Υπάρχει σκέψη;

Είναι χαρά μου να συνεισφέρω κάτι μικρό με κάποιες σκέψεις μου. Ευχαριστώ!


Μου τυχαίνει πολλές φορές να θέλω να συζητήσω και με άλλους ανθρώπους (πέρα από τους στενά δικούς μου) θέματα που, κατά τη γνώμη μου, επηρρεάζουν τη ζωή μας και συναντάω αδιάφορα πρόσωπα και στερεότυπες απαντήσεις. Προβάλω αντιρρήσεις σε στερεότυπα που διατρέχουν τις σκέψεις μας και με κοιτούν σαν να είμαι από άλλο πλανήτη.


Θέτω π.χ. το θέμα της αντιμετώπισης των καμένων περιοχών της Ηλείας και η συνομιλήτριά μου βρίσκει να μου πει ότι είχε πάει παλαιότερα με τον άντρα της και της άρεσε το τάδε εστιατόριο ή το δείνα ξενοδοχείο.


Αντιδρώ στην ασχήμια πολλών νεόκτιστων σπιτιών και ο συνομιλητής μου βρίσκει ότι ο ηλιακός θερμοσίφωνας και το κλιματιστικό δείχνει προόδο και ευημερία και καλά κάνει και υπάρχει.


Αισθάνομαι περήφανη που η κόρη μου ακολουθεί στις σπουδές της τον δρόμο που εκείνη επέλεξε και πολλές μητέρες θεωρούν ότι κακώς δεν την πίεσα να πάει σε σχολή "υψηλών" προδιαγραφών παρόλο που είχε τη δυνατότητα.


Θεωρώ ότι τα ελληνικά πανεπιστήμια δεν είναι καθόλου κακά και βγάζουν ισάξιους επιστήμονες με αυτές του εξωτερικού και με κοιτάζουν λες και είμαι ούφο...


Τι συμβαίνει; Γιατί όταν ακούω να μιλούν οι περισότεροι άνθρωποι έχω την αίσθηση ότι επαναλαμβάνουν χιλιοειπωμένες αηδίες της τηλεόρασης; Πού είναι το σπινθηροβόλο πνεύμα μας; Που είναι η αμφισβήτηση; Που είναι η σκέψη επιτέλους;