Χυλός...

Γίναμε λοιπόν "χυλός"; Συμβιβαστήκαμε, κουραστήκαμε/κουράσαμε, βαρεθήκαμε, "κάτσαμε"; Ξεχάσαμε τα οράματα της νιότης μας, απεμπολήσαμε το δικαίωμά μας να αλλάξουμε τον κόσμο; Βολευτήκαμε, "αράξαμε στα κιλά μας", χορτάσαμε ζωή;

Εμείς οι Έλληνες μοιάζουμε περισσότερο με σπρίντερ παρά με δρομείς μεγάλων αποστάσεων: τις πρώτες 2-3 δεκαετίες της ζωής μας τις διάγουμε με πάθος γλεντώντας, ταξιδεύοντας, χορεύοντας, διαδηλώνοντας, ερωτευόμενοι με ορμή και χωρίζοντας για "ψύλλου πήδημα" εφαρμόζοντας τα νάματα του αείμνηστου λαϊκού αοιδού Χριστάκη (στο σουξέ "η κανάρα"...).

Και όταν μπουν τα δεύτερα ...άντα, τα πρώτα ...ήντα; Μένουμε ξέπνοοι, λαχανιασμένοι στη γωνία...Έχουμε "καταλήξει/κατασταλάξει", συζητάμε για πολυτελή αυτοκίνητα που ήδη έχουμε ή θέλουμε να αποκτήσουμε, για τη μαιζονέττα με πισίνα που φτιάχνουμε, για την "μικρά" απέναντι που θα θέλαμε να "ξαπλώσουμε" με την πρώτη ευκαιρία... Τη γυναίκα μας τη βαρεθήκαμε, τα παιδιά τα κάναμε για να μας γηροκομήσουν, μόνο για λεφτά και καριέρα ενδιαφερόμαστε και γυαλίζει το μάτι μας!
Διάβασμα βιβλίων; - "Μπααα"...Εφημερίδες; - "Βέβαια, ξέρουμε ότι έσκισε η ομαδάρα χτες"... Περιοδικά; - "Να φάνε και οι κότες, τα ξεκοκκαλίζω στην παραλία, άλλωστε πρέπει να ξέρουμε τί γίνεται "πολιτιστικά" στην πόλη μας"...Σινεμά; - "Ναι, ξέρω ότι σκίζει αυτή η γερμανική, πώς τη λένε βρε παιδί μου αυτή την ταινία που όλοι μιλάνε για αυτήν, ίσως πάω να την δω αν την παίζει κάπου κοντά"... Πολιτική; - " Τί ψάχνεις τώρα, να πλακώσουν μόνο τους ταραξίες τους μαλλιάδες που διαδηλώνουν και δεν μας αφήνουν να πάμε στη δουλειά μας"... Σφρίγος, ζωντάνια, πάθος, ΖΩΗ; - "Αυτά είναι για τους νέους"...

Με πόσους άραγε 40ρηδες/50ρηδες μπορούμε στον περίγυρό μας να κάνουμε μια ουσιαστική συζήτηση για τέχνη, βιβλία, μουσεία, πεζοπορία, εθελοντισμό, πολιτική; να συμφωνήσουμε, να διαφωνήσουμε, να καυγαδίσουμε τέλος πάντων; Πόσοι παθιάζονται για μια βόλτα στο δάσος (όχι για να χωνέψουμε το κοψίδι που φάγαμε), τις αιρετικές απόψεις του τάδε συγγραφέα, μια έκθεση φωτογραφίας; Πόσοι πάμε σε μπαρ να ακούσουμε τις ροκιές της νιότης μας και να χορέψουμε;

Και έτσι πορευόμαστε μέχρι ο διαιτητής να σφυρίξει τη λήξη...