Στο κατώφλι του νέου χρόνου

Λίγες ώρες έμειναν για να αποχαιρετήσουμε το 2007 για πάντα. Η τελευταία μέρα του χρόνου είναι αφιερωμένη στους απολογισμούς του καθενός μας, στα εισερχόμενα και στα εξερχόμενά του, στα τεφτέρια με τους φανερούς και κρυφούς λογαριασμούς.

Χαίρομαι που βλέπω αυτή εδώ τη συντροφιά των Ανωνύμων Μελαγχολικών να μεγαλώνει και να ανθίζει όσο περνάει ο καιρός. Φέτος είχαμε τη χαρά να γίνουν μέλη μας οι Aγοραφοβία, Άννη, Lockheart, Σάκης, Τάκης Τσαντήλας και Τσότσος, άνθρωποι με ευαισθησίες και περιεχόμενο, που έχουν δώσει νέα πνοή με τις αναρτήσεις τους στη σελίδα μας.

Χαίρομαι που υπάρχουν αναγνώστες που εκφράζουν την άποψή τους στα σχόλια και συμμετέχουν στη δημιουργία ενός πολύ ενδιαφέροντος διαλόγου και μας αφήνουν τις εντυπώσεις τους που είναι ενθαρρυντικές για να συνεχίζουμε.

Οι Ανώνυμοι Μελαγχολικοί, μια ιδέα που πήρε σάρκα και οστά τον Μάρτη του 2006, αναπνέει και εκφράζεται μέσα από την ελευθερία στην σκέψη και την έκφραση αυτών που θέλουμε να εκφράσουμε εδώ. Η ομάδα λειτουργεί με αλληλοσεβασμό και αγάπη του ενός προς τον άλλον άνθρωπο και είναι καταπληκτικό το ότι λειτουργούμε μεταξύ μας αρμονικά.

Να ευχηθώ το 2008 να είναι μια ακόμα πιο ευνοϊκή χρονιά να εκφραζόμαστε και να μην φοβόμαστε να δείξουμε τα πραγματικά μας αισθήματα, συναισθήματα και προβληματισμούς μέσα από τις αναρτήσεις στους Ανώνυμους Μελαγχολικούς.



Καλή δημιουργική χρονιά σε όλα τα μέλη και τους αναγνώστες των Ανωνύμων Μελαγχολικών!

Με αγάπη, Μαριαλένα

California dreamin' (The Mamas and the Papas)

Denny Doherty, Mama Cass Elliot, John Phillips, Michelle Phillips

All the leaves are brown and the sky is grey
I've been for a walk on a winter's day
I'd be safe and warm if I was in L.A
California dreamin' on such a winter's day

Stopped into a church I passed along the way
Well I got down on my knees and I pretend to pray
You know the preacher liked the cold
He knows I'm gonna stay
California dreamin' on such a winter's day

------------flute-----------

All the leaves are brown and the sky is grey
I've been for a walk on a winter's day
If i didn't tell her I could leave today
California dreamin' on such a winter's day

Το πασίγνωστο τραγούδι που χαρακτηρίζει το είδος της "φωνητικής flower power ψυχεδέλιας" .
Το group των Mamas and Papas βασίστηκε σε ένα μεγάλο βαθμό στο εκπληκτι΄κο δέσιμο των τεσσάρων φωνών των ατόμων που φαίνονται στην φωτογραφία με κύρια χροια την φωνή της πιό ευτραφούς Mama Cass Elliot. Πολλές από τίς συνθέσεις ανήκαν στον John Phillips ο οποίος έφυγε πρίν από δύο χρόνια αφού πρόφτασε και εξέδωσε έναν αξιολογότατο δίσκο που περιείχε μια συγκλονιστική version του California dreamin' κάτι σαν κύκνειο άσμα αποδίδοντας το με την ευθραυστη πιά φωνή του με συγκλονιστικό τρόπο σε πιο αργό tempo και δίνοντας άλλη latin χροια με background ισπανόφωνα vocals.
Στο εσωτερικό έντυπο αυτού του δίσκου αναφέρει ότι τους στίχους και την μελωδία αυτού του ύμνου, τους εμπνέυστηκε στην Νέα Υόρκη νομίζω, στο δωμάτιο κάποιου ξενοδοχείου με πολύ κρύο και βροχή, που τον ξύπνησε στο μέσον της νύχτας. Αμέσως σήκωσε την γυναίκα του τότε Michelle Phillips για να το δουλέψουν επί τόπου.

Ετσι δεν γίνεται σχεδόν πάντα?. Μεγάλες σκέψεις και εμπνέυσεις προκύπτουν συγκυριακά και κάτω από ειδικές συνθήκες και καταστάσεις?

Το βαθύ σκοτάδι πριν την αυγή...

Κάποτε, ναυαγοί σε ένα νησί έκλαιγαν γιατί η φωτιά, που είχαν ανάψει για να ζεσταθούν, ξέφυγε από τον έλεγχό τους και έκαψε το ξύλινο καλύβι τους που με κόπο είχαν φτιάξει. Η απογοήτευση και η αγωνία για την επιβίωσή τους συνεχίστηκε μέχρι που η ομάδα διάσωσης, που τους έψαχνε επί μέρες, προσέγγισε το μικρό νησάκι "ειδοποιημένη" από το σήμα της φωτιάς που είδαν τα διασωστικά αεροπλάνα...

Λένε ότι η νύχτα είναι πιο μουντή και "σκληρή" λίγο πριν την αυγή. Δεν το έχω βιώσει για να έχω άποψη, ξέρω όμως ότι συχνά στη ζωή μας, αν όχι πάντα, μετά από μια "καταστροφή" της στιγμής που μας πνίγει, ακολουθεί το "χάραμα", νέες επιτυχίες, βιώματα, έρωτες, ελπίδες.

Το 2007 ήταν χρονιά, τουλάχιστον για μένα, που στη διάρκειά της διέψευσε αρκετές από τις προσδοκίες που δημιούργησε στην αυγή της πέρυσι τέτοιο καιρό. Ίσως το ίδιο να συμβαίνει με πολλούς από μας.

Ας βάλουμε όμως όλοι εμείς, οι λίγο/πολύ απογοητευμένοι, οι "ανώνυμοι μελαγχολικοί", το "μέτρο της ζωής" σαν οδηγό μας που, για το 2007, ήταν οι πυρκαγιές:
Άνθρωποι, σπίτια, ζώα κάηκαν, οι επιζώντες, μέσα στον πόνο τους για την αναπάντεχη καταστροφή που τους βρήκε, αγωνιούν τώρα για την καθημερινή επιβίωσή τους χωρίς χωράφια, σοδειά, δουλειά...Πώς άραγε να περιμένουν αυτοί οι συνάνθρωποί μας τη Νέα Χρονιά;;

Εμείς , οι χωμένοι στο μικρόκοσμό μας, ΕΧΟΥΜΕ "ΔΙΚΑΙΩΜΑ" ΝΑ ΠΑΡΑΠΟΝΙΟΜΑΣΤΕ;

Πρόσω ολοταχώς λοιπόν, ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ για όλους μας, ας δούμε με ανοιχτά μάτια τί καλό θα μας φέρει το 2008!
(Και μην ακούτε τις βλακείες περί δίσεκτου χρόνου κλπ.)...

Ποιοί και τί ήταν οι 7 Νάνοι στο S/S Cyrenia?

Οπως μού'ρχεται σαν εικόνα

Το φεγγάρι χλωμό τρέχει ανάμεσα στα σύνεφα που του κάνουν τη χάρη να αφήσουν το λιγοστό του ασήμι να φωτίσει την ανταριασμένη θάλασσα. Κεντρικός Ατλαντικός. Ρότα προς το Νοτιά. Κατηφόρα στην Υδρόγειο. Κατ'ευθείαν πάνω στο αστέρι του Νοτιά ή όπως αλλιώς, στο Σταυρό του Νότου. Λίγο ΒορειοΑνατολικότερα ο Τυφώνας κατευθύνεται με διαβολική ορμή προς την Καραιβική. Ομως η μεγάλη ανταριά των ανέμων δεν είναι εκεί, είναι στην περιφέρεια του κύκλου, είναι... εδώ! Εδώ που το παλιό γκαζάδικο ,μεταλλικό κουφάρι με ένα τσούρμο ζωντανές ψυχές παλεύουν να κρατήσουν τη ρότα. Επτά μοίρες αριστερά, αλλά ...δε θέλει ζόρι. Το ξέρουν καλά οι ναυτικοί αυτό. Οχι κόντρα στα κύματα γιατί μπορεί να κόψει το σκαρί στη μέση, ακριβώς πάνω που καβατζάρεις το τεράστιο βουνό. Αστο λίγο να σε πάει αυτό, μη το ζορίζεις λοιπόν... γύρνα λίγο στο πλαι τον καιρό και ας κουνάει λίγο παρα πάνω, δεν πειράζει! Μα ετούτη την αντάρα ετούτο το βράδυ το ατέλειωτο, δεν την είχαν ξαναζήσει! Δύσκολα να υπακούσουν στους κανόνες του θηρίου. Τι με τα νερά του τί με το ζόρι, δύσκολο γίνεται το κουμάντο. Ολο το πολυεθνικό πλήρωμα στο πόδι, χτυπιούνται πανω στις λαμαρίνες. Οι μισοί στη μηχανή, και οι άλλοι βάρδιες στο κατάστρωμα που εκεί που το βλέπουν, ξαφνικά χάνονται τα στεγανά του μέσα στο μαύρο νερό και στους άσπρους αφρούς, θαρείς ότι δεν θα μπορέσει πιά να φανεί πάνω, θαρείς πως ξαφνικά κουρασμένο το μεταλλικό φέρετρο θα σημαδέψει την άβυσσο και κουρασμένο θα πάει να αναπαυτεί στον υγρό τάφο μαζί με τις ψυχές που κουβαλάει! Ο χρόνος μάλλον έχει σταματήσει, ή μήπως όχι? δεν υπάρχει χρόνος? Μήπως βρίσκεται αλλού? Μήπως είναι απλά ένας εφιάλτης? Γιατί να !! βλέπει μπροστά του τη μάνα του στο σπίτι να τον ρωτάει γιατί θέλει να φύγει και να ξενητευτεί, βλέπει τα όμορφα μάτια της αγαπημένης του, το ζεστό χώμα που ξαπλώνανε οι δυό τους στο κήπο του σπιτιού της. Ολα αυτά τα βλέπει τόσο καθαρά τόσο ζωντανά, που όλα τ'άλλα φαίνονται μακρυά να χάνονται... Δεν υπάρχει πιά αντάρα, αλμύρα να τον μαστιγώνει, κρύο να τον διαπερνά. Και νασου ξαφνικά σαν το όμορφο γλυκό παραμύθι της Χιονάτης, 7 Νάνοι χορεύουν γύρω του τραγουδώντας με αυλούς ακατάληπτα τραγούδια, νανουρίσματα, χοροπηδώντας εδώ και εκεί, και νοιώθει να σιγά σιγά να χάνεται να βυθίζεται στην πιό γλυκειά θαλπωρή, αλλά μα το Σταυρωτό του Νοτιά, δεν τον νοιάζει πιά....!!!

Η ποίηση

ΝΙΚΟΣ ΚΑΒΒΑΔΙΑΣ
http://www.smiley.cy.net/tsymeo/poetry-3.htm
http://www.greece.org/poseidon/work/literature/wordy.html

ΟΙ 7 ΝΑΝΟΙ ΣΤΟ S/S CYRENIA

Εφτά. Σε παίρνει αριστερά, μην το ζορίζεις.
Μάτσο χωράνε σε μια κούφιαν απαλάμη.
Θυμίζεις κάμαρες κλειστές, στεριά μυρίζεις.
Ο πιο μικρός αχολογάει μ' ένα καλάμι.

Γυαλίζει ο Σημ της μηχανής τα δυο ποδάρια.
Ο Ρεκ λαδώνει στην ανάγκη το τιμόνι.
Μ' ένα φτερό ξορκίζει ο Γκόμπυ τη μαλάρια
κι ο στραβοκάνης ο Χαράμ πίτες ζυμώνει.

Απ' το ποδόσταμο πηδάνε ώς τη γαλέτα.
- Μπορώ ποτέ να σου χαλάσω το χατήρι;
Κόρη ξανθή και γαλανή που όλο εμελέτα
ποιος ρήγα γιός θε να την πιεί σ' ένα ποτήρι.

Ραμάν αλλήθωρε, τρελέ, που λύνεις μάγια,
κατάφερε το σταυρωτό του νότου αστέρι
σωρός να πέσει να σκορπίσει στα σπιράγια,
και πες του κάτω από ένα δέντρο να με φέρει.

Ο Τοτ, του λείπει το ένα χέρι μα όλο γνέθει,
τούτο το απίθανο σινάφι να βρακώσει.
Εσθήρ, ποια βιβλική σκορπάς περνώντας μέθη;
Ρούθ, δε μιλάς; Γιατί τρεκλίζουμε οι διακόσιοι;

Κουφός ο Σάλαχ το κατάστρωμα σαρώνει.
- Μ' ένα ξυστρι καθάρισέ με απ' τη μοράβια.
Μα είναι κάτι πιο βαθύ που με λερώνει.
- Γιέ μου πού πας; Μάνα, θα πάω στα καράβια.

Κι έτσι μαζί με τους εφτά κατηφοράμε.
Με τη βροχή, με τον καιρό που μας ορίζει.
Τα μάτια σου ζούνε μια θάλασσα, θυμάμαι...
Ο πιο στερνός μ΄έναν αυλό με νανουρίζει.

η μελοποίηση αυτών των στίχων δεν θα μπορόυσαν να γίνουν καλύτερα από τον Θάνο Μικρούτσικο που στο πιό πάνω βίντεο εκτελεί ανεπανάληπτα ζωντανά!!
Το χαρακτηριστικό του άναρχο τζαζ ροκ παίξιμό του εκφ΄ραζει απόλυτα την αγωνία της αντάρας και της σκέψης του πρωταγωνιστή στο ποίημα.

Το ερώτημα είναι:
Ποιοί και τί ήταν οι 7 Νάνοι στο S/S Cyrenia?

Ο Μικρός Τυμπανιστής

Τα Χριστούγεννα έφτασαν και φέτος... Έξω το κρύο τσουχτερό, τα σπίτια φωτισμένα με τα λαμπιόνια που κάνουν το σκοτάδι να παίρνει άλλην όψη. Το πρωί κάποια παιδάκια είπαν τα κάλαντα στη πόρτα, για το καλό. Το ίδιο κάναμε και εμείς μαθητές του Δημοτικού, με το τριγωνάκι στα χέρια να λέμε τα κάλαντα στη γειτονιά, για ένα δεκάρικο, εικοσάρικο ή πενηντάρικο που ήταν μεγάλη υπόθεση στα παιδικά μάτια τότε.

Το δέντρο στο σπίτι ήταν στολισμένο, η ανυπομονεσία για να πάρεις τα δώρα που ζήτησες μεγάλη, μετρούσες αντίστροφα τις μέρες για να έλθει η νονά, ή να σου δώσει μια μεγάλη τσάντα με καλούδια η υπηρεσία του πατέρα σου. Παπούδες, γιαγιάδες, πάντα μακριά, οι γιορτές ήταν πάντοτε καθαρά υπόθεση του σπιτιού και μόνο. Τα σχολειά έκλειναν και εσύ περνούσες τις μέρες και τις νύχτες σου κάτω από το δεντράκι στο σαλόνι, όπου έβλεπες τα στολίδια να παίρνουν μορφή και ο φουσκωτός αγιοβασίλης με το ελαφάκι να πηγαίνει σε όλον τον κόσμο και συ να τον ακουλουθείς με την φαντασία σου.

Βόλτα στα πολυκαταστήματα με τους στολισμούς και τα χωριά του Αη Βασίλη, όπου έχεις φωτογραφία αγκαλιά με τον κυριούλη, φορώντας ένα γκρίζο μάλλινο φορεματάκι που σε τσίμπαγε και παπουτσάκια Kickers από του Μούγιερ στην Σταδίου. Εδύ δεν δείχνεις να χαίρεσαι μέσα στην τόση βαβούρα, μα για έναν παράξενο λόγο οι μεγάλοι που σε βάζουν να φωτογραφηθείς, έτσι πιστεύουν.

Βλέπεις μίκυ μάους στην τηλεόραση, τα παραμύθια του Disney και χάνεσαι στη μαγεία τους. Παραμονή Πρωτοχρονιάς σε πιάνει ένα περίεργο συναίσθημα, "πάει ο παλιός ο χρόνος", αναδρομή στα γεγονότα στην τηλεόραση, όλο σκοτωμοί και πόλεμοι και θάνατοι. Καλό να θυμούνται δεν βλέπεις. Η αλλαγή του χρόνου πλησιάζει, το καθιερωμένο φιλί και ευχές για την καινούργια χρονιά και μετά κάποτε παιχνίδια με την τράπουλα, αν υπήρχε παρέα ή εκπομπές στην τηλεόραση και ο πρώτος διαπληκτισμός του χρόνου ανάμεσα στους μεγάλους. Θλίψη, βουρκώνεις γιατί τα Χριστούγεννα τα δικά σου δεν είναι έτσι, έχουν λαμπάκια και φάτνη, στολίδια από ξύλο και τα δώρα που περιμένεις να έλθουν. Δεν έχουν κακία, μικρότητα, κομπλεξισμό, απωθημένα, μα για έναν περίεργο λόγο, έχουν πολλή μελαγχολία από ένα σημείο και έπειτα όπως μεγαλώνεις. Ο μπαμπάς δεν θέλει να στολίζουμε δέντρο πια, δεν του αρέσει, η μαμά βάζει στολίδια στο σπίτι για να φαίνεται ωραίο, εσύ πια παύεις να συμμετέχεις στη διαδικασία γιατί σε πονάει που δεν είναι τα Χριστούγεννα που θέλεις.

Και φέτος υποψιάζεσαι ότι θα είναι μια από τα ίδια, αλλά στο δωμάτιο που έχεις το γραφειάκι σου με τον υπολογιστή και γράφεις, μπήκε πάνω σε ένα έπιπλο ένα μικρό δεντράκι μέχρι 50 εκατοστά, που είναι στολισμένο με δωράκια και βρήκες και λαμπάκια να του βάλεις για να γίνει ένα κανονικό Χριστουγεννιάτικο Δέντρο. Και κάθε βράδυ, φωτίζεται στο δωμάτιο που κάθεσαι και το δεντράκι αυτό είναι το δικό σου Χριστουγεννιάτικο Δέντρο, δίπλα στα κεράκια και τα λούτρινα κουκλάκια. Και χαμογελάς κάθε φορά που ανάβουν τα φωτάκια του, γιατί φέτος έχεις ένα στολισμένο δέντρο να σου κάνει παρέα και να σου θυμίζει ότι τα Χριστούγεννα που λαχταράς, είναι μπροστά σου...



Αφιερωμένο: Ο Μικρός Τυμπανιστής-The Little Drummer Boy

The_Little_Drummer Boy - Boney M

Χρόνια Πολλά σε όλους!

Γονείς Τέρατα!

Ο 83 ΧΡΟΝΟΣ ΠΑΙΔΕΡΑΣΤΗΣ

Γροθιά στο στομάχι της κοινωνίας αποτέλεσε η αποκάλυψη της αδιανόητης κτηνωδίας που εδώ και χρόνια βίωνε η 11χρονη μικρούλα στα χέρια της κατ’ ευφημισμόν μητέρας της Ειρήνης Τσονοπούλου. Οι καταθέσεις που ελήφθησαν από την ανήλικη αποκάλυψαν τη φρίκη μιας διεστραμμένης μάνας που δεν έφτανε το γεγονός ότι παρέδιδε το κορμάκι της κόρης της τουλάχιστον μια φορά τη βδομάδα στα χέρια του 60χρονου ιερωμένου και του 83χρονου συνταξιούχου, αλλά ταυτόχρονα, αδιαφορώντας για το διπλό βιασμό του κορμιού και της ψυχής, έφθανε στο σημείο όχι μόνο να τους παρακολουθεί, αλλά και να τους βιντεοσκοπεί! Φρικαλέες πράξεις, αρκετές από τις οποίες γνώριζαν και κάποιοι άλλοι, αλλά έκαναν τα στραβά μάτια, παγιδευμένοι στη νοοτροπία του «μακριά από το σπίτι μας» και του «τι μας αφορά εμάς».

Η ανατριχιαστική συμπεριφορά της 33χρονης μάνας προκύπτει και από το γεγονός ότι δεν δίστασε (όπως τουλάχιστον ισχυρίστηκε ο ίδιος ο Αθανάσιος Κανάκης στους αστυνομικούς) να πουλήσει την 11χρονη κόρη της αντί του ποσού των 2.000 ευρώ στον 83χρονο συνταξιούχο, με αποτέλεσμα προκείμενου εκείνος να… διεκδικήσει την περιουσία του να επιχειρήσει μαζί με τον «πατριό» της μικρούλας να την απαγάγει έξω από το σχολείο της!

Η απόπειρα έγινε στις 3 Δεκεμβρίου και ενώ η 11χρονη πήγαινε προς το δημοτικό σχολείο του Ολυμπιακού Χωριού, στο Μενίδι. Η προσπάθεια όμως έγινε αντιληπτή από τους δασκάλους της, οι οποίοι αφού πρώτα την απέτρεψαν, ειδοποίησαν στη συνέχεια την αστυνομία. Καθώς οι δράστες ήταν άγνωστοι, κανείς δεν έπραξε το οτιδήποτε, μέχρι που πριν από μία εβδομάδα μια γυναίκα η οποία έμενε κοντά στην οικογένεια, πήγε στο τμήμα και κατάγγειλε την κακοποίηση των παιδιών της Τσονοπούλου από τον 42χρονο Σπύρο Σουχλέρη, με τον οποίο συζούσε. Με την επώνυμη πια καταγγελία στα χέρια τους οι αστυνομικοί, που μέχρι εκείνη την ώρα ό,τι μάθαιναν ήταν από ανώνυμες καταγγελίες, άρχισαν να ερευνούν την υπόθεση.

Η κακοποίηση της 11χρονης και του 8χρονου αδελφού της από τον «πατριό» τους δεν ήταν δύσκολο να αποκαλυφθεί. Οι αξιωματικοί εξάλλου δεν ξαφνιάστηκαν ακόμα και όταν προέκυψε ο βιασμός της 11χρονης από τον «πατριό» της, αφού στην πορεία τους δεν ήταν η πρώτη φορά που συναντούσαν τέτοιες υποθέσεις.

Συγκλονίστηκαν όμως όταν ανακάλυψαν τον απόλυτο ηθικό ξεπεσμό και τη διεστραμμένη συμπεριφορά της αποκαλούμενης μάνας. Για το ότι εκδιδόταν η ίδια σε ηλικιωμένους επικαλέστηκε τη χηρεία της πριν από πέντε χρόνια. Δεν μπόρεσε όμως να εξηγήσει πώς πήγαινε από την ηλικία των έξι χρόνων της κόρη της και την παρέδιδε στον συνταξιούχο για να τη βιάζει. Δεν απάντησε γιατί όταν τη βίασε πρώτη φορά εκείνη κρατούσε τα χέρια του παιδιού της μέχρι που αυτό λιποθύμησε. Αναπάντητο, τέλος, άφησε το ερώτημα με ποιο δικαίωμα πήρε την 9χρονη κόρη της φιλοξενούμενης οικιακής βοηθού της μητέρας της και την εξέδωσε και γιατί πήγε τον 11χρονο γιο της ίδιας γυναίκας στον 83χρονο για να ασελγήσει πάνω του και να τον φωτογραφήσει. Αναυδοι και οι ίδιοι, συνέταξαν τη δικογραφία και την απέστειλαν στην εισαγγελία...

ΜΑΝΟΣ ΤΣΑΛΔΑΡΗΣ



ΤΑ ΒΡΟΜΙΚΑ ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΜΕ ΠΑΠΑ ΚΑΙ 83ΧΡΟΝΟ

Οι ανατριχιαστικές καταθέσεις των τριών παιδιών

Η λέξη «ανατριχίλα» αποδεικνύεται πολύ φτωχή για να περιγράψει αυτό που προκαλούν όσα κατέθεσαν στους αστυνομικούς τα τρία ανήλικα παιδιά, τα οποία μετατράπηκαν σε σκεύη ηδονής προκειμένου να ικανοποιήσουν τις αρρωστημένες σεξουαλικές ορέξεις τους η 33χρονη Ειρήνη Τσονοπούλου, ο 42χρονος σύντροφός της Σπύρος Σουχλέρης, ο 83χρονος συνταξιούχος της ΔΕΗ Αθανάσιος Κανάκης και ο 60χρονος ιερέας Σωτήρης Παπαδόπουλος.

Μπροστά στους εμβρόντητους αστυνομικούς της Υποδιεύθυνσης Ασφαλείας Δυτικής Αττικής η 11χρονη Μ., κόρη της 33χρονης κατηγορουμένης, καθώς και δύο ακόμα ανήλικα παιδάκια (ο 11χρονος Γ.Α. και η 9χρονη αδελφή του) που «φιλοξενούνταν» στο σπίτι-κολαστήριο στο Ιλιον αποκάλυψαν με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες τι συνέβαινε κατά τη διάρκεια των βρόμικων ραντεβού που έκλεινε η Ειρήνη Τσονοπούλου.

Οπως προκύπτει από την κατάθεση της 11χρονης, η «γνωριμία» της με τον 83χρονο συνταξιούχο αλλά και με τον 60χρονο ιερέα έγινε μέσω της μητέρας της. Σύμφωνα με όσα ισχυρίστηκε, ήταν μόλις 6 ετών όταν η μητέρα της την οδήγησε στην «αγκαλιά» του 83χρονου. Το ραντεβού κλείστηκε σε ερημική τοποθεσία στην περιοχή του Προφήτη Ηλία Καματερού, όπου ο συνταξιούχος, με τη βοήθεια της μητέρας της, την ακινητοποίησε και τη βίασε παρά φύση, μέχρι που η μικρή έχασε τις αισθήσεις της!

«Στη συνέχεια μου έδωσε 50 ευρώ και μου είπε ότι μπορώ να πάρω ό,τι θέλω για τον εαυτό μου και χρήματα στη μητέρα μου» υποστήριξε η 11χρονη, επισημαίνοντας ότι τα ίδια ραντεβού πραγματοποιούνταν δύο φορές την εβδομάδα στο σπίτι του μέχρι το Μάιο του 2007!

Εκεί, σύμφωνα με όσα κατέθεσε η 11χρονη, ο 83χρονος τη βίαζε ενώ η μητέρα της τραβούσε βίντεο ή φωτογραφίες (!), την ανάγκαζε να βιντεοσκοπεί τις περιπτύξεις που είχε εκείνη με τον συνταξιούχο, αλλά και το ερωτικό τρίο της μητέρας της, του 83χρονου και ενός ακόμη 60χρονου άνδρα!

Εκτός όμως από το σπίτι του συνταξιούχου, μέχρι και την ηλικία των 9 ετών η μητέρα της την οδηγούσε μία φορά την εβδομάδα και στο παρεκκλήσι της Αγίας Παρασκευής όπου, σύμφωνα με την κατάθεση της μικρής, ο ιερέας Σωτήρης Παπαδόπουλος τη βίαζε μέσα στην εκκλησία και της έδινε 50 ευρώ κάθε φορά!

Από τα «νύχια» της 33χρονης κατηγορουμένης δεν γλίτωσαν ούτε ο 11χρονος Γ.Α. και η 9χρονη αδελφή του, που «φιλοξενούνταν» στο σπίτι της. Σύμφωνα με όσα κατέθεσε το αγοράκι, η Τσονοπούλου το είχε οδηγήσει πολλές φορές στο σπίτι του Κανάκη, όπου το χάιδευαν, το έγδυναν και το έβαζαν να ποζάρει τραβώντας βίντεο αλλά και να ξαπλώνει γυμνό μαζί τους στο κρεβάτι την ώρα που έκαναν έρωτα, ενώ βιντεοσκοπούσε ένα άτομο που αναζητείται με το ψευδώνυμο «Γύφτος»!

Ακόμα χειρότερη ήταν όμως η τύχη της 9χρονης αδελφής του. Οπως αναφέρεται στους αστυνομικούς, τον Απρίλιο ή το Μάιο του 2007 η Τσονοπούλου την οδήγησε στο σπίτι του Κανάκη, όπου ο 83χρονος τη βίασε, με αποτέλεσμα να της προκαλέσει αιμορραγία!

ΠΕΤΡΟΣ ΚΟΥΣΟΥΛΟΣ



Η ΜΗ-ΤΕΡΑ(Σ)

Τα απίστευτα βασανιστήρια μέσα στο σπίτι-κολαστήριο από τον σάτυρο πατριό

Σε κολαστήριο παιδικών ψυχών και σε άντρο ακολασίας είχε μετατρέψει τη διώροφη πολυκατοικία της οδού Γενναδίου ο σύντροφος της 33χρονης γυναίκας Σπύρος Σουχλέρης. Οπως προκύπτει από τη δικογραφία, ο 42χρονος άντρας όχι μόνο βίαζε συστηματικά την 11χρονη κόρη της συντρόφου του, αλλά βασάνιζε με κτηνώδη τρόπο τον 8χρονο γιο της!

Σύμφωνα με τις καταθέσεις της μικρής Μ., ο Σουχλέρης την είχε βιάσει πάρα πολλές φορές παρά φύση μέσα στο σπίτι, γεγονός που αποκάλυψε στη μητέρα της για να λάβει την απάντηση: «Δεν πειράζει, είναι άντρας και έχει ανάγκες»! Παράλληλα η μικρούλα αποκαλύπτει ότι ο «πατριός» της βασάνιζε με απάνθρωπο τρόπο τον μικρότερο αδερφό της, τον οποίο χτυπούσε με χαστούκια, τον έδενε και τον έβαζε να πατά σε παγάκια!

Τα ίδια και χειρότερα για τη συμπεριφορά του 42χρονου απέναντι στο 8χρονο αγοράκι αναφέρει στην κατάθεσή της και η «οικιακή βοηθός» της μητέρας της κατηγορούμενης. Οπως επισημαίνει, ο Σουχλέρης χτυπούσε με τη ζώνη τον μικρό, τον ξεγύμνωνε, του περνούσε αλυσίδα στο λαιμό και τον έβαζε να κάνει το σκύλο (!), ενώ τον κρατούσε με συρματόσχοινο! Η ίδια γυναίκα μάλιστα ανέφερε στους αστυνομικούς ότι ο σάτυρος πατριός εμπλεκόταν σε ληστείες και εμπόριο ναρκωτικών χρησιμοποιώντας σαν «ξεκάρφωμα» τον γιο της!

Οπως κατέθεσε, ο Σουχλέρης και ο «γύφτος» πήραν τον μικρό και πήγαν σε μια εκκλησία από την οποία έκλεψαν εικόνες, που στη συνέχεια τις έδωσαν σε αγνώστους παίρνοντας ως αντάλλαγμα μια βαλίτσα με «νάιλον συσκευασίες», οι οποίες «προφανώς ήταν ναρκωτικά», ενώ μια άλλη φορά οι ίδιοι άντρες έκλεψαν κοσμήματα από ένα σπίτι τα οποία -για να μη βρεθούν πάνω τους- «φόρτωσαν» στο γιο της!



Ο ΠΑΤΡΙΟΣ


Αναζητούνται άλλοι δύο που συμμετείχαν στα όργια και βιντεοσκοπούσαν!

Οσα φρικτά καταγγέλλουν η 11χρονη κόρη της μη-τέρας και η 9χρονη φίλη της οικογένειας, που φιλοξενούνταν στο σπίτι της, επιβεβαιώνονται και από την ιατροδικαστική έκθεση. Η κόρη της 33χρονης, όπως αναφέρεται χαρακτηριστικά σε αυτήν, έχει υποστεί «μείωση του τόνου του έξω σφιγκτήρος» γεγονός που σημαίνει ότι όσα αναφέρει η 11χρονη στην κατάθεσή της για τους συχνούς «παρά φύση» βιασμούς της από τον 83χρονο συνταξιούχο είναι αληθή, ενώ ο ιατροδικαστής που εξέτασε τη μικρούλα αναφέρει ότι ο παρθενικός υμένας της εμφανίζει «ασυνέχεια συμβατή με παλαιά ρήξη».

Συγκλονιστική όμως είναι η έκθεση και για την 9χρονη φιλοξενούμενη, αφού σε αυτή διαπιστώθηκε ότι υπήρχε «παλαιά ουλοποιηθείσα περιοχή ασυνέχειας του παρθενικού υμένος, συμβατή με ρήξη αυτού».

Το συγκλονιστικότερο όλων όμως είναι ότι η μητέρα δεν εξέδωσε την κόρη και την 9χρονη μόνο στον συνταξιούχο της ΔΕΗ και τον ιερωμένο αλλά και σε άλλους, καθώς από τις αστυνομικές αρχές επιχειρείται να εντοπιστεί η ταυτότητα του «γύφτου» που βιντεοσκοπούσε και ενός ακόμα ατόμου, ονόματι «Δημήτρης».


--------------------------------------------------------------------------------


«Εμενε συνέχεια έγκυος για να εκδίδει τα παιδιά της»

Το σίγουρο είναι πως όλοι γνώριζαν ότι κάτι ύποπτο συνέβαινε στο διαμέρισμα όπου έμεναν η 33χρονη Ειρήνη Τσονοπούλου και ο 42χρονος φίλος της Σπύρος Σουχλέρης. Κανείς όμως δεν έπαιρνε θέση. Η 11χρονη σήμερα Μαρία βίωνε τη φρίκη από τα έξι της χρόνια, ενώ ακολούθησαν ο μικρότερος αδελφός της και τα άλλα δύο παιδιά, η 9χρονη Ελένη και ο 8χρονος Γιώργος που φιλοξενούνταν με τους γονείς τους στο σπίτι-κολαστήριο. Αυτά τα παιδιά γίνονταν καθημερινά βορά διεστραμμένων μυαλών, κάτω από τα... στραβά μάτια της γειτονιάς. Αραγε, κανείς δεν είχε δει; Κανείς δεν είχε ακούσει τίποτα; Οι γονείς που φιλοξενούνταν στο σπίτι δεν πρόσεξαν το παραμικρό; Αμέλεια; Αδιαφορία ή συνέργεια; Η Δικαιοσύνη θα το κρίνει και η αλήθεια θα λάμψει σύντομα. Η Πετρούλα Βαταμίδη ζει ακριβώς κάτω από το διαμέρισμα όπου μεγάλωναν τα παιδιά. Είναι η θεία του πρώην συζύγου της Ειρήνης Τσονοπούλου. Η ίδια δήλωσε στην «Εspresso»: «Μετά το θάνατο του ανιψιού μου έμενε συνεχώς έγκυος για να τα εκδίδει. Τα παιδιά υπέφεραν και τώρα είναι πάλι έγκυος»! Μάλιστα, όπως μας αποκάλυψε η Ειρήνη Τσονοπούλου, είναι έγκυος στο πέμπτο της παιδί. «Η Μαρία, ο Αργύρης και ο Λευτέρης μένουν στη γιαγιά τους. Υπάρχει και ένα άλλο που βρίσκεται σε κάποιο ίδρυμα. Ενα βράδυ το πήρε από εδώ το ΕΚΑΒ μέσα στα αίματα. Δεν ξέρω πού βρίσκεται. Τώρα αυτή είναι πάλι έγκυος»!


--------------------------------------------------------------------------------



Οι αποκαλύψεις της γιαγιάς και η εξομολόγηση του Γιωργάκη

Μέχρι πριν από περίπου μία εβδομάδα η γιαγιά των παιδιών, Μυρσίνη Τσονοπούλου, σύμφωνα με τα λεγόμενά της, γνώριζε ότι η κόρη της και ο σύντροφός της απλώς (!) χτυπούσαν τα παιδιά.

Την περασμένη Κυριακή, όμως, έγινε η μεγάλη αποκάλυψη από το στόμα του 8χρονου Γιώργου, που βρήκε το θάρρος να της μιλήσει και να της πει όλη την αλήθεια για την κόλαση που ζούσαν. Η ίδια, μιλώντας για πρώτη φορά στην «Espresso», εξιστόρησε όλα όσα της εκμυστηρεύτηκαν τα παιδιά.

«Την περασμένη Κυριακή, ενώ πίναμε καφέ με την Πωλίνα, την κυρία που φιλοξενούνταν στο σπίτι της κόρης μου, ήρθε κοντά μου ο γιος της και μου είπε: “Θεία, η θεία Ειρήνη, όταν μας έπαιρνε για βόλτα, μας πήγαινε σ’ ένα μέρος με κόκκινα φωτάκια και γυμνές γυναίκες. Μετά έπαιρνε τη Μαρία και την αδελφή μου και τις πήγαινε πίσω από κάτι κουρτίνες. Εγώ περίμενα απέξω και όταν έβγαιναν, αυτή κρατούσε λεφτά”. Το είπα στην Πωλίνα και αναγκάσαμε τα παιδιά να μας πουν λεπτομέρειες. Μου είπε πως τους πήγαινε σ’ ένα σπίτι με φωτάκια που μάλλον ήταν καμπαρέ απ' ό,τι κατάλαβα. Εκεί, όπως μου είπε το παιδί, το χάιδευαν και το φιλούσαν. Ηταν και η κόρη μου μπροστά. Οταν τελείωναν, της έδιναν λεφτά και μετά η κόρη μου τα πήγαινε σ’ ένα άλλο σπίτι».

Οσον αφορά τον ιερέα που φαίνεται να βίαζε το κοριτσάκι, η ίδια λέει: «Δεν μου το είπε από την αρχή αυτό η Μαρία. Μου το εκμυστηρεύτηκε αφού βγήκε από το αστυνομικό τμήμα. Συγκεκριμένα, μου είπε πως την πήγαινε στο μικρό εκκλησάκι της Αγίας Παρασκευής και τη βίαζε».

- Εσείς καταγγείλατε την κόρη σας;
Εγώ την κατήγγειλα την πρώτη φορά, πριν από εννέα μήνες, επειδή τα έκανε μαύρα στο ξύλο. Τη δεύτερη φορά πήγε στην αστυνομία η μητέρα των άλλων δύο παιδιών, η οποία μένει μαζί μας στο Ολυμπιακό Χωριό αυτές τις μέρες.

- Η κυρία Πωλίνα έμενε με την κόρη σας για ένα χρόνο;
Ναι, ήταν φίλη του εραστή της κόρης μου, αλλά δεν ήξερε τι άνθρωπος ήταν. Λόγω οικονομικών προβλημάτων που αντιμετώπιζε, έμενε με τον άντρα της και τα δυο παιδιά τους στο σπίτι της κόρης μου.

- Τώρα μένει σ' εσάς;
Ναι, με τα παιδιά και τον άντρα της.

ΑΝΘΗ ΒΟΥΛΓΑΡΗ

Πηγή: Εφημερίδα Espresso

γίνετε ακτιβιστές με τους Πάνθηρες, πάρτε αυτοκόλλητα, ή τυπώστε τα δικά σας έξυπνα χαρτάκια και βοηθήστε με αυτόν τον τρόπο τα εμποδιζόμενα άτομα της πόλης σας

Η ΑΘΑΝΑΤΗ ΠΑΡΤΙΔΑ!!!

Κάθε συνειδητοποιημένος σκακιστής που σέβεται τον εαυτό του, σίγουρα μέσα στη σκακιστική βιβλιογραφία που έχει ψάξει για να εμπλουτίσει την γνώση του, πρέπει να έχει πέσει πάνω σε αναφορές για την παρτίδα αυτή που παίχτηκε τον 19ο αιώνα και συγκεκριμένα στο Λονδίνο το 1851 αναμεσα στον κορυφαίο σκακιστη της εποχής, τον σκαπανέα της ρομαντικής σκακιστικής φιλοσοφίας, ANDERSEN και έναν άλλο ισχυρό παίχτη τον KIZERITZKY.

Σίγουρα το στύλ και η φιλοσοφία του παιχνιδιού τότε και τώρα διαφέρουν πάρα πολύ ειδικά τώρα που η πληροφορία μέσω των υπολογιστών ρέει σαν τεράστιο ποτάμι και που μπορούν πλέον να έχουν πρόσβαση σε αυτήν και νεότατοι ισχυροί Grand Maitre.
Ομως η Αθάνατη παρτίδα έμεινε στην ιστορία γιατί ο παίχτης που κέρδισε τελικά με φοβερά επικεντρωμένη σκέψη στον στόχο του, που δεν είναι άλλος από τον αντίπαλο Βασιλιά αγνοεί κάθε απώλεια, θυσιάζει σχεδόν τα πάντα στον βωμό αυτού του στόχου και στο τέλος θριαμβευτικά δίνει το τελειωτικό χτύπημα (ματ) με μόνον 3 ελαφρά κομμάτια.-Αυτα που θυσιάζει είναι οι δύο πυργοι ,ενας Αξιωματικός του και στο τέλος πριν το ματ δίνει και την Βασίλισσά του!

Αυτό το εξουθένωμα δυνάμεων για να επιτευχθεί η άλωση, το πάρσιμο, η κατάκτηση, μοιάζει στη ζωή μας με το αρχέγονο κυνήγι του αρσενικόυ για το θυληκό.
Αυτή ακριβώς τη ιδέα είχε και ο ψευδεπώνυμος συγγραφέας σκακιστής και δικηγόρος Αννίβας Αννίβα Αρνέλλος οταν έγραψε το σκακιστικό του ερωτικό του μυθιστόρημα ΜΙΑ ΠΑΡΤΙΔΑ ΣΚΑΚΙ. Ευτυχώς για τον ίδιο και δυστυχώς για μας τις νύχτες μεταμορφώνεται σε ανώνυμο βρυκόλακα.

Μεταφέρω από το πίσω εξώφυλλο του βιβλίου το σχόλιο.

Η παρτίδα αυτή παίχτηκε το 1851 στο Λονδίνο.Ο ήρωάς μας άρχισε να ζει αιώνες πριν από την παρτίδα και εξακολουθεί να ζει μέχρι σήμερα. Η ηρωίδα μας πρωτοζεί τώρα και είναι δεν είναι σαράντα χρονών.Φαίνεται όμως να γνωρίζει καλά το παιχνίδι αυτό. Ισως το έχει στο γυναικείο της γονίδιο. Διαχρονικότερη στην εφημερότητά της από τον ήρωα μας τον Αννίβα, ξέρει απ'την αρχή ότι θα νικήσει ηττώμενη. Σαν γνήσια απόγονος της Εύας, ξέρει να κατακτά μέσα από την ήττα, το αρσενικό.
Αληθινά ένα immortal game!!

και μέσα στην πρώτη λευκή σελίδα

Toi la seule et j'entends les herbes de ton rire
Toi c'est ta tete qui t'enleve
Et du haute des dangers de mort
Tu enfantes la chute.
-----------------------------------------------
αν και δεν γνωρίζω Γαλλικά αν κάποιος μπορεί να το μεταφράσει ας το στείλει στα σχόλια.

Ενα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο αναμφίβολα που θα το συνιστούσα και σε μη σκακιστές. (Δεν είναι όρος η σκακιστική γνώση για να διαβαστεί)
εκδ.τυπωθήτω Δάρδανος

και για αυτούς που μπορούν να την δουν πάνω σε σκακιέρα.

ANDERSEN-KIZERITZKY
Γκαμπί του Βασιλιά

1.ε4 ε5 2.ζ4 εχζ4 3.Αγ4 Βθ4+ 4.Ρζ1 β5 5.Αχβ Ιζ6 6.Ιζ3 Βθ6 7.δ3 Ιθ5 8.Ιθ4 Βη5 9.Ιζ5 γ6 10.η4! Ιζ6 11.Πη1 γχΑ 12.θ4 Βη6 13.θ5 Βη5 14.Βζ3 Ιη8 15.Αχζ4 Βζ6 16.Ιγ3 Αγ5 17.Ιδ5 Βχβ2 18.Αδ6! ΑχΠη1 19.ε5!!! ΒχΠα1 20.Ρε2 Ια6 21.Ιη7+Ρδ8 22.Βζ6+!! ΙχΒζ6 23.Αε7+ ματ

posted by Sakis at 10:57 μμ

Το χριστουγεννιάτικο δώρο μου!

Στον Αη-Βασίλη πίστευα πάντα ακόμα κι όταν μεγάλωσα.Ισως ακόμα και τώρα να πιστεύω...

Η Μαρίκα φταίει γι αυτό,που μου έλεγε:μπαίνει απο τις καμινάδες και τα"αραλίκια"των πορτοπαράθυρων και ρωτάει την καρδιά του κάθε παιδιού,τι καλή και τι κακή πράξη έκανε.Και ανάλογα με την καλοσύνη και την αγάπη που έδωσε του δίνει τα δώρα του.
-Μα,γιαγιάκα-ρωτούσα-αν δεν είναι καλό το παιδάκι δεν παίρνει δώρα?(τις αταξίες που τηςς έκανα σκεφτόμουν και βούλιαζα σε απόγνωση πως δεν θα πάρω δώρο)
Χαμογελούσε και έλεγε:Παίρνει,πάντα παίρνει δώρο αρκεί να του υποσχεθεί πως θα γίνει καλύτερο του χρόνου.
Με ανακουφισμένη καρδιά την αγκάλιαζα και μετανοούσα για τα προβλήματα που της δημιουργούσα.

-Τα χρόνια πέρασαν...
Η Μαρίκα έφυγε...
Ο Αη-Βασίλης ένα παιδί μου έριξε απο την καμινάδα,κατά λάθος μάλλον...
Εναν σύζυγο-πατέρα απο τα"αραλίκια"των πορτοπαράθυρων που αυτομόλησε στην χώρα της λήθης ....οταν εγώ ανακάλυψα πως πρέπει να ανήκω στην οικογένεια των ταράνδων.
Και 20 χρόνια σκληρής δουλειάς ...μοναξιάς και αυτογνωσίας.
Καθε Δεκέμβρη του έγραφα γράμματα του Βασίλη γεμάτα με πίκρες και καθημερινούς καυμούς.Τα έκαιγα ξημερώνοντας πρωτοχρονιά και πάντα αναρωτιόμουν αν ήμουνα το κακό παιδί,και όλα αυτά τα χρόνια μου στέρησε τα δώρα που προσδοκούσα και ήθελα.

Εκανα ανακωχή μαζί του και συγχρόνως με το"κακό παιδί του εαυτού μου"τελικά,λίγα χρόνια πριν το σωτήριο έτος 2007 μετά απο πολλά ερωτηματικά και αμφιβολίες....
Το"παιδί που έπεσε απο την καμινάδα"έζεψε τους δικούς του ταράνδους,τον Prancer,Dancer,Comet και τους αποδέλοιπους και σιγά σιγά φεύγει για τους δρόμους που χαράζει η δική της αναζήτηση,στις θάλασσας των οστράκων και των ποιητών.....και στην τελική κοινή πορεία με τον Β.

Κι εγώ μέσα από τη επερχόμενη σύγχυση της προσδοκώμενης αμετάκλητης αλλαγής της ζωής μου,έστησα μια ονειρική κουβέντα με τον Βασίλη και του είπα:Ακου να δείς Αγιε,θέλω ενα ακόμα παιδί,Με αδίκησες.Μόνο ένα έρριξες απο την καμινάδα.
_Χο-Χο_χο απάντησε.Είσαι χαζή,μου είπε.
Κοίτα τριγύρω σου τυφλή και άμυαλη.Ξέρεις πόσα παιδιά ζουν στις"καμινάδες"?
-Πάμε Vixen να της δείξουμε....
Ο τάρανδος όρμησε στην κρύα χιονοσκέπαστη νύχτα σέρνοντας το έλκηθρο μαζί με τους συντρόφους του.Ο Βασίλης πετούσε χρυσή αστρόσκονη,παιγνίδια και ακατάληπτα τραγουδάκια.
Ωσπου το χιόνι σταμάτησε και μια ομιχλώδη υγρασία απλώθηκε πάνω απο τις κορφές των δέντρων μιας πράσινης υγρής χωρας.
-Κοίτα,κοίτα ανόητο πλάσμα-μου είπε- πόσα χεράκια θα βγουν ψάχνοντας για δώρα,οχι απο τις καμιναδες αλλα απο τα τσίγγινα σπίτια.
-Δεν τα καταφέρνω μόνος μου εδώ,θέλω πολλούς βοηθούς.Τα ξωτικά και οι νεράιδες μου λιγόστεψαν και πεθαίνουν απο τότε που σταματήσατε να τα πιστεύετε εσείς οι πολύξεροι άνθρωποι.Τώρα πρέπει να συνεχίσετε εσείς το έργο τους.Ισως και το δικό μου....γέρασα πια

Δυο χεράκια ξεχώρισα μέσα στην θαμπή ανατολή,δυο μάτια σαν της παγιδευμένης ελαφίνας,ενα τιτίβισμα μιας φωνούλας ιδια με των κορυδαλλών το τραγούδι καθώς καλωσορίζουν την αρχέγονη ανατολή του φωτοδότη Ηλιου.
-Το θέλω αυτό παιδάκι Αγιε μου Βασίλη,να ξαναγίνω μανούλα θέλω,είπα
-Χο-χο-χο.Θα σου πω πως θα γίνει,παμε να φύγουμε τώρα....

Μέχρι να με φέρει απο την Καμπότζη στην Ελλάδα με κάθισε σιμά του και μου ψιθύρισε όλα τα μυστικά.

Στις αρχές του Δεκέμβρη ο Αη-Βασίλης μου έστειλε το φετινό δώρο μου.Η Phary,εκει στην μακρινή Καμπότζη με τίμησε με το να με κάνει ανάδοχη μητέρα της.



Ευχαριστώ τους λίγους και εκλεκτούς φίλους μου μπλόγγερς που με προέτρεψαν να μην το κρατήσω κρυφό.
Τους το χαρίζω με την αγάπη μου,αλλά και σε όλους τους άλλους που θέλουν να γίνουν τα ξωτικά-βοηθοί του Βασιλάκη.

Ο αη-Βασίλης πάντα θα ζει...
Μέσα στις ανθρώπινες καρδιές,

Να σας πω τι μου ψιθύρισε ο Βασιλάκης στo αυτί?

ACTION AID

-Πόσο θέλει το όνειρο να γίνει πραγματικότητα για ένα παιδί?
-22Ε τον μήνα!

Εύχομαι σε όλους καλά Χριστούγεννα!
Είθε η αγάπη να είναι ο οδηγός μας.

Φωτογραφία της μέρας, του χρόνου, του αιώνα

Αυτή η φωτογραφία δημοσιεύτηκε σε μια ινδική εφημερίδα με την ακόλουθη λεζάντα.

«Μόνον οποίος είναι φτωχός ενεργεί με τόση γενναιοδωρία?..

Τι θλιβερό που ο άνθρωπος δεν είναι πάντα έτσι»

Σκέπτομαι πως μόνον οποίος είναι αληθινά Πλούσιος (σ `αγάπη και
συναίσθημα) ενεργεί έτσι...




Με αυτόν τον τρόπο θα ήθελα να πω τις ευχές μου σε όλη την ομάδα των Ανωνύμων Μελαγχολικών, στους φίλους αναγνώστες, σε όλον τον κόσμο που θα σταθεί να παρατηρήσει αυτή τη φωτογραφία και θα αισθανθεί έναν κόμπο στο στομάχι του.

Αυτήν την εικόνα μπορούμε εμείς οι λαοί της αφθονίας και της αμετροέπειας να την κάνουμε να μην υπάρχει πια. Μπορούμε να γίνουμε ανάδοχοι γονείς σε ένα παιδί στις χώρες του Αναπτυσσόμενου Κόσμου και να σώσουμε όχι μόνο το ίδιο, αλλά και την οικογένειά του, προσφέροντας το συμβολικό ποσό των 22 ευρώ μηνιαίως.

Μπορούμε, αν το θέλουμε, μπορούμε, αν το κάνουμε σκοπό να μην πεθάνει άλλο παιδάκι από την πείνα και τις αρρώστιες, ενώ εμείς πετάμε φαγητά και πεθαίνουμε από τις καταχρήσεις και τις υπερβολές. Μπορούμε, αρκεί να το θέλουμε!

Χρόνια Πολλά με
Υγεία,
Αγάπη,
Γαλήνη,
Συμπόνοια και
Ανθρωπιά.

Μαριαλένα

"Μακάριοι οι πτωχοί (;) τω πνεύματι"...

Albert Einstein:

"Μόνο δύο πράγματα είναι άπειρα, το σύμπαν και η ανθρώπινη ηλιθιότητα.
Και δεν είμαι σίγουρος για το σύμπαν..."

Στη σημερινή κλίμακα "ρατσισμού" που μας διακατέχει, ξεχωριστή θέση έχουν καπαρώσει οι "ηλίθιοι", που συνήθως τους μετράμε με το μέτρο της δικής μας ευφυίας. Ειδικά όλοι εμείς οι Νεοέλληνες "ξερόλες" απαγγέλουμε το "ποίημά" μας, δεν "ακούμε", νοητικά αλλά και ηχητικά ακόμη, τί έχει να μας πει ο συνομιλητής μας. Και κατατάσσουμε λοιπόν:

• τους "σεμνούς και ταπεινούς" σε νερόβραστους
• τους "ακούοντες και μη απαγγέλλοντες" σε θαυμαστές μας
• τους "διαφωνούντες" σε ξεροκέφαλους
• τους "μετρίως ταλαντούχους" σε βλάκες
• τους "α-λόγιους" σε απελέκητα μαδέρια
• τους "κομπιάζοντες" σε κεκέδες

Όλα τα ξέρουμε λοιπόν, όλους τους "διδάσκουμε" με τις γνώσεις μας, οι άλλοι μόνο να "διδαχτούν" μπορούν (γιατί δεν είναι τόσο έξυπνοι σαν εμάς) ...

Και όμως:

"Μην περιφρονείς τον βλάκα. Ακόμα και το σταματημένο ρολόι δείχνει δυο φορές την ημέρα τη σωστή ώρα"...

ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ ΣΕ ΟΛΟΥΣ!

πολύ καλή κίνηση των παιδιών μου φαίνεται. Οποιος/α θέλει να ανεβάσει το bannerάκι κλικάρετε στην εικόνα του βιβλίου πιό πάνω (είναι zipped στα σχόλια)

Tα φτερά της ελευθερίας . . .

Ένας άγγελος …ένα πουλί…. Δύο φτερά..

Έχουν δύο φτερά για να πετούν, δεν μπορούν να πετάξουν με το ένα χρειάζονται και τα δύο για την ανύψωση στον ουρανό. Το ένα βοηθά το άλλο και τα δύο βοηθούν ώστε πραγματοποιηθεί το φαινόμενο της απογείωσης ψηλά.
Το ένα φτερό λέγεται το φτερό της ‘’ελεύθερης βούλησης, το φτερό το οποίο κάνει πράξη και δράση την επιθυμία, τον σκοπό για να φτάσεις στο στόχο και να τον κατακτήσεις.
Το άλλο είναι το φτερό της ‘’συνείδησης’’ που θα σου δώσει την ώθηση να τοποθετηθείς σωστά εκεί που πρέπει να είσαι ΠΑΡΩΝ κάθε στιγμή και κάθε λεπτό να παρατηρήσεις δια μέσου ιερών φίλτρων τις καταστάσεις. Η συνείδηση είναι ένα σκαλοπάτι πριν την ελεύθερη βούληση , ένα βήμα πριν την πράξη με την οποία αλληλοσυμπληρώνεται αλλά και καλλιεργείται για να είναι σταθερή κάθε στιγμή.
Νιώθουμε πολλές φορές δέσμιοι μια κατάστασης δεν χρειάζεται δεν είναι απαραίτητο αν δεν μπορείς, φύγε! Πέταξε ψηλά! Σπάσε τα δεσμά που σε κρατούν στο βούρκο της δυστυχίας και να είσαι σίγουρος μόλις πετάξεις θα σου αρέσει πολύ. Μπορεί τα φτερά να είναι βαριά , αυτό που καλείσαι είναι να τα ελευθερώσεις και να εξωθείς στην ελευθερία.Πολλοί μένουν δέσμιοι σε μια δουλεία που τους τρώει την ζωή , άλλοι σε μια σχέση που στην ουσία ασυνείδητα κάνει το ίδιο, μην το δεχτείς. Αξίζεις και δεν αξίζει για τίποτα να υποφέρεις, τουλάχιστον μην δεχτείς την μακροχρόνια υποταγή, σχεδίασε το δρόμο προς την έξοδο και θα τα καταφέρεις.

''Το σώμα είναι εσύ! ο φορέας συνείδησης και βούλησης ώστε να πετάξεις ψηλά, αρκεί να δώσεις το πρόσταγμα.''

''Χρησιμοποίησε την βούληση και την συνείδηση σαν όπλα, ακόμα και να τραυματιστείς αξίζει μπροστά στην ελευθερία.''

''Όταν δεις την πύλη ανοιχτή , πέταξε !''

''Οι άγγελοι και τα πουλιά πετούν για να μην χάσουν την σχέση τους με το ταξίδι στην ελευθερία, την εξέλιξη και την ανανέωση.''

''Είναι καλύτερα να βγεις από το κελί τραυματισμένος και να γεύεσαι την ελευθερία παρά να μείνεις στο κελί και να αργοπεθαίνεις κάθε μέρα , ουσιαστικά περιμένοντας καρτερικά το εσωτερικό σου τέλος.''

Κάποτε στην ζωή μου βρέθηκα σε ένα κελί , έκανα απόπειρες διαφυγής, για την ακρίβεια τρείς αλλά φοβόμουν , δείλιαζα. Μια μέρα λοιπόν ξεσκόνισα τα φτερά και είπα : ΘΑ ΠΕΤΑΞΕΙΣ!!! Τελικά δεν το μετάνιωσα αν και τραυματίστηκα. Είναι πολύ όμορφα εκεί ψηλά!

''Όταν θες κάτι πραγματικά μπορείς να το πράξεις, όταν λες ότι δεν μπορείς να το πράξεις δεν το θες πραγματικά.''

''Η ελευθερία είναι ένα πολύτιμο άνθος , κάποιοι έχουν ματώσει για να το κρατήσουν''

Κοινός αγώνας ενάντια στη διαφορετικότητα

Δεν μπορώ να μη δημοσιεύσω την παρακάτω επιστολή των μαθητων της Γ2 του 10ου Γυμνασίου Βόλου, σαν μιάν απλή προώθηση προς τα έξω μιάς υπέροχης ανθρώπινης κίνησης μιάς ομάδας ανθρώπων, που στις μέρες μας βρήκε ευτυχώς ανταπόκριση, αλλά και σαν μιά υποτυπώδη κατάδειξη για το ποιά θέματα πρέπει να βρίσκουν το φως της δημοσιότητας σήμερα, και να επιβραβέυονται.

Το ξεσηκώνω όπως το βρήκα από το blog του φίλου μου Σταύρου

Παράδειγμα προς μίμηση και ελπίδα για ένα καλύτερο κόσμο αυτά τα παιδιά που την επιστολή τους δημοσιεύω παρακάτω , για το Δάσκαλό τους το Διονύση Λεϊμονή που τα διαπαιδαγώγησε τι να πω ;
————————————————————
10ο Γυμνάσιο Βόλου

Κοινός αγώνας ενάντια στη διαφορετικότητα

Όταν πρωτοπήγαμε στο Γυμνάσιο, παιδάκια τότε 12 χρονών, νομίζαμε πως ξέραμε σχεδόν τα πάντα για τον κόσμο γύρω μας … κάναμε λάθος! Ξέραμε μόνο ότι βλέπαμε … ότι θέλαμε να δούμε προστατευμένοι σε ένα αποστειρωμένο περιβάλλον πίσω από ένα πέπλο υποκρισίας που μας πλάσαραν οι μεγάλοι … όλοι εκείνοι που κυβερνούν τον κόσμο από εγωισμό … αδιαφορώντας για τους ανθρώπους…

Σε μια εποχή που καθημερινά βιώνουμε το «διαφορετικό» δίπλα μας, μια ανάσα κοντά μας, διαπιστώνουμε δυστυχώς έναν άνευ προηγουμένου ρατσισμό … έναν ανεξήγητο ρατσισμό και μια άρνηση απέναντι σε ότι ξενίζει …Ολοι έχουμε το μερίδιό μας σ’ αυτό.

΄Ετσι για πρώτη φορά αναρωτηθήκαμε «γιατί;» κι αποφασίσαμε να μη μείνουμε άλλο αμέτοχοι … Μάθαμε να βλέπουμε τους γύρω μας σαν ανθρώπους και δεν αργήσαμε να καταλάβουμε ότι τελικά όλοι είμαστε ίσοι ανεξάρτητα από το χρώμα του δέρματός μας, τη θρησκεία, την καταγωγή μας ή οποιαδήποτε αναπηρία ή άλλη ιδιαιτερότητα. Βγήκαμε από το καβούκι μας και δε διστάσαμε να μιλήσουμε, να συνεργαστούμε, να παίξουμε με άτομα που θεωρούνται αδύναμα, μειονεκτικά, ανάπηρα, με ειδικές ανάγκες ή όπως αλλιώς έχουν το θράσος να τα αποκαλούν οι περήφανοι «αρτιμελείς» …

Εμείς προτιμήσαμε τον όρο «φίλοι». Τα μάτια της ψυχής μας δεν έβλεπαν πια διαφορές. Ούτε έλλειψη ούτε υπερβολή. Απλά κι ανθρώπινα χαιρόμαστε νέους φίλους. Φίλους που αγαπήσαμε και νοιαζόμαστε γι’ αυτούς. Κι οι τύψεις φούντωναν, οι παλιές σκέψεις αποδείκνυαν την προηγούμενη δική μας «τύφλωση» κι ανωριμότητα.

΄Ένας τέτοιος καλός φίλος για μας ήταν ο Χρήστος ο Χονδροματίδης, ένας άνθρωπος με «ιδιαίτερες δεξιότητες», που μας έκανε να παραληρούμε από κέφι και αισιοδοξία κάθε φορά που επικοινωνούσαμε μαζί του ή μαθαίναμε νέα του. Κι εμείς δεν μπορούσαμε να μην κάνουμε κάτι γι αυτόν. Είναι φίλος μας και αξίζει μια καλύτερη ζωή … μια δεύτερη ευκαιρία να ζήσει φυσιολογικά … γιατί δεν το έβαλε ποτέ κάτω … γιατί μας απέδειξε πως αυτό που πραγματικά μετράει δεν είναι η σωματική δύναμη αλλά η ψυχική … εκείνη που βρίσκεται καλά κρυμμένη μέσα μας και που μας καθοδηγεί σε κάθε δύσκολη στιγμή … Αποφασίσαμε λοιπόν να φωνάξουμε μήπως καταφέρουμε επιτέλους να ταράξουμε τα νερά μια κενής από αισθήματα κοινωνίας, μιας κοινωνίας πληγωμένης από το άγχος του κέρδους. Είχαμε την ελπίδα ότι κάποιος θα υπάρχει ακόμα εκεί για να ακούσει τις φωνές μας … να σταθεί δίπλα μας… Απογοητευτήκαμε όμως από την αδιαφορία των ανθρώπων… Επειδή όμως ο τολμών νικά, ήρθε κάποια στιγμή η δικαίωση! Σήμερα ο Χρήστος εξασφάλισε αρκετά απαραίτητα μηχανήματα που διευκολύνουν την καθημερινότητά του κι η ζωή του έγινε πιο ευχάριστη αλλά το σημαντικότερο είναι πως έτσι μπορεί να αντιμετωπίσει πιο εύκολα τα σοβαρά προβλήματα υγείας που συνοδεύουν την αναπηρία του.

Για να τα καταφέρουμε βοήθησαν πολλοί με τη δική μας πάντα δραστηριοποίηση. Πρώτα- πρώτα θέλουμε να ευχαριστήσουμε θερμά το δημοσιογράφο κύριο Γιώργο Παπαδάκη που μας έδωσε την ευκαιρία να δημοσιοποιήσαμε τα «θέλω» μας στην πρωινή καθημερινή εκπομπή του «Καλημέρα Ελλάδα». Εκεί άνοιξε ένας δίαυλος επικοινωνίας με το Υπουργείο Υγείας, και γι αυτό ευχαριστούμε επίσης την ψυχολόγο και γραμματέα τότε του Υφυπουργού Υγεία κυρίου Κωνσταντόπουλου, κυρία Γιωργία Σιδέρη, που ευαισθητοποιήθηκε στο αίτημά μας. Σημαντική, καθοριστική θα λέγαμε ήταν η συμβολή και της ψυχολόγου κυρίας Σταθακοπούλου που διαδέχτηκε την κυρία Σιδέρη, η οποία με την καλοσύνη και την ευαισθησία της επικοινώνησε με το Χρήστο, άκουσε τα «θέλω» του, συνέδραμε τον αγώνα μας και ακόμα αφήνει ανοιχτά ενδεχόμενα για περαιτέρω βοήθεια.

Κυρίως ευχαριστούμε τον Υφυπουργό Υγείας κύριο Κωνσταντόπουλο που μας έδειξε ότι η πολιτική δεν είναι άψυχη και στυγνή.

Επίσης ευχαριστούμε τον τοπικό τύπο της Θεσσαλίας που στήριξαν την προσπάθειά μας, μας ενίσχυσαν ηθικά, πρόβαλλαν τη δράση μας και συνέβαλλαν σημαντικά στην ευαισθητοποίηση του κοινού.

Σημαντική ήταν και η στήριξη που μας παρείχε και η Διευθύντρια του σχολείου μας κυρία Ε. Αμουτζοπούλου, καθώς και σύλλογος διδασκόντων του σχολείου μας, καθηγητές μας στη δράση μας αυτή, αλλά και οι υπεύθυνες της Αγωγής Υγείας Της Β/θμιας , η κυρία Βούλα Σχορετσανίτου και η κυρία Αγάπη Κουτσοκώστα

Αφήσαμε για το τέλος τις ευχαριστίες μας για ανώνυμους συμπαραστάτες μας στον κοινό αυτό αγώνα, όπως μια κυρία, υπάλληλο στη Νομαρχία Βόλου η οποία ήρθε στο σχολείο μας, μας γνώρισε αλλά με κανένα τρόπο δεν μας αποκάλυψε την πραγματική της ταυτότητα από υπερβολική σεμνότητα. Μας είπε μάλιστα πως οι συνάδελφοί της κάθε μήνα θα βάζουν σε έναν κουμπαρά ένα μικρό ποσό για να το στέλνουν στο φίλο μας το Χρήστο. Επίσης μια άλλη κυρία από την Κοζάνη επικοινώνησε κι αυτή ανώνυμα, ζήτησε το λογαριασμό του Χρήστου και κατέθεσε ένα σεβαστό ποσό στο όνομά του.

΄Ετσι όλα πήραν το δρόμο τους. Σήμερα ο Χρήστος χάρη στην ευαισθητοποίηση όλων μας χαίρεται περισσότερο την καθημερινότητά του παρά τη δυσκολία της κατάστασής του. Κι ο Χρήστος δεν είναι ο μοναδικός, δυστυχώς. Το 1/10 του ελληνικού πληθυσμού τουλάχιστον βιώνει την αναπηρία. Για όλους αυτούς δεν μπορεί να βρίσκεται πάντα ένα Γυμνάσιο για να κάνει την αρχή. Εμείς κάναμε απλά μια πράξη για την οποία θα νιώθουμε υπερήφανοι σε όλη μας τη ζωή. Εσείς που έχετε τα μέσα οφείλετε να παράσχετε κάθε δυνατή βοήθεια στα άτομα που αναζητούν την κοινωνική πρόνοια όχι ως επαιτεία αλλά ως δικαίωμά τους εφόσον είναι πολίτες αυτής της χώρας. Από τη μέρα που δημοσιοποιήσαμε την κατάσταση με το Χρήστο δεχτήκαμε πολλά τηλεφωνήματα, πολλά ευχαριστήρια και επαίνους για την πράξη μας. ΄Ολα αυτά όμως δε θα έχουν καμιά αξία αν δε βρουν συνεχιστές. ΄Όλα αυτά θα αποτελούν ανούσια θεωρία αν οι πολιτικοί μας δεν μεριμνούν για τις «καλύτερες» μέρες όλων των ανθρώπων χωρίς διακρίσεις και στεγανά.

Τώρα μπορούμε να πιστεύουμε ότι υπάρχουν ακόμη ισχυρότεροι από μας άνθρωποι που νοιάζονται για τους ανθρώπους σαν άτομα και όχι σαν οικονομικούς πόρους& πολιτικοί που νιώθουν την αδικία γύρω τους και προτίθενται να κάνουν κάτι για να αλλάξουν οι πρωτόγονες προκαταλήψεις απέναντι σε κάθε τι διαφορετικό& δημοσιογράφοι, άνθρωποι που δεν ξεχνούν ότι είναι κι αυτοί άνθρωποι και έτσι μας δίνουν τη δυνατότητα να ελπίζουμε πως ο κόσμος μπορεί να γίνει καλύτερος …

Μαθητές πια της πρώτης Λυκείου χωριστήκαμε … Αλλάξαμε σχολεία, τάξεις, ίσως και παρέες … Όλοι μας όμως έχουμε κρατήσει βαθιά μέσα μας όλα όσα μάθαμε μέσα από την προσπάθεια να βοηθήσουμε έναν φίλο … Μας ενώνει η ικανοποίηση που μας πρόσφερε η δικαίωση αυτής της προσπάθειας με τη δική σας συμβολή και η ανάγκη να σας πούμε ένα μεγάλο ευχαριστώ..!

Σας ευχαριστούμε μέσα από την καρδιά μας για την βοήθειά σας και σας ευχόμαστε να έχετε πάντα επιτυχίες και πάνω απ’ όλα υγεία κι ευτυχία!

Ο ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ ΠΟΤΕ!!!

Με εκτίμηση και πολλές ευχαριστίες,

* Οι (περσινοί) μαθητές του τμήματος Γ2 του 10ου Γυμνασίου Βόλου:

Αφροδίτη Παβέλη, Σουρμενίδη Κυριακή, Μητρούλης Δημήτρης, Μαλαμίδης Χρήστος, Πανταζόπουλος Γιώργος, Μπασδάνης Δημήτρης, Χιώτης Δημήτρης, Λίτσα Νεμπία, Βεντήστα Κωνσταντίνα, Ιωσηφίδου Λίνα, Κυριακιδέλης Μανόλης, Παπαθωμά ΄Ελενα, Τσιακαλάκης ΄Αρης, Κουτσοσπύρου Κωνσταντίνα, Μπoυσινάκης Θανάσης, Μπακρατσάς Μίλτος, Παϊτέρης Νίκος, Λιάπη Κλεονίκη, Τσίτσι Νικολίν, Χριστοδούλου Χρύσα.

* Ο υπεύθυνος καθηγητής,

Διονύσης Λεϊμονής(φιλόλογος)
—————————————————————

Ο Χρήστος που αναφέρουν τα παιδιά είναι ο φίλος http://chrisxx.com/

Ο καλός αγώνας

Μου άρεσε, το μετάφρασα από τα αγγλικά και σας το μεταφέρω. Είναι από το Warrior of the Light του Paulo Coehlo (issue nr.155):

Δεν μπορούμε να σταματήσουμε ποτέ να ονειρευόμαστε. Τα όνειρα είναι η τροφή της ψυχής, όπως και το φαγητό είναι η τροφή του σώματος. Στην διάρκεια της ζωής μας βλέπουμε πολλά όνειρά μας να μένουν απραγματοποίητα, κι όμως πρέπει να ονειρευόμαστε, αλλιώς η ψυχή μας πεθαίνει και η Αγάπη δεν την διαπερνάει ποτέ. Η Αγάπη είναι που μας κάνει να παλεύουμε ενάντια στις αντιξοότητες, να έχουμε πίστη και χαρά και να αγωνιζόμαστε τον καλό αγώνα.

Ο καλός αγώνας γίνεται γιατί η καρδιά μας ζητάει να παλέψουμε για τα όνειρά μας. Στην πρώτη μας νεότητα τα όνειρά μας εμφανίζονται σαν έκρηξη μέσα μας και ζητάνε απαιτητικά την πραγματοποίησή τους. Εμείς τότε έχουμε περίσσιο κουράγιο αλλά έλλειψη αγωνιστικής εμπειρίας. Μετά από πολλές προσπάθειες μαθαίνουμε να αγωνιζόμαστε αλλά δεν έχουμε πλέον το κουράγιο να το κάνουμε... Και τότε γινόμαστε οι χειρότεροι εχθροί του εαυτού μας. Κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας λέγοντας ότι τα όνειρά μας ήταν παιδιάστικα, είχαν δυσκολίες να πραγματοποιηθούν ή ήταν ο καρπός της άγνοιάς μας ως προς την πραγματικότητα της ζωής. Σκοτώνουμε τα όνειρά μας γιατί φοβόμαστε να πολεμήσουμε τον αγώνα τον καλό.

Το πρώτο σύμπτωμα θανάτου των ονείρων μας είναι η δικαιολογία της έλλειψης χρόνου. Όμως, οι πλέον πολυάσχολοι άνθρωποι έχουν συνήθως χρόνο για τα πάντα. Όσοι κάνουν ελάχιστα πράγματα στη ζωή τους είναι συνέχεια κουρασμένοι, δεν μπορούν να ανταποκριθούν ούτε στις ελάχιστες ανάγκες της εργασίας που κάνουν και συνεχώς παραπονιούνται ότι η μέρα δεν χωράει το πρόγραμμά τους. Στην πραγματικότητα φοβούνται να πολεμήσουν για τα όνειρά τους.

Το δεύτερο σύμπτωμα θανάτου των ονείρων μας είναι οι βεβαιότητές μας. Επειδή δεν θέλουμε να δούμε τη ζωή σαν μια μεγάλη περιπέτεια που πρέπει να ζήσουμε, αρχίζουμε κι αισθανόμαστε σοφοί, δίκαιοι και σωστοί σε οτιδήποτε αφορά την ύπαρξή μας. Κοιτάμε πέρα από τα τείχη της καθημερινότητάς μας και ακούμε την κλαγγή των όπλων, μυρίζουμε τον ιδρώτα των αγωνιστών και του μπαρουτιού, βλέπουμε τις ήττες και τα πρόσωπα των αγωνιστών που διψούν για νίκη. Αλλά δεν βιώνουμε τη χαρά, την απίστευτη χαρά, στην καρδιά εκείνων που αγωνίζονται, γιατί για τους αγωνιστές δεν μετράει το έπαθλο, αλλά μόνο η δυνατότητα να αγωνίζονται τον καλό αγώνα.

Το τρίτο σύμπτωμα του θανάτου των ονείρων μας είναι η ειρήνη. Η ζωή γίνεται σαν ένα ήσυχο κυριακάτικο απόγευμα, δεν ζητάμε πολλά από τον εαυτό μας και από τους άλλους δεν ζητάμε περισσότερα από όσα θέλουμε να δώσουμε. Έτσι αισθανόμαστε ότι είμαστε "ώριμοι", εγκαταλείπουμε τις "φαντασιώσεις της παιδικής ηλικίας" και με αυτό τον τρόπο εξασφαλίζουμε την προσωπική και επαγγελματική μας επιτυχία. Νιώθουμε τεράστια έκπληξη όταν συναντάμε κάποιον συνομήλικό μας ο οποίος ακόμα επιζητεί τούτο ή το άλλο από τη ζωή του. Αλλά βαθιά μέσα στην καρδιά μας γνωρίζουμε ότι εγκαταλείψαμε τον αγώνα για τα όνειρά μας, εγκαταλείψαμε τον καλό αγώνα.

Όταν εγκαταλείπουμε τα όνειρά μας και βρίσκουμε την ειρήνη, απολαμβάνουμε μια μικρή περίοδο γαλήνης. Αλλά τα πεθαμένα μας όνειρα αρχίζουν να σαπίζουν μέσα μας και κατακλύζουν όλο το χώρο γύρω μας. Αρχίζουμε να συμπεριφερόμαστε σκληρά στους δικούς μας ανθρώπους και τελικά κατευθύνουμε αυτή την σκληρότητα πάνω μας. Αρρώστιες και ψυχώσεις εμφανίζονται. Όλα όσα θέλαμε να αποφύγουμε όταν αρνούμασταν να αγωνιστούμε - απογοήτευση και ήττα - γίνονται τελικά η μόνη κληρονομιά της δειλίας μας. Και μια μέρα τα νεκρά και σαπισμένα όνειρά μας γεμίζουν όλο τον αέρα γύρω μας, μας δυσκολεύουν να αναπνεύσουμε και ζητάμε να πεθάνουμε, ζητάμε τον θάνατο για να απελευθερωθούμε από τις βεβαιότητές μας, από τα βάσανά μας και από αυτή την απαίσια ειρήνη του κυριακάτικου απογεύματος.

Για να τα αποφύγουμε όλα αυτά, ας αντικρίσουμε το νέο χρόνο με την ευλάβεια του μυστηρίου και τη χαρά της περιπέτειας.

Του Κωστή (Nutcracker)

Πέμπτη, Φεβρουάριος 08, 2007

Η ημερομηνία που ενέβηκε το πιό κάτω ποστ στη Σταυραετοφωλιά. Αν διαβάσετε θα καταλάβετε όλοι οι επισκέπτες στο ευγενές ετόυτο blog, ποιός είναι ο Κωστής, ένα μεγάλο πνέυμα σε ένα αδύνανο κορμί. (Και πάλι γειά σου φίλε μου)

Τί να πω!
Υπάρχουν αριστουργήματα μικρά μεγάλα δεν έχει σημασία. Μεγάλο το κάνουμε εμείς, με τη δημοσιότητα που του δίνουμε. Το αριστούργημα είναι ένα και δεν αλλάζει.
Δεν μπορώ να μη δημοσιοποιήσω και με αυτό τον τρόπο να "μεγαλώσω", τους στίχους που διάβασα του φίλου μου Κωστή (και ας μην έχουμε ακόμα συναντηθεί) Nutcracker:-) στο γνωστό φόρουμ του www.disabled.gr. Είναι πραγματική κατάθεση ψυχής και φτιάχτηκε για να γίνει τραγούδι (και έγινε-μόλις το ακούσω θα το ανεβάσω να το ακούσουμε όλοι)

Ο Κωστής εκτός από φυσικό ταλέντο στιχουργού και τραγουδοποιού είναι και καταπληκτικός αυτοδίδακτος αγιογράφος και ζει κάπου στη Λάρισα.

Κωστή φίλε μου!! Να μου επιτρέψεις να το αφιερώσω σε όλους τους Ευγενείς Ακούραστους Πολεμιστές ετούτης της Ζωής!!

Ευλογημένος στο δικό μου το μυαλό,
καταραμένος για τους άλλους που υπάρχω,
παγιδευμένος σ' έν'αόρατο ιστό
και την αράχνη προσκαλώ
προσφέρομαι στο πιάτο.

Δίχως το αύριο πορεύομαι και ζω,
μόνο το σήμερα θέλω εγώ να ορίζω
κι ας καταντήσω εν' ανέκδοτο χαζό,
κάπου στο βάθος θα κοιτώ
πίσω από το γκρίζο.

Σαν Δον Κιχώτης ανεμόμυλους χτυπώ
μ' ένα κοντάρι από ζάχαρη φτιαγμένο,
μήπως κι αλλάξω της ζωής μου το γραπτό
μ' αν είναι 'τούτο εφικτό
απάντηση δεν παίρνω.

Στις λεωφόρους του μυαλού μου αναζητώ
αν έχω κάνει κάπου κάπως ένα λάθος,
γιατί στους γύρω μου δεν μοιάζει λογικό
πάντα στον τοίχο να χτυπώ
μ' ένα περίσσιο πάθος.

Κι όμως μια τρύπα να ανοίξω προσπαθώ
σ' αυτόν τον τοίχο που πλακώνει τη ματιά μου,
για ν' αντικρύσω έναν άλλο ουρανό
κι απ' τα δεσμά μου να λυθώ
ν' ανοίξω τα φτερά μου.

Μα είναι βαριές οι αλυσίδες της ζωής
που μου φορέσανε οι μοίρες με την πρώτη,
σαν Προμηθέα πάνω στον Ταϋγετο
κι ο χρόνος σαν τον αετό
μου τρώει το συκώτι.

Τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμα

Περίπου τέσσερα χρόνια πρίν την "Γλυκιά Συμορία" γύρω στο 1979, ο Νίκος Νικολαίδης, που με την ευκαιρία έφυγε νωρίς τον Σεπτέμβριο του 2007, παρουσιάζει στο πανί την ταινία του "Τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμα".
Τέσσερα ανθρώπινα κουρέλια, τέσσερις ψυχές χτυπημένες από τους δαίμονές τους, συναντιούνται και πάλι σε ένα πολυτελές σπίτι μετά από χρόνια, δεν έχει σημασία μεγάλη τίνος και σε ποιά περιοχή. Ο Νικολαίδης ποτέ δεν έδινε σημασία σε τέτοιες λεπτομέρειες, αφού η προσέγγιση και σκοπός του είναι να ξεγυμνώσει μέσα από δραματικές ομολογίες, τις ψυχές των πρωταγωνιστών του.
Αυτός που τους έχει καλέσει και φαίνεται ο κάτοικος του σπιτιού, είναι ένας αποτυχημένος μουσικός, ντράμερ, που ζεί με τα φαντάσματα της δεκαετίας του 50, της νίοτης του και των μουσικών θρύλων της εκτός Ελλάδος μουσικής σκηνής. Ο δεύτερος που έρχεται, ένας καλοντυμένος αποτυχημένος πρώην τρόφιμος φυλακής, με υφος φιλοσόφου, που ποτέ δεν πέτυχε κάτι στη ζωή του, αλλά πλούσιος στο να μονολογεί και να αυτοσαρκάζεται. Εχει επίγνωση της πραγματικότητας και ουσιαστικά έφθασε στην πολυτελή κατοικία για να εξιλεωθεί στον προσωπικό του Αρμαγγεδδώνα.
Ο κοντός κατόπιν, οικογενειάρχης, αλλά πολύ που τον νοιάζει, έτσι κι αλλιώς έιναι στα πρόθυρα της διάλυσης, φθάνει με την τέταρτη της παρέας, μιά γυνάικα που διανύει τα τελευταία βήματα της φρέσκιας νιότης της, μια γυναίκα που έχει δουλέψει όλες τις δουλειές και τα έχει κάνει σχεδόν όλα. Αποτελούσε την διακαή ερωτική φαντασίωση του κοντού από τότε. Φθάνει λοιπόν και αυτή αινιγματική, πρόθυμη... μοιραία.

Ενα σπίτι, τέσσερις άνθρωποι, συνεχής βροχή, και ημίφως. Σχεδόν κάθε κουβέντα και γουλιά γουλιά κόκκινο κρασί που περιφέρεται από στόμα σε στόμα, μουσική από τότε και... το πάρτυ ξεκινά. Και όσο το αλκοόλ κυλάει στο αίμα των ηρώων τόσο ξεγυμνώνουν την ψυχή τους, τόσο δείχνουν και πιό αποφασιμένοι να δείξουν ότι τα τέσσερα κουρέλια είναι εκεί και βρέθηκαν να τραγουδήσουν για τελευταία φορά πριν την μεγάλη οριστική φυγή.

Η ταινία απαιτεί ιδιαίτερη προσοχή γιατί έχει πολλούς συμβολισμούς στους διαλόγους και στις σκηνές, χαρακτηριστικά του Νικολαίδη. Ο ανεκπλήρωτος έρωτας, το χαμένο όνειρο της νιότης, ο τάφος στον κήπο που αρνούνται να κλείσουν, πτώμα τυλιγμένο σε σελλοφάν, οι φόνοι όλα μοιάζουν να κινόυνται μεταξύ πραγματικότητας και ονείρου, παρόντος και παρελθόντος. Και ακριβώς αυτό τελικά ίσως να είναι και το δράμα των ηρώων. Η έλλειψη χρονικού αυτοπροσδιορισμού, κατ'επέκταση μιάς ολόκληρης μεταπολεμικής γενιάς, που έζησε ένα όνειρο που δεν πραγματοποίησε , αλλά και που η ίδια δεν πολιτικοποιήθηκε ποτέ.

Την ταινία μπορείτε να την παρακολουθήσετε online σε καλή ποιότητα ήχου και εικόνας πατώντας εδώ

..........................
Ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος για συγκεκριμένα πράγματα και συγκεκριμένους ρυθμούς, δεν μπορείς να τον βιάζεις συνέχεια σωματικά αλλά και ηθικά......................

Πρόσκληση για Πορεία Αγάπης

αυτό το σαββατοκύριακο σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, ελάτε να ενώσουμε τις προσπάθειές μας και να πορευτούμε όλοι σε μια Πορεία Αγάπης...

............
Σας χαρίζω αυτό το συγκλονιστικά ανατριχιαστικό ποίημα που με σημάδεψα και με σημαδεύει, Δραματικό και επικό παραμύθι των λαικών Θρύλων............

Τα δωμάτια του Νου . . .

Πιστεύω ότι ο άνθρωπος , όλοι εμείς καλό είναι να είμαστε ανοιχτοί σε κάθε είδους ιδέα, αντίληψη , σκέψη , γνώση. Δυστυχώς οι περισσότεροι έχουν κλειστές τις πόρτες στο μυαλό τους με αποτέλεσμα να μην δέχονται τίποτα παραπάνω η αντίθετο από αυτό που ήδη ξέρουν και τους έμαθαν.
Έχουμε συναντήσει ανθρώπους σε τέτοιους τομείς : επαγγελματικούς, πολικούς θρησκευτικούς, ιδεολογικούς που δεν δέχονται τίποτα αντίθετο εκτός από αυτό που υποστηρίζουν. Μένουν σε πάγιες αντιλήψεις και δεν δέχονται τίποτα, ριζώνουν κάποιες ιδέες είτε από συμφέρον είτε από βόλεμα σε κάποιους τομείς με αποτέλεσμα μια τέτοια τακτική δεν έχει εξέλιξη στην εσωτερική σου διαδρομή.
Κρατούν τα δωμάτια του νου κλεισμένα δεν αφήνουν την σκέψη να τα ανοίξει , να ανακαλύψει καινούργιους τομείς να εξελιχθεί. Επιπροσθέτως κατηγοριοποιούν τους ανθρώπους δηλαδή: Αφού δεν είσαι το τάδε επάγγελμα δεν μπορείς να μιλάς, αφού είσαι μικρός δεν ξέρεις σώπασε, αφού είσαι γέρος μην μιλάς δεν ξέρεις εσύ, και πολλές άλλες μορφές τεμπελοποιήσης. Μερικές φορές μάλιστα σου λένε να μην μιλήσεις καν η σου αφαιρούν το λόγο και την δικαιολογία ότι αφού δεν πρόκειται να πεις κάτι σωστό γιατί να ανοίξεις κουβέντα. Είναι οι λεγόμενες παρωπίδες που έχουν πολλοί και εμμένουν σε κάποιες αντιλήψεις , έχουν κλείσει τα δωμάτια του νου, τα δωμάτια της γνώσης με αποτέλεσμα να μένουν πίσω.
Καλό είναι να είμαστε ανοιχτοί σε κάθε είδους άποψη πριν την κρίνουμε πρώτα , να μην βάζουμε ταμπέλες στους συνομιλητές μας :ηλικία , επάγγελμα, ιδιότητα κλπ κλπ, όλοι έχουν κάτι να πουν , έχουν κάτι να δώσουν, το χειρότερο είναι να τους υποτιμήσουμε. ''Να ακούς'' θεωρείται αρετή μην το ξεχνάμε.

Πάνω σε αυτό θα αναφέρω ένα μικρό ρητά που θεωρώ ότι θα βοηθήσουν:

‘’Ο μορφωμένος δεν σημαίνει ότι είναι σοφός αλλά και ούτε και ο σοφός ότι είναι μορφωμένος’’

‘’Μπορεί να ξέρεις το 99% των γνώσεων όλου του κόσμου και όλων των βιβλιοθηκών , κάποια στιγμή να μιλήσεις με ένα 10χρονο παιδί και να το υποτιμήσεις σαν συνομιλητή το οποίο να ξέρει μόνο 1% γνώσης και όμως αυτό το 1% να είναι αυτό που σου λείπει.’’

''Η αναζήτηση και η εσωτερική εξέλιξη προϋποθέτει τις πύλες του νου σου ανοιχτές και την σκέψη παρούσα κάθε στιγμή.''

''Αν έχεις κλειστά τα παράθυρα του σπιτιού σου και να έχει ήλιο έξω δεν πρόκειται να τον δεις ποτέ.''

''Άφησε την γνώση να μπει σαν χείμαρρος , μέσα στο χείμαρρο θα βρεις κάποια στιγμή μικρά διαμάντια αλήθειας.''

Η Ψυχή του Σαμουράι

Καθώς ο ήλιος εκρυβόταν στον ορίζοντα
καλπάζων ήλθε στην αυλή ο Σαμουράι.
Πέρασαν μήνες που χε φύγει για τον πόλεμο,
και τώρα γύριζε στου Άρχοντα το σπίτι.

Επάνω στ' άλογο εβάδιζε αμίλητος,
σκέψεις πολλές δεν είχε πια μες το μυαλό του,
μόνο το χρώμα των μαλλιών της τον πλημμύριζε
κι αυτό το είχε πάντοτε σαν φυλακτό του.



Νύχτα εσκέπαζε του ουρανού το πάπλωμα
κι εκείνος βρέθηκε στου Άρχοντα το χώρο.
Νίκη τρανή να προμηνύσει ήθελε
και το πρωί θα έφευγε για το πεδίο της μάχης.

Όταν τελείωσε και σήμανε η έξοδος,
πήγε στα δώματα ο ύπνος να τον πάρει.
Μα ξύπνιος ήτανε σαν πήδηξε στα πόδια του,
τη πόρτα άνοιξε και εχάθη στο σκοτάδι.



Σε λίγο έφτασε στης γκέισας το μέγαρο
το ρόπτρο έκρουσε στη πόρτα της εισόδου,
κι η πόρτα άνοιξε για να δεχθεί στα εσώτερα
αυτόν που τόσο λαχταρούσε να εισέλθει.

Εκείνη κείτονταν στο πάτωμα κοιμόμενη
δεν είχε ακούσει ούτε χτύπο, ούτε ανάσα,
μα με μιας τον ένιωσε να σκύβει στο προσκέφαλο
και χάδι απλώχερο να ρέει στα μαλλιά της.



"Καλή μου γύρισα και ήλθα να ανταμώσουμε"
είπε εκείνος μοναχά πριν τη φιλήσει,
κι εκείνη έκπληκτη τα μάτια της μισόκλεισε
και αφέθη στο άγγιγμα του ποθητού αφέντη.

Εκεί λοιπόν στο μισοσκότεινο δωμάτιο
εκεί, εκείνος έκανε έρωτα σαν πρώτα,
τη σάρκα αγγίζοντας τη τρυφερή της γκέισας
και πόθο εγείροντας στο φλογερό κορμί του.



Ρυθμός αστείρευτος κυρίευε το είναι τους,
πάθος ασύλληπτο στα μάτια διαφαινόταν
καθώς η θάλασσα της ένωσης τους έμοιαζε
με κάτι ατέλειωτα υγρό και ιδρωμένο.

Έρωτας ήταν το λοιπόν αυτό που ένιωθε,
έρωτας πέρα από κάθε αμφιβολία,
όταν με ρίγος μια πνοή μέσα της άφηνε
κι εκείνη έγειρε με μιας στην αγκαλιά του.



"Θα φύγω τώρα κι ας μην θέλω να χωρίσουμε",
είπε σε κείνη όταν κίνησε να φύγει,
Φεύγω, μα μονάχα εσένανε θα σκέφτομαι
σαν τη πηγή που το νερό της αναβλύζει.

Έξω εχάραζε στου ορίζοντα τα όρια,
νύχτα και μέρα δισδιάκριτα ακόμα
κι εκείνος φίλησε τα χείλη που τον δρόσισαν
και μια ψυχή άφησε τότε, εκεί στο δώμα.



(c) Μαριαλένα, 04/05/2006, (γιατί μπορεί κάποτε να ήμουν κι εγώ Σαμουράι...)

Συγνώμη . . .

Είναι αρετή της ανθρώπινης προσωπικότητας να μετανιώνεις να παραδέχεσαι τα λάθη σου να τα αναγνωρίζεις να λες συγνώμη. Για την συγνώμη και την μετάνοια έχουν αναφερθεί θρησκείες και πολιτισμοί.
Τι είναι αυτό όμως που μας κάνει να κρύβουμε την συγνώμη προς τον άλλον; Να εκφραζόμαστε και να ματαιώνουμε; Μα φυσικά το «εγώ» ο εγωισμός μας. Πολλοί πιστεύουν ότι λέγοντας συγνώμη ρίχνεις τα μούτρα σου στον άλλον , αλλά δεν μπορούν αν δουν πίσω από το παραβάν ότι πρώτο καλό που κάνεις είναι στον εαυτό σου και μετά προς τον άλλον. Μετανιώνοντας καθαρίζεις την ψυχή σου , εξελίσσεσαι μέσο αυτής της πράξης. Μην ξεχνάμε ότι για να διορθώσεις ένα λάθος που έκανες εσύ αλλά και να διορθώσεις και την τριτογενή επιρροή που είχε αυτή η πράξη σε άλλον άνθρωπο πρέπει πρώτα να αποδεχτείς το λάθος να το αναλύσεις για να δώσεις σωστές λύσεις.
Η συγνώμη και η μετάνοια δεν είναι αποκλειστικά εκφράσεις του προς τα έξω. Μπορεί η συγνώμη να είναι και προς το ίδιο μας τον εαυτό για κάποιο λάθος που πράξαμε σε εμάς. Από εκεί ξεκινάμε!. Αν δεν μπορούμε να συγχωρέσουμε τον εαυτό μας πως θα μπορέσουμε να συγχωρέσουμε κάποιον άλλον. Οι αλλαγές είναι σοφό να ξεκινούν πρώτα από εμάς πριν στραφούν σε άλλες ατομικότητες. Να το πράξουμε! Να πούμε στον εαυτό μας συγνώμη , να μετανιώσουμε για κάποια πράξη η κουβέντα που είπαμε , να συγχωρέσουμε. Η εκπαίδευση και η βελτίωση ας ξεκινήσει από μέσα για να μπορέσει ορθά να λάμψη προς τα έξω.
Πες ένα συγνώμη…αν δεν σε συγχωρέσει ο άλλος δεν πειράζει…έκανες το σωστό πρώτα στον εαυτό σου και μετά σε μια άλλη ψυχή , μια συγνώμη μόνο κακό δεν κάνει αυτό είναι το σίγουρο.Έκανες λάθος; Αναγνώρισετο ! πες συγνώμη και ξεκίνα την διόρθωση … η πράξη βούλησης μετά την μετάνοια είναι η ολότητα της εξέλιξης σου.
Κάποιοι λένε συγνώμη , μετανιώνουν για πράξεις , αλλά μένουν εκεί η το λένε για να το πουν αυτό είναι ΜΕΓΑ λάθος. Αν είναι κάτι να το πεις για τον κόσμο καλύτερα να μην το πεις ποτέ και καθόλου , πρώτα θα κοροϊδέψεις και θα δημιουργήσεις ρήγμα στον ίδιο σου τον εαυτό και στην ψυχή σου και μετά σε ανθρώπους γύρω σου, θα ήθελες κάτι τέτοιο; Προφανώς όχι!
Όλα αυτά για να έχουν την κάθε αυτή πληρότητα τους πρέπει να περάσουν από το φίλτρο της ειλικρίνειας. Η ειλικρίνεια είναι αυτή που θα διώξει καθαρά και αγνά τα συναισθήματα σου και θα σου δώσει διαύγεια ΔΕΙΣ καθαρά μέσα σου τι ακριβώς συμβαίνει. Μην ξεχνάς και την μορφή πράξης δεν αρκεί μόνο ο λόγος η πράξη είναι το αποτέλεσμα της θεωρίας σου , λες συγνώμη; Αναγνωρισέτο , να το νιώσεις βαθιά και αμέσως μετά τρέχα για την διόρθωση.

"Νιώσε ότι το σ’αγαπώ με το συγνώμη έχουν την ίδια δύναμη."

"Συγνώμη λέει ο άνθρωπος που πραγματικά νιώθει και πλημμυρίζει η ψυχή του από αγάπη ,άνθρωπος που δεν έχει δώσει η νιώσει μέσα σου αγάπη στην ζωή του δυσκολεύεται να το πει.

Θέλει απλά πολύ αγάπη για να το πεις."

Kατανόηση . . .

Πιστεύω ότι είναι η θεμελίωση όλων και σε όλες τις μορφές ανθρωπίνων σχέσεων αλλά και όσο αφορά την αντίληψη προς την ίδια την ζωή. Η κατανόηση είναι η αρχή όλων, είναι αρετή , συναίσθημα και αντίληψη μαζί. Κατανοείς , νιώθεις , αντιλαμβάνεσαι έναν άνθρωπο, μια κατάσταση , ένα γεγονός, μία περίοδο. Βασικά η κατανόηση ξεκινά πρώτα από τον ίδιο μας τον εαυτό , να κατανοούμε τα πάντα που διέρχονται από μέσα προς τα έξω και το αντίθετο παρατηρώντας τα πράγματα από πολλές οπτικές σκεπτικές πλευρές.
Για να βοηθήσουμε και να λύσουμε ένα πρόβλημα πρώτα πρέπει να το κατανοήσουμε έτσι θα οδηγηθούμε στην ΣΩΣΤΗ λύση και όχι στην σκέτη λύση, μην ξεχνάμε: « Το να δώσεις λάθος μορφής βοήθεια είναι χειρότερο από να μην δώσει καθόλου».
Πχ. Εάν δεν ξέρουμε πως να βοηθήσουμε κάποιον που είναι χτυπημένος από ατύχημα είναι προτιμότερο να ειδοποιήσουμε το ασθενοφόρο από να κάνουμε κάτι παρ’όλα την καλή μας θέληση να του κάνουμε χειρότερο κακό.
Η κατανόηση λοιπόν , δεν θα μας οδηγήσει στην λύση αλλά στην σωστή βοήθεια μιας και θα έχουμε ταυτιστεί με το πρόβλημα οπότε όντας το έχουμε κάνει «δικό» μας θα το αντιμετωπίσουμε καλύτερα.
Άλλη μία μορφή αντίληψης και κατανόησης είναι αυτής του παιδιού με τους γονείς , συνήθως όταν ένα παιδί κλαίει οι γονείς πιστεύουν ότι πεινάει ή θέλει κάτι ενώ μπορεί στην ουσία να υπάρχει βαθύτερο νόημα αυτής της εξωτερίκευσης της θλίψης του. Υπάρχουν περιπτώσεις να μην μπορούμε να κατανοήσουμε κάποιον για διάφορους λόγους, αξίζει τουλάχιστον να προσπαθήσουμε.

"Το να κατανοήσεις ένα πρόβλημα έχεις κάνει το πρώτο βήμα για να το λύσεις."

"Κλαίει κάποιος και πολύ απλά τον βοηθώ να κλάψει."

"Κατανοώ

Κάνω παρέα με την δική μου σιωπή παρέα στην σιωπή του άλλου."

O καθρέφτης . . .

Toν γνωρίζεις;

Τον βλέπεις καθημερινά, ξέρεις όμως ποιος είναι πραγματικά;

Να προσπαθείς αν όχι καθημερινά αλλά συχνά να κλείνεις ένα ραντεβού με τον εαυτό σου, να του μιλάς, να κουβεντιάζεις μαζί του. Δεν είναι εχθρός σου είναι φίλος. Είναι πολύ θετικό και ευεργετικό να συναντάς τον εαυτό σου σε ένα δωμάτιο στο βυθό της θάλασσας, να είστε οι δύο σας κανείς άλλος. Να του αλλάζεις τα ρούχα, να καθαρίζεις τα σύννεφα, να αλλάζεις τα χρώματα. Προσπάθησε να κάνεις συχνά αυτή την συνάντηση σε μέρος που έχει γαλήνη και νηνεμία, διότι μόνο όταν έχει ήρεμη θάλασσα μπορείς να φτιάξεις το πλοίο.
Λένε ότι καλό είναι να χρησιμοποιείς και έναν καθρέφτη έτσι ο εαυτό σου καθρεφτίζεται με αποτέλεσμα την στιγμή που κοιτάς τις αντιδράσεις σου και τα δικά σου μάτια να βλέπεις την αλήθεια.
Θα έχετε ακούσει που λένε ότι δεν μπορείς να κρίνεις ο ίδιος τον εαυτό σου. Είναι το μεγαλύτερο λάθος αυτό. Όταν κοιτάξεις με ηρεμία και γαλήνη τον εαυτό σου στα μάτια τότε θα δεις! Είσαι ο μόνος που μπορεί και έχει πρόσβαση στα παρασκήνια , οι άλλοι βλέπουν μόνο την παράσταση και σου λένε ότι μπορούν να κρίνουν, εσύ όμως γνωρίσει πως δημιουργήθηκε το έργο δες πίσω από την αυλαία, έχεις την δύναμη. Δες τον εαυτό σου με την οπτική του παρατηρητή δες το είδωλο σου σαν έναν άγνωστο. Κοίταξε τον εαυτό σου στο καθρέφτη , ότι νιώσεις βγάλτο: χαμογέλασε, κλάψε σκέψου, όμως μην ταυτιστείς.

''Είναι όπως το παράδειγμα στο cinema: Όταν βλέπουμε μια ταινία ταυτιζόμαστε σε μεγάλο βαθμό , χαμογελάμε, κλαίμε για αυτά που συμβαίνουν λες και είναι αλήθεια. Όταν όμως δούμε το trailer πως φτιάχτηκε η ταινία αλλάζει η όψη που την βλέπουμε διότι απλά μάθαμε την αλήθεια. ''

''Ακόμα και ο ουρανός έχει την δική του αυλαία, τα παρασκήνια – γιατί νομίζεται ότι υπάρχουν τα σύννεφα; Όταν έχει βροχή εμφανίζονται τα σύννεφα να προστατέψουν τον ουρανό το ότι καλύπτον γαλάζιο δεν πάει να πει ότι ο ουρανός χάθηκε.''

''Το μόνο πράγμα που γνωρίζουμε για την ζωή και τον εαυτό μας είναι ότι πραγματικά δεν γνωρίζουμε απολύτως τίποτα.
Στην ουσία δεν γνωρίζεις ποιος πραγματικά είσαι.
Θα μαθαίνεις συνέχεια ακόμα και στο λεπτό που θα φεύγεις , θα είναι ένα λεπτό μάθησης.''

''Αυτό που νιώθεις μέσα σου δεν μπορεί να το νιώσει άλλος.''

''Κανείς δεν μπορεί να σου πει πόσο και αν πονάς από την στιγμή που τον πόνο τον βλέπει δεν τον βιώνει, στο μόνο που μπορεί να σε βοηθήσει είναι να σου δώσει το φάρμακο, πρόσεξε να το χρησιμοποιήσεις σωστά.''

''Την στιγμή που βλέπεις τον εαυτό σου στον καθρέφτη συναντάς την αλήθεια αρκεί να κοιτάξεις πίσω από το είδωλο και να δείς το εσωτερικό φώς.''

Μοναξιά . . .

Είναι η νέα μάστιγα του αιώνα. Άνθρωποι κλεισμένοι σε κελιά, στην ουσία κρατάνε το κλειδί της εξόδου μέσα τους, αλλά παρόλα αυτά παραμένουν μέσα. Μοναξιά πολλών επιπέδων, ατομική, οικογενειακή, ομαδική.Η καθημερινότητα έχει περιορίσει την ελευθερία των ανθρώπων στο εσωτερικό τους πεδίο αλλά και σε συνδυασμό με τους άλλους ανθρώπους.
Πολλές φορές μπορεί μια οικογένεια να τρώει μεσημεριανό αλλά το μόνο κοινό που έχουν είναι το είδος του φαγητού ενώ στην πραγματικότητα ο καθένας είναι στο δικό του πλασμένο κόσμο και τις περισσότερες φορές οι επικοινωνία ανύπαρκτη και όλοι βυθισμένοι σε μοναχικά βάθη.
Από την άλλη τα παιδιά βιώνουν την δική τους μοναξιά μέσα στο σπίτι , λόγω του χάσματος οι γονείς τα χαρακτηρίζουν ‘’μαύρα πρόβατα’’ χωρίς να μπορούν να αντιληφθούν ότι όταν δεν μπορείς να καταλάβεις κάτι το μόνο δεν πρέπει να κάνεις είναι να το αμφισβητείς.
Η μοναξιά στις μέρες μας βρίσκεται παντού ακόμα και στις σχέσεις, το ζευγάρι βλέπει ότι ασυνείδητα έχουν βάλει πολλά σκαλοπάτια προτεραιοτήτων και η σχέση με το σύντροφο έχει πέσει στο τελευταίο, δεν βλέπουν στο βάθος το γκρεμό που έχουν σκάψει και αναβλύζουν δικαιολογίες του στυλ ‘’μας έφαγε η καθημερινότητα, η συνήθεια, τα χρόνια, οι δουλειές’’ και μετά από κάποιο καιρό κοιτάζονται στον καθρέφτη και αναρωτιούνται γιατί χώρισαν. Στην ουσία ο καθένας είχε σχέση με την μοναξιά του.

Όλα έχουν την αξία τους , ακόμα και η μοναξιά χρειάζεται μέσα στην μέρα ως απομόνωση , με σκοπό τον απολογισμό και την εσωτερική κάθαρση με στόχο την εξέλιξη.

''Καλύτερα να αφήσεις ένα ποτήρι άδειο παρά να το γεμίσεις με δηλητήριο για να λες ότι το γέμισες, διότι κάποια στιγμή θα σε σκοτώσει.''

''Η μοναξιά έχει το χρώμα που τις δίνεις.''

''Η μοναξιά δεν είναι αντίπαλος είναι φίλος , είσαι τομέας της φύσης του ανθρώπου μη ξεχνάμε μόνοι ήρθαμε σε αυτό τον κόσμο μόνοι θα φύγουμε ας δώσουμε χρώμα στο ενδιάμεσο.''

Κάποιος είπε:''Η καλύτερη σχέση είναι αυτή που είσαι και μαζί και μόνος.''

''Μην φύγεις απο την μοναξιά τρέχοντας, αλλα περπατώντας και τον χώρο αυτό να το επισκέπτεσαι συχνά και συνηδειτά διότι μόνο καλό θα σου κάνει''