Ονειροπαγίδα ο Χρόνος

Μια τεράστια ονειροπαγίδα ο χρόνος.

Φιλτράρει στο κόκκινο τον πόνο και τον αντικατοπτρίζει

σε κάθε γραμμή του προσώπου.

Κατά προτίμηση στην γωνία που σχηματίζουν τα χείλη.

Εκεί που αγαπάει να φωλιάζει η πίκρα, να σταλάζει

τα δάκρυα της. Και στην απέραντη μοναξιά της μνήμης ,

που λιώνει η αίσθηση μιας ζωής καταργημένης.

Έξω από τον συμβατικό χρόνο, δίχως όρια ύλης.

Σ' ένα σκοτάδι προκλητικό γεμάτο αλλοτινά αγγίγματα

και σιωπή από λόγια που χάθηκαν. Κυλάει ανάμεσα στις

ρωγμές της λυγισμένης ψυχής , σε σκέψεις που αιωρούνται

και στροβιλίζονται σκάβοντας σκαλοπάτια καθόδου στη νύχτα.

Μνήμη από πανσέληνη νύχτα, σπασμένη σε κομμάτια...

Πως να κολλήσω το ράγισμα εκείνο, πως να το κουβαλήσω

σ' όλους τους δρόμους της επιβίωσης...

Χωρίς "φεγγάρι" , με μόνη πραγματικότητα την απουσία

που μυρίζει σκόνη και σιωπή σα να την άγγιξε ο θάνατος...

Σ' αγαπάω πέρα από τον χρόνο, πέρα από εσένα τον ίδιο

Μα δεν είμαι δυνατή,λυγίζω ψυχή μου, πονάω...

Νιώθω μια κούραση ως μέσα στο αίμα, θέλω να βουλιάξω,

να αφανιστώ μέσα στην επιθυμία του χαμένου, να κλάψω,

να κοιμηθεί η έρημος μέσα μου, να ξεχάσει το σώμα...

*Αναστασία*