Κωπηλατώ σ'ένα μολυβένιο ουρανό
Στα μάτια μου κοιτάζεται η βροχή
Έρχεται καταπάνω μου η θάλασσα
Ξυράφια κύματα σκορπούν το εύθραυστο φως
Αρχίζει η αχανής νύχτα
Η νύχτα των ωκεανών
Οι ώρες που έρχονται
θα καρτερούν την αυταπάτη
της ολόγιομης Σελήνης
Μα εγώ απόψε θέλω έναν άδειο,
στης μοναξιάς ντυμένο
το χρώμα ουρανό....
Να σπείρω το φορτίο μου
στην ράχη των κυμάτων...
*Anastasia*
3 σχόλια:
Τελικα ειμαστε πολυ που καθομαστε στην ακρη αυτης της πολης...
Αχ... δεν έχω λόγια, από χθες το βράδυ έτσι νιώθω, γιατί άραγε?
Καλημέρα... σε όλες τις όμορφες ψυχές κι ας πονάμε! Μαριαλένα
Πόσοι είναι όσοι αφιερώνουν και σπέρνουν πόνους και κόπους στα κύματα της μοναξιάς και του περιθωρίου.
Δημοσίευση σχολίου