεν τα πετάς, δεν τα ξεχνάς, μα η ζωή συνεχίζεται ότι και να λέμε. Αφήνεις κάτι πίσω και κάτι άλλο παίρνει ή μήπως όχι, τη θέση του, σε αυτήν την απατηλή πραγματικότητα που ζούμε!
6 σχόλια:
όχιιιιιιι
Έχω έναν τέτοιο σάκο, δεν είναι μάρκα κι ούτε μου τον κάναν δώρο. Ήταν ο σχολίκός σάκος που επέλεξα να αγοράσω στην τρίτη λυκείου. Τον αγόρασα επίτηδες τεράστιο για να χωράει άνετα τα βιβλία του σχολείου και του φροντιστηρίου αλλά στην ουσία τον αγόρασα τεράστιο για το "μετά". Και ταξίδεψε μαζί μου έτη πολλά, σε διήμερα αλλά και σε πολυήμερα ταξίδια, σε πόλεις της χώρας αλλά και σε απόμερα βουνά. Μετακόμισε μαζί μου και επέστρεψε ξανά πίσω. Έχω μάθει να τον γεμίζω, ρυθμίζω πάντοτε αυτά που θα πάρω μαζί μου να χωράνε εκεί γιατί είναι όσα στην πραγματικότητα χρειάζομαι χωρίς όλα αυτά τα περιττά που συνήθως κουβαλάμε μαζί μας.
Έχει χάσει τα έντονα χρώματα του πια, και ίσως να μην είναι τόσο "trendy" μα είναι ο δικός "μου" σάκος, αυτός που μοιράστηκε τις εμπειρίες των ταξιδιών μου και έκανε άπειρα χιλιόμετρα συντροφιά μου.
Όχι δε θα τον πετούσα, θα τον έφτιαχνα για να συνεχίσουμε τα ταξίδια μας μαζί. Γιατί με ξέρει και τον ξέρω, γιατί ζήσαμε πολλά πράγματα μαζί. Γιατί έτσι είμαι εγώ...
κι ας μη μου αρέσει...
ένα σωρό άχρηστα πλέον πραγματάκια μένουν κρυμένα σε ντουλάπια, μόνο και μόνο για να μου θυμίζουν...
δεν ξέρω αν είναι καλό αυτό.
φιλιά Μαριαλένα
Καλημέρες και καλό μας μήνα!
@ Magica: Είσαι και συ συναισθηματικός άνθρωπος όπως βλέπω. Αχ, δεν φτιαχνότανε γιατί κόπηκε το χερούλι του από τη βάση που το κράταγε και δεν μπορούσα να το ράψω. Έλιωσε το ύφασμα από τη χρήση και τα χρόνια! Πανδαμάτωρ χρόνος!
@ Μαριώ: Δε λες τίποτα Μαριώ μου, είμαι και γω των μικρών ασήμαντων "κάτι" που μας θυμίζουν πολλά... Κομμάτια μας είναι!
O δικός μου σάκκος, δώρο φίλου από τότε που σπούδαζε στο Παρίσι, είναι από καραβόπανο και γράφει πάνω "mission impossible". Έχει ταξιδέψει μαζί μου στα ελληνικά νησιά και στην Ευρώπη. Έχει φιλοξενήσει τα είδη πρώτης ανάγκης μετά το σεισμό του '99. Ακούμπησα πάνω του κι έκλαψα γυρνώντας από το τελευταίο μου τριήμερο στη Θεσσαλονίκη, προ ετών. Αν κοπεί, μάλλον θα τον πετάξω, μετά όμως από 20 χρόνια συντροφιάς, το σίγουρο είναι πως δεν θα τον ξεχάσω!
Να είσαι γερή Δόνια μου και ν'αλλάξεις άλλους δεκαπέντε σάκους....
Σ:))))))))
@ Ραφ: Κάπως έτσι Μαρία μου, κάπως έτσι...!
@ Μαύρος Γάτος: Αν μου χαλάνε κάθε πες 15 χρόνια, λες να προλάβω να αλλάξω άλλους 15? Χμ, άμα γίνω κορακοζώιτη, ίσως!!! ;-}
Δημοσίευση σχολίου