"πως να χωρέσει ο ουρανός σε μια κοχύλα ρόδινη"?

Οδυσσέας Ελύτης


Ολα μπορούν όμως να χωρέσουν σε δυο χεράκια και μια ανθοδέσμη μαζί με εκείνο το ταπεινό χαρτάκι που λέγεται πτυχίο.

Οπως χώρεσε η Αφροδίτη σ΄ενα όστρακο του Μποτιτσέλλι.

Τόσο μικρό και πανέμορφο ήταν το όστρακο!


Αλλά αυτό που εμένα με συνεπήρε ήταν εκείνες οι "κόρες,όμορφες και γυμνές,λείες σαν το βότσαλο ,να φυσάν όρθιες μέσα στην κοχύλα..."


Ο Ελύτης και ο Σεφέρης ονομάζουν"κοχύλα"την Tritonis.Οι ναυτικοί την λένε μπουρού γιατί βγάζει ήχους σαν την μπουρού του καραβιού αν την φυσήξεις,μέσα στην νεκρική σιγή των υπερπόντιων ταξιδιών με παρέα την μοναξιά τους.

....εκείνοι που ταξιδεύουν κοιτάζοντας το πανί και τ'αστέρια,ακούνε τον αγέρα,ακούνε πέρα απο τον αγέρα την άλλη θάλασσα,σαν ένα κοχύλι κλειστό,κοντά τους δεν ακούνε τίποτα άλλο,δεν ψάχνουν...
Γ.Σεφέρης.

Κάπως έτσι έγινε η πτυχιακή της Μαρίας.Ταξίδεψα μαζί της.Ταξίδεψα στο θέμα"τα όστρακα στην λογοτεχνία".
Με μάγεψε ο Λόρκα,με μελαγχόλησε ο Ελλιοτ,ακολούθησα τον Λόπε Ντε Βέγγα στην Φουέντε Οβεχούνα αλλά.....ξεγυμνώθηκα "στων ψιθύρων την επώαση μες΄τα κοχύλια"του δικού μου γητευτή Ελύτη,κι έφυγα μαζί του"Δυτικά της λύπης" για να βρω τον Ν.Καββαδία,μέσα στο πούσι να μου λέει"ενα κοχύλι έχεις σκουλαρίκι στο αυτί..." κι εγώ να του φωνάζω:τραγούδησε μου το καραντί,το καραντί θα μας μπατάρει.....μέχρι το τέλος που λέει:κατάκοιτη πελεκημέμη απο σπαθιά,διπλά φορώντας των Ινκας τα σκουλαρίκια....
..σήμερα χωρίς σκουλαρίκια,πήρα τον δρόμο που χάραξε"το φίδι και η σμέρνα".
50k.m.ανάμεσα στα λιόδεντρα και την πρωινή ηλιόλουστη αύρα η διαδρομή είναι σαν ενα κομπολόι με μαργαριτάρια που τα αφήνεις ένα προς ένα να γίνουν ανάμνηση και μελλοντική εικόνα προσμονής ανάμεσα στα δάχτυλα του ενός χεριού.
Ανακατωμένα συναισθήματα,συγκεχυμένες σκέψεις,αναμνήσεις φόβοι και μια πικρή νοσταλγία για όσα χάθηκαν,για όσα πέρασαν,για όσα δεν πρόκειται ποτέ να ξανάρθουν.

Θέλω να κλάψω,αλλά κρατιέμαι,θέλω να το βάλω στα πόδια αλλά μένω καρφωμένη στην μπλέ πολυθρόνα.Ανοίγω την μηχανή και τα χέρια μου τρέμουν.Ουτε φωτογραφίες δεν θα μπορέσω να βγάλω το παιδί μου,σκέφτομαι,τόσο άχρηστη είμαι.Ψάχνω με τα μάτια την είσοδο για να βρώ τον Βαγγέλη.Αργεί κι αυτός,αργεί πολύ.Δίπλα μου ο δάσκαλος,ο παππούς της,ψάχνει την εγγονή του επί"σκηνής"για να της στείλει φιλάκια.Δεν μπορεί να καταλάβει πια πως νοιώθω εγώ.Γέρασε πολύ ο αγαπημένος μου πατέρας.Αλλά με τίποτα δεν θα έχανε την ορκωμοσία της εγγονής του.Αναρωτιέμαι αν έκανε συμφωνία με τον Λούσιφερ η με τους Αρχαγγέλους για να ζήσει κάτι τέτοιες στιγμές.
Ευτυχώς ήρθε ο Βαγγέλης...κρυμμένος πίσω απο την ανθοδέσμη.
-Θα πάτε να της την δώσετε κυρία Γ.?
-Οχι,πήγαινε εσύ καλύτερα Β.μου!
Βλέπω αυτό το γλυκό και ήσυχο αγόρι που είναι μαζί της εδώ και 3 χρόνια ,να χαίρεται στην χαρά μας,και να συμπορεύεται με τα όνειρα μας και δακρύζω.

Κι αφού δόθηκαν οι όρκοι και πήραμε τον πάπυρο,μου λέει η Μαριώ "μια στιγμή μάμα,έρχομαι"και μετά να φύγουμε γιατί ο παππούς θα κουράστηκε.
Την βλέπω να μιλάει,να αγκαλιάζεται,και να κρύβει πίσω απο πλαστά χαμόγελα κάποια καμουφλαρισμένα υγρά μάτια που είναι έτοιμα να στάξουν,με μια κυρία ντυμένη με σκούρο κοστούμι.
Στην έξοδο συναντιόμαστε με την κυρία αυτή.....και συστηνόμαστε.Είναι η επιβλέπουσα καθηγήτρια της πτυχιακής της.Η Dr.M.Σ.
Δεν θυμάμαι τι ειπώθηκε.(Θυμάμαι,Θυμάμαι,και μετά έψαχνα απεγνωσμένα την τσάντα μου για να βρω χαρτομάντηλα.....Και τα δάκρυα ήταν χαράς,ανακούφισης και εκπλήρωσης προσδοκιών.)
Αυτή η η κυρία με το σκούρο κοστούμι"μια Δευτέρα πρωινή άδειασε μες τους ουρανούς την άμμο και χτύπησε το όστρακο της καρδιάς μου με χρυσαφένιο φτυάρι"

"πως να χωρέσει ο ουρανός σε μια κοχύλα ρόδινη"?
Ο.Ελύτης

Με αγάπη νομίζω πως χωράει...

(...η εξαφάνιση των φωτογραφιών οφείλεται στην ντροπαλότητα των παρευρισκόμενων!)