Μεταβολικό σύνδρομο Ινσουλίνης (ή αλλως Σακχαρώδης διαβήτης)

Η ζωή με το Σακχαρώδη Διαβήτη.... σήμερα

συνέντευξη από τον Χρ. Ζούπα στο περιοδικό Φαρμακευτικά Χρονικά, από το blog του Φατρμακοποιού

Παιδιά συγνώμη αλλά επειδή είναι πολύ το κέιμενο πατήστε πάνω και δείτε την στου Φαρμακοποιού , Εξ 'αλλου υπάρχουν και άλλα ενδιαφέροντα εκεί

Η Θάλασσα και Εγώ

6-Δεκ-2006 (παλιό ποστ του Σταυραετού)

Λίγο η μέρα του Αη Νικόλα σήμερα, λίγο οι όμορφες αναφορές στα blog τους της Θαλασσομπερδεμένης και της Καπετάνισσας, νομίζω ότι πρέπει να πω και εγώ κάτι για τον τόπο μου και τη σχέση μου με τη θάλασσα.

Νότια Εύβοια.Σχεδόν απέναντι από την Νέα Μάκρη και την Πεντέλη. Το χωριό μου έχει το παράξενο όνομα Ζάρκα ή Ζάρακες ή αρχαιστί Ζάρητρα. Βρίσκεται πάνω στον κεντρικό δρόμο που οδηγεί στην Κάρυστο κατα μη΄κος μιάς λοφογραμμής που βλέπει και τις δύο θάλασσες, Β.Α το Αιγαίο και Ν.Δ τον Νότιο Ευβοικό και την νύχτα πίσω από τον ορεινό όγκο της Πεντέλης τα φώτα της Αθήνας να αντανακλούν στον ουρανό. Υψόμετρο 150-170 μέτρα. Οπως όμως έχει αναλύσει κατα καιρούς το Αετόπουλο, ο τόπος αυτός βρίσκεται ακριβώς πάνω στον δίαυλο Β.Α ρεύματος ψυχρής καθόδου, από το Βορρά και την Μαύρη Θάλασσα, που ενώνει την γραμμή Κωνσταντινόυπολη, Δαρδανέλια, Σκύρο και ...Ζάρκα. Είναι ένας αεροδιάδρομος που αν δεν υπήρχε η Πεντέλη θα χτύπαγε και την πρωτέυουσα σε περιόδους ψυχρής καθόδου με χιόνια. Αυτή ακριβώς η εισβολή είναι που χτυπάει και τον κεντρικό ορεινό όγκο της Διρφεως λίγο βορειότερα και που τον ασπρίζει πολύ νωρίτερα από το Πήλιο, που βρίσκεται σε γεωγραφικό πλάτος αρκετά υψηλότερα .
Γιατί αναφέρω όλα αυτά? Μα γιατί ο καιρός είναι άμεσα συνυφασμένος με την θάλασσα και ειδικότερα με το Αιγαίο, με αυτή την παραλία, την παραλία του χωριού μου.

Από εδώ θυμάμαι ξεκινούσε ο πατέρας μου με φίλους βράδυα να ρίξουν τα δίχτυα ή τα παραγάδια και τα ψάρια δεν προλαβαίνανε να φτάσουν στο σπίτι. Γινόταν το σχετικό ψαροτσιμπούσι στο μοναδικό ψαροταβερνάκι τότε του Καπετάν Δημήτρη (που τώρα το έχουν ο γυιός του Νίκος και τα παιδιά του-χρόνια του πολλά μέρα που'ναι).
Ο μόνος ίσως καπετάνιος που ανοιγόταν για καθετή χρόνια ολόκληρα με την ξύλινη βαρκόυλα του χωρίς να ξέρει να κολυμπάει. Ας τον έχει ο Θεός καλά έκει κοντά του που βρίσκεται.

Από εδώ μπορείς να δείς σχετικά εύκολα την Σκύρο (όπως στην φωτογραφία), όταν ο καιρός έχει φρεσκάρει (μετά από επίμονους Νοτιάδες και βροχές, αλλά και την αναζωογόνηση του Βοριά).
Σ'αυτή την παραλία πρωτοέμαθα μικρός να επιπλέω, και αργότερα έγινα κολυμβητής παντός καιρού κολυμπώντας με τις ώρες, εξερευνώντας τον πλούσιο βυθό από την επιφάνεια, ώσπου τα χέρια μου κατσιάζανε και άρχισαν να μουδίαζουν. Θυμάμαι που οι άλλοι έλεγαν στον πατέρα μου:
-Που αφήνεις το παιδί τόσες ώρες μόνο του μέσα στο νέρο?! ή
-Καλά δεν φοβάσαι? Εχει τόσο κύμα!
(είμαι σίγουρος οτο φοβόταν εκεί παίζοντας τάβλι ή κολτσίνα στο ταβερνάκι, το ένα του μάτι παρακολουθούσε διαρκώς το μικρό κεφαλάκι πάνω στους αφρούς, απο την μιά να χάνεται και την άλλη να εμφανίζεται στην κορφή της αντάρας λίγο πριν ξεσπασει πάνω στα βότσαλα).
Τους φαινόταν βλέπετε τόσο παράξενο, ένα παιδί ΑμεΑ, να παλέυει τόσες ώρες με το υγρό στοιχείο χωρίς να κουράζεται!
Εκεί ακριβώς ήταν το μυστικό! Γιατί δεν επρόκειτο περι πάλης αλλά περί ολικής απελευθέρωσης. Απόλυτη συμφιλίωση με το νερό και η μοναδική άισθηση του να αφήνεσαι να επιπλευσεις χωρίς φόβο , να αφήνεσαι στο πηγαινέλα των κυμάτων, να αφήνεσαι από την κορυφή του αφρισμένου βουνού και την άλλη στιγμή σχεδόν να ακουμπάς τα βότσαλα του βυθού.
(ακριβώς όπως η φώκια που δυσκολέυεται τόσο στην ξηρά αλλά γλιστράει με τόση χάρη στο νερό).

Πέρασαν τα χρόνια, και εγώ εκεί στο ίδιο ανακαινισμένο πιά ταβερνάκι, πιστός προσκυνητής της θάλασσας, να με ηρεμεί, να πάιζω εγώ το ταβλάκι μου πιά με την αετίνα μου και με φίλους, να αναπολούμε τα ωραία χρόνια της νιότης.
Ο πατέρας δεν είναι πια δυνατός να με σηκώσει για να πέσω στο νερό, και η άγρια θάλασσα έχει κάνει την παραλία δύσκολη να την πλησιάσει το καροτσάκι. Εμένα όμως μου αρκεί να βλέπω την παραλία της ζωής μου, να την ακούω και να τη μυρίζω αχόρταγα. Μου έδωσε τόσα πολλά στα μικράτα μου! θα ήταν απληστία να ζητάω κι άλλα. Μου αρκεί να μου ψιθυρίζει στα σκοτάδια που καθόμαστε, κάπου εκεί στο βάθος να την ακούω να μου λέει:

....Θυμάσαι τα παιχνίδια μας?

Γιά τον Σάκη...

Φίλτατε συνοδοιπόρε Σάκη,
Από σκάκι έχω μεσάνυχτα,αλλά βλέποντας αυτά τα αριστουργήματα,ευχήθηκα να ήμουν ο....Κασπάρωφ΄.Μόνο και μόνο για την αίσθηση της αφής και της οπτικής τέρψης!....




Φτιαγμένη σκακέρα, στο ανά τον κόσμο φημισμένο εργοστάσιο πορσελάνης Kaiser,φανταχτερή παγίδα στην βιτρίνα της έκθεσης του εν λόγω εργοστασίου στην πόλη Έρφούρτη της Ομοσπονδίας Θουριγγίας (πρώην Ανατολική Γερμανία).
Καλούνται οι συλλέκτες εραστές προς απόκτηση της:αρχική τιμή 2.500 ευρώ!!!

Μιά κατά τύχη συνάντηση με τους Mode Plagal

Ηταν πρίν λίγα χρόνια όταν είχα πρωτοξεκινήσει να συμμετέχω στο ανοικτά σκακιστικά τουρνουά, που σε τακτά χρονικά διαστήματα διοργανώνει ο Σύλλογος μου (Σκακιστικός Ομιλος Αμπελοκήπων). Οπως έχω ξαναγράψει η εμπειρία του να έχεις ζωντανό αντίπαλο απέναντί σου δεν συγκρίνεται με τίποτα. Λυπάμαι πραγματικά πολύ που τα τελευτάια δύο χρόνια κάτι οι προπονήσεις κάτι οικογενειακά προβλήματα δεν μου αφήνουν τον ελεύθερο χρόνο τις κατάλληλες μέρες να συνεχίσω αυτή μου την απόλαυση.
Πρώτο ή δεύτερο παιχνίδι αν θυμάμαι καλά, φθάνω καθυστερημένος, και βλέπω να με περιμένει απ'έξω ένα νεαρό άτομο που αμέσως μου χαμογελάει με σχεδόν ντροπαλό χαμηλόφωνο τρόπο.
- Πρέπει να παίζουμε μαζί. Είσαι ο Σάκης?
-Ακριβώς, συγνώμη για την καθυστέρηση έχασα ένα δρομολόγιο του μετρό και ...καταλαβαίνεις....
- Αα δεν πειράζει, με λένε Αντώνη Μαράτο, ...πάμε?
-Φύγαμε

Μπαίνοντας τον παρατήρησα καλύτερα.
Ρούχα που σχεδόν έπλεαν πάνω του. Γυαλάκια σχεδόν διανοουμενίστικα, πρόχειρο φοιτητικό look αν και σίγουρα ήταν αρκετά μεγαλύτερος. Βγαλμένος κατ'ευθείαν από την νεολαία των 70's.
Δεν είχαμε την ευκαιρία να πούμε περισσότερα αφού κατά την διάρκεια μιάς παρτίδας δεν μιλάς με τον αντίπαλο. Πολύ ενδιαφέρουσα παρτίδα.
Δεν τον είχα ξανακούσει σαν σκακιστικό όνομα στους κύκλους, και όπως μου είπε αργότερα, ουσιαστικά τελευταία είχε ξεκινήσει αγωνιστικά να συμμετέχει, αφού όλα αυτά τα χρόνια λόγω δουλειάς και υποχρεώσεων εδώ και εκεί, δεν είχε και αυτός τον χρόνο, παρ'όλο που μελετούσε στο σπίτι και έπαιζε παιχνίδια εδώ και εκεί.
Εύλογα λοιπόν τον ρώτησα αμέσως για την δουλειά του.
-Μουσικός, μου λέει
- Α πολύ ενδιαφέρον , του απαντώ ,αφού αμέσως μου έθιξε τις ευάισθητες χορδές, και το πεδίο να ανοίξουμε συζήτηση.
- Φαντάζομαι διδάσκεις σε ωδείο ή κάνεις ιδιαίτερα? ποιό είναι το όργανό σου?
- Οχι όχι , μου λέει, Είμαι μάχιμος μουσικός, ξέρεις παίζω σε συγκρότημα, ώς μπασίστας, αλλά και session εδώ και εκεί με άλλα σχήματα και σε στουντιακές δουλειές.
- Συγκρότημα? Ποιό ακριβώς?
- Δεν ξέρω αν τους έχεις ακουστά. Λέγονται Mode Plagal.
!!!
Κόκκαλο εγώ. Αν τους ήξερα λέει!!
Πρώτον έχω ότι στουντιακό εχουν κυκλοφορήσει, και τυχαία τους έχω δεί και ζωντανά σε free festival παλιά σε προ Τεχνόπολις εποχές, στο Πάρκο Ελευθερίας μιά κρύα νύχτα να τζαμάρουν με άλλα σχήματα.
Του τα λέω αυτά ενθουσιασμένος, και για το πόσο πολύ τους εκτιμώ κλπ κλπ .
Την εποχή εκείνη δεν είχα βρει ακόμη τον πρώτο τους δίσκο, τον οποίον ο Αντώνης προσφέρεται να μου τον φέρει αντιγραμμένο στον επόμενο σκακιστικό γύρο, όπως και έγινε.

Τις επόμενες φορές μου ανέφερε ότι ουσιαστικά έγιναν γνωστοί σε κάποιο φανατικό κοινό τους, μόνον από ζωντανές ηχογραφήσεις, πως κατά την διάρκεια της θητείας τους στο στρατό κινδύνεψαν να διαλύσουν, πως όλοι τους έχουν τις κανονικές δουλειές τους πλέον, και ότι ουσιαστικά αυτό που κάνουν είναι χόμπυ και αγάπη για τη μουσική.
Στο εξωτερικό είναι ίσως περισσότερο γνωστοί, και αυτό το κατάλαβαν σε ένα Ethnic Jazz Festival που είχε γίνει στην Ολλανδία πρόσφατα όπου έπαθαν την πλάκα τους με την αποδοχή στην παραδοσιακή Ελληνική μουσική και τον τρόπο που την παρουσίαζαν οι Mode Plagal, από τους ξένους μουσικούς και κοινό. Ολοι ήθελαν να τζαμάρουν μαζί τους, όπου κι αν πηγαιναν.
Μόλις είχαν έτοιμάσει ένα δίσκο συνεργασίας με το Τούρκικο συγκρότημα Bosphorus (τον οποίον μόλις είχα και εγώ αγοράσει) και μου μετέφερε πολύ ώραίες στιγμές μαζί τους στο στούντιο.
Είχε πολύ μεγάλη εκτίμηση στην Μάρθα Φριντζήλα (κι εγώ επίσης-που την θεωρώ ένα από τα μεγαλύτερα ποικιλότροπα ταλέντα της εποχής μας, και όχι μόνον στο τραγούδι).

Αν βρώ την παρτίδα στο αρχείο μου την παρτίδα μου εκείνη, την οποία και έχασα, θα την σχολιάσω και θα την ανεβάσω στα ποστ μου.

Δεν έτυχε να συναντηθώ με τον Αντώνη Μαράτο από τότε. Εχω όμως το κινητό του και κάθε χρόνο τουλάχιστον στη γιορτή του και την πρωτοχρονιά, του στέλνω ευχές.

Εκανα μιά μεγάλη σχετικά εισαγωγή με την τυχαία γνωριμία που είχα με τον μπασίστα Αντώνη Μαράτο των Mode Plagal.

Από τις Μουσικοθεραπείες κατεβάστε την δισκογραφία

Η Αγάπη είναι το Παν!

Ετσι ονομάζεται το αφιέρωμα που θα δείτε από τον Τουρκικής καταγωγής 27χρονο καλλιτέχνη Ersin Faikzade που ζει στην Αγγλία. Πολυτάλαντος τραγουδιστής, ποιητής, φιλόσοφος και σκηνοθέτης μεταξύ άλλων, παραδίδει μαθήματα ανθρωπιάς και αδελφοσύνης μέσα από τις εικόνες που μας δείχνει και μας μεταφέρει το μήνυμα ότι η Αγάπη είναι το Παν!

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΞΕΧΑΣΜΕΝΗΣ EMMELINE

A weird fairytale

ΟΣΟ ΜΠΟΡΕΙΣ

Κι αν δεν μπορείς να κάμεις τη ζωή σου όπως τη θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: Μην την εξευτελίζεις, μες την πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες τες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.
Μην την εξευτελίζεις πιαίνοντάς την, γυρίζοντας συχνά κ'εκθέτοντάς την στων σχέσεων και των συναναστροφών την καθημερινήν ανοησίαν.
Ως που να γίνει σα μιά ξένη φορτική!

Κωνσταντίνος Καβάφης

Προσέξτε πόσο επίκαιρο είναι!! και θα είναι

Ενα addagio για τον Bobby

Κάθε συνεπής και συνειδητοποιημένος σκακιστής (οποιουδήποτε επιπέδου), που σέβεται τον εαυτό του, δεν μπορεί σήμερα να μην κάνει κάποια μνεία για τον θάνατο στο Ρείκιαβικ της Ισλανδίας, του μεγάλου τέως Παγκόσμιου Πρωταθλητή στο σκάκι, και μοναδικού μέχρι τώρα Αμερικανού, Robert (Bobby) Fischer.

Ηταν το 1972, όταν πρωτοάγγιξα σκακιστικά πιόνια και τα 64 τετράγωνα που το άστρο του ιδιόμορφου νεαρού Αμερικάνου, με το άγαρμπο επαρχιώτικο στυλ και τo αλα James Dean στυλ, βρίσκονταν στο απόγειό του, με την ανακοίνωση του "αγώνα του αιώνα" στο Ρέικιαβικ εναντίον του μέχρι τότε Παγκόσμιου πρωταθλητή, Borris Spassky.
Γιά όσους θυμούνται την εποχή, το πολιτικό ψυχροπολεμικό κλίμα σκέπαζε όλον τον πλανήτη. Μοιραία είχε μεταδοθεί και στα παρασκήνια εκείνου του μεγάλου αγώνα, από τα ΜΜΕ και απο δηλώσεις πολιτικές εκατέρωθεν λες και στην σκακιέρα θα κάθονταν Νίξον εναντίον Μπρέζνιεφ.

από το πολύ καλό σκακιστικό μπλογκ μεταφέρω τα γεγονότα.


Το καλοκαίρι του 1972, τα αμερικανικά πολυκαταστήματα κατακλύζονται από μια απροσδόκητη φρενίτιδα δεκάδων χιλιάδων νεοφώτιστων σκακιστών για σκακιέρες, χρονόμετρα, εξειδικευμένα περιοδικά και οτιδήποτε άλλο αφορά αυτό το μέχρι χτες, εντελώς περιθωριακό, στις ΗΠΑ, πνευματικό άθλημα. Αιτία για το ξαφνικό «παλιρροϊκό κύμα» είναι η αναμέτρηση του Αμερικανού Μπόμπι Φίσερ με το Σοβιετικό παγκόσμιο πρωταθλητή Μπόρις Σπάσκι. Για πρώτη φορά μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, οι σοβιετικοί αντιμετωπίζουν το ενδεχόμενο να χάσουν τα σκήπτρα, καθώς ο 29χρονος Φίσερ έρχεται στον τελικό ύστερα από ένα εντυπωσιακό σερί θριάμβων απέναντι σε σκακιστικά μεγαθήρια, σαν τον Δανό Λάρσεν (6-0), τον Σοβιετικό Ταϊμάνοβ (6-0) και τον συμπατριώτη του Πετροσιάν (6,5-2,5). Μεσούντος του Ψυχρού Πολέμου, η αναμέτρησή του με τον 35χρονο Σπάσκι γίνεται υπόθεση εθνικού γοήτρου για ΗΠΑ και ΕΣΣΔ, σε σημείο που οι «Τάιμς της Νέας Υόρκης» γράφουν: «Έχει κανείς την εντύπωση ότι αυτοί που θα αναμετρηθούν δεν είναι ο Φίσερ και ο Σπάσκι, αλλά ο Νίξον και ο Μπρέζνιεφ!».

Εγωκεντρικός και ιδιόρρυθμος, ο Φίσερ απειλεί να τινάξει στον αέρα τον τελικό του Ρέικιαβικ με παράλογες οικονομικές απαιτήσεις και διαμαρτυρίες. Τελικά, «το ματς του αιώνα» αρχίζει με καθυστέρηση εννέα ημερών, στις 11 Ιουλίου, αφού ο Φίσερ υποχρεώνεται να ζητήσει εγγράφως συγγνώμη στο Σπάσκι για την αχαρακτήριστη συμπεριφορά του. Τα αισθήματά του οπωσδήποτε μαλακώνει ο διπλασιασμός της προβλεπόμενης αμοιβής του, ύστερα από τη γενναία προσφορά 125.000 δολαρίων από τον Άγγλο τραπεζίτη Τζέιμς Σλέτερ.

Η πρώτη παρτίδα λήγει με νίκη του παγκόσμιου πρωταθλητή, ύστερα από μια κραυγαλέα αβλεψία του Φίσερ. Ο Σπάσκι διπλασιάζει χωρίς κόπο τις νίκες του, αφού στη δεύτερη παρτίδα ο Φίσερ δεν εμφανίζεται καν, μεμψιμοιρώντας για τα πάντα: τις κάμερες της τηλεόρασης, το χρώμα της σκακιέρας, τη θερμοκρασία της αίθουσας, ακόμα και ...τα γλυκά που μοιράζουν στους θεατές οι οργανωτές. Αλλά από την τρίτη παρτίδα, το τρομερό παιδί του παγκόσμιου σκακιού, δείχνει τις τεράστιες δυνατότητές του, με αποτέλεσμα στην 10η κιόλας παρτίδα (υπολείπονται άλλες 14) να έχει πρακτικά «καθαρίσει» το ματς με το σκορ 6,5-3,5.

Στο δεύτερο μισό της αναμέτρησης, ο Σπάσκι, στον οποίο συμπαραστέκεται συνεχώς η σύζυγός του, επιδεικνύει τεράστια αποθέματα ψυχικής δύναμης και επινοητικότητας, αν και ο Φίσερ, χάρη κυρίως στην ικανότητά του στα φινάλε, διατηρεί απόσταση ασφαλείας. Ο εξαντλητικός σκακιστικός μαραθώνιος λήγει την 1η Σεπτεμβρίου του 1972, με μία ακόμη νίκη του Φίσερ, ο οποίος στέφεται παγκόσμιος πρωταθλητής με το «καθαρό σκορ» 12,5-8,5. Αλλά ο πραγματικός νικητής της αναμέτρησης είναι το ίδιο το σκάκι, που έχει αποκτήσει, χάρη στην απλόχερη προβολή των ΜΜΕ, εκατομμύρια νέων «πιστών» σε παγκόσμια κλίμακα.

το δράμα όμως ουσιαστικά του Fischer αρχίζει από τότε. Εχουν γραφτεί πολλά πάνω σε αυτό και στα γεγονότα που επακολούθησαν κι τον ακολούθησαν μέχρι το τέλος της ζωής του.
Το 1975 δεν υπερασπίστηκε τον τίτλο του εναντιόν του Spassky και πάλι. Ετσι αυτός έχασε από τον Anatoly Karpov ο οποίος στέφθηκε νέος Παγκόσμιος Πρωταθλητής.
Ο Fischer εξαφανίζεται από το προσκήνιο σκακιστικό αλλά και της ζωής για αρκετά χρόνια. Που και που ξαναεμφανίζται για λίγο, αλλά ουσιαστικά κανείς δεν ξέρει τι κάνει και με τί ασχολείται.
Το 1992 και την εποχή που η Αμερική έχει κηρύξει καθολικό εμπαργκο εναντιόν της τέως Γιουγκοσλαβίας ανακοινώνεται οργάνωση με ιδιωτικό σπόνσορα, επαναληπτικός αγώνας των Fischer-Spassky επί Γιουγκοσλαβικού εδάφους. Η αμοιβή 3 εκατομμύρια δολλάρια. Ο αγώνας γίνεται και ο Fischer είναι και πάλι ο νικητής.
Η αμερική όμως θεωρεί το γεγονός καταπάτηση του εμπαργκο από μέρους του Fischer και τον καταδικάζει ερήμην για αυτό και τον επικηρύσσει.
από τότε ουσιαστικά ο Bobby είναι ένας άνθρωπος χωρίς πατρίδα. Η χώρα του την οποίαν ουσιαστικά δόξασε τον καταζητεί για να τον φυλακίσει. Ο ίδιος ουσιαστικά έχει θέσει τον εαυτό του εκτος Αμερικής με κατα καιρούς εμπρηστικές δηλώσεις εναντιόν της, με αποκορύφωμα την αμέσως μετα την 11η Σεπτεμβριου του 2001, οπότε και δήλωσε ότι " Η Αμερική έπρεπε να καταστραφεί"
Ολα αυτά τα ενδιάμεσα χρόνια μετακινείται συνέχεια, ενώ έχει συνάψει σχέση με Γιαπωνέζα σκακίστρια.

Το 2004 συλαμβάνεται στο αεροδρόμιο του Τοκυο με αφορμή ένα τυχάιο περιστατικό (λήξη της άδειας παραμονής του, ή κάτι τέτοιο) . Κρατείται επί οκταμήνου μέχρι να βγεί η έκδοση του στην Αμερική, και ενώ οι δικηγόροι του και ολόκληρη η Σκακιστική κοινότητα προσπαθεί να αποτρέψει το γεγονός αυτό, που θα σήμαινε και την φυσική εξόντωσή του!
Μία λύση που ουσιαστικά θα τον έσωνε, θα ήταν να βρεθεί η χώρα που θα του προσέφερε πολιτικό άσυλο και διαβατήριο πολίτη της.
Μετά από μήνες αγωνίας του ίδιου αλλά και του σκακιστικόυ κόσμου, βρέθηκε αυτή η χώρα. Και δεν ήταν άλλη από την Ισλανδία.
Ο τότε Γεν Γραμματέας της Ισλανδικής Σκακιστικής ομοσπονδίας, αν δεν κάνω λάθος, μιλώντας εκ μέρους της Ισλανδικής Κυβέρνησης δήλωσε ότι είναι μεγάλη τιμή για το κράτος της Ισλανδίας να φιλοξενήσει τον Ισλανδό πολίτη Fischer ένα ζωντανό θρύλο του Παγκόσμιου Σκακιού, ο οποίος μάλιστα με την διεξαγωγή του παγκόσμιου τελικού το 1972, συνέβαλλε τα μέγιστα στο να βγεί η χώρα του από την παγκόσμια αφάνεια!!
Ο Fischer είχε βρεί επί τέλους πατρίδα!
οι ισλανδοί τον υποδέχτηκαν με θέρμη και ο ίδιος βρήκε μιά ήσυχει χώρα να περάσει τα τελευταία χρόνια της ζωής του μέχρι τον χθεσινό/προχθεσινό θάνατό του, κάτω από αδιευκρίνιστα αίτια.
Το μόνο που έχει γίνει γνωστό είναι ότι από τον Νοέμβριο του 2007, νοσηλευόταν σε κλινική του Ρεικιαβικ σε πολύ κρίσιμη κατάσταση.

Ο άνθρωπος Fischer δεν υπάρχει πιά. Ο θρύλος του όμως θα ζεί αιώνια.

Κατά την διάρκεια νομίζω της σύλληψης και κράτησής του στο Τόκιο τον είχαν ρωτήσει, τί θα ήθελε να έχει μαζί του στο κελί του αν τελικά εκδιδόταν στην Αμερική, και καταδικαζόταν.
Απάντησε
-Μιά σκακιέρα και τον Spassky για να παίζουμε μαζί.

Εξ 'αλλου ο ίδιος ο Spassky ποτέ δεν δήλωσε εχθρός του ,και ευθέως είχε εκφράσει την συμπαράστασή του στον φίλο του Fischer στις δύσκολες στιγμές που περνούσε στην Ιαπωνία.

Συνεχίσω από το skakistiko ;
ένα συγκλονιστικό κείμενο μεταφρασμένο από τα Ισλανδικά για το πώς περνόυσε κάποιες καθημερινές στιγμές ο γεροBobby.

Το βιβλιοπωλείο του Μπράγκι Κρίστιονσον, στο Ρέικιαβικ της Ισλανδίας δεν είναι και κανένα μεγάλο. Ο ίδιος σπούδασε Φυσική στο Λονδίνο, αλλά η αγάπη του για τα βιβλία τον έκανε να απορρίψει ακαδημαϊκή καριέρα, να διατηρήσει το μαγαζί του πατέρα του και να μην μεταβιβάσει τον χώρο σε εταιρεία ειδών κινητής τηλεφωνίας, όπως του πρότειναν. Οι συνήθεις πελάτες του είναι νέοι, φοιτητές, μαθητές. Κάποιος όμως από τους πελάτες του ήταν ένας ταλαιπωρημένος και κακογερασμένος Αμερικανός, ο θρύλος του παγκόσμιου σκακιού Μπόμπι Φίσερ. «Μόλις είχα βάλει μερικά βιβλία κατά μέρος για εκείνον, όταν έμαθα την είδηση του θανάτου του». «Του άρεσαν περισσότερο τα παλιά αμερικανικά κόμικς και γελούσε πολύ όταν τα διάβαζε». Ο 35χρονος βιβλιοπώλης της Κλαπαρστιγκούρ λέει ότι στον Φίσερ άρεσαν επίσης ιστορίες με ανθρώπους που είχαν φύγει από την πατρίδα τους...

«Επίσης, σκεφτόταν πολύ το σκάκι, αν και δεν το ομολογούσε και κάποια φορά που έφερα μερικά ρωσικά σκακιστικά βιβλία έσπευσε να τα αγοράσει» λέει ο Μπράγκι και προσθέτει πως ο Φίσερ μιλούσε και διάβαζε πολύ ικανοποιητικά ρωσικά.
«Δεν γνώριζε καθόλου ισλανδικά, αλλά αυτό δεν ήταν πρόβλημα γιατί στη χώρα μας όλοι μιλούν άπταιστα αγγλικά.». Ο Μπράγκι υποστηρίζει πως ο Φίσερ είχε γλυκάνει πολύ από τότε που εγκαταστάθηκε στην Ισλανδία. Καμιά φορά μιλούσε με τα παιδιά έξω από το μαγαζί, στα αγγλικά, και δεν αρνήθηκε να παίξει μια παρτίδα όταν ένα μεταναστάκι από την Κροατία, ο Μπόγιαν, του πρότεινε να παίξουν με μαγνητική σκακιέρα τσέπης, τον Αύγουστο που μας πέρασε. «Ίσως αυτή ήταν η τελευταία παρτίδα που έπαιξε στη ζωή του» συνεχίζει ο βιβλιοπώλης.
«Όταν άρχισε να γίνεται θαμώνας στο μαγαζί μου, στις αρχές μερικοί παπαράτσι, κυρίως ξένοι, έμαθαν ότι συχνάζει εδώ και τον περίμεναν με μηχανές και κάμερες. Αρνιόταν να βγει έξω μέχρι να φύγουν, αρνιόμουν και εγώ να τους μπάσω μέσα, αφού με παρακαλούσε να τους διώξω. Σιγά σιγά τα παράτησαν ή τον ξέχασαν, δεν ξέρω».

Ο Μπράγκι Κρίστιονσον θυμάται πως ο μοναχικός γερο-Αμερικανός ένιωθε σαν στο σπίτι του μέσα στις στοίβες με τα βιβλία, αν και στην πρωτύτερη ζωή του δεν είχε γνωρίσει άλλα βιβλία παρεκτός από τα σκακιστικά. Ηρεμούσε και πολλές φορές αποκοιμιόταν πάνω τους. Οι δυο άνδρες είχαν γίνει φίλοι, αλλά δεν μιλούσαν σχεδόν ποτέ για το σκάκι, το οποίο εξάλλου δεν ήταν και στα ενδιαφέροντα του Μπράγκι. Αντιπαθούσε θανάσιμα τους δημοσιογράφους και τους φωτογράφους, έβριζε τους πρώην συμπατριώτες του, αλλά ποτέ δεν αρνιόταν αυτόγραφο σε απλούς ανθρώπους που είχαν μάθει το στέκι του και ερχόντουσαν να του σφίξουν το χέρι.
«Λένε πως υπήρξε εκκεντρικός ή και σχιζοφρενής. Στο τέλος της ζωής του, όσο πρόλαβα να τον γνωρίσω εγώ, ήταν απλώς ένας γερασμένος άνθρωπος, λίγο επιφυλακτικός και φοβισμένος, αλλά εύθραυστος και οπωσδήποτε καταδεκτικός. Αυτό μόνο.»
(προσαρμογή από το portal http://www.skessuhorn.is/. Ευχαριστώ την Y. για τη μετάφραση από τα ισλανδικά προς τα αγγλικά που μου έστειλε)

καλό σου ταξίδι Bobby. Τις καλύτερες παρτίδες σου που θα παίζεις στα ουράνια σαλόνια δεν θα τις απολαύσουμε ποτέ

Καθηγητής Πολυτεχνείου, ετών 57

Κάνει κρύο , παρά τον λαμπερό ήλιο…
Έχω αράξει το μηχανάκι στην πύλη και προχωράω στον χαλικόστρωτο διάδρομο του κήπου…
Κανείς στον κήπο. Οι τρόφιμοι κρυώνουν.
Μπαίνω στο κτίριο, ανεβαίνω στον πρώτο όροφο.
Είναι όλοι εκεί! Παίρνω το καλωσόρισμά τους από τα απλανή μάτια τους και ψάχνω την γνώριμη φιγούρα που στην γωνιά, σκυμμένος επάνω από κάποιες λευκές κόλες χαρτί παλεύει (προφανώς πολλή ώρα τώρα) να συντάξει μία και μοναδική λέξη.
Ας του δώσουμε ένα όνομα για να συνεννοούμαστε. Όλες οι ανθρώπινες υπάρξεις δικαιούνται να έχουν ένα όνομα …
Ας τον πούμε λοιπόν …Όθωνα.
- Καλημέρα Όθωνα! Χρόνια πολλά !
- Φίλε μου ! Αδελφέ μου !
Φωτίστηκε η φάτσα του! Και μόνο γι αυτήν την εικόνα , αξίζει η διαδρομή μέχρι το ..ίδρυμα…
Κάτσαμε στην γωνιά , είπαμε τα δικά μας (τα δικά του δηλαδή, όπως αυτός μπορεί να τα εκφράσει), κάψαμε 5-6 τσιγάρα μαζεμένα, μου μιλάει και μου δείχνει μια ζωγραφιά που έχει φτιάξει για μένα (μία «παιδική» ζωγραφιά σαν και τις υπόλοιπες που μου δίνει κάθε φορά που πάω και που τις φυλάω σαν φόρο τιμής στην χαμένη και ταλαιπωρημένη ψυχή του).

Η ώρα έχει περάσει και μάλλον πρέπει να φύγω.
- Α! Ο κύριος καθηγητής ! Να σας συστήσω τον φίλο μου και παλιό μου συμμαθητή τον Μάνο !

Μπροστά μου ένας αδύνατος, μετρίου αναστήματος ανθρωπάκος. Πεντακάθαρος , με περιποιημένο το μουσάκι του , τυλιγμένος σε ένα παλιό αλλά φροντισμένο παλτό , κρατά στα χέρια του ένα ντοσιέ.
Καθηγητής Πολυτεχνείου, ετών 57 όπως μου συστήθηκε , πριν 15 χρόνια… δεν άντεξε και από τότε είναι εδώ μέσα.
ΔΕΝ ΑΝΤΕΞΕ !!!!!!!!! Έτσι μου είπε! Έτσι το βίωσε!
Δεν άντεξε …….
Ο λόγος του συγκροτημένος, είναι φανερό ότι δεν λέει ψέματα. Είναι μία παραφωνία ανάμεσα στους άλλους τροφίμους.
Ευγενέστατος!
Μιλάμε και οι τρεις (ο καθένας στην δική του συχνότητα, αλλά παρ’ όλα αυτά κάτι βγαίνει).
Ξαφνικά ο κος καθηγητής σταματά να μιλά στην μέση μίας φράσης του. Το βλέμμα του πετρώνει συγκεντρωμένο σε κάποιο (απροσδιόριστο σε μένα) σημείο…. Τόσο άδεια μάτια δεν έχω ξαναδεί ! Λίγο σάλιο τρέχει από την άκρη των χειλιών του.

Τα έχω παίξει! Δεν ξέρω τι να κάνω! Ρίχνω μια ματιά στον Όθωνα. Σαν να μην συμβαίνει τίποτε!
Σε λίγο ο κος καθηγητής ξανάρχεται στην πραγματικότητα. Ζωηρεύει το βλέμμα του.
Με κοιτάει (λίγο περιπαιχτικά , η μου φαίνεται ;; ), σκουπίζει το στόμα του με ένα καθαρό, άψογα διπλωμένο μαντήλι και συνεχίζει την κουβέντα από εκεί που την είχε αφήσει.
Κάποια στιγμή έρχεται η ώρα να φύγω.
Με συνοδεύουν μέχρι την έξοδο του κτιρίου. Ένα σταυρωτό φιλί από τον Όθωνα και μία θερμή, δυνατή, ειλικρινή χειραψία από τον κο καθηγητή.
Τους αφήνω ! Τον Όθωνα να γυρίσει στην στίβα με τις λευκές σελίδες μπας και καταφέρει να συντάξει εκείνη την μοναδική λέξη και τον κο καθηγητή να βουτήξει στο ντοσιέ του με τις εκθετικές , τα ολοκληρώματα , τα θεωρήματα…..

Κάθε φορά φεύγω από εκεί μέσα κομμάτια. Προχθές όμως …..

Κινδύνεψα μέχρι να φτάσω στο σπίτι. Καβάλα στην μηχανή , αφηρημένος , συγχυσμένος , με σφηνωμένα τα ακουστικά του i-pod στα αυτιά μου και την ένταση στο φουλ με τους pink floyd να με καλούν: «welcome my son… welcome to the machine».

Χαμένες ψυχές , χαμένα μυαλά , χαμένες ζωές.
Πλούσιος και φτωχός, μορφωμένος και αμόρφωτος, βρώμικος και καθαρός.
Πεταμένοι και ξεχασμένοι αχταρμάς σε ένα «ίδρυμα»….

Γραμμένο από τον Μάνο σε μιά ανάρτηση του φόρουμ του εναλλακτικού πόρταλ αναπηρίας του Χρήστου από τον Βόλο

Ο χορός της καρδιάς και της ψυχής

Το κορίτσι η Ma Li ήταν επαγγελματίας με πολλά υποσχόμενη καριέρα ως μπαλαρίνα όταν έχασε το δεξιό της χέρι της σε ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα το 1996.
Ήταν μόνο 19, το πολύ όμορφο αγόρι που είχε εκείνη την εποχή την εγκατάλειψε . Προσπάθησε να σκοτωθεί αυτό που την έκανε να σωθεί ήταν μόνο η σκέψη από τους γονείς της. Η αγάπη της για τους γονείς της της έδωσε τη δύναμη για να ζήσει.

Έμαθε πώς να ζει τη ζωή της ανεξάρτητα. Έμαθε πώς να γράφει τα κινέζικα υπέροχα και πώς να κάνει πολλά πράγματα συμπεριλαμβανομένου του να χτενίζει τα μαλλιά της, τα οποία έπρεπε να κόψει από το μέση-μήκος .
Έμαθε να μαγειρεύει και να πλένει τα ρούχα της...

Σε μερικούς μήνες άνοιξε το μικρό βιβλιοπωλείο της.
Πέντε χρόνια αργότερα το 2001, κλήθηκε για να διαγωνισθεί στον 5ο εθνικό ειδικό διαγωνισμό τέχνης εκτέλεσης για άτομα με αναπηρίες και κέρδισε το χρυσό μετάλλιο.
Εκείνη η επιτυχία της έδωσε την ελπίδα να επιστρέψει στο αγαπημένο είδος το μπαλέτο.
Το 2002, ένας όμορφος 20-χρονών νεαρός άνδρας (Li, Tao) την ερωτεύτηκε τρελλά.
Η προηγούμενη εμπειρία της την έκανε να τον απομακρυνθεί από αυτόν από φόβο μήπως πληγωθεί πάλι.
Αφότου εξαφανίστηκε στο Πεκίνο, εκείνος την έψαξε παντού παρά τις δυνατές αντιρρήσεις και τον εμπαιγμό των γονέων του.
Την βρήκε τελικά σε μπαρ όπου εκείνη εργαζόταν. Δεν έχουν χωριστεί ποτέ από τότε.

Το 2002 λοιπόν, ήταν μια εποχή πολύ δύσκολη γιατί η επιδημία SARS είχε επηρεάσει ακόμη και τα θέατρα που ήταν κλειστά.
Το 2004, πήρε μια άδεια για να είναι ο νόμιμος πράκτορας της και προσπαθούσε να την βοηθήσει να αναπτύξει μια καριέρα όπως της άρμοζε. Σε μια κρύα νύχτα με χιόνι, όταν βρίσκονταν ξυλιασμένοι και οι δυο τους σε μια υπόγεια διάβαση για να περιμένουν την ανατολή του ήλιου προκειμένου να πάρουν το λεωφορείο μετά από μια κουραστική ημέρα σε κάποια κινηματογραφικά γυρίσματα που τα είχαν σαν συμπλήρωμα εισοδήματος, εκείνη είχε ξαφνικά την εσωτερική ώθηση να χορέψει στο χιόνι μαζί του.

Είχε χρησιμοποιήσει το χορό της για να του πει την ιστορία της τόσα πολλά χρόνια πριν από και αυτή τη φορά, μετά από "το χορό τους" που τελείωσαν, ξαφνικά συνειδητοποίησε ότι ΑΥΤΌ πρέπει να είναι η μοναδική απόδοσή της, το "σενάριο" για τον χορό της.

Τον Σεπτέμβριο του 2005, πήγε κατευθείαν σε έναν 21-χρονών νεαρό άνδρα (Zhai, Xiaowei). Εκπαιδευόταν για να είναι ποδηλάτης για τους εθνικούς ειδικούς Ολυμπιακούς Αγώνες. Δεν είχε χορέψει ποτέ πριν. Σκαρφαλώνοντας σε ένα τρακτέρ όταν ήταν 4 ετών , έπεσε από αυτό και έχασε το αριστερό πόδι του.
Ο μπαμπάς του τον ρώτησε,
- Ο γιατρός είπε ότι θα πρέπει να κόψει το πόδι σου. Φοβάσαι;"
Δεν μπορούσε να καταλάβει αυτό που θα ήταν τόσο διαφορετικό έτσι είπε όχι.
Ο μπαμπάς του του είπε, " πρόκειται να αντιμετωπίσεις πολλές προκλήσεις και οι δυσκολίες στη ζωή, αυτό σε φοβίζει;"
Το παιδί ρώτησε,
- Τι είναι" προκλήσεις και δυσκολίες;" Είναι καλά?;"
Ο μπαμπάς του γέλασε μαζί με τα δάκρυα του,
- Ναι, είναι κάτι όπως οι αγαπημένες καραμέλες σου. Πρέπει ακριβώς να τρως ένα κομμάτι σε έναν χρόνο!"
(Έπειτα ο μπαμπάς του έτρεξε από το δωμάτιο πνιγμένος στα δάκρυα.)
Έτσι ήταν και παρέμεινε ένας πολύ αισιόδοξος και αθλητικός τύπος με μια μεγάλη αίσθηση του χιούμορ.
Είχε δοκιμάσει το άλμα εις ύψος, άλμα εις μήκος, κατάδυση, κολύμπι, και προπονούνταν εν αλλάξ σε όλα αυτά. Ο Προπονητής του πίστευε ότι θα ήταν σε θέση να πάρει 2-3 χρυσά μετάλλια στα εθνικά ειδικά παιχνίδια Ολυμπιακών Αγώνων.
(Στην τηλεοπτική συνέντευξη, μπορείτε να τον δείτε μια γέφυρα με τη μεγάλη ευκολία!)

Αρχικά δεν κατάλαβε πώς θα μπορούσε ο ίδιος "να χορέψει," και τι σήμαινε ακριβώς αυτό. Έτσι η Λι τον προσκάλεσε για να την δει "μαζί" με έναν άλλο χορευτή.
Θεώρησε ότι βρήκε μια τέλεια ψυχή στη σκηνή και συμφώνησε να της δώσει μια ευκαιρία να δει
Η Λι και ο Tao τον φρόντισαν όπως το νεώτερο αδελφό τους και έμεναν κάτω από την ίδια στέγη κατά τη διάρκεια του περισσότερο από 1 έτους εντατικών μαθημάτων και πρακτικής σε κάτι που δεν είχε κάνει ποτέ ο Zhai.

Κανείς δεν θα ήταν σε θέση να φανταστεί το είδος προκλήσεων και δυσκολιών που αντιμετώπισαν. Ο Zhai δεν είχε ΚΑΝΕΝΑ χορευτικό υπόβαθρο και παράλληλα ήταν τελειομανής. Υπάρχουν πολλές σχετικές ιστορίες.
Το πόσο πολύ τελειομανής ήταν το δείχνει η ακόλουθη μικρή ιστορία. Για μια συγκεκριμένη "πτώση", την επανέλαβε και προσγειώθηκε στο σκληρό πάτωμα περισσότερες από 1000 φορές!!!
Αυτό σήμαινε ότι για να νιώσει ότι μπορούσε να το κάνει με τον ακριβή τρόπο που ήθελε την συγκεκριμένη κίνηση, άρχισαν στις 8 π.μ. και πήραν την πρώτη επιτυχή κίνηση αμέσως μετά από 8 μ.μ.!
Το μόνο που έκαναν ήταν να εκπαιδεύεται στην πρακτική από 8 π.μ. σε 11 μ.μ. κάθε μέρα χωρίς να παίρνουν χρήματα απο πουθενά εως τις αρχές του 2007...

Το υπόλοιπο είναι ιστορία.
Τον Απρίλιο ήταν ένα ζευγάρι από τους finalists μεταξύ 7000 ανταγωνιστών στον 4ο διεθνή διαγωνισμό χορού για άτομα με ειδικές ανάγκες ( CCTV )

Είναι την πρώτη φορά που ζευγάρι από άτομα με ειδικές ανάγκες μπήκαν σ΄αυτόν. Κέρδισαν το ασημένιο μετάλλιο με το υψηλό αποτέλεσμα 99,17 και χωρίς να αναφερθούν οι υψηλότερες δημοφιλείς ψηφοφορίες ακροατηρίων.

Έγιναν ένα στιγμιαίο εθνικό σύμβολο.

Το πιό πάνω κείμενο είναι της Ελίνας μιάς συμμετέχουσας στο ειδικό portal του Χρήστου
Αποτελεί μετάφραση της ίδιας από ξένη πηγή της ιστορίας των δύο αυτών παιδιών η οποία την συγκλόνισε. Επίσης έψαξε και βρήκε και το πιό κάτω video των παιδιών επί σκηνής.
ΔΕΙΤΕ το, και προσέξτε ότι ουσιαστικά δεν υπάρχει αναπηρία πάνω σ'αυτά τα τσακισμένα κορμιά!! Μόνο έκφραση συναίσθημα, αρμονία.
Προσέξτε εκτός από την έκφραση των σωμάτων... και την έκφραση στα πρόσωπά τους, αλλά και τον αντίκτυπο στα πρόσωπα των θεατών!!
Τέτοια έκφραση πρέπει να είχε και το δικό μου πρόσωπο, και τέτοια δάκρυα ένοιωσα να υγράινουν τα μάτια μου!!

Οικολογία εναντίον Τεχνολογίας;

Στο ποστ του Νίκου Δήμου πριν από λίγο καιρό, ό οποίος υποστήριξε ότι η τεχνολογία θα σώσει τον πλανήτη, με αφορμή τον ντόρο που γίνεται για τα μεταλλαγμένα ή γενετικώς τροποποιημένα όπως λέγονται, υποστήριξα σε μιά απάντησή μου, μιά άποψη η οποία διαφέρει ως προς τα μεταλλαγμένα τουλάχιστον κάθετα.
Εκθέτω στους φίλους εδώ την άποψή μου, καθώς και την ανάρτηση του Δήμου προς συζήτηση και μπορούμε να παραθέσουμε απόψεις αν θέλετε.

Sakis said...

Είναι φανερό ότι υπάρχει πόλωση στο συγκεκριμένο Θέμα.

Πρώτον δεν είμαι εναντίον της τεχνολογίας αλλά επειδή όλα παιζονται σήμερα με μέτρο σύγκρισης το χρήμα, και πιθανόν μεταφορικά το Θεριό της Αποκάλυψης να είναι εδώ ακριβώς μπροστά μας με την μορφή του νέου Θεού, οφείλω να είμαι δύσπιστος.
Εκ του επαγγέλματός μου μάλιστα (Φαρμακοποιός ) βλέπω μπροστά μου νέες ασθένειες που ΔΕΝ υπάρχουν να εμφανίζονται κάθε μέρα.(δημιουργήματα τάχα μελετών των Φαρμακευτικών Εταιριων. βλ χοληστερίνη, υπέρταση, σύνδρομο αεικίνητου ποδός κλπ)
Επέτρεψέ μου λοιπόν να είμαι επιφυλακτικός.
Η ανθρωπότητα έχει χάσει λίγο τη μπάλα πιστέυω ως προς τη σωστή χρήση της τεχνολογίας.
Αν τα μεταλλαγμένα δεν βλάπτουν άλλο τόσο και η πυρηνική ενέργεια είναι η καθαρότερη μορφή (μετά τα φωτοβολταικά και τον άνεμο), για την οποία βλέπω με τρόμο μιά θετική στροφή τα τελευταία χρόνια.
Κανείς όμως δεν μιλάει ανοικτά για τα πυρηνικά απόβλητα τι προβλέπεται και τι γίνεται σε περίπτωση ατυχημάτων τύπου Τσερνομπιλ. Εκεί μιλάμε για κατεστραμμένες μελλοντικές γενιές.

Δεν είμαι τρομοοικολόγος, αλλά θέλω ότι χρησιμοποιέιται να είναι σίγουρο και ασφαλές. Οχι να μην μπορούμε να κάνουμε πίσω όταν συμβεί κάτι.
Δυστυχώς η χρήση της πυρηνικής ενέργειας δεν μου το εγγυάται ,όυτε τα μεταλλαγμένα τα οποία όπου καλλιεργούνται καταστρέφουν και τις αυθεντικές καλλιέργειες και έτσι χάνονται τα αυθεντικά είδη δια παντός. Ενα ανακάτεμα δλδ γενετικού υλικού που αμφιβάλλω αν ξέρει κανείς να μας πει το τεράστιο αυτό πείραμα με πειραματόζωο τον ανθρώπινο πληθυσμό, που μπορεί να οδηγήσει.
Χωρίς βέβαια να αναφέρω ότι η τεχνογνωσία αυτή μπορεί να ξεφύγει και στα ζώα και στον άνθρωπο με το πρόσχημα της ανώτερης ανθρώπινης φυλής ανθεκτικής ενάντια στις συνθήκες περιβάλλοντος (λέω τώρα) που ο ίδιος ο άνθρωπος έχει κάνει σκατά!!
Δεν είναι αυτή λύση να σωθούμε σαν είδος. Διορθώνοντας ένα λάθος με ένα άλλο. Είναι ένας ατερμονας φαύλος κύκλος.

Η δικαιολογία του να σωθούνε οι υπανάπτυκτες χώρες από την πείνα με τα μεταλλαγμένα καλαμποκια σόγια και ρύζια, αποτελούν Δουρειο Ιππο πολύ φοβάμαι των εταιριων του τύπου Μονσαντο για να εγκαθιδρυσουν τις επερχόμενες αυτοκρατορίες.

Κατόπιν κάποιος Γιώργος παράπεμπει σε

10 λόγοι για τους οποίους η βιοτεχνολογία δεν μπορεί να εξασφαλίσει τροφική ασφάλεια, να προστατέψει το περιβάλλον & να μειώσει τη φτώχεια στον τρίτο κόσμο

Οι Υαινες της Θείας Δίκης

Πέμπτη, Νοέμβριος 30, 2006

τον θυμάστε τον Δουρή?

ναι.. αυτόν τον "πατέρα" που χτυπιότανε με δάκρυα πάνω από το μικρό μνήμα του παιδιού του όταν το κατεβάζανε στο χώμα. Αυτόν που τον είχε συμποπνέσει όλη η Ελλάδα .
...αυτό το τέρας που λίγο αργότερα αποδείχτηκε φονιάς του παιδιού του με τον πιό απαίσιο τρόπο, το βασανιστήριο του βασανισμού του αθώου ανέγγιχτου κορμιού του και της σεξουαλικής κακοποίησης κατ'εξακολούθηση.
Ναι! πως να το ξεχάσει κανείς!! δεν ξεχνιούνται δυστυχώς τα κακά εύκολα. Μένουν εκεί καρφωμένα στο μυαλό να στοιχειώνουν την κοινωνία μας!
Η δικαιοσύνη έκανε αυτό που έπρεπε να κάνει. Εριξε του τέρατος την ανώτερη των ποινών. Αν μπορούσε θα τον εκτελούσε δημόσια. Η πραγματική τιμωρία όμως ήρθε από αλλού:

Εγώ δεν θα ξεχάσω πιό πολύ την άλλη εικόνα, την ώρα που με χειροπέδες τον τσουβαλιάζουν στο ανακριτικό της αστυνομίας μαζί με άλλους βαρυποινίτες, για την μόνιμη απο εδώ και πέρα κατοικία του. Εκείνη ακριβώς την στιγμή πρέπει να κατάλαβε τί τον περίμενε. Δεν προλάβαινε να μετράει από που του έρχότανε το ξύλο. Ηταν σαν αυτοί ακόμα οι άθλιοι να μην μπορούσαν να δεχθούν το έγκλημα αυτού του ανθρώπου!! Και έδειξαν από την αρχή τις προθέσεις του. Σαν το κλουβί με τα λιοντάρια, σαν τις ύαινες που πρόκειται να κατασπαράξουν έναν ήδη νεκρό.
Λίγο καιρό αργότερα ο Δουρής βρέθηκε κρεμασμένος στο κελί του, αν θυμάμαι καλά. Αυτοκτόνησε είπαν, ή τον αυτοκτονήσανε (τα τσακάλια)

αυτά!!Με αφορμή τα άγρια εγκλήματα των ημερών, έρχονται στο νου οι στοιχειωμένες αυτές εικόνες έτσι για να μην ξεχνιόμαστε.... απανταχού τέρατα!!! ότι δεν πρόκειται να τελειώσει το θέμα έτσι απλά, άντε φάγαμε 20,30 χρόνια ή ισόβια και τελειώσαμε!! κα μετά τα 10,15 την ψάχνουμε με καμμιά καλή διαγωγή και με καμμιά έφεση. η Θεία δίκη παραμονεύει και την ενσαρκώνουν οι ύαινες!!!!

Guitarra....

Μουσικοθεραυτή,συνοδοιπόρε Σάκη..
Μερικά από τα χάπια που παίρνω είναι κι από αυτά!Λες να είναι ληγμένα?Γιάυτό τραγουδάω όταν τα ακούω?


Guitarra, hoy necesito tu trinar
Hoy necesito tu cantar, para llegar a ella
Guitarra, si sabes de ella dile que
Desde aquel dia que se fue, toda esperanza se murio
Tu sabes de mis ansias y dolor
Que he llorado por su amor, habla por mi.

Guitarra, dile que vuelva a darme un poco mas de fe
Dile que todo termino cuando se fue
Guitarra, dile que aprenda por amor a perdonar
Dile que solo ya no puedo continuar

Guitarra, si sabes de ella dile que
Que una noche me juro ser siempre mia hasta el final
Guitarra, si ha pensado en no volver
Que diga como puedo hacer, para arracarla de mi vida

Tu sabes de mis ansias y dolor
Que he llorado por su amor, habla por mi.

Guitarra, dile que vuelva a darme un poco mas de fe
Dile que todo termino cuando se fue
Guitarra, dile que aprenda por amor a perdonar
Dile que solo ya no puedo continuar

Από τα λίγα που καταλαβαίνω απο αυτήν την γλώσσα ο "ποιητής"κάνει μια αναφορά στο πόσα συναισθήματα μπορούν να εκφραστούν μέσα απο τους ήχους μιας κιθάρας,και κάτι πιο βαθύ,πιο ανθρώπινο,κάτι σαν εξιλέωση,για την αγάπη,για την ζωή,για τον ανθρώπινο πόνο για το Τέλος......

Αρμένικα παραμύθια με την Νυχτερινή Κιβωτό

Κάπου στις αρχές της δεκαετίας του 90 θυμάμαι μία διαφήμιση στην τηλεόραση σχετική με ούζο αν θυμάμαι καλά- λίγη σημασία έχει. Σημασία έχει το μουσικό κομμάτι που έντυνε εκείνη την διαφήμιση.
Μελωδία που σου έμενε,... ρυθμικά θύμιζε κάτι από Αιγαίο και νησιά, αλλά τα όργανα, σου έβγαζαν αμέσως από το μυαλό αυτή τη σκέψη. Αλλης χώρας άλλοι ήχοι, άλλα κρουστά!
Μετά από λίγο καιρό η Ελευθερία Αρβανιτάκη κάνει μεγάλη επιτυχία ,που έχει γίνει πλέον διαχρονική με το "Δυνατά Δυνατά". Κάτι μου θυμίζει μόλις το ακούω και σχεδόν αμέσως διαπιστώνω ότι είναι η μελοποίηση της μελωδίας του κομματιού της διαφήμισης. Σύντομα αγοράζω τον δίσκο της Ελευθερίας, και γιατί μου αρέσει σαν τραγουδίστρια και για το "Δυνατά" που έτσι ή αλλιώς είναι ωραίο τραγούδι ,αλλά πιό πολύ για να βρώ τον συνθέτη εκείνου του κομματιού.

Είναι η εποχή του ψαξίματος και της μουσικής μου ωρίμανσης προς το χάος κεφάλαιο που λέγεται Ethnic, ή traditional ή Global ή δεν ξέρω πώς αλλιώς, με όλες τις μεταμοντέρνες παραλλαγές. Μόδα που έχει απλωθεί σε όλο τον κόσμο , και καλώς βέβαια, και που δεν βλέπω τον λόγο γιατί να σταματήσει.
Με αυτόν τον τρόπο λοιπόν έγινε η πρώτη γνωριμία μου με τους Night Ark, την νυχτερινή κιβωτό ενός τετραμελούς jazz, ethnic fusion σχήματος Αρμένικης καταγωγής όνομα εμπνευσμένο υποθέτω από το πιό ψηλό όρος, σήμα κατατεθέν της Αρμενίας, το ιστορικό, θρυλικό θα έλεγα, Αραράτ.

Ηχοι με βάση το Ούτι του Haig , διανθισμένα από τα κρουστά και την φωνή του Arto και χρωματισμένοι με τις jazz πινελιές επιλογή ασφαλώς αλλά και επικρότηση της μουσικής ιδιοφυιάς των μουσικών του σχήματος.
Ανακάλυψα έκ των υστέρων ότι οι μουσικοί αυτοί είχαν διάφορες συνεργασίες με Δυτικούς καλλιτέχνες όπως ο μπασίστας Marc Johnson, ζωντανές εμφανίσεις με την φημισμένη τουρκάλα τραγουδίστρια Sezen Akcu, την δικιά μας Ελευθερία Αρβανιτάκη κ.ά
Οπως καταλαβαίνετε οι Night Ark και τα μέλη τους μετά την διάλυση του σχήματος έγιναν πολύ γνωστοί και αγαπητοί στην Ελλάδα, με αποτέλεσμα η χώρα μας σχεδόν να γίνει καλλιτεχνικά η δεύτερη πατρίδα τους.

Για την ιστορία να πω ότι το κομμάτι της διαφήμισης, δηλ το αυθεντικό του"Δυνατά" είναι το "Homecoming" που μπορείτε να το ακούσετε από το best "Treasures".
Ακόμα θέλω να μοιραστώ την ιδιαίτερη μουσική της Αρμενίας, μιά μουσική με θλίψη και με κρυφή χαρά, από ότι διαθέτω προς το παρόν.
O δίσκος "Onno" είναι αφιερωμένος στον αδελφό του Arto που σκοτώθηκε πρόωρα σε αεροπορικό δυστύχημα. ακούστε τον και θα καταλάβετε!

Υ.Γ
Δεν ξέρω αλλά ασυναίσθητα τους Night Ark τους αντιπαραβάλλω με τους δικούς μας Mode Plagal που παίζουν jazz fusion βασισμένη στο κλαρίνο και στα σαξόφωνα πάνω σε παραδοσιακά Ελληνικά πατήματα.
Αλλά για αυτούς θα επανέλθω σαν μουσικοθεραπεία σε άλλο post

Με τα μάτια της ψυχής

Κλείσε τα μάτια στο σκοτάδι

δες με τα μάτια της ψυχής

τον άνεμο και το φεγγάρι

που ΄ναι ολόγιομο απόψε

Δες με..

από μακριά σου γνέφω,

απ΄ τα κατάβαθα της θύμησης,

από το μέλλον

Δες με

κι αναπόλησε

εκείνες τις στιγμές

τις μακρινές, τις άφαντες

που προκαλούσαμε τα κύματα

με τα παράτολμα βυθίσματα

Ποιήματα υφαντά σχεδίασε

στον αργαλειό της ψυχής σου

κι ανίχνευσε με προσοχή

την ποθεινή προσέγγιση στον ήλιο

μην και καεί από το πάθος σου,

από τη λάμψη που πυροδοτεί

το φωτισμένο πρόσωπο σου

Την ανάσα μου άκουσε,

της βροχής τους χτύπους,

τον ξέφρενο χορό

μέσα στα σπλάγχνα μου,

την υγρασία των ματιών μου

(c) Τάκης Τσαντήλας

ATHENS VIDEO ART FESTIVAL 08 - Κάλεσμα για Συμμετοχή


Αθήνα, 11-12-13 Απριλίου 2008
Στην "Τεχνόπολις" του Δήμου Αθηναίων, Πειραιώς 100 - Γκάζι

Το Διεθνές Φεστιβάλ Ψηφιακών Τεχνών "Athens Video Art Festival", καλεί για άλλη μια χρονιά τους λάτρεις της δημιουργίας, να πειραματιστούν, να εκφραστούν και να δηλώσουν συμμετοχή στο "Athens Video Art Festival 08" .

Το Athens Video Art Festival, είναι ένα διεθνές φεστιβάλ αφιερωμένο στις ψηφιακές τέχνες και πολιτισμό και τις νέες τεχνολογίες, και το επίσημο φεστιβάλ video art της Ελλάδος.

Σκοπός του είναι η προβολή του ψηφιακού πολιτισμού και η προώθηση αυτής της σύγχρονης και ιδιαίτερα ζωντανής μορφή έκφρασης, δίνοντας στους καλλιτέχνες επιπρόσθετα κίνητρα για δημιουργία και την ευκαιρία να εκφραστούν χρησιμοποιώντας όλα τα οπτικοακουστικά μέσα προβάλλοντας τα έργα τους στο παρευρισκόμενο κοινό.

Μέσα από τις τρεις πολύ επιτυχημένες προηγούμενες διοργανώσεις του και με το κάλεσμα για συμμετοχή ήδη να εξαπλώνεται διεθνώς, το φεστιβάλ ετοιμάζεται φέτος για την τέταρτη και πιο δυναμική μέχρι τώρα διοργάνωση του.

Το Athens Video Art Festival 08 θα λάβει χώρα στις 11-12-13 Απριλίου στην «Τεχνόπολις» του Δήμου Αθηναίων.

Οι καλλιτέχνες καλούνται να συμμετάσχουν με έργα, και να δηλώσουν συμμετοχή στις εξής κατηγορίες: video art, video installations, performance art, web art και κατασκευές.

Δεν υπάρχει κόστος συμμετοχής.

Δεν υπάρχει θεματικός περιορισμός. Στην περίπτωση της συμμετοχής στην κατηγορία video art, η μέγιστη επιτρεπόμενη διάρκεια του έργου είναι τα 15 λεπτά. Το video πρέπει να υποβληθεί σε μορφή DVD (PAL) ή mini dv. Οι καλλιτέχνες έχουν το δικαίωμα να συμμετάσχουν με περισσότερα από ένα έργα εφόσον αυτά δεν ξεπερνούν τα τέσσερα. Ξεχωριστή φόρμα συμμετοχής πρέπει να συμπληρωθεί για το κάθε έργο.

Ως τελική προθεσμία παράδοσης συμμετοχών ορίζεται η 31η Ιανουαρίου 2008.

Το κάλεσμα για συμμετοχή είναι ανοικτό σε δημιουργούς απο όλη την Ελλάδα καθώς και το εξωτερικό.

Περισσότερες πληροφορίες και οδηγίες για δήλωση συμμετοχής μπορούν να βρεθούν στο www.athensvideoartfestival.gr .


Προθεσμία παράδοσης συμμετοχών: 31 Ιανουαρίου 2008



Με εκτίμηση,

Ηλίας Χατζηχριστοδούλου

Multitrab Productions

Athens Video Art Festival

http://www.athensvideoartfestival.gr/

ilias@athensvideoartfestival.gr

Και οι εξεγερμένοι θα έχουν ίσως την τελευταία λέξη...

Βρισκόμαστε στην άθλια εποχή των πιό σπουδαίων άθλων...
Η ασημαντότητα δομεί σταδιακά την νέα κυριαρχία.
Υπνωση, συναίνεση, αποδοχή, είναι εργαλεία της σύγχρονης κυβερνητικής.
Η κυνική απάθεια επιδεικνύει την πλούσια λάμψη της ,οι μεταμοντέρνοι αστοί απολαμβάνουν διανόηση και κουρνιάζουν στις ανέραστες κρυψώνες τους.
Οι ελαφροίσκιωτοι αρτίστες έσπασαν τον σβέρκο τους πέφτοντας στον τ΄ρομο του κενού,. Η σκέψη πεθαίνει στα τυφλά απογεύματα της εξάντλησης των νεαρών εργαζομένων...

Βρισκόμαστε στην εποχή των σπουδαίων θαυμάτων, όπου οι άνθρωποι της επιστήμης, με την βοήθεια και τις ευλογίες της κυβέρνησης, προσφέρουν δωρεάν τεχνογνωσία και πληροφορία για τον αμοιβαίο και ολοκληρωτικό αφανισμό της γης και των πολιτισμών της.

Πρόοδος!Πρόοδος!...ε...και λοιπόν?
Κάντε την ένα ευανάγνωστο μυθιστόρημα αν μπορείτε,
κάντε την ένα χάδι, ένα χαμόγελο, ένα δάκρυ χαράς!

Πρόοδος!Πρόοδος!...ε...και λοιπόν?
Κάντε την μια γιορτή ανοιχτή για όλους άμα μπορείτε, κάντε την έντονη κουβέντα με φίλους το πρωί, κάντε την έρωτα πριν το ξημέρωμα αν μπορείτε, κάντε την ένα κατηλειμμένο σχολείο, κάντε την ένα πιάτο φαί και λευκά τραπεζομάντηλα στην άκρη του καταυλισμού των αστέγων.
Ομως μην αερολογείτε για την ζωή και την τέχνη, μην είστε τυμβωρύχοι...
μην μας αραδιάζετε αρλούμπες για φιλοσοφία, πολιτική, κουλτούρα, ποπ είδωλα, ευρωπαικό πολιτισμό και εθνική υπερηφάνεια...
Αφήστε καλύτερα τους ποιητές, τους τρελούς, τους περιπλανώμενους ταξιδευτές, τους εκστασιασμένους σχοινοβάτες να πλέξουν το ηλεκτρισμένο νήμα μιάς άγνωστης μελλοντικής αγάπης.
Δεν υπάρχει τίποτα πιό καθαρό, τίποτα πιό υγιές, τίποτα πιό ελπιδοφόρο σε αυτή την εποχή των θαυμάτων- εκτός ίσως από τον λόγο...

Και οι εξεγερμένοι θα έχουν ίσως την τελευταία λέξη...

Κείμενο.Αναστ. Σαγρής/Εργαστήριο Κοσμοπολίτικης Συνείδησης
ΚΕΝΟ ΔΙΚΤΥΟ/http://voidnetwork.blogspot.com

Πανάρχαιες τακτικές

Οι αρσενικοί μακάκοι συχνά πληρώνουν για σεξ

03/01/08 16:11

Λονδίνο

Το αρχαιότερο επάγγελμα του κόσμου ίσως είναι αρχαιότερο και από το ίδιο το ανθρώπινο είδος: Οι αρσενικοί πίθηκοι μακάκοι (σας θυμίζει κάτι???) συχνά πρέπει να περιποιούνται το τρίχωμα των θηλυκών ως προκαταβολική πληρωμή για τις ερωτικές τους υπηρεσίες.

Ο Δρ Μάικλ Γκούμερτ του Τεχνολογικού Πανεπιστημίου της Σιγκαπούρης ανακάλυψε το φαινόμενο μελετώντας 50 μακάκους στο Καλιμαντάν Τένγκα της Ινδονησίας.

Η πιθανότητα να δεχτεί ένα θηλυκό μια πρόταση ερωτικής συνεύρεσης υπερδιπλασιαζόταν αν είχε πρώτα δεχτεί την περιποίηση του υποψήφιου μνηστήρα -το προσεκτικό ξεψείρισμα της γούνας από κάποιο μέλος της κοινότητας είναι μια σημαντική δραστηριότητα για τους περισσότερους πιθήκους.

Όπως διαπίστωσαν οι ερευνητές, τα θηλυκά της ομάδας έκαναν σεξ κατά μέσο όρο μιάμισι φορά την ώρα. Ωστόσο αν κάποιος τους είχε πρώτα περιποιηθεί το τρίχωμα, η συχνότητα αυτή εκτοξευόταν στις 3,5 φορές ανά ώρα, και ο προτιμώμενος σύντροφος ήταν το αρσενικό που είχε προσφέρει το αντάλλαγμα.

Παρουσιάζοντας τα αποτελέσματα της μελέτης, το περιοδικό New Scientist επισημαίνει ότι η τιμή του σεξ φαινόταν να εξαρτάται από... παράγοντες της αγοράς.

Αν σε μια περιοχή υπήρχαν πολλά θηλυκά, τα αρσενικά μπορούσαν να εξαγοράσουν μια συνέρευση με μόλις οκτώ λεπτά ξεψειρίσματος. Αν όμως υπήρχε διαθέσιμο μόνο ένα θηλυκό, η τιμή ανέβαινε στα 16 λεπτά περιποίησης.

Η μελέτη υποστηρίζει τη θεωρία ότι βιολογικές δυνάμεις της αγοράς μπορούν να εξηγήσουν κοινωνικές συμπεριφορές, σχολιάζουν οι συγγραφείς. Όπως και στο ανθρώπινο είδος υπάρχουν πλήθος περιπτώσεις οικονομικών συναλλαγών όσον αφορά το ζευγάρωμα....



http://www.in.gr/news/article.asp?lngEntityID=861115

ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΕΦΘΑΣΕ Ο ΜΟΥΣΙΚΟΘΕΡΑΠΕΥΤΗΣ (με πρωτότυπες θεραπείες)

Περάστε για τα φάρμακά σας. είναι ελεύθερα χρήσης

Η αποθέωση της Ελληνικής γλώσσας

The presentation was given by Mr Xenophon Zolotas, a Greek Economist at the International Monetary Fund on September 26, 1957. His entire text was made up of word roots of Greek derivation.
Following is the speech:

"I eulogize the Archons of the Penethnic Nomismatic Thesaurus and the Ecumenical Trapeza for the Orthodoxy and their axioms, methods and policies, although there is an episode of cacophony of the Trapeza with Hellas. with enthusiasm we dialogue and synagonize at the synods of the didymus organizations in which polymorphus economic ideas and dogmas are analyzed and synthesized. Our critical problems such the nomismatic plethora generate some agony and melancholy. This phenomenon is characteristic of our epoch. But, to my thesis we have dynamism to program therapeutic practices as a prophylaxis from chaos and catastrophe. In parallel, a panethnic unhypocritical economic synergy and harmonization in a democratic climate is basic. I apologize for my eccentric monologue. i emphasize my eucharisties to you Kyrie, to the eugenic and generous American ethnos and to the organizers and protagonist of this amphictiony and the gastronomic symposia."

Incidentally, no one from the attendees uttered:"It is all Greek to me"

ΕΠΕΙΓΟΝ: ΕΚΚΛΗΣΗ ΝΑ ΒΡΕΘΕΙ Ο ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΟΣ

Την παρακάτω απεγνωσμένη παράκληση την έστειλε η κυρία Πλέσσα Ειρήνη."ΒΟΗΘΕΙΑ.ΣΑΣ ΕΚΛΙΠΑΡΩ ΣΑΝ ΜΑΝΑ. ΣΤΙΣ 17-2-2007 ΣΤΟ ΗΡΑΚΛΕΙΟ ΚΡΗΤΗΣ ΠΕΡΙΟΧΗ ΘΕΡΙΣΟΣ ΚΟΝΔΥΛΑΚΗ 30 ΩΡΑ 17 ΚΑΙ 15 ΕΓΙΝΕ ΕΝΑ ΤΡΟΜΕΡΟ ΔΥΣΤΥΧΗΜΑ ΜΕ ΝΕΚΡΟ ΤΟΝ ΓΙΟ ΜΟΥ ΕΝΑ ΑΓΓΕΛΟΥΔΙ 23 ΕΤΩΝ. ΔΙΕΡΧΟΜΕΝΟ JEEP ΠΑΡΑΒΙΑΖΟΝΤΑΣ STOP ΠΑΡΕΣΥΡΕ ΚΑΙ ΕΓΚΑΤΕΛΕΙΨΕ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΠΟΥ ΠΕΡΝΟΥΣΕ ΜΕ ΤΗΝ ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ. ΠΕΘΑΝΕ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΛΙΓΟ. ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΑΝΑΦΕΡΩ ΚΑΠΟΙΟ ΑΛΛΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ. ΜΟΛΟΝΟΤΙ ΕΧΕΙ ΠΕΡΑΣΕΙ ΚΑΙΡΟΣ ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΑΝ ΓΝΩΡΙΖΕΤΕ ΤΟ ΠΑΡΑΜΙΚΡΟ ΚΑΛΕΣΤΕ ΣΤΟ 2102029145 ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΓΚΗ. ΣΤΕΙΛΤΕ ΤΟ ΚΑΙ ΣΕ ΑΛΛΕΣ ΣΕΛΙΔΕΣ. ΒΟΗΘΗΣΤΕ ΝΑ ΒΡΕΘΕΙ Ο ΕΝΟΧΟΣ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΧΑΘΟΥΝ ΑΛΛΕΣ ΑΔΙΚΕΣ ΨΥΧΕΣ."

ΟΛΑ τα περιμένω και να δούμε!! τι από ΟΛΑ

Πέμπτη, Σεπτέμβριος 13, 2007

Τέλος Αυγούστου και μπαίνω στην Ελλάδα από τον Εβρο. Λίγες μέρες πριν έχουν αρχίσει τα προεόρτια της μεγάλης πύρινης καταστροφής που θα ερχόταν.

Λίγα χιλιόμετρα πριν το ποτάμι, και αμφοτερόπλευρα της κοίτης οι πανέμορφες πεδιάδες με τα ηλιοτρόπια, άλλοτε πανέμορφα κίτρινα με την μάυρη βούλα τους στο κέντρο να γέρνουν και να χαιρετάνε τον Μεσογειακό ήλιο, τώρα καφέ καμμένα και αυτά από την ξηρασία με το κεφαλάκι τους έτοιμο να πέσει μαραζωμένο!! Καταστροφή μεγάλη!! Περνάω με αυτοκίνητο συχνά τα τελευταία χρόνια το ποτάμι και δεν έχω ξαναδεί τέτοια εκτεταμένη καταστροφή στα ηλιοτρόπια. Ακόμα μετά σχεδόν από ένα μήνα και μετά τις πυρκαγιές που μας έφαγαν τη γή μας( και τον τόπο μου ειδικότερα την Νότια Εύβοια), δεν μπορώ να ξεχάσω την εικόνα αυτή κάτω από τον καυτό ήλιο του καλοκαιριού.

Κόποι που πήγαν χαμένοι, σοδειές που δεν θα καταναλωθούν και θα επηρεάσουν όλους. Γιατί κακά τα ψέμματα εμείς οι καλοπερασάκηδες του κουκουλιού μας στην πόλη δεν πρόκειται να μείνουμε απ'έξω. Με πρώτη και καλύτερη την ακρίβεια, γιατί είναι κανόνας!. Είδος που έχει έλλειψη και παρουσιάζει ζήτηση ανεβαίνει κατακόρυφα.
Ηλιέλαιο, Λάδι ελιάς, οπωροφόρα, αμπέλια και κρασί, περιβολίσια, όλα αυτά που χάθηκαν και μέχρι να ξαναγεννηθούν, αν γίνει ποτέ αυτό ,είναι μερικά από τα είδη που θα μας επηρεάσουν πολύ άμεσα!!
Και δεν σώζεται η κατάσταση με το να αποζημιώνεις τους πυρόπληκτους. Αυτό είναι σταγόνα στον ωκεανό.
Το ζήτημα είναι αυτοί οι άνθρωποι να μείνουν ακεί που βρίσκονταν χρόνια τώρα που με τον κόπο τους μας τροφοδοτούσαν μήν πεινάζουμε οι καλοζωισμένοι.
Το ζήτημα είναι μην ερημωθούν οι κάμποι και τα βουνά!! Μη γίνουνε γήπεδα με γκαζόν για γκόλφ!! Ναι για γκολφ, εκεί στην γή της Επαγγελίας στον κάμπο της Μεσσηνίας και του Καιάφα.
(ολα τα περιμένω!! ΟΛΑ !!)

posted by Sakis at 4:51 μμ

Δισταγμός και Δράση

Σε πολλές περιπτώσεις στην ζωή μας εκεί που είμαστε έτοιμοι να κάνουμε το βήμα κάνοντας πράξη μια ενέργεια ή απόφαση την οποία έχουμε πάρει, την ύστατη στιγμή έρχεται ο δισταγμός και οπισθοχωρούμε. Τι είναι τελικά αυτό που μας κάνει κάποιες φορές να διστάζουμε την στιγμή που είμαστε άνω από την πηγή της πράξης μας;
Σίγουρα ο νους , ο οποίος μετά τροφής φόβου και αμφιβολιών βάζει φραγμό στην δράση. Μετά έρχεται η απογοήτευση διότι θεωρούμε ότι υποκύψαμε στο φόβο και τελικά κάναμε πίσω η απλά μείναμε στην θέση μας, το αποτέλεσμα όμως το ίδιο , δεν δράσαμε!.
Ο κατώτερος νους βάζει εμπόδια στην δράση διότι τρέφεται από κατώτερες καταστάσεις , δισταγμούς και τείχη είναι η τροφή του , η ανάπτυξη του, η υποτιθέμενη ευημερία του. Αυτό πρέπει να σταματήσει όταν νιώσεις ότι η επικείμενη πράξη θα σε πάει μπροστά δεν έχει παρά να δημιουργήσει την πράξη αμέσως!.
Έχετε παρατηρήσει στην σημερινή κοινωνία και σε επαφές με διάφορους ανθρώπους ότι όταν παίρνουν μια απόφαση και την εξετάζουν οι περισσότεροι σκέφτονται τα αρνητικά και στην ουσία κάνουν τα αδύνατα δυνατά για να αποφύγουν την πράξη που στην ουσία φοβούνται όχι ότι η πράξη αυτή έχει τα αρνητικά αυτά που την καθιστούν άξια προς αποφυγή.
Είναι οι φράσεις «Μα δεν θα κάτσει, μα είναι εκείνο , το άλλο, μπα αποκλείεται, ίσως να μην γίνει, και αν χάσω , τι κόστος θα έχω, και αν συμβεί αυτό , εκείνο , το άλλο» Έχω μιλήσει με ανθρώπους που είναι στην διαδικασία δράσης μιας απόφασης και παρατηρώ ότι κοιτούν τα αρνητικά αντί για τα θετικά με αποτέλεσμα να βυθίζονται στην άρνηση και να μην κάνουν τίποτα. Σαφώς και θα υπάρχουν αρνητικά σε ένα εγχείρημα και ζημιές ή κόστος αλλά όταν βλέπουμε μόνο αυτά , μπροστά δεν πρόκειται να πάμε ποτέ.
Ένα ορθό παράδειγμα αναφορά έχει να κάνει με έναν φίλο μου , ο οποίος χρόνια τώρα ψάχνει να κάνει δική του δουλειά και όταν φτάνει στην δράση μου λέει «και αν αποτύχω;» , μα αυτό είναι γενικευμένο γεγονός σε ένα εγχείρημα και για αυτό μέχρι τώρα δεν έχει κάνει τίποτα και ούτε πρόκειται να κάνει..
Πάντα πίστευα και η ήττα είναι αρετή και μέσα στο παιχνίδι αν βλέπουμε την άρνηση σε όλα τα πράγματα δεν πρόκειτα να κάνουμε τίποτα ποτέ.

"Οπότε απόφαση και δράση, και ο δισταγμός στην άκρη!"

Γίνε αρωγός, όχι συνέννοχος!

ΑΓΑΠΗΤΟΙ ΦΙΛΟΙ,
ΠΡΟΩΘΕΙΣΤΕ ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΜΗΝΥΜΑ ΟΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙΤΕ !!!
Η ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ !!!!



Όπως ανάφεραν προχθές οι ειδήσεις, η ΕΕ εξέδωσε ένα ψήφισμα για όλες τις μεσογειακές χώρες που επλήγησαν από φωτιές,
να δεσμευτούν ότι τα δάση που κάηκαν θα ξαναγίνουν δάση, διότι αυτό αφορά
ΟΛΗ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΚΑΘΕ ΧΩΡΑ ΞΕΧΩΡΙΣΤΑ.
Το ψήφισμα υπεγράφη από τις αντιπροσωπείες όλων των Μεσογειακών χωρών ( Ιταλία, Ισπανία, Γαλλία, Πορτογαλία) και όλων των παρατάξεων... εκτός μίας:


Ο κ. Ρουσόπουλος είπε ως δικαιολογία ότι αυτό είναι παρέμβαση στο Σύνταγμα της Χώρας
βλέπε ?ρθρο 24, περί 'δασικών εκτάσεων και δασών' !!...

Εκτός, αυτού, προχτές οι ειδήσεις ακόμα και των κρατικών καναλιών - αναφέραν οτι 2.000 και πλέον στρέμματα στη Ζαχάρω 'παραχωρήθηκαν για ήπια τουριστική ανάπτυξη' σε μεγάλα ξενοδοχειακά συγκροτήματα

Οφείλουμε να δείξουμε σε όλα τα κόμματα οτι δεν είμαστε σύμφωνοι και οτι δεν αδιαφορούμε: υπογράψτε το petition για την προστασία των δασών. Οι τωρινές 80.000 υπογραφές είναι πάρα πολύ λίγες - οφείλουμε να τις κάνουμε 2.000.000 , αφού η αίτηση αυτή θα σταλεί στη Βουλή, στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο αλλά και στον ΟΗΕ.



Η ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ!

www.petitiononline.com/forestgr/

Πάει ο παλιός ο χρόνος....

Σε μνήμη όλων των δέντρων που κάηκαν για την απληστία των ανθρώπων.
Σε ανάμνηση όλων των δέντρων που κόπηκαν για την Χριστουγεννιάτικη ματαιοδοξία των ανθρώπων.

Αν μπορούσε να μιλήσει ένα δέντρο...

..."Γκαπ-γκουπ" ακούστηκε το τσεκούρι του κυρ-Παντελή και το καταπράσινο δέντρο σωριάστηκε στη γη μ'έναν δυνατό θόρυβο.
Ήταν το τελευταίο δέντρο που έκοβε για σήμερα ο κυρ-Παντελής, ο φημισμένος ξυλοκόπος. Έκοβε όποιο δέντρο έβρισκε μπροστά του, αρκεί να γέμιζε το μάτι του πως θα του έδινε αρκετή ξυλεία.
Σκούπισε τον ιδρώτα του και άρχισε να μετρά τα κομμένα του δέντρα, όταν άκουσε ένα σιγανό κλάμα. Κοίταξε από δω, κοίταξε από εκεί, δεν είδε τίποτα! Το κλάμα συνέχισε να ακούγεται όλο και πιο λυπητερό. Ακουγόταν από χάμω,μέσα από το τσαλαπατημένο χορτάρι.Έστησε αυτί ο κυρ-Παντελής κι έσκυψε κατά τη γη. Κι εκεί ανάμεσα στα χοντροπάπουτσά του, πάνω σ'ένα σωρό πριονισμένα κλαριά, ανακάλυψε ένα αστείο, μικρό, κουρελιασμένο ανθρωπάκι (ίσαμε την παλάμη του) να κλαίει με μαύρο δάκρυ.
Αναταράχτηκε ο σκληρός ξυλοκόπος.
- Ποιος είσαι του λόγου σου? το ρώτησε.
Και΄κείνο με μια τσιριχτή και γεμάτη βάσανο φωνή του είπε:
- Είμαι το ξωτικό, η ψυχή απ΄ αυτό το πεύκο που είχε τόση ζωή μπροστά του κι εσύ το κατάντησες ένα σωρό από νεκρά κλαριά και φύλλα.
- Μα τα δέντρα πρέπει να κόβονται,είπε ο κυρ-Παντελής, για να γίνεται πιο εύκολη η ζωή των ανθρώπων.
- Ναι! συμφώνησε το ξωτικό, αλλά εσείς οι άνθρωποι καταστρέφετε ό,τι βρεθεί μπροστά σας χωρίς να κάνετε διαχωρισμούς!
Για σκέψου πόσος πολύς χρόνος χρειάζεται για να μεγαλώσει ένα δέντρο του δάσους. Μόνο του πρέπει να μάθει να προσαρμόζεται και στις πολλές βροχές και στην ξηρασία. Μικρό και λίγο-λίγο πετάει την κορφούλα του για να πάρει και αυτό, τον λίγο ήλιο ανάμεσα απ΄ τα άλλα ψηλά δέντρα. Κι ύστερα, όταν βγάλει το πρώτο του φύλλωμα δέχεται τα πουλιά, τα έντομα, τα μικρά ζώα και γίνεται ένα καταφύγιο για τους μικρούς κατοίκους της φύσης.
Προστατεύει ό,τι ζει μέσα του. Δίνει ασφάλεια και πολλές φορές τροφή απ΄ τον ίδιο του τον εαυτό. Δίνει την σκιά του για να ξεκουραστούν οι εκδρομείς του δάσους και τα ριγμένα του ξερόκλαδα για ν΄ανάψουν φωτιές και να ζεσταθούν. Μόνο του καταπολεμά τις αρρώστιες του. Σπάνια οι άνθρωποι ενδιαφέρονται γι΄ αυτό και πολλές φορές του βάζουν φωτιά ή χωρίς να το θέλουν ή επίτηδες.
- Μα!...πήγε να διαμαρτυρηθεί ο κυρ-Παντελής, αλλά το ανθρωπάκι τον διέκοψε μ΄ένα νεύμα.
- Σταμάτα, σταμάτα, του είπε όλο φούρια, έχω κι άλλα να σου πω.
Ξεχνάς κι εσύ, όπως όλοι οι άλλοι, εκείνη τη θαυμάσια διαδικασία της απελευθέρωσης του οξυγόνου? Μήπως δεν μας αποκαλείτε εμάς τα δέντρα "πνεύμονες των πόλεων"?
Σας δίνουμε το ξύλο μας.Σας δίνουμε την αίσθηση του ερχομού της Άνοιξης με τους πρώτους μας ανθούς.Ακόμα και τα φύλλα μας τα κάνετε βότανα και μυρωδικά.
Τώρα το ξωτικό μιλούσε χωρίς σταματημό και κουνιόταν νευρικά πάνω στο σωρό τα κλαριά. Ο κυρ-Παντελής έστεκε κι αυτός σαν πελεκημένο κούτσουρο.
- Δεν έχω πολύ καιρό, πρέπει να σου τα πω όλα, είπε η αναστατωμένη του πεύκου ψυχή.
Είσαστε άκαρδοι οι άνθρωποι, συνέχισε.Ακόμα και για τα δέντρα που είναι έξω από τα σπίτια σας είστε αδιάφοροι.Πότε τα ποτίζετε? Πότε τα καλλωπίζετε? Πότε τα καθαρίσατε από τα καυσαέρια της πόλης? Πότε τα ραντίσατε για να τα έχετε υγιή? Πετάτε τα σπίρτα σας και τ΄αναμμένα σας τσιγάρα, ξεχνάτε τις φωτιές σας φεύγοντας από την εκδρομή σας.Μας καίτε και μας αφανίζετε.Μας καίτε στα τζάκια σας!Μας στολίζετε τα Χριστούγεννα στα σπίτια σας.Δεν αναρωτηθήκατε όμως, πώς εμείς θα συνεχίσουμε να υπάρχουμε?Σπείρατε ποτέ κάποιο κλαδί,να το περιποιηθείτε,να το φροντίσετε?Να το δείτε να πετάει το πρώτο του φύλλο?
Όταν βλέπετε εκείνες τις μαύρες καπνισμένες εκτάσεις μετά τις πυρκαγιές,κάνατε κάτι για να γίνουν πράσινες και ζωντανές ξανά?
Κι εσύ κυρ-Παντελή μόνο να κόβεις ξέρεις.Κόβεις ό,τι βρεθεί μπροστά σου.Πρέπει δεν πρέπει.Χωρίς τύψεις,χωρίς οίκτο....
Ετρεμε τώρα το ξωτικό σαν σπασμένη χορδή κιθάρας.Φούσκωνε και ξεφούσκωνε σαν τρύπιο μπαλόνι.Ξανάβαλε τα κλάματα και ύψωσε την τσιριχτή του φωνούλα.
_Φεύγω.φεύγω είπε.Πάω να βρώ ενα νιοφύτευτο δενδράκι για να ξαναγίνω ευτυχισμένος.
Λυπόσουν να το βλέπεις αυτό το κουρελιασμένο γδαρμένο ανθρωπάκι.
Το λυπήθηκε κι ο κυρ-Παντελής.Αρχισε να φουσκώνει και να ξεφουσκώνει κι αυτός απο στεναχώρια.Ηθελε να αποκριθεί αλλά πνιγόταν η φωνή του και δεν έβγαινε.Ο αέρας δεν του έφτανε και άρχισαν να δακρύζουν τα μάτια του.Χίλια κομμάτια έγινε η καρδιά του μπροστά στα όσα ξεστόμιζε το ανθρωπάκι.
-Μα...μα εγώ,δεν μπόρεσε να συνεχίσει.Εμεινε άλαλος καθώς το ξωτικό άρχισε νά αλλάζει χρώματα και μορφή μουρμουρίζοντας ακατάληπτους λαρυγγόφωνους ήχους γεμάτους παράπονο και πίκρα.
Εσκασε σαν χιλιόχρωμο μπαλόνι την ώρα που ξύπνησε ο ξυλοκόπος πλάι στο φρεσκοκομμένο πεύκο μούσκεμα στον ιδρώτα.
-Μπα σε καλό μου-είπε-όνειρο ήταν!Αλλά τι όνειρο...
Φόρτωσε στο κάρο τα ξύλα τουκαι πήρε τον δρόμο για το σπίτι.
Σουρούπωνε σαν πέρασε την εμπασιά του αυλόγυρου.
Στο τρεμούλιασμα της τελευταίας ηλιαχτίδας νόμισε πως είδε ένα κουρελιασμένο ανθρωπάκι να τρέχει πέρα δώθε κάτω απο τα πόδια του αλόγου.
Εκλαιγε πάλι και φαινόταν να ψάχνει κάτι με αγωνία.
Γέλασε και μίλησε δυνατά ο κυρ-Παντελής:Γέρασα-είπε-και ξύπνιος βλέπω όνειρα!
Κοίταξε γύρω του την άχαρη αυλή.Κοίταξε για άλλη μια φορά το φορτίο μα τα κομμένα νεαρά δέντρα.Του φάνηκε πως τα άκουσε να τρίζουν και να βογγάνε σαν το ξωτικό του ονείρου.Ανατρίχιασε ο σκληρός άνθρωπος.Αυτός που όλη του την ζωή έκοβε και κατέστρεφε τα δέντρα αναταράχτηκε.
"Αιντε-είπε-έχει και ξερά έχει και άρρωστα και πεσμένα δέντρα στο δάσος.Καιρός να το καθαρίσω κιόλας να πάρει μια ανάσα και ας έχω λιγότερο κέρδος".
Μπαίνοντας στην αυλή κοίταξε τον φράχτη.Εξυσε το αυτί του και μουρμούρισε:"άχαρος αυτός ο φράχτης.Μόνο καρφωμένα σκεβρωμένα παλιόξυλα.Αειντε κι απο αύριο θα του σπείρω αγριοκερασιές.να φουντώσουν και να κοκκινίσουν τα πετροκέρασα το καλοκαίρι.Να βρεί και ο φίλος του ονείρου μου καταφύγιο!"
Ξέζεψε το άλογο στον σταύλο και τράβηξε χαρούμενος για το σπίτι.Χαμένος στα κερασένια όνειρα του δεν είδε την λάμψη στην άκρη του φράχτη.
Ενα ανθρωπάκι(ισαμε την παλάμη του)έραβε τα ρούχα του μουρμουρίζοντας και τραγουδώντας όλο χαρά σε μια άγνωστη γλώσσα.Ετοιμαζόταν για το καινούριο του σπίτι.
Τώρα θα διάλεγε μια απο τις αγριοκερασιές που θα έσπερνε ο κύρ-Παντελής!


>>Το παραμύθι της Μαρίκας το θυμήθηκα το 1992 όταν μετά τις γιορτές η δασκάλα της Μαρίας έθεσε θέμα έκθεσης"τι θα έλεγε ένα δέντρο σ'αυτούς που το καταστρέφουν".
Δεν ήταν ακριβώς έτσι το παραμύθι.Το δουλέψαμε με υπομονή και φαντασία.Αγάπη και ένταση μέχρι να κάνουμε τις αλλαγές.Αλλάξαμε τον μαγεμένο πρίγκηπα σε κυρ-Παντελή και την κακιά μάγισσα με το ξωτικό του Δάσους.Η μαγεμένη βασιλοπούλα γεννήθηκε μέσα στις πετροκερασιές.
Δεν την αναφέραμε.Νομίζω πως αυτά αρκούν.Είναι πιο "κοντά"με τον δικό μας σκληρό κόσμο!<<
Τώρα στο τέλος του 2007 λογυρνάει απο το καλοκαίρι στην θύμηση μου λόγω καταστροφής του δάσους.
Λόγω Χριστουγέννων έγινε πιο έντονη η ανάγκη να το βγάλω παραέξω....
Καλή μας χρονιά!

(από τα τετράδια μου:"τα παραμύθια της Μαρίκας"