Η Ψυχή του Σαμουράι

Καθώς ο ήλιος εκρυβόταν στον ορίζοντα
καλπάζων ήλθε στην αυλή ο Σαμουράι.
Πέρασαν μήνες που χε φύγει για τον πόλεμο,
και τώρα γύριζε στου Άρχοντα το σπίτι.

Επάνω στ' άλογο εβάδιζε αμίλητος,
σκέψεις πολλές δεν είχε πια μες το μυαλό του,
μόνο το χρώμα των μαλλιών της τον πλημμύριζε
κι αυτό το είχε πάντοτε σαν φυλακτό του.



Νύχτα εσκέπαζε του ουρανού το πάπλωμα
κι εκείνος βρέθηκε στου Άρχοντα το χώρο.
Νίκη τρανή να προμηνύσει ήθελε
και το πρωί θα έφευγε για το πεδίο της μάχης.

Όταν τελείωσε και σήμανε η έξοδος,
πήγε στα δώματα ο ύπνος να τον πάρει.
Μα ξύπνιος ήτανε σαν πήδηξε στα πόδια του,
τη πόρτα άνοιξε και εχάθη στο σκοτάδι.



Σε λίγο έφτασε στης γκέισας το μέγαρο
το ρόπτρο έκρουσε στη πόρτα της εισόδου,
κι η πόρτα άνοιξε για να δεχθεί στα εσώτερα
αυτόν που τόσο λαχταρούσε να εισέλθει.

Εκείνη κείτονταν στο πάτωμα κοιμόμενη
δεν είχε ακούσει ούτε χτύπο, ούτε ανάσα,
μα με μιας τον ένιωσε να σκύβει στο προσκέφαλο
και χάδι απλώχερο να ρέει στα μαλλιά της.



"Καλή μου γύρισα και ήλθα να ανταμώσουμε"
είπε εκείνος μοναχά πριν τη φιλήσει,
κι εκείνη έκπληκτη τα μάτια της μισόκλεισε
και αφέθη στο άγγιγμα του ποθητού αφέντη.

Εκεί λοιπόν στο μισοσκότεινο δωμάτιο
εκεί, εκείνος έκανε έρωτα σαν πρώτα,
τη σάρκα αγγίζοντας τη τρυφερή της γκέισας
και πόθο εγείροντας στο φλογερό κορμί του.



Ρυθμός αστείρευτος κυρίευε το είναι τους,
πάθος ασύλληπτο στα μάτια διαφαινόταν
καθώς η θάλασσα της ένωσης τους έμοιαζε
με κάτι ατέλειωτα υγρό και ιδρωμένο.

Έρωτας ήταν το λοιπόν αυτό που ένιωθε,
έρωτας πέρα από κάθε αμφιβολία,
όταν με ρίγος μια πνοή μέσα της άφηνε
κι εκείνη έγειρε με μιας στην αγκαλιά του.



"Θα φύγω τώρα κι ας μην θέλω να χωρίσουμε",
είπε σε κείνη όταν κίνησε να φύγει,
Φεύγω, μα μονάχα εσένανε θα σκέφτομαι
σαν τη πηγή που το νερό της αναβλύζει.

Έξω εχάραζε στου ορίζοντα τα όρια,
νύχτα και μέρα δισδιάκριτα ακόμα
κι εκείνος φίλησε τα χείλη που τον δρόσισαν
και μια ψυχή άφησε τότε, εκεί στο δώμα.



(c) Μαριαλένα, 04/05/2006, (γιατί μπορεί κάποτε να ήμουν κι εγώ Σαμουράι...)