"αν τα πράγματα δεν είχαν έρθει έτσι στη ζωή μου..θα ήμουνα αλλιώς" ή
"αν οι γονείς μου δεν με μεγάλωναν έτσι, δεν θα έκανα αυτά και αυτά"
υποννοώντας μεγάλες αλλαγές "αν" οι συγκυρίες ήταν διαφορετικές.
Αν όμως όντως τα πράγματα είχαν έρθει διαφορετικά στη ζωή τους καθενός απο εμάς, αν θα κάναμε άλλες επιλογές, αν είχαμε καλύτερη υγεία, αν το χρήμα έρεε, αν κυριαρχούσε η μέγιστη αγάπη στις σχέσεις μας, αν όλα αυτά τα "αν" εκπληρωνόντουσαν,
θα είμασταν όμως εμείς;
Θα είμασταν όπως είμαστε τώρα, με τις τωρινές εμπειρίες, επιθυμίες, απογοητεύσεις, επιτεύξεις, όνειρα; Θα ήταν ο εαυτός μας - αυτός ο άσπονδος φίλος ή μισητός εχθρός - μέσα στο ίδιο μας το πετσί;
Η θα είμασταν οι Χ κάποιοι, χωρίς άμεση σχέση με εμάς;
(Πίνακας του Σ. Νταλί)
14 σχόλια:
Aν...έλεγα ότι συμφωνώ απόλυτα, δεν θα έλεγα ψέματα...:-)
Μαρίνα μου, μου θυμίζεις μια συζήτηση που είχαμε χθες στη παρέα μας παρά θιν αλός. Πως θα είμασταν αν δεν ζούσαμε τη ζωή που ζούμε, με τα πάνω και τα κάτω της? Τις επώδυνες και τις ευχάριστες στιγμές? Τους ανθρώπους που έχουμε ή δεν έχουμε στη ζωή μας? Τα γεγονότα που μας σημάδεψαν?
Το μόνο σίγουρο είναι πως δεν θα είμασταν οι άνθρωποι και οι χαρακτήρες που είμαστε τώρα. Αν βέβαια, θα είμασταν ίδιοι ή διαφορετικοί, θα έλεγα πως αν αλλάζουν οι μεταβλητές στη στατιστική, αλλάζει και το αποτέλεσμα, αυτό ισχύει και στον στοχασμό σου.
Χαιρετισμούς από την Κίττυ και τον Ανεμόμυλο, φιλιά, Μαριαλένα
Και βέβαια εδώ παίζει λίγο και με τη θεωριά του χάους συναδέλφια μου, και μου θυμίζει μιά πολύ ενδιαφέρουσα ταινία που δυστυχώς δεν έχω δει ακόμα, που ο πρωταγωνιστής διαχωρίζει την πορεία της ζωής του σε δύο φάσεις στο κομβικό σημείο της απόφασης να αν΄εβει στο τράινο ή να μην ανέβει.
Η ταινία παρακολουθεί και τα δύο σενάρια παράλληλα.
Τέλος πάντων.
Είναι λίγο απλούστερο.
Αν δεν βιώναμε και πράτταμε αυτάπ ου μέχρι τώρα έχουμε, κυριολεκτικά θα είμασταν άλλοι άνθρωποι μέσα στο ίδιο σώμα, με άλλη σκέψη, άποψη και κουλτούρα και συνήθειες.
Με αγωνία περιμένω φίλοι μου εντυπώσεις από την Συνάντηση της Βάρκιζας, και φώτο αν υπάρχουν.
Αν κρίνω από τα παραπάνω πρ΄πει να προσεγγίστηκαν πολύ ενδιαφέροντα θέματα, εκτος βέβαια από την ατμόσφαιρα και το καλαμπόυρι προιούσης της κατάνυξης ....
Μαριαλένα, εγραψα αυτό το κείμενο γιατί κάτι με κέντρισε στη χθεσινή συζήτηση, την ώρα εκείνη δεν το προχώρησα, ήταν τόσα άλλα τα ερεθίσματα..που το άφησα να πέσει..έμεινε όμως στη μνήμη. Θέλω να πώ ότι ασχολούμαστε υπέρ το δέον σαν άνθρωποι (όχι εμείς οι συγκεκριμμένοι-η ανθρωπότητα γενικά) με το τι θα γίνει αν, πλάθοντας ένα όνειρο που μας δεσμεύει απο το να προσπαθούμε όπως είμαστε τώρα να απολαμβάνουμε τη κάθε στιγμή, να ζούμε ποιοτικά. Μονίμως κλαιγόμενοι πορευόμαστε. Αυτό είναι το χαρακτηριστικό και του Ελληνα γκρινιάρη..
Saki.. η θεωρία του χάους!! Τι μου θυμίζεις τώρα, κάτι βιβλία που είχα διαβάσει για τον Mandelbrot, το εργο Jurassic Park που βασιζόταν στη θεωρεία του χάους και το πρώτο δώρο που μου έκανε ο νύν σύζυγός μου ο Κ. Μία εποχή προ γρήγορων εκτυπωτών μου έφτιαξε ένα fractal, ενα δενδρίτη, όχι copy-paste, το έφτιαξε μόνος του σε ένα πισι παλιό, προ Internet εποχής και μου το χάρισε..
Αν θυμηθείς τον τίτλο της ταινίας πές το μας, τρελλαίνομαι για τέτοια..
Οσο για τη συνάντηση..περάσαμε όμορφα με πάρα πολλά γέλια. Ηθελα όμως να σε γνωρίσω. Εντάξ..για το σκάκι που έπαιξα και ποτέ δεν κέρδισα ούτε μία παρτίδα.
Γενικόν από ενικολο : η ταινία λέγεται "το φαινόμενο της πεταλούδας" και είναι όσο καλή υποννοεί το σενάριο το οποίο δεν διαφέρει σχεδόν καθόλου από τους προβληματισμούς της μαρίνας και τη θεωρία του σάκη (που συμμερίζομαι).
Έχει , δε, δύο επιλόγους ανάλογα με την επιθυμία του θεατή (επιλογή σε dvd). Το κανονικό τέλος είναι η απαισιόδοξη κατ'αληξη και το εναλλακτικό η αισιόδοξη(ή το αντίστροφο).
Πραγματικά , καλή...
Όπως λέτε όλοι, αν γινόταν το ένα και το άλλο, θα ήμασταν άλλοι, οπότε... μπέρδεμα! :)
Όσα περάσαμε, μας έκαναν αυτό που είμαστε. Ήταν οι επιλογές μας και οι επιθυμίες μας. Καλά ή κακά, έγιναν. Ας κοιτάξουμε από δω και πέρα τι κάνουμε, ε; Τα φιλιά μου :))
Marialena μου 1000 ,ευχαριστώ για την ανακοίνωση σου.
Η πρώτη εκπομή πήγε καλά.
Βρε Μαρινα δεν καταλαβαινω την τελικη σου ερωτηση.Δηλαδη γιατι δινεις τοση σμασια το εγω ?
Δεν θα ειμασταν εμεις ,θα ειμασταν καποιοι αλλοι.Πολυ λιγο με ενδιαφερει να σου πω την αληθεια ο εαυτος μου.Τι εγω τι καποιος αλλος δηλαδη αν δε ειναι και καλυτερες οι συνθηκες και καλυτερος ο αλλος ακομη καλυτερα.Ουδεμια σημασια δινω στο εγω μου.Ποια ειμαιδηλαδη?Και τωρα αγαπω τον εαυτο μου και μετα θα τον αγαπουσα.Κι αν δεν τον αγαπουσα τωρα γιατι να μην ημουν καποιος αλλος που θα τον αγαπουσε?
Ασε που πιστευω οτι εχω κανει τοσες αλλαγες αρδην στην ζωη μου και τοσα πολλα πραγματα που ειναι σαν να πεταω το δερμα του φιδιου καθε φορα και να βγαινω καινουργια κι αγνωστη ως προς τον προηγουμενο εαυτο μου.
φιλια
Μια χαρά είμαστε,όπως είμαστε κι αν κάποια στιγμή λέμε"αν δεν ήταν έτσι τα πράγματα"...το λέμε για να γκρινιάξουμε,να αποφορτιστούμε και μετά να πούμε"έλα μωρέ τα καταφέραμε τελικά" είτε έτσι είτε αλλιώς.
Οπως και να ερχόταν τα "πράγματα"αυτό που ήταν να κάνουμε θα το κάναμε!Σωστό ή λάθος!
Προσωπικά τρελαίνομαι για αλλαγές και και ριψοκίνδυνες αποφάσεις και δεν μετανιώνω για καμιά από τις άπειρες μ......ς που έκανα στην ζωή μου!!!
Panagiota, bingo! Και εγώ μία απο τα ίδια!
Νομίζω ότι το "αν" είναι χρήσιμο για να αναλύουμε το παρελθον και να βελτιωνόμαστε.Έιναι ένα κομάτι της λογικής και δεν μπορούμε να το απαρνηθούμε όταν μένουμε μόνοι με τον εαυτό μας.
Όπως όλα, όμως, αν το παρακάνουμε μπορεί να καταλήξει σε μεμψιμοιρία.
Επίσης, κατά τη γνώμη μου, προυπόθεση για ένα σωστό και χρήσιμο "αν" , είναι η ασυμβίβαστη ειλικρίνεια με τον εαυτό μας.
Τέλος, θέλω να πω ότι εγώ έχω μετανιώσει για πολλές μ....ς που έχω κάνει. Νομίζω το ίδιο και η Μαρίνα και η Παναγιώτα. Ίσως αυτό που εννοούν να είναι ότι ποτέ δεν "κόλλησαν" ή δεν ντράπηκαν να το παραδεχτούν.Ή ίσως ότι ποτέ δε μετάνιωσαν για αυτό που είναι συνολικά σαν άνθρωποι και είναι χαρούμενοι για αυτό που είναι τώρα (αυτό καταλαβαίνω από την αυτοπεποίθεση στο λόγο τους ). Αλλά αυτό είναι άλλο πράγμα .
Αγαπητέ μου συμπορευόμενε,η αείμνηστη γιαγιά μου έλεγε:Ποτέ μην κλαίς πάνω από το χυμένο γάλα.Εσυ φταις που χύθηκε γιατί δεν το πρόσεχες όταν το έβραζες.
Πιστεύω πως τα εκφράζει όλα αυτή η ρήση.
Οπότε γιατί να μετανιώνουμε για όσα έγιναν και να οδυρόμαστε πάνω σε αναμνήσεις κακές?(χυμένο γάλα)
Παίρνουμε τα μαθήματα μας και προχωράμε...
Σωστό.Πίστεψέ με δικτυακή μου φίλη, ότι άν κάποιος εκνευρίζεται με το κλάψιμο , αυτός είμαι εγώ.
Αυτό που θέλω να πώ (και δεν αντιβαίνει στη ρήση που παράθεσες ), δεν έχει να κάνει τόσο με την ωδύνη της μετάνοιας (το κλάμα πάνω από το γάλα),η οποία ίσως να είναι και προιόν εγωισμού ("εγώ να ρίξω το γάλα? απαράδεκτο! γιατί θεέ μου εγώ?").
Αναφέρομαι περισσότερο στην μετάνοια σαν θετική αυτοαξιολόγηση (πχ "τελικά δεν ήταν τόσο απλό όσο φαινόταν το να μεταφέρω το γάλα, κάτσε να δώ πως πρέπει να πιάνω τη κουπα στο εξής,για να μην το ξαναρίξω, κλπ".
Και νομίζω, ότι εκεί, ίσως, ξεκινάει και ο αρχικός προβληματισμός της Μαρίνας, δηλαδή " ήταν λάθος που θα μπορούσε να έχει αποφευχθεί η πτώση του γάλατος? ή ήταν γραφτό? και αν το έπιανα αλλιώς , μήπως θα ξεκόλαγε το χερούλι της κούπας? και αν δεν το έριχνα , θα μάθαινα ποτέ πως να πιάνω την κούπα?,άρα το γεγονός ότι το έριξα, με κάνει καλύτερο ή χειρότερο άνθρωπο?, κλπ".
Όπως και να έχει, και για να ελαφρύνω και τη συζήτηση, το χειρότερο είναι αυτό που κάνει ο γιός μου : πατάει πάνω στο γάλα και διασχίζει το σπίτι για να φέρει τη σκούπα...
Εκεί αρχίζουν άλλες φιλοσοφικές αναζητήσεις του τύπου "να γελάσω και να αρχίσω να σφουγγαρίζω νυχτιάτικο, να πέσω για ύπνο με το παιδί και να κάνουμε όλοι κλατς κλατς το πρωί όταν θα περπατάμε, ή... να αρχίσω να κλαίω πάνω από το γάλα ευχόμενος να ήταν η μάνα μου εκεί να τα σφουγγαρίσει?"...
Το καλύτερο είναι να πέσεις για ύπνο αγκαλιά με το παιδί,ρίξτου και μερικά ζουμερά φιλιά,πολλές ζεστές αγκαλιές και άσε το γάλα να χύνεται...
Πάντα υπάρχει η επόμενη μέρα για να τα σφουγγαρίσει όλα!
Δημοσίευση σχολίου