Η προγιαγιά μου έφυγε στα 90 της, όταν ήμουν 17 .
Στην ουσία ήταν η μόνη γιαγιά που έζησα μιας και οι άλλες είχαν φύγει πολύ νωρίτερα.
Ήταν μια δυνατή γυναίκα που είχε κάνει 6 παιδιά και έζησε να τα δει να πεθαίνουν όλα…
έμεινε με εγγόνια και δισέγγονα ως το τέλος της ζωής της.
Ένοιωθε μόνη όμως και κάθε απόγευμα στις 5 που έπινε τον καφέ της, έλυνε τα ολόλευκα μαλλιά της από το κότσο που τα είχε πάντα πιασμένα, τα χτένιζε απαλά και μουρμούριζε λόγια αναστενάζοντας
-Γιατί αναστενάζεις, γιαγιά, τι λες? την ρωτούσα
-Τι να χω παιδάκι μου?.. Στον Θεό μιλάω που με αφήνει να καλλωπίζομαι, να ευχαριστιέμαι πίνοντας καφέ, να γελάω, να μιλάω και δε μου δίνει μία να με αφήσει στο τόπο..
Αυτός ο παππούς σου φταίει, ο Θεός να τον συγχωρέσει… «θα μας θάψεις όλους εσύ κυρα Αυγουστίνα» μου έλεγε συνέχεια κι ας ήξερε ότι ο τελευταίος πονάει πιο πολύ.. που κακό χρόνο να χει..
Είχαν περάσει 15 χρόνια από τον τελευταίο χαμό
Έφυγε με το όνομά του στα χείλη
7 σχόλια:
Όμορφα λόγια της καρδιάς απόψε μας χαρίζεις Μαριώ μου. Να τη θυμάσαι πάντα με αγάπη και νοσταλγία, για όσα έζησες μαζί της...
Τη καλησπέρα μου έχεις, καλό σ/κ, Μ.
Μικρές, αληθινές, αγαπησιάρικες στιγμές
Ένα κοίταγμα πίσω για να εκτιμήσουμε αλλιώς το μπροστά
Μέρα καλή να έχουμε:)
Αγάπη μέχρι το τέλος. Και από ότι κατάλαβα μάλλον περισσότερο καιρό έζησε μόνη της (παιδί και χήρα) παρά με τον άντρα της.
εμένα η γιαγιά μου
ηθελε να σκοτωσει το γατί μου
εβαζε καρφιτσες στο πιατάκι με την τροφη της
οταν την ρωτησα γιατι το κανεις αυτο
απαντησε:
επειδη μου χαλάει τα λουλούδια
salvador, συμβαίνουν κι αυτά..
ελπίζω να τη γλύτωσε το γατί
Δήμο, έζησε πολύ καιρό "μόνη"
μια ζωή γεμάτη μεγάλες απώλειες..
καλημέρα
Ολα αυτά είναι μέρος του μαγικού ταξιδιού που λέγεται... Ζωή!
Δημοσίευση σχολίου