17 Νοεμβρη και μου ερχεται στο μυαλο ενα τραγουδι του Μανου Λοϊζου
ΤΟ ΑΡΚΟΝΤΕΟΝ

Στη γειτονιά μου την παλιά είχα ένα φίλο
που ήξερε και έπαιζε τ' ακορντεόν
όταν τραγούδαγε φτυστός ήταν ο ήλιος
φωτιές στα χέρια του άναβε τ' ακορντεόν
Μα ένα βράδυ σκοτεινό σαν όλα τ' άλλα
κράταγε τσίλιες παίζοντας ακορντεόν
φασιστικά καμιόνια στάθηκαν στη μάντρα και
μια ριπή σταμάτησε τ' ακορντεόν
Τ' αρχινισμένο σύνθημα πάντα μου μένει
όποτε ακούω από τότε ακορντεόν
κι έχει σαν στάμπα τη ζωή μου σημαδέψει
δε θα περάσει ο φασισμός

Θυμάμαι τον δάσκαλο-παπα να μας έχει βγάλει στο προαύλιο του δημοτικού, καθισμένοι στα σκαλοπάτια, εκείνος όρθιος και να μας τραγουδάει αυτό το τραγούδι. Θυμάμαι το πάθος στην φωνή του όταν έλεγε την τελευταία στροφή ΄΄Δεν θα περάσει, δεν θα περάσει ο φασισμός΄΄, τις κινήσεις του που απέπνεαν όλο το αίσθημα της επανάστασης. Τώρα που το σκέφτομαι ίσως να ήταν φοιτητής το 1973...Έτσι πρέπει να μεταδίδονται οι γνώσεις, στην προκείμενη περίπτωση η νεότερη ιστορία. όχι με την ξύλινη γλώσσα των βιβλίων ιστορίας τα οποία διδάσκονται στα σχολεία. Στα 30 μου έχω διαβάσει πολλά για το πολυτεχνείο αλλά μέσα μου έχει μείνει ο στίχος αυτός ΄΄δεν θα περάσει, δεν θα περάσει ο φασισμός΄΄.