Ενα φάρμακο για τη μελαγχολία

Τελικά, πιστεύω ότι καθένας υπερβάλλει τα δικά του προβληματα και όταν ανταμώσει ένα πρόβλημα που δε θα ήθελε καθόλου να το συναπαντήσει, νιώθει τουλάχιστον γελοίος με τη μελαγχολία που τον 'παίρνει από κάτω'. Βρήκα κάτι τι περιδιαβαίνοντας τον κόσμο μας εδώ μέσα και θα ήθελα να το δείτε ολόκληρο. Τον τρόπο που αντιμετωπίζεται ένα πρόβλημα. Τη μέρα εκείνη, 19 Ιουνίου, ήταν τα γενέθλια της αγαπημένης μου φίλης που δεν το πρόλαβε το πρόβλημά της και μέσα σε λίγους μήνες έσβησε το καντηλάκι της. Θες από αμέλεια, θες από φόβο ή και ματαιοδοξία ή άγνοια (ηθελημένη?) του κινδύνου, ανέβαλλε διαρκώς την εγχείρηση επιμένοντας σε μια θεραπεία, που αποδείχτηκε ακατάλληλη. Πόσο οι γιατροί μπορούν να επιβάλλουν τη γνώμη τους; Πόσο οι φίλοι μπορούν να πιέσουν; Τελικά, ο ίδιος ο ασθενής πρέπει να αποφασίζει, λένε, και ίσως να είναι έτσι.. αλλά.. όταν ο ασθενής έχει ασθενική βούληση; Οταν χρειάζεται στήριξη για να πάρει μια σοβαρή απόφαση που θα του κοστίσει έναν ακρωτηριασμό;
Παλιότερα, της είχα πει να μη βιαστεί να ζητήσει διαζύγιο, ότι και οι δυο φταίνε συχνά.. Μετά το διαζύγιό της, μου είχε πει "δεν επέμενες λιγάκι ακόμα;" και της απάντησα ότι και τώρα υπήρχαν περιθώρια επανασύνδεσης αν το ήθελε πραγματικά. Ο άντρας την αγαπούσε και είχε συντριβεί, αλλά εκείνη δεν γυρνούσε πίσω. Στην περίπτωση της ασθένειας, δεν υπήρχε περιθώριο επιστροφής για αλλαγή γνώμης...

__________________________

Είχα στείλει κάτι άλλο για συζήτηση, αλλά μετά από αυτό που συνάντησα, είπα να το αναβάλλω.. μου φάνηκε γελοίο... τώρα δεν το θεωρώ καν πρόβλημα...