Ο καλός αγώνας

Μου άρεσε, το μετάφρασα από τα αγγλικά και σας το μεταφέρω. Είναι από το Warrior of the Light του Paulo Coehlo (issue nr.155):

Δεν μπορούμε να σταματήσουμε ποτέ να ονειρευόμαστε. Τα όνειρα είναι η τροφή της ψυχής, όπως και το φαγητό είναι η τροφή του σώματος. Στην διάρκεια της ζωής μας βλέπουμε πολλά όνειρά μας να μένουν απραγματοποίητα, κι όμως πρέπει να ονειρευόμαστε, αλλιώς η ψυχή μας πεθαίνει και η Αγάπη δεν την διαπερνάει ποτέ. Η Αγάπη είναι που μας κάνει να παλεύουμε ενάντια στις αντιξοότητες, να έχουμε πίστη και χαρά και να αγωνιζόμαστε τον καλό αγώνα.

Ο καλός αγώνας γίνεται γιατί η καρδιά μας ζητάει να παλέψουμε για τα όνειρά μας. Στην πρώτη μας νεότητα τα όνειρά μας εμφανίζονται σαν έκρηξη μέσα μας και ζητάνε απαιτητικά την πραγματοποίησή τους. Εμείς τότε έχουμε περίσσιο κουράγιο αλλά έλλειψη αγωνιστικής εμπειρίας. Μετά από πολλές προσπάθειες μαθαίνουμε να αγωνιζόμαστε αλλά δεν έχουμε πλέον το κουράγιο να το κάνουμε... Και τότε γινόμαστε οι χειρότεροι εχθροί του εαυτού μας. Κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας λέγοντας ότι τα όνειρά μας ήταν παιδιάστικα, είχαν δυσκολίες να πραγματοποιηθούν ή ήταν ο καρπός της άγνοιάς μας ως προς την πραγματικότητα της ζωής. Σκοτώνουμε τα όνειρά μας γιατί φοβόμαστε να πολεμήσουμε τον αγώνα τον καλό.

Το πρώτο σύμπτωμα θανάτου των ονείρων μας είναι η δικαιολογία της έλλειψης χρόνου. Όμως, οι πλέον πολυάσχολοι άνθρωποι έχουν συνήθως χρόνο για τα πάντα. Όσοι κάνουν ελάχιστα πράγματα στη ζωή τους είναι συνέχεια κουρασμένοι, δεν μπορούν να ανταποκριθούν ούτε στις ελάχιστες ανάγκες της εργασίας που κάνουν και συνεχώς παραπονιούνται ότι η μέρα δεν χωράει το πρόγραμμά τους. Στην πραγματικότητα φοβούνται να πολεμήσουν για τα όνειρά τους.

Το δεύτερο σύμπτωμα θανάτου των ονείρων μας είναι οι βεβαιότητές μας. Επειδή δεν θέλουμε να δούμε τη ζωή σαν μια μεγάλη περιπέτεια που πρέπει να ζήσουμε, αρχίζουμε κι αισθανόμαστε σοφοί, δίκαιοι και σωστοί σε οτιδήποτε αφορά την ύπαρξή μας. Κοιτάμε πέρα από τα τείχη της καθημερινότητάς μας και ακούμε την κλαγγή των όπλων, μυρίζουμε τον ιδρώτα των αγωνιστών και του μπαρουτιού, βλέπουμε τις ήττες και τα πρόσωπα των αγωνιστών που διψούν για νίκη. Αλλά δεν βιώνουμε τη χαρά, την απίστευτη χαρά, στην καρδιά εκείνων που αγωνίζονται, γιατί για τους αγωνιστές δεν μετράει το έπαθλο, αλλά μόνο η δυνατότητα να αγωνίζονται τον καλό αγώνα.

Το τρίτο σύμπτωμα του θανάτου των ονείρων μας είναι η ειρήνη. Η ζωή γίνεται σαν ένα ήσυχο κυριακάτικο απόγευμα, δεν ζητάμε πολλά από τον εαυτό μας και από τους άλλους δεν ζητάμε περισσότερα από όσα θέλουμε να δώσουμε. Έτσι αισθανόμαστε ότι είμαστε "ώριμοι", εγκαταλείπουμε τις "φαντασιώσεις της παιδικής ηλικίας" και με αυτό τον τρόπο εξασφαλίζουμε την προσωπική και επαγγελματική μας επιτυχία. Νιώθουμε τεράστια έκπληξη όταν συναντάμε κάποιον συνομήλικό μας ο οποίος ακόμα επιζητεί τούτο ή το άλλο από τη ζωή του. Αλλά βαθιά μέσα στην καρδιά μας γνωρίζουμε ότι εγκαταλείψαμε τον αγώνα για τα όνειρά μας, εγκαταλείψαμε τον καλό αγώνα.

Όταν εγκαταλείπουμε τα όνειρά μας και βρίσκουμε την ειρήνη, απολαμβάνουμε μια μικρή περίοδο γαλήνης. Αλλά τα πεθαμένα μας όνειρα αρχίζουν να σαπίζουν μέσα μας και κατακλύζουν όλο το χώρο γύρω μας. Αρχίζουμε να συμπεριφερόμαστε σκληρά στους δικούς μας ανθρώπους και τελικά κατευθύνουμε αυτή την σκληρότητα πάνω μας. Αρρώστιες και ψυχώσεις εμφανίζονται. Όλα όσα θέλαμε να αποφύγουμε όταν αρνούμασταν να αγωνιστούμε - απογοήτευση και ήττα - γίνονται τελικά η μόνη κληρονομιά της δειλίας μας. Και μια μέρα τα νεκρά και σαπισμένα όνειρά μας γεμίζουν όλο τον αέρα γύρω μας, μας δυσκολεύουν να αναπνεύσουμε και ζητάμε να πεθάνουμε, ζητάμε τον θάνατο για να απελευθερωθούμε από τις βεβαιότητές μας, από τα βάσανά μας και από αυτή την απαίσια ειρήνη του κυριακάτικου απογεύματος.

Για να τα αποφύγουμε όλα αυτά, ας αντικρίσουμε το νέο χρόνο με την ευλάβεια του μυστηρίου και τη χαρά της περιπέτειας.